บททั้งหมดของ บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์: บทที่ 291 - บทที่ 300

น่าเสียดายที่ไม่ว่ากู้อวิ๋นซีจะขอร้องอย่างไร จวินเย่เสวียนก็คงยังไม่ใจอ่อนนางไม่อาจขัดขืนได้ ทุกครั้งที่อยากจะลุกออกจากขาของเขา ก็จะถูกเขาจับให้กลับลงมานั่นได้ง่ายๆ เสมอในระหว่างที่ทั้งสองกำลังยื้อยุดกันนั้น ทั้งยี่สิบไม้ก็ตีลงมาบนร่างของอันเซี่ยอย่างหนักหน่องและรุนแรงจนครบอันเซี่ยเจ็บปวดเกินกว่าที่จะส่งเสียงร้องออกมาได้อีกเจ็บปวดจนหมดสติไป แถมยังถูกน้ำเย็นสาดเรียกสติให้กลับคืนมาการถูกโบยยี่สิบไม้ สำหรับนางแล้วเรียกได้ว่าแทบจะเอาชีวิตกันเลยทีเดียวตอนที่โบยเสร็จ อันเซี่ยก็นอนหมอบคว่ำหายใจรวยรินอยู่บนเก้าอี้ไม้แล้วทหารองครักษ์เดินกลับไปประจำอยู่ที่ข้างประตู พูดอย่างนอบน้อมว่า "ท่านอ๋อง โบยครบแล้วพ่ะย่ะค่ะ!""พากลับไปโยนคืนไว้ในห้อง อีกเดี๋ยวไม่แน่ว่าจะไม่ถูกโบยอีก" จวินเย่เสวียนพูดอย่างเย็นชา"พ่ะย่ะค่ะ!" ทหารองครักษ์สองนายลากตัวอันเซี่ยออกไปตอนที่พาออกไป อันเซี่ยยังร้องโอดครวญเสียงแหบแห้งอยู่ เพียงแค่ไม่เหลือเรี่ยวแรงแล้วเท่านั้น เสียงอู้อี้อู่ในลำคอเปล่งออกมาไม่ได้คนในห้อง ยังพอได้ยินอยู่เบาๆเพราะความอ่อนแอของนาง ทำให้หัวใจของกู้อวิ๋นซี ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดขึ้นไปอีก

ภัยพิบัตินี้ กินเวลาไปประมาณหนึ่งชั่วโมงกว่าครั้งสุดท้าย กู้อวิ๋นซีราวกับเป็นเครื่องมือที่ถูกใช้จนพัง ถูกทิ้งไว้จนเตียงอย่างไม่แยแสนางหมดแรงไปทั้งร่าง ขนาดแค่แรงที่จะหยิบเอาผ้าห่มมาคลุมปกปิดร่างกายของตัวเองยังไม่มีเลยด้านหลัง ชายหนุ่มกำลังสวมใส่เสื้อผ้าอยู่นางคิดว่าเขาคงจะพูดแดกดันอีกสักหลายประโยค คิดไม่ถึงว่า หลังจากที่เขาใส่เสื้อผ้าเสร็จก็จะหมุนตัวเดินออกไปเลยประตูถูกเขาผลักเปิดออกกู้อวิ๋นซีร้อนใจจนแทบจะร้องไห้ออกมาแล้วตัวนางยังอยู่นอกผ้าห่มนอกประตูมีทหารองครักษ์เฝ้าอยู่ ถ้าเกิดว่าพวกเขาเงยหน้าขึ้นมามอง...กู้อวิ๋นซีกัดริมฝีปากตัวเองอย่างแรง ใช้แรงที่เหลืออยู่น้อยนิด หยิบผ้าห่มมาพยายามคลุมปกปิดร่างกายของตัวเองจากนั้นถึงได้ล้มลงไปอย่างหมดแรงเจ็บริมฝีปากจังเดิมทีก็ถูกกัดจนเป็นแผลอยู่แล้ว เมื่อกี้ยังกัดไปอีกหนึ่งที เลือดที่แห้งกรังไปแล้ว กลับไหลซึมออกมาใหม่เมื่อคิดอยากที่จะยกมือขึ้นมาเช็ดคราบเลืดที่ริมฝีปากถึงได้รู้ว่าตัวเองไม่มีแรงเหลืออยู่แล้วแม้แต่นิดเดียวขนาดมือยังยกไม่ขึ้นเลยเหนื่อยเกินไป ลุกไม่ไหว ใจสลาย สิ้นหวังสุดท้ายนางก็หลับตาลง หลับไปทั้งที่ยังมึนๆ งงๆ อย่างนั้

ในใจของกู้อวิ๋นซีรู้สึกหนักอึ้งอีกครั้งเขาจะต้องหยามเกียรตินางขนาดนี้เชียวเหรอ?"ข้าจะใช่หรือไม่ใช่พระชายาหลีอ๋อง เกรงว่า ขนาดท่านอ๋องของเจ้าก็ไม่มีสิทธิ์จะมาตัดสินกระมัง" นางพูดเสียงเย็นเยียบด้วยสีหน้าเคร่งขรึมให้ย้ายไปอยูเรือนหลังของจวินเย่เสวียน กลายเป็นแม่นางซีอะไรนั่นในเรือนหลังของเขา นั่นก็หมายความว่า ตัวนางกลายเป็นของประดับของเขาไปแล้วเป็นภรรยาน้อยที่เขาคิดมาจาสนุกด้วยเมื่อไรก็ได้ไม่ใช่พระชายาเสวียนอ๋อง และไม่ใช่พระชายารอง เป็นเพียงภรรยาน้อย ประเภทที่ไม่มีแม้กระทั่งตำแหน่งด้วยซ้ำมือที่จับประตูไว้อยู่ของกู้อวิ๋นซี ค่อยๆ กำแน่นขึ้นเรื่อยๆเยียนเป่ยสามารถเห็นถึงว่านางกำแน่นจนกระดูกข้อนิ้วขึ้นเป็นสีขาวเกรงว่าในใจคงจะต้อวรู้สึกเสียใจมากแน่ๆเพียงแต่ ใบหน้านั้นก็ยังคงนิ่งสงบ เย็นชาดูเหมือนว่านางจะเริ่มเก็บซ่อนความรู้สึกของตัวเองเก่งขึ้นทุกทีแล้วเยียนเป่ยก็บอกไม่ถูกว่าตอนนี้เขาอารมณ์เป็นอย่างไร ได้แต่พูดเสียงเบาๆ ว่า "ท่านอ๋องบอกว่า ท่าน...ก็เป็นเพียงผู้หญิงที่ถูกเขาใช้งานแล้ว ไม่มีสิทธิ์ได้เป็นพระชายาหลีอ๋อง จากนี้ต่อไป ให้ถือว่าพระชายาหลีอ๋อง...ตายไปแล้ว"กู้อวิ๋น

ไม่มีใครรู้ว่าทำไมกู้หนานฟงจะต้องลอบสังหารจวินเย่เสวียนแต่กู้อวิ๋นซีรู้ดีว่าคนที่แอบบุกเข้าจวนเสวียนอ๋อง เพื่อสืบข่าวที่หออวิ๋นหลีครั้งก่อนก็คือกู้หนานฟงแต่มีจุดหนึ่งที่นางไม่เข้าใจก็คือ ตอนที่นางถามเรื่องนี้กับพี่ใหญ่ สายตาของพี่ใหญ่ดูจริงใจและไม่รู้เรื่องถึงแม้นางจะเพิ่งข้ามมิติมาได้เพียงแค่ปีกว่า แต่ในช่วงเวลาปีกว่านี้ ตั้งแต่ก่อนแต่งงาน ขอเพียงพี่ใหญ่อยู่ที่จวน พวกเขาสองพี่น้องก็จะตัวติดกันตลอดพี่ใหญ่มีใจจงรักภักดีต่อบ้านเมือง มีเมตตาและคุณธรรม เขาไม่มีทางเป็นกบฎแน่แต่ทำไมเขาจะต้องบุกเข้าจวนเสวียนอ๋องตอนกลางดึกด้วย? ทำไมจะต้องลอบสังหารจวินเย่เสวียนด้วย?ในนี้มันมีเรื่องเข้าใจผิดอะไรกันอยู่แน่?กู้อวิ๋นซีหยุดอยู่ที่ห้องของกู้หรูชิวเป็นเวลานานกู้หรูชิวได้เล่ารายละเอียดเรื่องน้อยใหญ่ที่เกิดขึ้นกับจวนแม่ทัพตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาให้กับกู้อวิ๋นซีได้ฟังทั้งหมดแต่ถึงอย่างไรนางก็เป็นเพียงแค่ลูกคนหนึ่งที่เกิดจากเมียน้อย ลูกที่ไม่ได้เป็นที่รักของท่านพ่อ วันๆ ก็ได้แต่คลุกตัวอยู่ในเรือนกับน้าเซวียทั้งวัน ไม่ค่อยได้มีโอกาสออกไปข้างนอกมากนักดังนั้น เรื่องที่นางรู้ก็ไม่ได้เยอะมา

มู่อันหนิงจ้องอันเซี่ยอันเซี่ยเขม็ง นางยืนขึ้นแล้วเดินไปหยุดตรงหน้าของอันเซี่ยหลุบตาลง จ้องไปยังกระโปรงตัวนั้นที่คลุมตัวของนางเอาไว้อยู่"เจ้าก็ไม่ดูสภาพของตัวเองเลยว่าสภาพของเจ้าเช่นนี้มีแต่เป็นภาระให้กับกู้อวิ๋นซี""มู่อันหนิง ยัยผู้หญิงชั่วร้าย เจ้าไม่ต้องพูดแล้ว ข้าไม่หลงกลเจ้าหรอก!"ตอนนี้คุณหนูอยู่ในจวนหลีอ๋องคนเดียว โดดเดี่ยว ไม่มีคนคอยช่วยเหลืออย่างน้อยถ้านางยังมีชีวิตอยู่ ก็ยังอยู่เป็นเพื่อนคุณหนูได้แต่ถ้าหากแม้แต่นางก็ตายไปด้วย คุณหนูคนเดียวคงจะโดดเดี่ยวไร้ทางสู้ คุณหนูจะเสียใจมากจนไม่อยากจะมีชีวิคอยู่ต่อไปเลยหรือเปล่า?มู่อันหนิงไม่โกรธแต่กลับหัวเราะออกมาแทน "ยังคิดว่าเจ้าจะภักดีกับคุณหนูของเจ้าสักแค่ไหนกันเชียว คิดไม่ถึงเลยว่าเป็นเพียงความภักดีแค่เปลือกนอกเท่านั้น!""เจ้าก็เป็นเพียงแค่คนที่รักตัวกลัวตาย กับกู้อวิ๋นซีก็แค่แสร้งทำเป็นภักดีไปอย่างนั้น!"อันเซี่ยจ้องนาง แต่ก็ไม่ได้โกรธ เพียงแค่สะบัดเสียงออกไปอย่างเย็นชา"ไม่ต้องใช้วิธีพูดกระตุ้นเพื่อหลอกให้ข้าไปตายหรอก ข้าไม่ยอมตายแน่!" นางจะอยู่เป็นเพื่อนคุณหนู อยู่กับคุณหนูตลอดไป!"เช่นนั้นก็ตามใจเจ้า เจ้าก็ใช้ร