บทที่ 287 ผู้หญิงคนนี้ช่างเป็นดั่งปีศาจ

เยี่ยนอีช่วยประคองกู้อวิ๋นซีให้ไปนั่งลง

แต่กู้อวิ๋นซีก็นั่งไม่ได้ หลังจากที่นั่งลงไปร่างกายนางก็โงนเงนจะล้มคว่ำลงไปท่าเดียว

เยี่ยนอีจะประคองก็ไม่ได้ ไม่ประคองก็ไม่ได้

สุดท้าย ก็ไม่รู้ไปไงมาไง ในที่สุดกู้อวิ๋นซีก็ล้มลงอยู่ในอ้อมแขนของเขา

เยี่ยนอีกลัวว่าตัวเองจะกระทำการใดที่ไม่เคารพต่อนาง ต่อให้จะรังเกียจสักแค่ไหน แต่นางก็เป็นถึงพระชายาหลีอ๋อง

ตอนที่กำลังจะประคองนางขึ้นมานั่ง หางตาก็เหลือบไปเห็นคราบเลือดสีแดงตรงบริเวณขาของนาง

บาดเจ็บมาเหรอ?

เขาเลิกกระโปรงของนางขึ้นมาดูโดยสัญชาติญาณ

ตรงบริเวณน่องของกู้อวิ๋นซีได้รับบาดเจ็บมาจริงๆ ไม่รู้ว่าโดนอะไรบาดมา จนถึงตอนนี้ที่แผลยังมีเลือดไหลออกมาอยู่เลย

ถึงแม้รอยแผลจะไม่ลึก แต่เมื่อเห็นขาขาวนวลละเอียดสมบูรณ์แบบของนางเป็นแผลแบบนี้ ก็อดทำให้คนรู้สึกสงสารขึ้นมาไม่ได้

ที่ยิ่งทำให้เขาประหลาดใจมากไปกว่านั้นคือที่ข้อเท้าของนางบวมเป่ง

เมื่อกี้นางเดินไม่ไหวจริงๆ ไม่ได้แกล้งทำ

แต่หลังจากที่ถูกตัวเขาทำท่าทางรังเกียจไป นางก็พยายามกัดฟันอดทนเดินต่อมานานขนาดนี้

บวมขนาดนี้ มิน่าถึงได้เป็นลมไป คงจะเจ็บมากทีเดียว

เยี่ยนอีปล่อยกระโปรงของนางลงดังเดิม เมื