Semua Bab ใต้หล้าสยบรัก: Bab 311 - Bab 320

“ก็เรียนน่ะสิ!” “เรียนกับใครกัน?” หยวนชิงผิงไม่เคยได้ยินมาก่อนว่านางศึกษาด้านการแพทย์ อีกทั้งยังเป็นทักษะทางการแพทย์ที่แปลกประหลาดอีกด้วย หยวนชิงหลิงหัวเราะโดยไม่พูดอะไร “ลึกลับจริง ๆ!” หยวนชิงหลิงรู้ดีว่าไม่อาจถามหาความจริงได้ จึงขี้เกียจจะซักไซ้ ตัวเป่าวิ่งเล่นสักพัก ก็กลับมานอนหมอบอยู่ข้าง ๆ เท้าของหยวนชิงหลิง และส่งเสียงหายใจหอบ หยวนชิงผิงนิ่งเงียบไปพักใหญ่ แล้วพูดขึ้นว่า “วันนี้ข้าได้ยินอ๋องฉีพูดว่าฉู่หมิงชุ่ยตั้งครรภ์แล้ว” หยวนชิงหลิงขานรับเพียงหนึ่งคำ “ท้องก็ท้องไปสิ” “ท่านไม่กังวลใจเลยหรือ?” หยวนชิงผิงหันหน้าไปมองนาง หยวนชิงหลิงหุบยิ้ม “ข้าจะต้องกังวลใจอะไรกัน? ข้าไม่ใช่พ่อของเด็กในท้องนางสักหน่อย” “อ๋องฉีเป็นโอรสของฝ่าบาท ถ้าหากฉู่หมิงชุ่ยตั้งครรภ์ มีโอกาสอย่างสูงที่อ๋องฉีจะได้รับการแต่งตั้งขึ้นเป็นรัชทายาท เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าพี่เขยมีโอกาส น่าเสียดายนัก” หยวนชิงผิงพูดพลางถอนหายใจ “การขึ้นเป็นรัชทายาทในตอนนี้ ใช่ว่าจะเป็นเรื่องที่ดี จะกลายเป็นเป้าโจมตีเอาได้!” “ใครกล้าแตะต้องอ๋องฉีกัน? เบื้องหลังอ๋องฉี มีตระกูลฉู่คอยหนุนหลังอยู่นะ” ถึงแม้หยวนชิงผิงจะไม่ค่อยร

หยวนชิงหลิงลุกขึ้น เอามือล้วงเข้าไปในแขนเสื้อแล้วแสยะยิ้ม “ได้ หม่อมฉันจะสะสางเรื่องตกน้ำกับท่าน” ไม้เท้าจักรพรรดิที่อยู่ในมือ เมื่อกดลงไปแล้ว จึงค่อย ๆ ยืดยาวออกมาทีละท่อน อ๋องฉีจ้องนาง และก้าวถอยหลังไปทีละก้าว “เจ้าคิดจะทำอะไร? หากเจ้ากล้าตีข้า ข้าจะกราบทูล......” หยวนชิงหลิงฟาดลงไปบนศีรษะ และใบหน้าของเขาด้วยความโมโหถึงขีดสุด “กราบทูลสิเพคะ ไปกราบทูลเลย หม่อมฉันพูดกับท่านมากมายขนาดนั้นแล้ว ท่านยังจะพูดเรื่องตกน้ำกับหม่อมฉันอีกหรือ? เรื่องตกน้ำ ความจริงก็คือฉู่หมิงชุ่ยผลักหม่อมฉัน จากนั้นนางก็กระโดดตามลงไป หม่อมฉันว่ายน้ำไม่เก่ง หากคิดที่จะใส่ร้ายนางจริง ขึ้นขั้นต้องทำให้ตัวเองจนน้ำตายไปด้วยหรือยังไงเพคะ? ท่านเป็นคนโง่ แต่หม่อมฉันไม่ใช่ ท่านไม่มีสมอง แต่หม่อมฉันมี วันนี้หม่อมฉันจะตีเจ้าโง่อย่างท่านให้ตาย ฉู่หมิงชุ่ยเป็นใครกัน? นางมีตระกูลฉู่ทั้งตระกูลคอยหนุนหลังอยู่ แล้วหม่อมฉันจะโง่ถึงขนาดบุกไปทำร้ายนางถึงจวนอ๋องหวยเลยหรือ? หม่อมฉันกับนางมีความแค้นอะไรต่อกันนัก? วันนั้นหม่อมฉันให้นางสาบานต่อหน้าท่าน แต่นางไม่กล้า ทำไมถึงไม่กล้า? นางกลัว แต่หม่อมฉันกล้า หากวันนั้นหม่อมฉันมีใจคิด

อวี่เหวินห่าวผงะไป สมองหมูของเขาพอถูกตีไปหนึ่งครั้ง ดูเหมือนจะมีความคิดขึ้นมาบ้างแล้ว? เขาคิดอยู่สักครู่ “อย่างไรเสีย ข้าก็ไม่มีทางแต่งกับนาง ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ข้า แต่อยู่ที่นาง” “เพราะอะไร?” อ๋องฉีไม่เข้าใจ “นางไม่มีทางแต่งงานกับข้า” อวี่เหวินห่าวพูดด้วยท่าทีเรียบเฉย “เพราะอะไร?” อ๋องฉียังไม่เข้าใจ เดิมทีพวกเขาเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เยาวว์วัย อวี่เหวินห่าวหัวเราะ แล้วพูดขึ้นเบา ๆ ว่า “จะมีเหตุผลอะไรมากมายกัน?” อ๋องฉีรู้สึกหดหู่ใจลงไปมาก “นางไม่แต่งกับท่าน เพราะว่าท่านมีโอกาสที่จะขึ้นเป็นรัชทายาทน้อยกว่าข้าใช่หรือไม่?” แววตาของอวี่เหวินห่าวสั่นไหว “ทำไมถึงถามเช่นนี้?” “พี่สะใภ้ห้าผู้ใจร้ายพูดเช่นนี้” อ๋องฉีรู้สึกเสียใจเล็กน้อย ไม่สิ เสียใจมากต่างหาก “แล้วเจ้าเชื่อไหม?” อวี่เหวินห่าวถาม อ๋องฉีนิ่งไปสักพัก “เหลวไหล!” “ในเมื่อเป็นเรื่องเหลวไหล แล้วเจ้าคิดมากอะไร?” อ๋องฉีจิตใจเลื่อนลอย เขาเองก็ไม่เข้าใจ คำพูดของพี่สะใภ้ห้าผู้ใจร้าย แน่นอนว่าไม่อาจเชื่อถือได้ คำพูดของนางมีแต่เรื่องโกหก “เรื่องตกน้ำ พี่ห้าเชื่อพี่สะใภ้ห้าผู้ใจร้ายไหม?” อ๋องฉีถาม อวี่เหวินห่

เขาลุกขึ้น แล้วช่วยหยวนชิงหลิงสวมใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย จากนั้นจึงตะโกนออกมาด้วยความโมโห “ยังไม่รีบเข้ามาอีก?” ประตูค่อย ๆ ถูกเปิดออกอย่างระมัดระวัง ซูยี่ใช้มือข้างหนึ่งปิดตาเอาไว้ จากนั้นก็ค่อยๆ แง้มนิ้วมือออก เมื่อเห็นแน่ชัดแล้วว่าสวมใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว จึงได้ถอนหายใจออกมาแล้ววางมือลง แต่หลังจากถอนหายใจแล้ว ก็ต้องรู้สึกประหม่าขึ้นมาอีกครั้ง เพราะดูเหมือนว่าท่านอ๋องจะโกรธเป็นอย่างมาก! “มีเรื่องอันใดกัน?” อวี่เหวินห่าวจ้องเขาตาเขม็งด้วยความโมโห ซูยี่รีบรายงานอย่างสงบเสงี่ยม “ท่านอ๋อง อ๋องฉีเกิดเรื่องแล้วพ่ะย่ะค่ะ” หยวนชิงหลิงผงะไป รีบถามด้วยความร้อนใจ “เขาเพิ่งกลับไปไม่ใช่หรือ? เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” “ถูกลอบทำร้ายพ่ะย่ะค่ะ!” ซูยี่ตอบ “ถูกลอบทำร้าย?” อวี่เหวินห่าวรู้สึกตกใจ “สถานการณ์เป็นเช่นไร?” “บาดเจ็บไม่มากนัก ตอนนี้ถูกส่งตัวกลับไปยังจวนอ๋องฉีแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ซูยี่ตอบ “จับผู้ร้ายได้หรือยัง?” อวี่เหวินห่าวหยิบเสื้อคลุมตัวนอกขึ้นมาสวมใส่อีกครั้ง “เตรียมม้า!” หยวนชิงหลิงพูด “ข้าจะไปกับท่าน” “ไม่ได้ ดึกมากแล้ว เจ้าไม่ต้องออกไปไหนทั้งนั้น ซูยี่บอกแล้วว่าอาการบาดเจ

อวี่เหวินห่าวรู้สึกว่าเรื่องนี้ควรจะสิ้นสุดลงเสียที เขาทำสีหน้าเคร่งขรึมพร้อมพูดอย่างไม่แยแสว่า “เจ้าต้องการจะพูดอะไรกับข้ากันแน่?” ฉู่หมิงชุ่ยจ้องมองเขา น้ำตาค่อย ๆ ไหลรินออกมา และพูดด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นว่า “ไม่มีอะไรต้องพูดแล้วเพคะ เดิมที เขาถูกลอบทำร้ายที่หน้าประตูจวนอ๋องฉู่ หม่อมฉันจึงนึกเป็นกังวลแทนท่าน เกรงว่าเรื่องนี้จะเกี่ยวพันไปถึงตัวท่าน แต่คิดไม่ถึงเลยว่าท่านจะคิดกับหม่อมฉันเช่นนี้ ทำให้หม่อมฉันเจ็บปวดใจยิ่งนัก ท่านไปเถอะ ไม่มีอะไรแล้ว ขอท่านจงอย่าได้เสด็จมาที่จวนอ๋องฉีอีก” อวี่เหวินห่าวลุกขึ้น “คงไม่ได้ ข้ายังต้องมาจวนอ๋องฉีอีก อย่างไรเสียเจ้าเจ็ดก็อยู่ที่นี่” พูดจบ เขาก็เดินเอามือไขว้หลังออกไปด้วยความรู้สึกสบายใจอย่างถึงที่สุด ฉู่หมิงชุ่ยโกรธจนตัวสั่น นางยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา แต่ยิ่งเช็ดน้ำตากลับยิ่งไหลมากขึ้น จะทำเช่นไรก็ไม่หยุดไหล หัวใจรู้สึกเจ็บปวดเหมือนถูกเข็มทิ่มแทง นางไม่คิดไม่ฝันเลยว่าเขาจะพูดคำพูดเช่นนี้กับนาง นางคิดมาโดยตลอดว่าความสัมพันธ์นี้จะทำให้เขาสามารถจดจำไปถึงวันตาย มีนางเป็นเจ้าของหัวใจของเขา และไม่มีใครสามารถเดินเข้ามาได้อีก ทำไมต้องเป็นหยวนชิ