บทที่ 308 ใจเขาแข็งดั่งหินศิลา

มู่อันหนิงคิดที่จะเดินเข้าไป

จวินเย่เสวียนยิ่งขมวดคิ้วรุนแรงขึ้น มองนางอย่างเย็นชา

มู่อันหนิงไม่กล้าที่จะขยับอีก

นางรู้มานานแล้วว่าเขาไม่อนุญาตให้ตัวเองเข้าใกล้ ต่อให้เขาจะนั่งและนางจะยืนอยู่ก็ตามที ก็ยังต้องยืนห่างจากเขาออกไปไม่ต่ำกว่าห้าก้าว

ขนาดจะเข้าไปช่วยเขาฝนหมึกเขายังไม่ยอม

นอกจากกู้อวิ๋นซีแล้ว มู่อันหนิงก็ยังไม่เคยเห็นว่าจะมีผู้หญิงคนไหนได้รับสิทธิให้เข้าไปช่วยเสวียนอ๋องฝนหมึกได้

"เมื่อคืนท่านไม่ได้พักผ่อนดีๆ เลย เหตุใดวันนี้ถึงไม่พักสักหน่อยล่ะ?"

มู่อันหนิงรอเขาอยู่ที่เรือนหลักทั้งคืน

บางทีแม้กระทั่งนางเองก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองกำลังรออะไร

เพียงแค่อยากจะรอ ดูว่าเขาจะออกมาจากเรือนซอมซ่อหลังนั้นของกู้อวิ๋นซีแล้วกลับเรือนหลักของตัวเองเมื่อไร

ต่อให้จะรู้ว่ายิ่งรอหัวใจของนางก็ยิ่งเจ็บก็ตาม แต่นางก็ยังอยากที่จะรอ คิดไม่ถึงเลยว่าการรอครั้งนี้จะต้องรอจนถึงเลยเที่ยงคืนไปแล้ว

จากนั้นเขาก็ไม่ยอมแม้กระทั่งกลับไปพักผ่อนที่ห้องนอนของตัวเอง แต่กลับตรงมาที่ห้องหนังสือเลย

เมื่อคืนจวินเย่เสวียนไม่ได้นอน มู่อันหนิงเองก็ไม่ได้นอน

สองวันมานี้ แค่คิดว่าเขาไปหากู้อวิ๋นซีอย่างเปิดเผย ไม่เกร