เขากลับมาแล้วมาอย่างรีบร้อนคราบฝุ่นยังเปื้อนตัวไม่ได้รอพระสนมหรง ไม่รอใครสักคน หนีออกมาจากขบวนเดินทางคนเดียว เพื่อเร่งกลับมาก่อนเพื่อหวังที่จะได้พบนางเร็วขึ้นแต่จวินฉู่หลีไม่นึกไม่ฝันเลยว่า หลังจากกลับมา ที่หอหนิงซีจะไม่มีคนอยู่นางย้ายเข้าไปอยู่ที่เรือนหลังของท่านพี่สี่แล้ว พักอยู่ในเรือนหลังเล็กๆ ที่ซ่อมซ่อยิ่งกว่าที่พักของคนรับใช้ซะอีกเขายิ่งคิดไม่ถึงว่าสาวใช้คนสนิทของนาง อันเซี่ย จะผูกคอฆ่าตัวตายจวินฉู่หลีจับมือกู้อวิ๋นซีเดินกลับไปที่หอหนิงซี ไล่คนอื่นออกไปทั้งหมดจนเกือบจะมีเรื่องกับเยียนเป่ยเยียนเป่ยจนใจ ทำได้เพียงกลับไปรายงานจวินเย่เสวียนเท่านั้นหลีอ๋องกลับมาแล้ว เรื่องนี้ ขนาดจวินเย่เสวียนยังเพิ่งรู้ได้รู้ข่าวเรื่องที่เขาหนีออกจากขบวนเดินทาง หลังจากที่เขากลับมาถึงจวนได้ชั่วโมงกว่าแล้วเลยเขาเดินทางกลับมาเร็วกว่าหน่วยข่าวกรองของเขาซะอีก!"เหตุใดท่านพี่สี่ถึงทำกับเจ้าเช่นนี้?" จวินฉู่หลียังคงกอบกุมมือของกู้อวิ๋นซีไว้ตลอด ไม่ยอมปล่อยออกเลยนางผอมลงไปมาก ดูเผินๆ ใบหน้านางตอบจนแทบจะไม่มีเนื้ออยู่แล้วถึงแม้จะไม่ถึงขั้นซูบผอม แต่ก็ดูอ่อนแอมาก น่าสงสารเหลือเกิน"เ

"ไม่ใช่เขาพาตัวข้าไป ก็เป็นท่านที่พาตัวข้ากลับมา ข้าเลือกได้ด้วยหรือยังไง?"ที่น่ากลัวที่สุดก็คือ ทุกครั้งตัวนางไม่เคยได้มีสิทธิ์เลือกเลย แต่ทุกครั้งคนที่เป็นคนรับความโกรธนั้นก็จะเป็นนางทุกทีทำไมกัน?จวินเย่เสวียนเพียงมองนางนิ่งๆ ในสายตาเย็นชานั้นไม่มีความรู้สึกใดๆกู้อวิ๋นซีนั่งตัวตรง ไม่นานนางก็สามารถควบคุมความโมโหของตัวเองได้นางกลับมาสงบนิ่งอีกครั้งแต่ทุกครั้งที่นางสงบ คนที่ไม่สงบกลับต้องกลายเป็นเขาเสมอ"เจ้าคุยอะไรกับเขากันแน่?" เขาก้มหน้าจ้องไปในสายตาของนางอย่างจับผิด"ข้าบอกเขาว่าข้าไม่อยากเป็นแม่นางซีอะไรนั่น ถ้าไม่ตาย ก็ต้องเป็นพระชายา""เจ้ายังอยากที่จะเป็นพระชายาหลีอ๋องอีกเหรอ?" แววตาของจวินเย่เสวียนโกรธจัด ร้อนแรงลุกโชนราวกับไฟแต่กู้อวิ๋นซีกลับได้แต่จนใจ "เหตุใด...จะเป็นพระชายาเสวียนอ๋องไม่ได้ล่ะ?"เขาตะลึงไปเรื่องนี้ เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยเพราะเขารู้ว่านางไม่สนใจ ขนาดเมื่อก่อนนางยังเที่ยวโพนทะนาจัดการเรื่องคัดเลือกพระชายาให้เขาอยู่เลย"แม่นางซี แค่เมียน้อยคนหนึ่ง ไร้เกียรติไร้ศักดิ์ศรี ใครๆ ก็สามารถรังแกข้าได้ ขนาดสาวใช้คนสนิทขิงข้ายังถูกคนข้าตายได้อย่างง

ทางพลิกสถานการณ์ที่กู้อวิ๋นซีพูดถึง เพิ่งพูดจบก็มาเลยจวินฉู่หลีกลับมา พานางเข้าวังค้างคืนที่ตำหนักของไทเฮา"เจ้าจะทำให้ท่านพี่สี่ของเจ้าโมโหตายได้นะ" กู้อวิ๋นซีเดินมาอยู่ข้างกายของจวินฉู่หลีเพิ่งจะไปคารวะไทเฮาเสร็จ ตอนนี้พวกเขากำลังเดินอยู่ระหว่างทางที่จะกลับห้องนอน"ข้าได้ไปขอประทานอนุญาตจากเสด็จพ่อแล้วว่าจะสร้างจวนหลีอ๋อง และเพื่อร่นระยะเวลา ข้าเลยเลือกจวนมาหลังหนึ่งที่มีอยู่เดิมแล้วจะเอามาปรับปรุงเพิ่มเติมแทน""การสร้างจวนอ๋องไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เหตุใดถึงไปเอาบ้านเก่าของคนอื่นมาปรับปรุงต่อเติมตามใจล่ะ? เดี๋ยวเขาก็เข้าใจว่าหลีอ๋องขาดแคลนเงินทองจริงๆ หรอก"กู้อวิ๋นซีเห็นว่าข้างหน้ามีชิงช้าก็เลยเดินเข้าไปนั่งบนนั้นจวินฉู่หลียืนอยู่ข้างหลังนางแล้วก็ออกแรงผลักนางเบาๆ"ถึงแม้ข้าจะไม่ขาดแคลนเงินทอง แต่ว่าก็ไม่ได้ร่ำรวยเหมือนกับท่านพี่สี่จริงๆ...""เจ้าต้องการจะพูดอะไร?" กู้อวิ๋นซีเลิกคิ้ว"แต่ถ้าหากเจ้าไม่รังเกียจ มันก็เพียงพอที่จะเลี้ยงดูเจ้าได้นะ"กู้อวิ๋นซีหัวเราะ "ข้ามีสิทธิ์อะไรจะไปรังเกียจกัน? ถึงยังไงก็ดีกว่าการที่ต้องเป็นเมียน้อยอยู่ในจวนเสวียนอ๋องอยู่แล้ว อย่างน้อย ก

การปรากฎตัวขึ้นของจวินเย่เสวียนเป็นอะไรที่กู้อวิ๋นซีคิดไม่ถึงมาก่อนตอนที่เห็นเงาร่างของเขาเดินเข้ามา นางก็รีบลุกขึ้นยืนอย่างตกใจ ก่อนจะถอยหลังไปหลายก้าวโดยสัญชาตญาณ"เจ้าคิดเหรอว่ามาหลบอยู่ที่ตำหนักของเสด็จย่าแล้วจะสามารถหลบข้าพ้น?"สายตาเย็นเยียบของจวินเย่เสวียนจับจ้องไปที่ร่างกายของนางตรงๆ"ให้คนของจวนแม่ทัพย้ายไปที่เมืองฝาน เพื่อจะได้รอดพ้นจากขอบเขตอำนาจของข้าก็คิดว่าจะสามารถไปไหนก็ได้แล้วอย่างนั้นเหรอ?""ก็แค่พวกมดแมลงตัวเล็กๆ ที่ต้องการรักษาชีวิตเท่านั้น ท่านอ๋อง ท่านต้องการปกป้องครอบครัวของท่าน ข้าก็ต้องการให้ครอบครัวของข้าได้มีชีวิตต่อไป เหตุใดท่านอ๋องถึงไม่ยอมปล่อยพวกเขาไปล่ะ?"กู้อวิ๋นซียังคงเดินถอยหลังอยู่ ไม่ทันระวังก็เลยเดินถอยไปจนถึงเตียงนอน จนไม่อาจถอยหลังได้อีก"ท่านอ๋อง คนที่ท่านแค้นคือข้า ไม่เกี่ยวกับพวกเขา ท่านอ๋องจะสามารถปล่อยให้พวกเขาได้มีชีวิตอยู่ต่อไปได้หรือไม่?"ถึงแม้ฝีเท้าของจวินเย่เสวียนจะดูเอื่อยเฉื่อย แต่เพียงไม่นานเขาก็เดินมาอยู่ตรงหน้าของนางแล้ว"ดังนั้น ทั้งๆ ที่เมื่อคืนเจ้ายังพูดว่าต้องการผู้ชายที่แข็งแกร่งยิ่งใหญ่แบบข้าในอ้อมแขนของข้า แต่คืนนี

"อื้อ!"หมอนใบหนึ่งกระเด็นมาโดนที่หัวของมู่เฟยหย่าพอดิบพอดีมู่เฟยหย่าจึงทำได้เพียงแค่ต้องเงียบปากไปเท่านั้นแต่ในหัวสมองของนางยังคงมีภาพแผ่นหลังที่โดดเดี่ยวอ้างว้าง ราวกับถูกคนทั้งโลกละทิ้งของจวินเย่เสวียนตอนเดินจากไปวนเวียนอยู่ไม่หายนางรู้สึกปวดใจจริงๆ นะ!ก็ไม่รู้ว่าทำไมกู้อวิ๋นซีถึงใจร้ายได้แบบนี้กู้อวิ๋นซีในตอนนี้ นิ่งสงบราวกับผิวน้ำที่ไร้คลื่นความเจ็บปวดของเขา มันเทียบไม่ได้กับความเจ็บปวดของนางแม้เพียงสักหนึ่งส่วน มีอะไรให้น่าสงสารกัน?อีกอย่าง ต่อไปเสวียนอ๋องก็มีโอกาสอีกกว้างไกลในอนาคตแต่ตัวนางกับคนในจวนแม่ทัพกลับต้องตกอยู่ในสภาพที่ลำบากแค่สถานการณ์ของตัวนางเองในตอนนี้ก็ไม่มีสิทธิที่จะไปสงสารคนอื่นแล้ว"เอาล่ะ ข้าไม่พูดแล้ว แต่ว่า เจ้าไม่ใช่ต้องการจะแก้แค้นเหรอ? เหตุใดเจ้าถึงไม่ใช้เสวียนอ๋องกับหลีอ๋องมาต่อกรกับพระสนมหรงโดยตรงล่ะ?"ตอนนี้เป็นไง ทำให้เสวียนอ๋องโกรธจนจากไปแล้ว ต่อไปไม่ใช่ว่าจะมีศัตรูที่แข็งแกร่งเพิ่มขึ้นอีกคนอย่างนั้นเหรอ?กู้อวิ๋นซีได้แต่มองนางอย่างนิ่งสงบ "แล้วถ้าหากว่าเป็นเจ้า เจ้าจะทำอย่างไร?"มู่เฟยหย่าคิดสักพัก ก่อนจะขยับเข้ามาใกล้นางแล้วพู