บททั้งหมดของ ใต้หล้าสยบรัก: บทที่ 301 - บทที่ 310

หยวนชิงผิงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉู่หมิงหยาง สายตาของทั้งคู่สบตากันไม่กี่วินาที หยวนชิงผิงรู้สึกพ่ายแพ้ยับเยิน จึงรีบละสายตาออกและพูดอย่างโกรธเคืองว่า “คนตระกูลฉู่ไม่มีคนดีสักคน”เป็นธรรมชาติที่ตระกูลฉู่ไม่มีคนดีสักคน แต่ว่านี่ไม่ใช่เหตุผลที่หยวนชิงผิงเกลียดฉู่หมิงหยางนางเกลียดฉู่หมิงหยาง เพราะนางไม่เห็นคนอื่นอยู่ในสายตา ยโสโอหังเป็นอย่างยิ่งและเห็นได้ชัดว่านางเป็นแบบนี้มาแต่ต้นอยู่แล้วหยวนชิงผิงไม่อยากยอมรับว่านางอิจฉาความเย่อหยิ่งจองหองของฉู่หมิงหยางซาลาเปาได้นำมาส่งแล้วคนครัวผู้คุมไฟได้ตะโกนเสียงดังออกมา “จะเริ่มแจกโจ๊กแล้ว ทุกคนโปรดเข้าแถวตามลำดับให้เป็นระเบียบด้วย”ไม่มีคนเข้าแถวเลยด้วยซ้ำคนรีบพุ่งไปที่ข้างหน้า เป้าหมายเดียวที่ล้วนถูกจับจ้องคือ ซาลาเปาไส้เนื้อที่พึ่งนึ่งสดใหม่ร้อน ๆ ส่งมาที่นี่ซาลาเปาร้อนกรุ่นด้วยไอน้ำส่งกลิ่นเนื้อหอมฉุย คนที่มารอแต่เช้าจนถึงตอนเที่ยง พวกเขาล้วนหิวจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว จะมาสนเรื่องเข้าแถวที่ไหนกันอีก? แค่รีบหยิบซาลาเปาพวกนั้นมาสนองความอยากของหัวใจ ตับ ไต ไส้พุง สักสองสามลูกเท่านั้นเมื่อฉู่หมิงชุ่ยพบว่าคนพวกนั้นไม่สนใจฟังหัวหน้าพ่อครัว น

อวี่เหวินห่าวเข้าทำการช่วยเหลือผู้คนที่ติดอยู่ด้านในอย่างต่อเนื่อง โรงแจกโจ๊กเองก็กำลังจัดการเก็บกวาดให้เรียบร้อย ผู้ได้รับบาดเจ็บเองก็ไม่เหลือไม่มากแล้วหลังจากนั้นอวี่เหวินห่าวอุ้มคน ๆ นึงออกมา นางสวมชุดสีเหลืองใบไม่ร่วงเสื้อผ้าสกปรกเลอะเทอะ ปิ่นปักผมรกไปหมด ผมเผ้ารุ่ยลงมาปิดบังใบหน้า เดิมทีอุ้มนางออกมาวางไว้ก็เรียบร้อยแล้วแต่ฮูหยินใหญ่ฉู่ร้องออกมาด้วยความตกใจ “ท่านอ๋อง ท่านอุ้มลูกสาวข้าแบบนี้ อาจทำให้ความบริสุทธิ์ของนางแปดเปื้อน ท่านรีบวางนางลงเถอะ”ฮูหยินใหญ่ฉู่ไม่ได้รับบาดเจ็บเลย นางเป็นคนที่โชคดีคนนึง คนที่ถูกทับด้านในโรงแจกโจ๊กทั้งหมดล้วนบาดเจ็บ ยังมีอีกหลายคนที่บาดเจ็บสาหัส มีแค่นางคนเดียวที่ไม่ได้รับบาดเจ็บฮูหยินใหญ่ฉู่ถ้านางพูดธรรมดา คนได้ยินกันไม่มาก ที่จริงทุกคนล้วนยุ่งกันทั้งสิ้นแต่นางบางทีอาจจะตกใจและตะโกนออกมาอย่างฉุนเฉียว ดังนั้นจึงเป็นที่ดึงดูดความสนใจของผู้คน แต่ทุกคนก็มองข้ามไปหยวนชิงหลิงก็มองข้ามไปเช่นกันในหัวของอวี่เหวินห่าวเหมือนมีเสียงระเบิดปังดังขึ้น เมื่อหนึ่งปีที่แล้วภาพที่จวนขององค์หญิงผุดขึ้นมาในหัวอย่างไม่รู้ตัวสองมือของเขาปล่อยลง ฉู่หมิงหย

ขอทานน้อยคนนั้นก็พึ่งรู้ว่านางคือพระชายาฉู่ ก็ตกใจกลัวจนตัวสั่นไปหมด หยวนชิงหลิงที่จะทำแผลให้เขา เขาไม่กล้าให้ทำเลยเอาแต่ถอยหนีลูกเดียวหยวนชิงหลิงจ้องเขม็ง “อย่าขยับ！”ขอทานน้อยหยุดขยับเขยือนทันที นิ่งเหมือนเป็นเป็นก้อนหินยังไงอย่างงั้น หายใจแรง ๆ ก็ยังไม่กล้าเขาไม่กล้ามองหยวนชิงหลิง ไม่รู้จะหลบสายตายังไง เขากลัวและตื่นแต้นจนพูดไม่ออก“เอาล่ะ พรุ่งนี้ข้าจะมาหาข้าที่จวนอ๋องฉู่ ข้าจะให้ยาเจ้า” หยวนชิงหลิงดึงขากางเกงเขาลง ที่จริงก็ปกปิดอะไรไม่ได้มากนัก กางเกงขาดหวิ่นเสียเหลือเกิน ขอทานน้อยพูดเสียงสั่น “ได้ ขอบพระทัย...ขอบพระทัยพระชายามากพ่ะย่ะค่ะ”หยวนชิงหลิงรู้ว่าเขาไม่มาหรอก เลยให้ยาเม็ดไปสองสามเม็ดและพูดอธิบายไปว่า “ยานี่ วันนึงกินครั้งหนึ่ง ใช้ได้ห้าวัน ส่วนสองเม็ดนี้คือยาลดไข้ ถ้าเจ้ารู้สึกว่าตัวเองมีไข้ ก็รีบกินยานี้นะ รู้ไหม?”ขอทานน้อยค่อย ๆ ยื่นมือออกมา มือนั้นทั้งดำทั้งผอมยังกับกิ่งไม้แห้งไม่มีผิดหยวนชิงหลิงให้ยาเขาแล้วหันกลับไปรักษาผู้ได้รับบาดเจ็บคนอื่นต่อผู้ที่ให้การช่วยเหลือเริ่มมีมากขึ้น คนจากจวนเซียวเหยาโฮ่ว อ๋องรุ่ยชิงก็มารับพระชายาและองค์หญิงหงเติ้งจวิ๋นจู

ดังนั้น ดูผิวเผินเหมือนต้องการขอความเห็นใจให้แก่ฉู่หมิงชุ่ย แต่อันที่จริงแล้วเป็นการทำเพื่อเจ้าเจ็ดต่างหากเขา...ต้องการสนับสนุนให้เจ้าเจ็ดช่วงชิงตำแหน่งรัชทายาทแล้วอย่างนั้นหรือ?แต่อย่างไรเสีย การที่เขาช่วยเหลือหลานชายของตนเอง ก็ถือเป็นเรื่องที่สมควรเพียงแต่การแสดงท่าทีออกมาอย่างรวดเร็ว จนขาดความสำรวมไปไม่น้อยเช่นนี้ ดูไม่เหมือนนิสัยของฉู่โซ่วฝูเลยสักนิดอีกทั้งยังตามออกมาต่อหน้าพระพักตร์เสด็จพ่อเช่นนี้ ถือเป็นการใช้อำนาจที่มีอยู่ในการข่มขู่ หรือว่าจะ...รีบร้อนเกินไป?อวี่เหวินห่าวหันมองฉู่โซ่วฝู แล้วพูดว่า “โซ่วฝูวางใจเถอะ เรื่องนี้จะต้องได้รับการตัดสินอย่างยุติธรรมแน่นอน”พูดจบ เขาก็ยกมือขึ้นคารวะแล้วเดินจากไปอันที่จริงแล้ว เรื่องทุกอย่างปรากฏให้เห็นชัดเจน ไม่จำเป็นต้องใช้เวลาสืบสวนนานนักคนของจวนจิงจ้าวได้สอบถามความจริงของเรื่องที่เกิดขึ้นจากผู้เฝ้าประตูเมืองเรียบร้อยแล้ว อีกทั้งยังซักถามชาวบ้านอีกหลายคน แน่นอนว่าพระชายาอ๋องรุ่ยและฮูหยินเหลียงล้วนอยู่ในเหตุการณ์ จึงไม่เป็นการยากที่จะสืบหาความจริงทั้งหมดของเรื่องนี้สุดท้ายก็ต้องไปสอบถามฉู่หมิงชุ่ยเดิมทีอวี่เหวินห่าวไ

อวี่เหวินห่าวรู้สึกสงสัย “ในเมื่อเจ้ากำหนดเอาไว้นานแล้วว่าวันนี้จะแจกโจ๊ก ทำไมถึงไม่รีบวางแผนเรื่องซาลาเปาเอาไว้ก่อน? ต่อให้เป็นการตัดสินใจอย่างกะทันหัน ติดต่อเจ้าของร้านสักสองสามแห่ง การจัดหาซาลาเปาไม่กี่ร้อยลูกคงไม่ต้องกินเวลาจนกระทั่งถึงเที่ยง อีกทั้งข้าเห็นในที่เกิดเหตุ มีซาลาเปาเพียงสิบเข่งเท่านั้น รวมแล้วเป็นจำนวนหนึ่งร้อยห้าสิบลูก ซึ่งน่าจะใช้เวลาในการทำไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม” ฉู่หมิงชุ่ยผงะไป ดวงตาที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา เผยให้เห็นความตกตะลึงออกมาเล็กน้อย และจ้องมองไปยังอวี่เหวินห่าว ในก้นบึ้งของหัวใจนาง มีทั้งความเจ็บปวดและขุ่นเคืองปรากฏขึ้น เขามาเพื่อที่จะสอบสวนจริง ๆ? หรือเพียงแค่มาซักสามสองสามคำตามพระราชโองการเท่านั้น? หากเป็นอย่างหลัง คงไม่จำเป็นต้องซักถามละเอียดเช่นนี้ หากเป็นอย่างแรก...เขาเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ นางยื่นมือไปแตะหน้าผาก และทำทีท่าจะร้องไห้ออกมา “หม่อมฉันรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย ส่วนเรื่องพวกนี้ หม่อมฉันสั่งให้พวกบ่าวไพร่เป็นคนไปจัดการ พี่ห่าวลองถามพวกเขาดูเอาเองเถอะเพคะ วันนี้หม่อมฉันรู้สึก...หม่อมฉันรู้สึกเจ็บปวดใจเป็นอย่างมาก และรู้สึกว้าวุ่นใจถึงที่สุด”