บทที่ 304 ข้าบอกว่าห้ามร้อง

มู่อันหนิงยังอยากจะพูดอะไร แต่จวินเย่เสวียนก็ไม่ตอบสนองใดๆ สุดท้ายเขาก็พูดออกมาอย่างเย็นชาว่า "ไสหัวไป"

มู่อันหนิงรีบออกไปอย่างเร็ว

ถึงแม้จะถูกไล่ออกไป แต่จิตใจของมู่อันหนิงกลับรู้สึกอารมณ์ดีมาก

นางได้จัดการกู้อวิ๋นซีไปอย่างหนักหนา จนเกือบทำให้กู้อวิ๋นซีตายไปแล้ว แต่จวินเย่เสวียนก็ไม่ได้ลงโทษนาง

นี่เป็นสัญญาณที่ดีมากๆ

ในใจของเขาตอนนี้ กู้อวิ๋นซีได้กลายเป็นผู้หญิงชั่วร้ายไปแล้ว

ต่อไปจวินเย่เสวียนก็จะมีแค่ความเกลียดให้กลับกู้อวิ๋นซีเท่านั้น จะไม่มีความรักและทะนุถนอมนางอีก

…

คืนนั้น กู้อวิ๋นซีเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ ยังไม่ทันจะได้ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย ประตูห้องก็ถูกคนๆ หนึ่งเตะให้เปิดออก

จากนั้น นางก็ถูกคนอุ้มขึ้นมาจากอ่างน้ำแล้วโยนลงไปบนเตียง

จากนั้นก็ถูกทรมานอย่างหนักหน่วง

นางเจ็บปวดจนอดที่จะน้ำตาไหลออกมาไม่ได้

แต่ดูเหมือนผู้ชายที่อยู่ด้านหลังจะยังไม่คลายความโมโห!

"เจ้าใช้วิชามารอะไร กล้าหว่านเสน่ห์ใส่แม้แต่คนของข้า? พูดมาสิ! เจ้าไปหว่านเสน่ห์ใส่พวกเขายังไง?"

"ข้าไม่รู้...ท่านอ๋องกำลัง...อ๊า! พูดอะไร"

นางกัดริมฝีปากไว้ เกือบจะพูดอะไรไม่ออกแล้ว

เพราะว่าแค่อ้าปาก ตัวเองก็จะได้ยิ