All Chapters of บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์: Chapter 281 - Chapter 290

"หยุดนะ หยุดนะ..."ครั้งนี้กู้อวิ๋นซีรู้สึกสิ้นหวังแล้วจริงๆจวินเย่เสวียนแค้นนางมากขนาดนี้ เขาไม่สนใจความเป็นความตายของนางเลยความรู้สึกหนึ่งปีกว่าที่สร้างกันมา มันมลายหายไปจนหมดแล้วตอนนี้ต่อให้เขาจะเห็นนางตายลงต่อหน้าตัวเอง เกรงว่าก็คงจะไม่ยอมยื่นมือออกมาช่วยเลยด้วยซ้ำกู้อวิ๋นซียกมือขึ้นมา คิดที่จะผลักทหารองครักษ์ออกแต่ทหารองครักษ์คนนั้นกลับกดมือของนางลงเขาเอื้อมมือไปดึงสายเชือกผูกผ้าปิดอกของนาง เมื่อเห็นว่าเชือกใกล้จะถูกแก้ออกแล้วท่ามกลางสายตาคนมากมายที่กำลังมองมา...ที่หางตาของกู้อวิ๋นซีก็มีหยาดน้ำตารินไหลมือข้างที่ไม่ได้ถูกจับไว้ เอื้อมไปจับเครื่องประดับผมของตัวเองที่บนหัวมีปิ้นปักผมอยู่เล่มหนึ่ง"ท่านอ๋อง นางคิดจะฆ่าตัวตายเพคะ!" จูจี้รีบพุ่งตัวเข้าไปอย่างตกใจแต่นางก็ยังช้าไปก้าวหนึ่งถึงแม้ปิ่นปักผมในมือตัวเองจะถูกนางชนตกไปได้ แต่ก็ยังบาดไปบนลำคอจนเกิดเป็นรอยแผลเลือดสดๆ ไหลรินลงมาทหารองครักษ์ตกใจจนรีบหยุดการกระทำ ก้าวถอยหลังไปหลายก้าวจูจี้คิดจะเข้าไป แต่กู้อวิ๋นซีก็หยิบเอาปิ่นปักผมมาจ่อที่หน้าลำคอของตัวเองตรงตำแหน่งที่ตรงกับจุดชีพจร"พระชายาหลีอ๋อง มี

ฆ่าได้ไม่ละเว้น!คนผู้นี้ บ้าระห่ำเกินไปแล้ว!เจิ้งอ๋องโมโหจนตัวสั่นเทาไปทั้งตัวสมาชิกของสิบแปดทหารม้าแต่ละคนล้วนเป็นยอดฝีมือเพียงแค่กระโดดครั้งเดียวก็ไปยืนร่วมกับเยี่ยนอีได้ทั้งหมดแล้วทหารองครักษ์ในจวนมีมากมายขนาดนี้ แต่ไม่มีใครสามารถขัดขวางพวกเขาเอาไว้ได้เลย!เยี่ยนอีทำมือเคารพเจิ้งอ๋องที่อยู่ด้านล่างทีหนึ่งก่อนจะพูดอย่างยิ้มๆ ว่า "ท่านอ๋อง แล้วเจอกันใหม่!"จากนั้นก็หมุนตัว ใช้เท้าเหยียบกระเบื้องหลังคาและยอมไม้ จากนั้นก็หายวับไปท่ามกลางความมืดส่วนอีกสิบเจ็ดคนที่เหลือ แต่ละคนวิชาตัวเบายอดเยี่ยม ไล่ตามเขาออกไปอย่างรวดเร็ว"ทะ ท่านอ๋อง ต้องตามหรือไม่?" ทหารองครักษ์คนหนึ่งถามขึ้นมาอย่างกล้าๆ กลัวๆถึงแม้คนของสิบแปดทหารม้าจะเก่งกาจมาก แต่ถ้าหากทั้งจวนอ๋องร่วมมือกันก็ใช่ว่าจะขวางพวกเขาเอาไว้ไม่ได้จูจี้กลับดึงชายเสื้อของจวินฉีเจิ้งเบาๆ แล้วพูดว่า "ท่านอ๋อง ต่อให้จะขวางไว้ได้ แต่ก็เกรงว่าจะทำให้จวนอ๋องเลืดนองเป็นสายน้ำนะเพคะ""เกิดเรื่องวุ่นวายใหญ่โตเช่นนี้ เกรงว่าเรื่องจะต้องไปถึงหูฝ่าบาทแน่นอน ถึงตอนนั้น หากว่าเสวียนอ๋องไปพูดเรื่องท่านอ๋องต่อหน้าฝ่าบาทอีก...เรื่องที่ท่านอ๋

"ยอมแพ้และหมดกำลังใจเช่นนี้ ช่างดูไม่เหมือนกับนิสัยการทำงานของพระชายาเลยนะพ่ะย่ะค่ะ"เยี่ยนอีมองเห็นความสิ้นหวังที่ไร้ซึ่งความอยากที่จะมีชีวิตอยู่ต่อจากแววตาของนางเดิมทีดวงตาที่กลมสุดใสมีชีวิตชีวาในตอนนี้กลับมืดหม่นไร้ประกายเยี่ยนอีรู้สึกแย่อย่างประหลาด แต่ก็ยังคงสีหน้าเรียบเฉยไร้ความรู้สึกเช่นเดิม"พระชายารู้อยู่แล้วว่าข้าไม่อาจทำร้ายพระชายา แต่ว่า เด็กสาวที่ชื่ออันเซี่ยคนนั้น...""เจ้า!" กู้อวิ๋นซีรีบลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วแต่เนื่องจากลุกเร็วเกินไป จึงรู้สึกเจ็บที่ข้อเท้าขึ้นมาอีกครั้งครั้งนี้นางยืนไม่ไหวแล้ว ร่างกายล้มคว่ำลงไปบนพื้นอย่างแรงเยี่ยนอีลังเลอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นเขาก็ก้าวเท้าไป เพียงแค่ยกมือตัวเขาก็มายืนอยู่ตรงหน้าของกู้อวิ๋นซีแล้ว กำลังช่วยประคองแขนของนางเอาไว้อยู่"พระชายา ข้าไม่ใช่หลีอ๋อง และก็ไม่ใช่ท่านอ๋องในอดีตด้วย อย่าได้แสร้างทำตัวอ่อนแอต่อหน้าข้าเช่นนี้เลย ข้าไม่เกิดความรู้สึกสงสารท่านขึ้นมาหรอก"เมื่อครู่ตลอดทางที่วิ่งมา เขาตามดูอยู่ด้านหลังตั้งนานวิ่งได้คล่อง ว่องไวขนาดนั้น!ตอนนี้กลับมาทำท่าราวกับแค่ยืนก็ยืนไม่ไหว?ผู้หญิงคนนี้ เสียดายที่เมื่

"เย่เสวียน..."กู้อวิ๋นซีเด้งตัวขึ้นมานั่งอย่างรวดเร็วหลังจากนั่งเรียบร้อย ใบหน้าเล็กๆ ก็ขมวดมุ่นเข้าหากันเจ็บ!เจ็บไปหมดทั้งร่างกาย!เจ็บจนใบหน้าเล็กๆ อ่อนแอของนางมีเหงื่อบางๆ ไหลซึมออกมาเสื้อผ้าบนร่างกายถูกเปลี่ยนให้แล้ว บาดแผลบนน่องก็ดูจะทำแผลเรียบร้อยที่ข้อเท้าก็ดูมีคนช่วยใส่ยาให้นางแล้ว ทำแผลเรียบร้อยแต่ในใจของกู้อวิ๋นซีรู้ดีว่า ทุกอย่างนี้ ไม่มีทางเป็นผู้ชายที่อยู่ข้างเตียงนี้เป็นคนทำให้แน่นอน"เรียกข้าว่าอะไรนะ?" สายตาเย็นชาของจวินเย่เสวียนจ้องมองใบหน้าของนางตรงๆในห้องไม่ด้จุดโคมไฟสักดวง มืดสนิทเมื่อครู่นางก็แค่รับรู้ได้ว่าผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างเตียงคนนี้เป็นใครตามความรู้สึกก็เท่านั้นเองแต่มองเห็นหน้าของเขาไม่ชัดหรอกตอนนี้ น้ำเสียงเย็นยะเยือกของจวินเย่เสวียนก็ทำให้กู้อวิ๋นซีตั้งสติกลับมาได้อย่างชัดเจน"องค์ชายสี่" กู้อวิ๋นซีเรียกออกไปอย่างสงบหลังจากที่ผ่านเรื่องราวทุกอย่างในคืนนี้ เขา ไม่ใช่เย่เสวียนของนางอีกต่อไปหากว่านางยังคิดว่าผู้ชายคนนี้ยังหลงเหลือความรู้สึกดีๆ ให้กับนางอีกล่ะก็ เช่นนั้นนางก็คงจะไร้เดียงสาเกินไป คงจะโง่มากเต็มทีพยายามอดกลั้นความเจ็บ

เมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามา กู้อวิ๋นซีก็ต้องตกใจจนตัวแข็งนิ้วมือสั่นไหวน้อยๆ ตำราหนังสือที่อยู่ในมือเกือบจะร่วงหล่นลงไปบนโต๊ะแต่ว่าหลังจากที่ตกใจไปชั่วขณะ กู้อวิ๋นซีก็จัดการกับอารมณ์ของตัวเองได้อย่างรวดเร็วนางยืนขึ้น เดินอ้อมโต๊ะออกไปต้อนรับ ย่อตัวทำความเคารพ "คารวะเสวียนอ๋อง"จวินเย่เสวียนสะบัดแขนเสื้อทีหนึ่ง ประตูก็ปิดลงดังเสียงดังปังหัวใจของกู้อวิ๋นซีก็สะดุ้งโหยงตามเสียงปิดประตูที่ดังขึ้นในมือของเขาถือยาเอาไว้ชามหนึ่งกู้อวิ๋นซีก้มหน้าลง ไม่กล้าพูดอะไร ได้เพียงแค่มองเขาอยู่อย่างนั้นจวินเย่เสวียนเดินผ่านข้างตัวนางไป วางชามยาเอาไว้บนโต๊ะ ก่อนจะหันหน้ากลับมามองนางเขาพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย แววตาปกติไม่แสดงอารมณ์ใดๆ "ไม่ใช่ว่าจะกินยาหรือยังไง? เหตุใดจึงไม่เดินเข้ามา?"กู้อวิ๋นซีมองไปที่ยาชามนั้นนางดมดูก็รู้ว่า เป็นยาที่นางให้อันเซี่ยไปต้มมาให้"เสวียนอ๋อง อันเซี่ย...ตอนนี้อยู่ที่ไหนเพคะ?" นางถาม"ข้าสั่งให้นางไปไหน นางก็ไปที่นั่น เหตุใดเจ้าต้องเป็นห่วงด้วย?"จวินเย่เสวียนนั่งลงบนเก้าอี้ยาว นิ้วเรียวยาวเคาะลงบนโต๊ะเบาๆ "ความอดทนของข้ามีจำกัด ยานี่หากว่าเจ้าไม่ดื่ม ข้าจะจ