บทที่ 301 คิดเกินเลยกับนางจริงๆ

เยี่ยนอียังคงมีสีหน้าเรียบเฉย และก็ไม่เห็นจะมีสีหน้าที่ละอายใจแต่อย่างใด

แต่มู่อันหนิงจะยอมความง่ายๆ ได้อย่างไร

รอให้เอาเรื่องจริงมาพูดตรงหน้าก่อนเถอะ ดูสิว่าเขาจะแก้ตัวยังไง!

ไม่มีใครพูดอะไร ขนาดจวินเย่เสวียนก็ยังคงนั่งอ่านหนังสืออย่างสงบ

ราวกับว่าทุกคนไม่สนใจในสิ่งที่นางพูดเลย

มู่อันหนิงเองก็เป็นคนที่มีหน้ามีตาคนหนึ่ง ถูกเมินแบบนี้ ย่อมต้องรู้สึกน้อยใจเป็นธรรมดา

นางมองไปที่จวินเย่เสวียน พูดว่า "คืนนั้นข้าเห็นกับตาว่าเยี่ยนอีอุ้มกู้อวิ๋นซีเข้าห้องไป"

เยี่ยนอีไม่ได้พูดอะไร จวินเย่เสวียนเองก็แค่มองนางทีหนึ่งอย่างเฉยชา จากนั้นก็ก้มหน้าอ่านจดหมายต่อ

มีเพียงเยียนเป่ยที่สีหน้าเคร่งขรึมแล้วพูดออกมาอย่างไม่พอใจ "เยี่ยนอีจงรักภักดีกับท่านอ๋องเป็นที่สุด กับพระชายา...กับแม่นางซีก็ให้ความเคารพ เจ้าอย่ามาพูดใส่ร้ายหน่อยเลย"

"ข้าไม่ได้โกหกนะ ข้าเห็นเองกับตาจริงๆ กู้อวิ๋นซีในสภาพเสื้อผ้าไม่เรียบร้อย ถูกเยี่ยนอีอุ้มกลับมา"

มู่อันหนิงหันหน้ากลับไปมองเยี่ยนอี สะบัดเสียงไม่พอใจว่า "เจ้ากล้าพูดหรือไม่ว่าไม่เคยทำเรื่องนั้น? คืนนั้นเกิดอะไรขึ้นกับเสื้อผ้าบนร่างกายของกู้อวิ๋นซี? ด้านในเสื้อคลุมไม่