อันเซี่ยถูกเสียงถีบประตูเข้ามาของเยียนเป่ยจนทำให้ตกใจ หันหน้ากลับไปมองเขา จนถึงตอนนี้นางก็ยังตั้งสติไม่ได้เศษข้าวต้ม ในปากยังไม่ทันจะได้กลืนลงไปดูแล้วก็น่าอนาจจริงๆ นั่นแหละ!"เจ้ากินอะไรอยู่?" เยียนเป่ยรีบเดินเข้าไป แย่งเอาหม้อในมือของอันเซี่ยออกมาแล้วเอามาใกล้จมูกเพื่อดมกลิ่น"ยัง ยังไม่เสีย" ถึงแม้อันเซี่ยจะดูน่าอนาจ แต่ก็ไม่ถึงขั้นที่จะต้องกินของที่บูดเน่าแล้วนางกระพริบตาปริบๆ หลังจากที่กลืนเศษข้าวต้มในปากลงไปได้อย่างยากลำบากแล้วก็พูดขึ้นว่า "เป็น...ของที่คุณหนูกินเหลือไว้เมื่อตอนค่ำ...""พระชายากินของนี่เป็นอาหารเย็นเนี่ยนะ?" ข้าวต้มสีขาวเปล่าๆ ไม่มีเนื้อเลยสักชิ้นเดียว!"เนื้อตากแห้งชิ้นสุดท้ายกินหมดไปกับข้าวต้มมื้อกลางวันแล้ว"ความจริงอาหารที่เหลืออยู่ในหอหนิงซีของพวกนางมีไม่เยอะแล้ว ตอนที่นางทำอาหารเย็นให้คุณหนู บอกคุณหนูไปว่านางกินแล้วความจริง ขนาดตอนมื้อเที่ยงนางยังกินเพียงแค่เศษข้าวต้มที่คุณหนูกินเหลือเพียงไม่กี่คำเท่านั้นตอนนี้ ทั้งบาดเจ็บ ทั้งถูกพิษ เรี่ยวแรงไม่มี จู่ๆ นางก็รู้สึกอยากที่จะเติมพลังขึ้นมานางหิวมากจริงๆ ไม่เช่นนั้น ตอนที่ทั้งเจ็บทั้งเหนื่อยขน

ตอนที่เยียนเป่ยกลับไปถึงหอชมจันทร์ ในใจรู้สึกว่างเปล่าอย่างประหลาด ไม่รู้ว่ามันเป็นความรู้สึกอย่างไรเขาค้นดูทุกห้องในหอหนิงซีแล้ว ไม่มีของกินอยู่เลยจริงๆบ่าวรับใช้สักคนก็ไม่มีทหารองครักษ์สี่นางที่เฝ้าอยู่หน้าประตูหอเขาก็สอบถามมาแล้ววันนั้นมีทหารองครักษ์เข้ามาแจ้ง บอกว่าพระชายาหลีอ๋องทำร้ายทายาทของราชวงศ์ เป็นผู้ที่มีความผิด ต้องให้พวกเขาคอยเฝ้าประตูไว้ ไม่อนุญาตให้พระชายาและบ่าวรับใช้สองคนเข้าออกส่วนเรื่องบ่าวรับใช้คนอื่นๆ หลังจากวันนั้นที่เสวียนอ๋องหมดสติถูกนำตัวออกไป พวกเขาก็ถูกแยกย้ายแล้วเมื่อมาคิดดูในตอนนี้ เป็นทหารองครักษ์คนไหนพูด ทุกคนก็บอกไม่ได้แต่มีเรื่องหนึ่งที่เป็นเรื่องจริง นั่นก็คือ หลังจากคืนนั้นที่ท่านอ๋องหมดสติไป หอหนิงซีก็ถูกกักบริเวณปิดตายด้านในมีเพียงกู้อวิ๋นซีและอันเซี่ยสองคนคืนนั้นสภาพของกู้อวิ๋นซีแย่มาก ก่อนที่เยียนเป่ยจะจากไป อย่างน้อยเขาได้มองพวกนางอยู่บ้างแท้งลูก ถูกพิษ มีไข้ร่างกายอ่อนแอ ล้วนเป็นเรื่องจริงไม่มียา ไม่มีหมอ ไม่มีอะไรสักอย่างส่วนอันเซี่ย ตอนนั้นก็ถูกท่านอ๋องทำร้ายจนบาดเจ็บ เป็นลมหมดสตินายบ่าวสองคนนี้ยังสามารถมีชีวิตรอดมาจ

กู้อวิ๋นซีชักเอามีดสั้นที่เหน็บไว้ข้างเอวออกมาอีกครั้งต่อให้รู้ทั้งรู้ว่าสู้ไม่ได้ แต่ก็ไม่อยากที่จะยอมจำนนคุณชายมู่ยังคงยิ้มบางๆ อยู่อย่างนั้น ยังคงหาของต่อไปเขานั่งคุกเข่าลงไปที่ข้างหน้าซากปรักหักพังอีกครั้งราวกับกำลังหาอะไรหาไปพลางก็พูดช้าๆ เนิบๆ ออกมาพลาง "หากว่าพระชายาจับตัวข้าออกไปส่งให้ทางการ นั่นไม่เท่ากับท่านช่วยเหลือเจิ้งอ๋องหรอกเหรอ? ไม่เป็นผลดีกับจวนเสวียนอ๋องของท่านเลยสักนิด"กู้อวิ๋นซีพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย "ท่านต้องการที่จะพูดสิ่งใดกันแน่?"เขาไม่มีเจตนาที่จะฆ่านาง จุดนี้ กู้อวิ๋นซีสามารถสัมผัสได้"ข้าก็เป็นแค่ผู้หญิงอ่อนแอเพียงคนเดียวไม่มีสิทธิ์เข้าไปยุ่งกับเรื่องในราชสำนัก ยิ่งไม่สนใจที่จะถามด้วย ท่านจะเป็นใคร ข้าไม่สนใจเลยแม้แต่นิดเดียว ข้าเพียงต้องการ...""อยากจะให้ข้าผลิตของให้อีกแล้วอย่างนั้นเหรอ?"ไม่รู้ว่าคุณชายมู่หาอะไรเจอ จู่ๆ สายตาเขาก็ส่อประกายแห่งความสุข จากนั้นก็หยิบเอาของชิ้นนั้นออกมาจากกองไม้เป็นกระดาษแผ่นหนึ่งกู้อวิ๋นซีมองไปหนึ่งทีก็ต้องตกใจในทันทีนั่นเป็นแบบแปลนกลองชุดที่นางวาด!ยังอยู่ที่นี่อีกเหรอมองไปที่รอบๆ อีกที ก็เห็นได้ชัดว่า

คนๆ นั้นยังถอดเสื้อผ้าของนางอยู่กู้อวิ๋นซีรู้สึกเหมือนโลกกำลังแตกสลาย จู่ๆ นางก็อยากจะร้องไห้ออกมามากๆนางหมดสิ้นทุกอย่างแล้ว เหตุใดต้องทำแบบนี้กับนางอีกนางพยายามทำให้ตัวเองสงบเยือกเย็นลงไม่ต้องกลัว!อย่างมากก็แค่ถูกทำลายความบริสุทธื์เท่านั้น อย่างมากก็แค่ตายชีวิตของนาง ความจริงก็ไม่ได้เหลืออะไรให้สูญเสียให้อีกแล้วคิดว่าตัวเองจะต้องถูกขืนใจ คิดไม่ถึงว่า หลังจากที่คนๆ นั้นถอดเสื้อผ้าของนางออก นางก็รู้สึกเพียงรู้สึกเจ็บจี๊ดที่ตำแหน่งหัวใจราวกับว่าเขากำลังฝังเข็มให้นาง?หลังจากที่ถูกเข็มเงินปักลงไปที่ตำแหน่งหัวใจ คนที่อยู่ข้างเตียงก็เปิดเสื้อผ้าในส่วนหน้าท้องของนางออกกู้อวิ๋นซีรับรู้ได้ถึงความเย็นขณะหนึ่งการกระทำนี้ไม่เหมาะสมอย่างมากแต่ถ้าหากเป็นหมอ คนในยุคปัจจุบันอย่างนางก็สามารถยอมรับได้แต่ว่าที่ตรงนี้ สำหรับนางมันเหมือนที่สถานที่ต้องห้าม ทั้งๆ ที่สามารถฝังเข็มรักษาตัวเองได้ แต่นางก็ไม่กล้าที่จะแตะต้องมันเป็นที่ๆ เด็กคนนั้นเคยอาศัยนอนมาก่อน...มือของชายหนุ่ม แตะไปตรงส่วนหน้าท้องของนาง ฉับพลัน พลังงานอุ่นๆ ก็เคลื่อนจากฝ่ามือของเขาลงสู่หน้าท้องของนางจากนั้นก็ลา

ถึงแม้เยียนเป่ยจะไม่ได้พูดอะไร แต่เขาก็ก้าวเข้าไปหากู้อวิ๋นซีอย่างรุกราน!ท่าทางที่น่ากลัว กดดันจนกู้อวิ๋นซีไม่อาจไม่ถอยหลังไปสองก้าวได้วันนี้หากไม่ได้คุณชายมู่ช่วยรักษาให้นางก่อน ด้วยร่างกายที่เดิมทีก็อ่อนแอเป็นทุนเดิมของนาง ตอนนี้คงจะถูกพลังปราณของเยียนเป่ยกดดันจนเป็นลมหมดสติไปแล้ว"สามวัน!"ก่อนที่จะถูกโยนออกไปนอกประตู กู้อวิ๋นซีมองไปที่เยี่ยนอี แล้วพูดขอร้องออกมาอย่างจริงใจ "สามวัน ข้าจะต้องทำให้เขาฟื้นขึ้นมาได้แน่ หากว่าหลังจากสามวันผ่านไปองค์ชายสี่ไม่ฟื้นขึ้นมา จะจัดการข้าอย่างไรก็แล้วแต่พวกเจ้าเลย""เจ้ารู้อยู่แก่ใจว่าพวกเขาไม่มีทางจัดการเจ้าหรอก!" มู่อันหนิงพูดเหน็บแนม ดูแคลนทุกคำพูดของนาง"เช่นนั้นข้าก็จะปลิดชีพตัวเองซะ ไถ่โทษด้วยการตาย พอใจหรือยัง?"กู้อวิ๋นซีไม่มองนาง มองเพียงเยี่ยนอี "ข้าจะใช้วิธีของข้า หากสามารถทำให้องค์ชายสี่ฟื้นขึ้นมาได้ หรือว่ามันไม่เป็นการดีกว่าการเลี้ยงหนอนกู่ในร่างกายเขาอย่างนั้นเหรอ?""เจ้ากล้าเสี่ยงตัดสินใจแทนเขา ปล่อยให้เขามีหนอนกู่อยู่ในร่างกาย สามารถถูกมู่อันหนิงควบคุมได้ตลอดเวลาอย่างนั้นเหรอ?"นางเดินขึ้นไปข้างหน้าหนึ่งก้าว จ้องไปที่เ