บทที่ 293 นางทำอะไรผิดกันแน่

ภัยพิบัตินี้ กินเวลาไปประมาณหนึ่งชั่วโมงกว่า

ครั้งสุดท้าย กู้อวิ๋นซีราวกับเป็นเครื่องมือที่ถูกใช้จนพัง ถูกทิ้งไว้จนเตียงอย่างไม่แยแส

นางหมดแรงไปทั้งร่าง ขนาดแค่แรงที่จะหยิบเอาผ้าห่มมาคลุมปกปิดร่างกายของตัวเองยังไม่มีเลย

ด้านหลัง ชายหนุ่มกำลังสวมใส่เสื้อผ้าอยู่

นางคิดว่าเขาคงจะพูดแดกดันอีกสักหลายประโยค คิดไม่ถึงว่า หลังจากที่เขาใส่เสื้อผ้าเสร็จก็จะหมุนตัวเดินออกไปเลย

ประตูถูกเขาผลักเปิดออก

กู้อวิ๋นซีร้อนใจจนแทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว

ตัวนางยังอยู่นอกผ้าห่ม

นอกประตูมีทหารองครักษ์เฝ้าอยู่ ถ้าเกิดว่าพวกเขาเงยหน้าขึ้นมามอง...

กู้อวิ๋นซีกัดริมฝีปากตัวเองอย่างแรง ใช้แรงที่เหลืออยู่น้อยนิด หยิบผ้าห่มมาพยายามคลุมปกปิดร่างกายของตัวเอง

จากนั้นถึงได้ล้มลงไปอย่างหมดแรง

เจ็บริมฝีปากจัง

เดิมทีก็ถูกกัดจนเป็นแผลอยู่แล้ว เมื่อกี้ยังกัดไปอีกหนึ่งที เลือดที่แห้งกรังไปแล้ว กลับไหลซึมออกมาใหม่

เมื่อคิดอยากที่จะยกมือขึ้นมาเช็ดคราบเลืดที่ริมฝีปากถึงได้รู้ว่าตัวเองไม่มีแรงเหลืออยู่แล้วแม้แต่นิดเดียว

ขนาดมือยังยกไม่ขึ้นเลย

เหนื่อยเกินไป ลุกไม่ไหว ใจสลาย สิ้นหวัง

สุดท้ายนางก็หลับตาลง หลับไปทั้งที่ยังมึนๆ งงๆ อย่างนั้