บทที่ 309 นางคิดจะฆ่าเขา

มู่อันหนิงมองเห็นมีดเล่มนั้นอย่างชัดเจน มันอยู่ห่างจากหน้าอกของนางเพียงหนึ่งก้าวเท่านั้น

เห็นได้ชัดว่าอีกผ่ายไม่มีสติ จนเรียกว่าแทบบ้าคลั่งแล้ว

ด้วยวรยุทธ์ของมู่อันหนิง นางมีโอกาสที่จะสามารถหลบพ้นได้

แต่นางกลับเปลี่ยนฝีเท้าของตัวเอง หดขาที่ก้าวออกกลับไป

เอียงตัวหลบมีดเล่มนั้นให้พ้นจากตำแหน่งหัวใจของนาง แต่ก็ยังปักเข้ากลางอกของนางอยู่ดี

"อ๊า..." ตอนที่กู้อวิ๋นซีดึงมีดออกมา มู่อันหนิงก็ร้องออกมาอย่างเจ็บปวด ล้มลงไปบนพื้น

เลือดไหลทะลักออกจากหน้าอกของนางไม่หยุด

การแทงของกู้อวิ๋นซีครั้งนี้ไม่สามารถคร่าชีวิตของนางได้ นางยกมีดขึ้นอีกครั้งคิดจะปักเข้าไปใหม่

แต่ครั้งนี้ กลับถูกแรงกระแทกจะฝ่ามือหนึ่งซะก่อน

นางที่ยืนอยู่ตรงบันได กำลังเตรียมจะวิ่งเข้าไปอีกครั้ง

ถูกแรงกระแทกจากฝ่ามือของจวินเย่เสวียนบีบให้ล่าถอยออกไป ไม่ทันระวังลื่นล้มจนกลิ้งตกลงมาจากบันได

"เจ้า..." แววตาของจวินเย่เสวียนเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาอยากที่จะเข้าไปช่วยประคองนางโดยสัญชาตญาณ

แต่ที่ข้างเท้ากลับมีเสียงร้องอย่างน่าสงสารของมู่อันหนิงดังขึ้น "ฮือ เจ็บมาก เย่เสวียน...เย่เสวียนนี่ข้าจะตายแล้วใช่หรือไม่?"

กู้อวิ๋นซีที่กลิ้งตกบันไดลงไป