"พระชายา ลูกในท้องของท่าน ไม่สมควรให้คลอดออกมาจริงๆ"หลานโจวหยิบเข็มฉีดยาขึ้นมา เดินไปอยู่ตรงหน้าของกู้อวิ๋นซีถึงแม้ในแววตาของเขาจะเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แต่ตอนนี้สายตาของเขากลับแน่วแน่"พระชายา เพื่อท่านอ๋อง ท่านก็ไม่ควรคลอดเขาออกมา หากว่าท่านอ๋องมีลูกที่พิการ จะต้องเป็นภาระของเขาในภายหน้าแน่!"หลานโจวรู้ว่าตัวเองโหดร้าย แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกทุกอย่างก็ทำเพื่อท่านอ๋องทั้งสิ้น!สิ่งไหนที่ไม่เป็นผลดีกับท่านอ๋อง ก็จะต้องถูกกำจัดทิ้ง!"เขาจะต้องเกลียดเจ้าแน่" กู้อวิ๋นซีไม่มีแรงที่จะต่อต้านอีกแล้ว ทำได้เพียงพยายามพูดโน้มน้าวเขา "ให้โอกาสข้าอีกสักครั้ง ข้าจะต้องรักษาเขาให้หายได้แน่ หลานโจว...""หลานโจว! อย่าไปฟังนาง เจ้าก็เคยตรวจชีพจรให้นาง เจ้ารู้ดีว่าเด็กคนนี้ไม่มีทางรักษาให้หายได้ไม่ใช่เหรอ?"พระสนมหรงยืนอยู่ข้างหลังของหลานโจวเช่นเดียวกับมู่อันหนิงนางพูดอย่างโมโห "เจ้ารู้ว่าในภายหน้าเขาจะต้องทำภาระกิจยิ่งใหญ่ขนาดไหน ลูกของเขาจะต้องเป็นคนที่ยอดเยี่ยมที่สุดในแผ่นดิน!"หลานโจวหลับตาลง เก็บซ่อนความรู้สึกเจ็บปวดทั้งหมดไว้ภายในใช่แล้ว ลูกของเสวียนอ๋องจะต้องเป็นคนที่ยอดเยี่ยมที่สุ

หลังจากที่จวินฉู่หลีถูกฉีดซีรั่มเข้าไปในร่างกายแล้ว เขาก็เริ่มหลับไปไม่ได้สติช่วงเวลากลางดึก กองกำลังทหารของพระสนมหรงก็มารวมตัวกันอยู่ที่ลานด้านหน้าภายในรถม้า ดวงตาทั้งคู่ของจวินฉู่หลีปิดสนิท แต่ริมฝีปากบางกลับขมุมขมิมไปมา ไม่รู้ว่ากำลังเรียกหาใครพระสนมหรงมองไปที่หลานโจวแล้วถามอย่างร้อนใจ "เป็นอย่างไรบ้าง?""อาการของหลีอ๋องไม่มีอะไรน่าห่วง แต่ว่า ผลลัพธ์ของซีรั่มนี้ยอดเยี่ยมยิ่งนัก เกรงว่าหลายวันนี้หลีอ๋องคงจะไม่ตื่นขึ้นมาง่ายๆ แน่"พระสนมหรงขมวดคิ้วมุ่นอย่างใช้ความคิดแต่มู่อันหนิงที่ยืนอยู่ข้างๆ กลับพูดว่า "ความจริงการที่หลายวันนี้หลีอ๋องจะไม่ตื่นขึ้นมา ก็อาจจะเป็นเรื่องที่ดีกับเขาก็ได้นะเพคะ"พระสนมหรงหันหน้าไปมองนาง "อย่างไร?""หากว่าหลีอ๋องตื่นขึ้นมา อย่างแรกที่จะทำเขาจะไปหาใครล่ะเพคะ? เขาคงไม่มีทางไปสถานที่หนาวเย็นจัดกับพระสนมเพื่อพักรักษาตัวอย่างว่าง่ายแน่เพคะ"เมื่อมู่อันหนิงพูดเช่นนี้ พระสนมหรงก็รู้สึกเหมือนถูกเตือนสติเข้าทันทีนางมองไปที่หลานโจว "รีบหาวิธีให้หลีเออร์หลับไปสักหลายวันหน่อย แต่ว่า ห้ามใช้วิธีที่เป็นการทำร้ายหลีเออร์เด็ดขาด!""พ่ะย่ะค่ะ" หลานโจวพูดด

เมื่อจวินเย่เสวียนผลักประตูเข้ามา กู้อวิ๋นซียังคงนอนอยู่บนเตียง ตอนนี้ อันเซี่ยกำลังป้อนยาให้นางดื่มอยู่"เจ้ากำลังดื่มอะไร?"จวินเย่เสวียนรวดเร็วดั่งสายลม พริบตาเดียวก็เดินมาถึงข้างเตียง แย่งเอาชามในมือของอันเซี่ยมาอันเซี่ยถูกพลังไอเย็นของเขากดดันจนต้องถอยร่นออกไปสองก้าว ตึง นางทรุดนั่งลงกับพื้น"ทะ ท่านอ๋อง..." กำลังจะพูดอะไรออกไป แต่คิดไม่ถึงว่าแค่อ้าปากก็ต้องกระอักเลือดออกมาเสียก่อนกู้อวิ๋นซีก็ถูกพลังไอเย็นของเขา กดดันจนเลือดลมในร่างไหลเวียนอย่างรวดเร็วจนเกือบจะกระอักเลือดออกมาเช่นกัน"เจ้ากำลังดื่มอะไรอยู่กันแน่?" มือของจวินเย่เสวียนที่ถือชามยาอยู่สั่นระริกไม่หยุดเมื่อเห็นสีหน้าที่ซีดขาวของกู้อวิ๋นซี เขาก็รู้สึกเจ็บปวดในใจ อยากจะเข้าไปช่วยประคองตัวนางโดยสัญชาตญาณแต่เสียงคำพูดของคนรับใช้ที่เฝ้าห้องยากลับวนเวียนอยู่ข้างหูเขาตลอดเวลาอันเซี่ยไปหยิบยาขับเลือดมา!ไม่มีใครบังคับนาง เป็นอันเซี่ยที่ไปเอาด้วยตัวเอง!"กู้อวิ๋นซี บอกข้าสิ เจ้ากำลังดื่มอะไรอยู่กันแน่ เจ้ากำลังดื่มอะไรอยู่?"มือของเขาสั่นเทา สายตามองไปที่มุมหนึ่งที่มีชุดกระโปรงเปื้อนเลือดกองอยู่เขาโยนชามยาทิ้

"ท่านอ๋อง!" เยียนเป่ยรีบพุ่งตัวเข้าไปประคองตัวจวินเย่เสวียนขึ้นมาทันทีท่านอ๋องใบหน้าซีดเผือด ที่มุมปากยังคงมีเลือดไหล ร่างกายไม่ตอบสนองใดๆเยียนเป่ยกับหลานโจวตกใจกันอย่างมากเยี่ยนอีเองก็พุ่งตัวเข้ามาเช่นกัน เขาอุ้มจวินเย่เสวียนขึ้นมาแล้วรีบวิ่งออกไปทันที "หลานโจว เร็ว! รีบมารักษาให้ท่านอ๋อง!"เยียนเป่ยรีบวิ่งตามออกไปหลานโจวเองก็ลุกขึ้นมา กำลังจะวิ่งตามออกไปแต่น้ำเสียงแหบพร่าของกู้อวิ๋นซีก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง "เพราะอะไร...ทำไมต้องใส่ร้ายข้า?"หลานโจวชะงักฝีเท้า หันหน้ากลับไปมองนางหนึ่งทีการมองครั้งนั้น ทำให้หลานโจวต้องตกใจจนตัวสั่นไปทั้งตัวกู้อวิ๋นซีทรุดตัวอยู่ข้างเตียง ที่มุมปากยังคงมีเลือดไหล สายตาคู่นั้นที่ไร้ซึ่งประกายแห่งความสดใสใดๆ กำลังจ้องมองมาที่เขาราวกับนางเป็นผู้หญิงจนตรอกที่ใกล้ตาย พยายามรวบรวมกำลังทั้งหมด ถามคำถามที่ติดค้างในใจกับเขา "เพราะอะไร...ทำไมต้อง...ใส่ร้ายข้า?"หลานโจวรู้สึกปวดใจมาก ตั้งแต่โตขึ้นมาเป็นผู้ใหญ่ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาน้ำตาไหลต่อหน้าคนนอก"ขออภัย พระชายา ขออภัย..."เมื่อเขาพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งจบ ก็หมุนตัววิ่งตามออกไปทันที "ใครก็ไ

พวกนางถูกขังมาครึ่งเดือนแล้วทหารองครักษ์ไม่อนุญาตให้พวกนางก้าวออกไปด้านนอกเลยแม้แต่ครึ่งก้าวและก็ไม่มีใครเข้ามาส่งข้าวของให้หอหนิงซีแห่งนี้ ราวกับเป็นเรือนร้างในเรือนที่กว้างขวางเช่นนี้ นอกจากนายบ่าวสองคนที่เดินออกไปข้างนอกบ้างเป็นบางครั้ง ก็ไม่มีคนอื่นอีก"คุณหนู คืนนี้ข้าจะออกไปดู ไปดูสิว่าเสวียนอ๋องทำอะไรอยู่กันแน่!"ครึ่งเดือนแล้ว แต่ไม่เคยมาเยี่ยมหาคุณหนูเลยสักครั้ง!อันเซี่ยพูดอย่างโมโห "หรือว่า เขาเชื่อคำพูดของหลานโจวจริงๆ เชื่อว่าคุณหนูจงใจที่จะไม่เก็บ...ไม่เก็บ..."สายตาของอันเซี่ยมองไปยังตรงบริเวณท้องน้อยของกู้อวิ๋นซีคำพูดต่อจากนั้น นางไม่กล้าพูดออกไปอีกเด็กได้จากร่างกายของคุณหนูไปกว่าครึ่งเดือนแล้วชุดกระโปรงที่เปื้อนเลือดนั้น นางได้นำไปฝังไว้ที่ด้านหลังหอ ราวกับว่า นางได้ฝังลูกของคุณหนูไปแล้วจริงๆนางรู้ดีจนถึงตอนนี้ แค่คุณหนูคิดถึงลูกนางก็ยังคงรู้สึกเจ็บปวดใจแต่ว่า กู้อวิ๋นซีไม่ได้อ่อนแออย่างที่นางคิดเรื่องที่ไม่มีทางแก้ไข นางก็ทำได้เพียงยอมรับความจริงเท่านั้น"ใช้ร่างกายตัวเองทดสอบพิษ เพื่อปรุงซีรั่มให้อาหลี เป็นเรื่องที่ข้าทำเองอย่างเต็มใจจริงๆ เคร