กู้อวิ๋นซีตื่นขึ้นหลังจากที่นอนสลบไปสามวันหลับไม่ได้สติไปสามวันสามคืน ทุกคืน จวินเย่เสวียนจะช่วยถ่ายพลังช่วยรักษาบาดแผลให้กับนางตอนนี้บาดแผลภายในของนางดีขึ้นมากแล้วเพียงแค่ เหมือนกับที่ทุกคนคิด แผลที่ร่างกายสามารถหายได้ แต่บาดแผลที่จิตใจ ก็ไม่รู้ว่าจะหายเมื่อไรแต่หลังจากที่นางตื่นขึ้นมา กลับไม่มีท่าทางอยากตายใดๆ แตกต่างจากตอนก่อนจะสลบไปมาก ตอนนี้นางสงบเยือกเย็นมากหลังจากที่รู้ว่าอันเซี่ยถูกฝังไว้ที่ด้านหลังของหอหนิงซี กู้อวิ๋นซีก็ไม่รีบร้อนที่จะไปหลุมศพของนางเพียงแค่ ดื่มน้ำก่อน กินอาหารเล็กน้อยรองท้องรอให้ร่างกายฟื้นฟูแล้ว นางถึงจะเดินออกไปภายในห้องมีคนๆ หนึ่งอยู่ตลอดเวลา นั่นก็คือจวินเย่เสวียนแต่ตั้งแต่นางฟื้นมาก็ไม่ได้สนใจเขาเลยแม้แต่น้อยไม่ใช่ว่าจวินเย่เสวียนจะไม่โกรธ เขาโกรธแต่ไม่รู้จะระบายยังไงไม่มีที่ให้ระบายด้วยเขาเองก็อึดอัดมาก!ใครจะไปคิดว่าเรื่องราวจะกลายเป็นแบบนี้?กู้อวิ๋นซีกลับไปที่หอหนิงซีหนึ่งรอบ ครั้งนี้ไม่มีใครมาขวางนางจวินเย่เสวียนเองก็รีบร้อนเข้าวังไปเนื่องจากถูกฮ่องเต้เรียกตัวตอนนี้คนที่ยืนอยู่ด้านหลังของกู้อวิ๋นซีก็คือเยี่ยนสือเอ้อเ

กู้หรูชิวรู้สึกว่าวันนี้น้องเก้าไม่ปกติแต่นางไม่รู้ว่าควรจะบอกเรื่องนี้กับน้องเก้าอย่างไรน้องเก้าในตอนนี้ คงจะต้องเสียใจมากอยู่แน่ๆ?คนที่ใกล้ชิดกับตัวเองที่สุดไม่อยู่แล้ว แต่กลับนางดูสงบมาก"พี่แปด เหตุใดจึงมองข้าด้วยสายตาเช่นนี้? หรือว่า เรื่องในจวนแม่ทัพมันร้ายแรง?" กู้อวิ๋นซีถามกู้หรูชิวยังเหม่อลอยอยู่นางขยับริมฝีปาก แต่ก็ไม่พูดอะไรสุดท้าย ก็พูดออกมาเบาๆ ว่า "ตอนนี้...ยังไม่มีอะไร วันนี้ได้ยินว่าเสวียนอ๋องเข้าวัง ไม่รู้ว่าเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วยหรือไม่""เรื่องในจวนแม่ทัพ เจ้ายังไม่ต้องยุ่งหรอก ข้าจะกลับไปสอบถามข่าวคราวความคืบหน้าบ่อยๆ"กู้หรูชิวกุมมือของนางเอาไว้ ถึงได้พบว่ามือของนางเย็นมากนางมองเสื้อคลุมบนตัวของกู้อวิ๋นซี นัยน์ตาเคร่งขรึม "น้องเก้า ต่อไป...เสื้อคลุมของผู้ชายคนอื่น อย่าได้เอามาคลุมตัวไว้เชียว"พูดจบก็ถอดเสื้อคลุมของเยี่ยนอีบนตัวของกู้อวิ๋นซีทิ้งไปอย่างไม่ใยดีกู้อวิ๋นซีพูดเบาๆ ว่า "พี่แปดก็คงจะได้ยินเรื่องซุบซิบมาสินะ?"คำถามนี้ กู้หรูชิวไม่กล้าตอบ เกรงว่าจะทำให้นางเสียใจกู้อวิ๋นซีเองก็ไม่ได้ถามต่อ ดูท่า จะมีคนซุบซิบหรือไม่คงไม่สำคัญอะไรสำหรับน

เหล้าในคืนนี้ ช่างอึดอัดและอึมครึมตอนหลัง หลังจากที่จวินเย่เสวียนดื่มไปอีกหลายแก้วก็บอกให้กู้อวิ๋นซีนั่งลง กินข้าวเป็นเพื่อนเขาความจริงเขาดูออกว่าตอนนี้นางเหนื่อยมากแล้ว"ไม่มีอะไรจะพูดกับข้าเหรอ?" หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จ ก็ให้สาวใช้มาเก็บกวาดแล้วเปลี่ยนเป็นชาเซียงหมิงกาหนึ่งแทนจวินเย่เสวียนจ้องมองไปยังสายตาที่เรียบเฉยจนเกินไปของกู้อวิ๋นซีด้วยจิตใจที่สับสนตลอดช่วงเวลาตอนกินข้าวเย็น จิตใจเขาก็ว้าวุ่นไปหมด ผู้หญิงน่าโมโหคนนี้ สีหน้าเรียบเฉยตลอดเวลา สายตาก็เฉยเมยไร้ความรู้สึกเขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนโง่ครั้งนี้กู้อวิ๋นซีมองเขา ในที่สุดก็ทำท่าคล้ายกับอยากจะพูดอะไร "คนที่แอบเข้ามาในจวนอ๋อง ลอบทำร้ายท่านอ๋องเป็นพี่ใหญ่ของข้าจริงๆ เหรอเพคะ?""ใช่" คำพูดนี้ไม่ต้องสงสัย "ข้าเป็นคนจับเขาได้ด้วยตัวเอง แล้วก็เอาตัวเขาส่งเข้าในวัง นอกจากว่าคนที่อยู่ในคุกวังหลวงจะไม่ใช่กู้หนานฟงน่ะนะ""เช่นนั้น สามารถพาข้าไปหาเขาหน่อยได้หรือไม่ ให้แยกดูว่าเขาใช่พี่ใหญ่ของข้าจริงหรือไม่?" กู้อวิ๋นซีถามอีกครั้ง"เจ้าที่ช่างได้คืบจะเอาศอก" จวินเย่เสวียนพูดอย่างเย็นชาที่แท้ที่ทำตัวเชื่อฟังตลอดทั้งคืน

กู้อวิ๋นซีหันหน้ากลับไปมองเขา "ว่ากันด้วยเรื่องนี้ อย่างน้อยท่านอ๋องก็ไม่ปรักปรำคนดี""หมายความว่าอย่างไร?" จวินเย่เสวียนเดินขึ้นมาตีคู่กับนาง เดินไปข้างหน้าพร้อมกับนางอย่างช้าๆกู้อวิ๋นซีก้มหน้า มองไปยังเงาร่างของทั้งสองคนบนพื้น"พี่ใหญ่ลอบสังหารท่านอ๋อง ถูกท่านอ๋องจับได้ด้วยตัวเอง มีหลักฐานชัดเจน ว่ากันตามหลักเหตุผล คดีนี้ก็น่าจะปิดไปได้แล้ว แต่ท่านอ๋องก็ประวิงเวลาจนถึงตอนนี้ ไม่ยอมปิดคดี""หากว่าข้าทายไม่ผิด ท่านอ๋องคงจะรู้สึกสงสัยในเรื่องนี้เช่นกัน ท่านอ๋อง...ส่งคนไปสืบข่าวเรื่องสาเหตุที่พี่ใหญ่ถูกพิษที่อูฉงแล้วเหรอเพคะ?""เยี่ยนอีบอกเจ้าอย่างนั้นเหรอ?" จวินเย่เสวียนนัยน์ตาเคร่งขรึมกู้อวิ๋นซีส่ายหน้า "บางทีเขาอาจจะมีความรู้สึกดีกับข้าอยู่บ้างก็จริง แต่เรื่องแบบนี้ เขาไม่มีทางหักหลังท่านอ๋องหรอก""เจ้ากำลังช่วยพูดให้เขาอยู่อย่างนั้นเหรอ?" จวินเย่เสวียนเลิกคิ้ว"ข้าจะกล้าได้อย่างไร? ตัวข้าเองยังมีชีวิตลำบากเช่นนี้ ยังจะมีแรงเหลือไปช่วยคนอื่นได้อย่างไร?"จวินเย่เสวียนไม่พูดอะไร เพียงแค่มองหน้านางอยู่อย่างนั้น ราวกับกำลังประเมินอยู่ว่านางพูดความจริงสักแค่ไหนกู้อวิ๋นซีไม่รอใ

ความจริงแล้วมู่เฟยหย่ากับพี่รองของนางล้วนไม่ใช่พี่น้องกันแท้ๆได้ยินว่ามู่หงยื่อยังมีลูกชายอีกคนหนึ่ง แต่ว่าไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นใครทุกคนรู้เพียงว่า พรรคไป๋ถันยังมีคุณชายอีกคนหนึ่งแต่ว่าคุณชายคนนั้น ได้จากพรรคไป๋ถันไปตั้งแต่ยังเป็นเด็กแล้ว ขนาดมู่เฟยหย่ากับมู่อันหนิงก็เคยเจอเขาแค่ตอนเด็กๆ เท่านั้นไม่ได้มีความทรงจำเกี่ยวกับเขาเท่าไรหากว่าวันนี้ได้พบกันอีกครั้ง ก็ไม่แน่ว่าจะจำกันได้ส่วนมู่เฟยหย่ากับมู่อันหนิง ทั้งสองคนมีนิสัยต่างกันตั้งแต่เด็กๆ ก็ไม่ได้มีความสนิทสนมกันตามประสาพี่น้องเท่าไรเมื่อได้ยินคำพูดของกู้อวิ๋นซี มู่เฟยหย่าก็คิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะส่ายหัว "ข้าไม่รู้ เหมือนว่า...ไม่รู้จักกันนะ แต่ก็เหมือนว่า...""พวกเขาไม่เคยพูดคุยกัน แต่กลับดูราวกับว่ารู้จักกัน ใช่ไหม?" กู้อวิ๋นซีถามมู่เฟยหย่างับนิ้วมือก่อนจะคิดอย่างตั้งใจ แล้วพยักหน้าออกมา "นี่เป็น...ความรู้สึกของข้าคนเดียวนะ""ข้ารู้แล้ว"กู้อวิ๋นซีพยักหน้า หลุบตาลง มองไปยังมุมหนึ่งตรงหน้า"มู่อันหนิงถูกข้าทำให้บาดเจ็บสาหัส บางที อีกไม่กี่วันข้าก็ควรจะไปเยี่ยมนางสักหน่อยแล้ว""นางจะบาดเจ็บสาหัสได้อย่างไร?" มู่เฟย