บทที่ 315 หากว่าข้ายอมลืมทุกอย่างในอดีต

กู้อวิ๋นซียังคงมองเขาอย่างสงบนิ่ง แต่ว่าราวกับว่านางจะตกใจกับคำพูดของเขามาก

"ท่านอ๋องไม่ชอบที่ข้าว่าง่ายเหรอ?" คำพูดนี้ฟังดูแล้วไม่เหมือนการประชด

จวินเย่เสวียนรู้สึกหนักอึ้งในใจอย่างประหลาด

เขาชอบที่นางว่าง่าย แต่ว่าไม่ใช่การว่าง่ายแบบนี้!

ไม่เหมือนกัน!

นี่ไม่ใช่ความรู้สึกที่เขาอยากได้!

ตอนนี้กู้อวิ๋นซี ราวกับเป็นหุ่นเชิดไร้ชีวิต!

เป็นหุ่นเชิดจริงๆ!

"ดังนั้นตอนนี้เจ้าคิดได้แล้วอย่างนั้นเหรอ ไม่ว่าข้าจะให้เจ้าทำอะไร เจ้าก็จะทำเหรอ?"

คำถามนี้ กู้อวิ๋นซีไม่ได้ตอบ นางเพียงมองเขานิ่งอยู่อย่างนั้น

จวินเย่เสวียนรู้สึกอัดอั้นในอก มันตื้อไปหมด

จู่ๆ เขาก็อุ้มนางขึ้นมา เดินเข้าไปทางฝั่งเตียงนอนหลังใหญ่

กู้อวิ๋นซียังไม่ทันได้ตอบสนองอะไร ก็ถูกเขาโยนลงไปบนเตียงแล้ว

ไม่ขัดขืน ไม่มีแม้แต่สีหน้าที่จะขัดขืนเลยสักนิด

"ถอด!" เขาพูดอย่างเย็นชา

กู้อวิ๋นซีลุกขึ้นมานั่ง ยื่นมือออกมาแล้วเริ่มถอดเสื้อของตัวเองออกจริงๆ

ท่าทางแบบนี้!

จวินเย่เสวียนโมโหจนต้องกำหมัดไว้แน่น!

ในตอนที่กู้อวิ๋นซีกำลังเปิดเสื้อของตัวเองออก จู่ๆ เขาก็ก้มหน้าลงมา จับคางของนางเอาไว้แน่น เชิดหน้าเล็กๆ ขาวซีดของนางขึ้นมา

"เ