บทที่ 307 ราวกับตายไปแล้วพร้อมกัน

ห้องของอันเซี่ยถูกลงกลอนจากด้านใน

กู้อวิ๋นซีลองอยู่หลายครั้งแต่ก็ผลักไม่ออกเลย

พอเรียกนาง คนด้านในก็ไม่มีการตอบรับเลยสักนิด

กู้อวิ๋นซีรู้สึกไม่สบายใจ ยิ่งเครียดขึ้นทุกที

"อันเซี่ย เจ้าตื่นหรือยัง? รีบเปิดประตูสิ ไม่เช่นนั้นข้าจะพังประตูเข้าไปแล้วนะ!"

ด้านในก็ยังไม่มีการตอบรับใดๆ

กู้อวิ๋นซีรู้สึกใจหาย ไม่คิดอะไรมากอีก นางกระแทกประตูเข้าไปอย่างแรง

เพราะว่าใช้แรงเยอะมาก ดังนั้นตัวนางเลยกระเด้งกลับมานั่งล้มอยู่บนพื้น

แต่ประตูบานนั้นก็ยังถูกปิดไว้สนิทอยู่

นางไม่มีแรงแล้ว

สองวันนี้ นางถูกจวินเย่เสวียนทรมานทุกคืน แค่กระแทกประตู ก็รู้สึกเจ็บไปหมดทั้งตัว

ไม่มีแรงเลยสักนิด

กู้อวิ๋นซีพยายามลุกขึ้นมาอย่างยากลำบาก หยิบเอามีดที่นางใช้ป้องกันตัวออกมาจากรองเท้าข้อยาว

จากนั้นก็เดินไปข้างประตู เสียบปลายมีดเข้าไปตรงช่องประตู ยกเอากลอนที่ขัดอยู่ด้านในออก

ตอนที่กำลังยกกลอนออกนั้นมือของกู้อวิ๋นซีก็สั่นระริกอยู่ตลอด

นางไม่รู้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่ รู้เพียงว่าเมื่อคืนอันเซี่ยมาอยู่ที่หน้าประตูห้องนาง

ส่วนเรื่องที่ว่าทำไมจวินเย่เสวียนถึงสัมผัสไม่ได้ คงเป็นเพราะตอนนั้นเสวียนอ๋องคง...กำลังหมกม