บทที่ 314

อ๋องฉีมองตามหลังนางไป ยังคงรู้สึกโมโห หรือไม่ก็คงอับอาย

เขาไม่ยอมกลับไป จะต้องรอพี่ห้ากลับมาให้ได้ ให้พี่ห้าจัดการเรื่องนี้ให้แก่เขา

ถังหยางสั่งให้คนยกน้ำชามา เมื่อเห็นเขายังอยู่ในท่าทีโมโห ก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นว่า “ทูลอ๋องฉี สิ่งที่พระชายาพูดเมื่อครู่ ล้วนแล้วแต่เป็นคำพูดเพื่อเตือนสติของท่าน ท่านจงรับฟังสักหน่อยเถอะพ่ะย่ะค่ะ พระชายาหวังดีต่อท่านจริง ๆ”

“นางหวังดีต่อข้า? ไม่มีทาง!” อ๋องฉีพูดอย่างไม่พอใจ “พี่ห้ายังไม่กลับมาอีกหรือ?”

ถังหยางส่ายหัวเบา ๆ แล้วเดินออกไป

อ๋องฉีหันมองน้ำชาใส ๆ จึงยกขึ้นมาดื่ม ในสมองของเขารู้สึกสับสนวุ่นวาย จนไม่รับรู้รสชาติของชา

ความรู้สึกแปลก ๆ นี้ค่อย ๆ เกิดขึ้น

เขาไม่เชื่อสิ่งที่หยวนชิงหลิงพูด เขาไม่มีทางเชื่อแม้แต่คำเดียว

แต่ทำไมฉู่หมิงชุ่ยถึงไม่กล้าสาบาน?

คงเป็นเพราะไม่อยากถือสาหยวนชิงหลิง ผู้หญิงเช่นนั้นดุร้ายเกินไป ป่าเถิ่อนเกินไป ไม่ถือสาก็ถือว่าทำถูกต้องแล้ว

แต่ทำไมรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างผิดปกติ?

ชุ่ยเอ๋อร์เพียงแค่ต้องการหาผลประโยชน์จากเขาและหลอกลวงเขาจริงหรือ?

แต่ว่านางเองก็ดีกับเขามาก ทั้งอ่อนโยนและเรียบร้อย ถือเป็นแบบอย