All Chapters of บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์: Chapter 301 - Chapter 310

เยี่ยนอียังคงมีสีหน้าเรียบเฉย และก็ไม่เห็นจะมีสีหน้าที่ละอายใจแต่อย่างใดแต่มู่อันหนิงจะยอมความง่ายๆ ได้อย่างไรรอให้เอาเรื่องจริงมาพูดตรงหน้าก่อนเถอะ ดูสิว่าเขาจะแก้ตัวยังไง!ไม่มีใครพูดอะไร ขนาดจวินเย่เสวียนก็ยังคงนั่งอ่านหนังสืออย่างสงบราวกับว่าทุกคนไม่สนใจในสิ่งที่นางพูดเลยมู่อันหนิงเองก็เป็นคนที่มีหน้ามีตาคนหนึ่ง ถูกเมินแบบนี้ ย่อมต้องรู้สึกน้อยใจเป็นธรรมดานางมองไปที่จวินเย่เสวียน พูดว่า "คืนนั้นข้าเห็นกับตาว่าเยี่ยนอีอุ้มกู้อวิ๋นซีเข้าห้องไป"เยี่ยนอีไม่ได้พูดอะไร จวินเย่เสวียนเองก็แค่มองนางทีหนึ่งอย่างเฉยชา จากนั้นก็ก้มหน้าอ่านจดหมายต่อมีเพียงเยียนเป่ยที่สีหน้าเคร่งขรึมแล้วพูดออกมาอย่างไม่พอใจ "เยี่ยนอีจงรักภักดีกับท่านอ๋องเป็นที่สุด กับพระชายา...กับแม่นางซีก็ให้ความเคารพ เจ้าอย่ามาพูดใส่ร้ายหน่อยเลย""ข้าไม่ได้โกหกนะ ข้าเห็นเองกับตาจริงๆ กู้อวิ๋นซีในสภาพเสื้อผ้าไม่เรียบร้อย ถูกเยี่ยนอีอุ้มกลับมา"มู่อันหนิงหันหน้ากลับไปมองเยี่ยนอี สะบัดเสียงไม่พอใจว่า "เจ้ากล้าพูดหรือไม่ว่าไม่เคยทำเรื่องนั้น? คืนนั้นเกิดอะไรขึ้นกับเสื้อผ้าบนร่างกายของกู้อวิ๋นซี? ด้านในเสื้อคลุมไม่

เยี่ยนอีก็แค่คิดอยากจะปกป้องดูแลกู้อวิ๋นซีด้วยความจริงใจความคิดนี้ ไม่ได้เคลือบแฝงความรู้สึกอื่นใด เขาก็แค่อยากปกป้องนางเยียนเป่ยทำงานร่วมกับเขามาสิบกว่าปี ความคิดของเยี่ยนอี เขามองออกเยียนเป่ยอดที่จะพูดอย่างโมโหไม่ได้ "เจ้าคิดอะไรอยู่กันแน่? เจ้าไม่รู้หรือไงว่านางทำร้ายท่านอ๋องไว้หนักหนาขนาดไหน? แต่เจ้ากลับไปสงสารผู้หญิงคนนั้น! ในใจของเจ้ามีท่านอ๋องอยู่ไหมเนี่ย?"ในใจของเยี่ยนอีเองก็รู้สึกเครียดมากเขาควรที่จะเกลียดกู้อวิ๋นซี แต่ทุกครั้งที่ได้เห็นท่าทางอ่อนแอของนาง เขาก็ทำใจเกลียดไม่ลงจริงๆ!เขาทำอย่างอื่นไม่ได้!เขาทำได้แค่เกลียดตัวเองเท่านั้น!เยี่ยนอีหมุนตัวไป หันหลังให้กับเยียนเป่ย สายตายังคงมองไปที่มุมๆ หนึ่ง "เจ้าเคยเห็นสภาพตอนนางร้องไห้หรือเปล่า?"เยียนเป่ยไม่อยากจะตอบคำถามนี้ ก็แค่ร้องไห้เอง ผู้หญิงคนไหนบ้างที่ไม่ร้องไห้?มีอะไรน่าแปลกกัน?"นางนั่งอยู่ในมุมเล็กๆ มุมหนึ่งคนเดียว บนถนนที่ว่างเปล่าไร้ผู้คน เพราะว่าไม่มีคน นางถึงกล้าที่จะกอดตัวเองแล้วร้องไห้ออกมาเบาๆ"ผ่านไปครึ่งเดือนแล้ว ภาพนั้นยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเขา สลัดยังไงก็ไม่ออกเขาหลงรักผู้หญิงอ่อนแอ

กู้อวิ๋นซีหยุดร้องแล้วที่หางตายังมีหยดน้ำตาคลออยู่ ยังไม่ทันจะหยดลงมาร่างกายที่อ่อนแอของนาง ถูกเขาดึงขึ้นมาด้วยมือข้างเดียวราวกับเป็นตุ๊กตาตัวหนึ่งด้วยท่าทางที่ไร้เกียรติ ไร้ความเป็นมนุษย์ที่สุด ลอยอยู่ระหว่างแขนของเขากับเตียงนอนนางร่างกายไร้เรี่ยวแรง มีเพียงแขนที่เกี่ยวกับฝ่ามือใหญ่ของจวินเย่เสวียนเอาไว้ ร่างกายอ่อนปวกเปียก ลอยเขว้งอยู่กลางอากาศดูแบบนี้แล้ว ราวกับ...คนตายไปแล้วอย่างนั้นจวินเย่เสวียนรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก นี่มันทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดยิ่งกว่าตอนที่นางร้องไห้ซะอีกในที่สุดเขาก็คลายมือ ปล่อยนางกู้อวิ๋นซีก็ราวกับใบไม้ที่ร่วงหล่นตามสายลม ร่วงลงบนผ้าปูเตียงล้มลงอย่างแรง จนกระแทกโดนหัวนี่เป็นสิ่งที่จวินเย่เสวียนไม่คาดคิดมาก่อนเมื่อได้ยินเสียง ตึง ในใจเขาก็รู้สึกกังวล อยากจะเข้าไปดูว่านางเป็นอะไรมากหรือเปล่าโดยสัญชาตญาณแต่ในตอนที่กำลังจะยื่นมือออกไป ความแค้นในใจก็ทำให้เขาต้องชักมือกลับมา!เขาบอกแล้วว่านางก็เป็นเพียงของเล่น!นางจะเป็นหรือตายมันเกี่ยวอะไรกับเขาด้วย?ความสงสารในแววตา หายวับไปอย่างรวดเร็ว เหลืออยู่เพียงแค่ความเกลียดชัง"คำถามที่ข

ห้องของอันเซี่ยถูกลงกลอนจากด้านในกู้อวิ๋นซีลองอยู่หลายครั้งแต่ก็ผลักไม่ออกเลยพอเรียกนาง คนด้านในก็ไม่มีการตอบรับเลยสักนิดกู้อวิ๋นซีรู้สึกไม่สบายใจ ยิ่งเครียดขึ้นทุกที"อันเซี่ย เจ้าตื่นหรือยัง? รีบเปิดประตูสิ ไม่เช่นนั้นข้าจะพังประตูเข้าไปแล้วนะ!"ด้านในก็ยังไม่มีการตอบรับใดๆกู้อวิ๋นซีรู้สึกใจหาย ไม่คิดอะไรมากอีก นางกระแทกประตูเข้าไปอย่างแรงเพราะว่าใช้แรงเยอะมาก ดังนั้นตัวนางเลยกระเด้งกลับมานั่งล้มอยู่บนพื้นแต่ประตูบานนั้นก็ยังถูกปิดไว้สนิทอยู่นางไม่มีแรงแล้วสองวันนี้ นางถูกจวินเย่เสวียนทรมานทุกคืน แค่กระแทกประตู ก็รู้สึกเจ็บไปหมดทั้งตัวไม่มีแรงเลยสักนิดกู้อวิ๋นซีพยายามลุกขึ้นมาอย่างยากลำบาก หยิบเอามีดที่นางใช้ป้องกันตัวออกมาจากรองเท้าข้อยาวจากนั้นก็เดินไปข้างประตู เสียบปลายมีดเข้าไปตรงช่องประตู ยกเอากลอนที่ขัดอยู่ด้านในออกตอนที่กำลังยกกลอนออกนั้นมือของกู้อวิ๋นซีก็สั่นระริกอยู่ตลอดนางไม่รู้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่ รู้เพียงว่าเมื่อคืนอันเซี่ยมาอยู่ที่หน้าประตูห้องนางส่วนเรื่องที่ว่าทำไมจวินเย่เสวียนถึงสัมผัสไม่ได้ คงเป็นเพราะตอนนั้นเสวียนอ๋องคง...กำลังหมกม

มู่อันหนิงมองเห็นมีดเล่มนั้นอย่างชัดเจน มันอยู่ห่างจากหน้าอกของนางเพียงหนึ่งก้าวเท่านั้นเห็นได้ชัดว่าอีกผ่ายไม่มีสติ จนเรียกว่าแทบบ้าคลั่งแล้วด้วยวรยุทธ์ของมู่อันหนิง นางมีโอกาสที่จะสามารถหลบพ้นได้แต่นางกลับเปลี่ยนฝีเท้าของตัวเอง หดขาที่ก้าวออกกลับไปเอียงตัวหลบมีดเล่มนั้นให้พ้นจากตำแหน่งหัวใจของนาง แต่ก็ยังปักเข้ากลางอกของนางอยู่ดี"อ๊า..." ตอนที่กู้อวิ๋นซีดึงมีดออกมา มู่อันหนิงก็ร้องออกมาอย่างเจ็บปวด ล้มลงไปบนพื้นเลือดไหลทะลักออกจากหน้าอกของนางไม่หยุดการแทงของกู้อวิ๋นซีครั้งนี้ไม่สามารถคร่าชีวิตของนางได้ นางยกมีดขึ้นอีกครั้งคิดจะปักเข้าไปใหม่แต่ครั้งนี้ กลับถูกแรงกระแทกจะฝ่ามือหนึ่งซะก่อนนางที่ยืนอยู่ตรงบันได กำลังเตรียมจะวิ่งเข้าไปอีกครั้งถูกแรงกระแทกจากฝ่ามือของจวินเย่เสวียนบีบให้ล่าถอยออกไป ไม่ทันระวังลื่นล้มจนกลิ้งตกลงมาจากบันได"เจ้า..." แววตาของจวินเย่เสวียนเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาอยากที่จะเข้าไปช่วยประคองนางโดยสัญชาตญาณแต่ที่ข้างเท้ากลับมีเสียงร้องอย่างน่าสงสารของมู่อันหนิงดังขึ้น "ฮือ เจ็บมาก เย่เสวียน...เย่เสวียนนี่ข้าจะตายแล้วใช่หรือไม่?"กู้อวิ๋นซีที่กลิ้งตกบันไดลงไป