All Chapters of ใต้หล้าสยบรัก: Chapter 281 - Chapter 290

แต่ปัญหาก็คือ หลังจากนี้ใจเขาจะจดจ่ออยู่กับนางหรือไม่? เขาพูดออกมาคำเดียวว่า องค์ชายก็เป็นเช่นนี้ในยุคสมัยนี้ หากผู้ชายมีฐานะการเงินดีหน่อยก็สามารถมีภรรยาและนางสนมได้มากมาย ไม่มีข้อยกเว้นสำหรับเขา กับนางในตอนนี้ก็ไม่แน่ว่าแท้จริงจะใช่รักหรือไม่ หากแม้ว่าคือรัก ก็คงเป็นรักที่จืดจางไปแล้ว ไม่สามารถจะเก็บความหวานชื่นไว้ในใจจนชั่วชีวิตได้ แต่มองจากปัญหาการหย่าร้างที่สูงขึ้นในปัจจุบัน ก็พอที่จะทำความเข้าใจได้อย่างน้อยในยุคปัจจุบันนี้ก็สามารถทำการหย่าได้ แต่ในสมัยนี้ หากว่าสามีเปลี่ยนใจไปแต่งกับนางสนมอื่น ผู้ที่เป็นภรรยาทำได้แค่อดทนและอยู่อย่างเงียบ ๆ ตลอดไป อีกทั้งยังต้องเป็นธุระจัดการหาสนมให้สามี ชั่วชีวิตนี้จึงต้องข้ามผ่านความเสียใจ และความน่าสงสารไปให้ได้"พระชายา เข้าบรรทมได้แล้วเพคะ" นางข้าหลวงสี่เดินผ่านมาหยวนชิงหลิงลุกขึ้นนั่ง เรียกให้นางข้าหลวงเข้ามาหา "นางข้าหลวง ข้าขอถามเจ้าที บรรดาเชื้อพระวงศ์ของพวกเราชาวราชวงศ์เป่ยถัง ยินดีรับนางสนมหรือไม่?"เอ่อ...แม้ว่าเวลานี้จะไม่ยอมรับนางสนม ต่อไปอาจจะยอมรับนางสนมก็เป็นได้ เพื่อที่จะได้มีลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง พระชายาไม่ต้องกังวล

เดิมทีจวนจิงจ้าว มีทีมงานหนึ่งชุดที่จัดการคดีให้ เพียงแต่ก่อนหน้านี้ทุกปัญหาพัวพันกันเป็นคอขวด ไม่รู้ว่าจะฝ่าฟันอุปสรรคไปได้อย่างไรตอนนี้มีเบาะแสแล้ว ทุกอย่างก็ง่ายต่อการจัดการอย่างไรก็ตามการไขคดีภายในระยะเวลาที่กําหนดอาจเป็นเรื่องยากเพราะว่าแม้ว่าจะมีผู้ต้องสงสัย ก็ต้องใช้เวลาในการตรวจสอบ และหลังจากตรวจสอบแล้วต้องหาที่อยู่เพื่อการจับกุมกล่าวอีกนัยหนึ่ง มันแทบจะเป็นไปไม่ได้ที่จะจับฆาตกรได้ในเวลาไม่ถึงครึ่งเดือนเพียงแต่อวี่เหวินห่าวกับคนในจวนจิงจ้าวรู้สึกโล่งใจ ตอนนี้ฆาตกรถูกจับไว้ เขาเป็นที่รู้จักในนาม ซานฮัวโร บนถนนเหอหลิ่งโจวจือ มีฉายาว่า ‘ซานฮัวโร’ เก่งเรื่องอาวุธลับ เข็มพิษ เพื่อเงินแล้วเขาทำได้ทุกอย่างตราบใดที่ฆาตกรถูกจับ แม้ว่าจะไม่ถูกจับกุมภายในเวลาที่กำหนด ทั้งฮ่องเต้และอัครมหาเสนาบดีฉู่ ก็ไม่มีคำพูดอะไรจะกล่าวอย่างไรก็ตาม ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะพระเจ้าโปรดปรานอวี๋เหวินห่าวหรือไม่วันนี้ได้รับรายงานลับว่า โจวจือจะปรากฏตัวในวัดที่ถูกทำลายในเขตชานเมืองหลวงในเวลากลางคืนอวี๋เหวินห่าวไม่สนใจว่าจะเป็นข่าวจริงหรือเท็จ เขานำกำลังคนไปซุ่มโจมตีก่อน ผลปรากฏว่าเป็นข่าวจริ

หากนางเสียชีวิตด้วยวัณโรค ไม่มีใครสงสัยในสาเหตุการตายของนาง ทั้งพ่อและพี่ชายยังคงสนับสนุนเขาอยู่ ส่วนจักรพรรดิก็ยิสงสารเขา ที่ยังไม่คลายจากความเศร้า ที่จริงแล้วที่นางเป็นวัณโรคน่าจะเป็นเพราะมาจากการดูแลอ๋องหวยนางไม่มีทางเลือก ที่จะต้องส่งมอบความสำเร็จนี้ให้อวี่เหวินห่าวถ้าไม่กดดันเขา นางก็จะสูญเสียคุณค่าการใช้ประโยชน์ไปจนหมดสิ้นหากต้องการจะควบคุมเขา จะต้องทำให้เขารู้ว่า ถ้าสูญเสียนางไป เขาจะลำบากขึ้นเป็นร้อยเท่าจวนจิงจ้าวคืนนี้มีงานเลี้ยงฉลองอวี่เหวินห่าวดื่มเหล้าเข้าไปมาก ที่สำคัญคือคืนนี้ไม่มีพิธีเป็นทางการ ได้ถูกเจ้าหน้าที่ของจวนจิงจ้าวชักชวนให้ดื่ม จึงดื่มเข้าไปมากเกินปกติ ซูยี่ส่งเขากลับไปที่หน้าประตูจวนอ๋อง เขาเพิ่งจะลงจากรถม้า ก็รู้สึกอยากอาเจียน จึงรีบไปที่อ้วกที่ต้นตั๊กแตนแก่ตรงประตู อาเจียนออกมาเป็นเศษอาหารพุ่งออกมาเหมือนน้ำพุ ซูยี่เห็นแล้วรู้สึกตกใจและหวาดกลัว จะมีใครตายเพราะอาเจียนหรือไม่?อวี่เหวินห่าวอ้วกเสร็จแล้ว เขากลับมีสติเล็กน้อย ชี้ไปที่ ซูยี่และตะโกน "เจ้า...ขับรถเตกหลุมตกบ่อ"ซูยี่ยื่นมือพยุงเขา "ครับ ครับ ข้าผิดไปแล้ว เรากลับกันเถอะ"อวี่เหวินห่าว

อวี่เหวินห่าวก้มหัวลงและกัดไปที่ข้อมือของนาง คิดว่าต้องไม่ใช้แรงมากไป ทั้งยังไม่ยอมที่จะเสียหน้า ด้วยความโกรธจึงได้ฝังรอยฟันลงไป แต่ไม่ลึกเกิน"เราอย่ามาทะเลาะกันอีกเลย ทะเลาะกันไป ใจข้ามีแต่ความอึดอัด" เขามองหน้านาง มองเข้าไปในดวงตา ในใจยังปนไปด้วยโทสะหยวนชิงหลิงหลบตา "ได้ เราจะไม่ทะเลาะกันแล้ว""ขอกอดหน่อย!" อวี่เหวินห่าวดึงนางเข้ามากอดไว้แนบอกร่างทั้งสองแนบชิดกัน แล้วล้มตัวลงไปหยวนชิงหลิงยิ้มออกมาได้ "นี่บนพื้นนะ มีอะไรไปคุยกันบนเตียง"เขาจะขยับก็ไม่ขยับทับบนร่างของนาง แล้วก็ล้มลงไป"อวี่เหวินห่าว ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้!" หยวนชิงหลิงตีไปที่แผ่นหลังของเขาเสียงกรน ดังก้องอยู่ในหูของนาง หยวนชิงหลิงปล่อยมืออย่างอ่อนแรง ดี หลับไปเลยสุดท้าย ต้องเรียกซูยี่เข้ามานำเขาย้ายออกไปหยวนชิงหลิงลูบหลังคนผู้นี้อย่างเอาเป็นเอาตาย น้ำแกงสร่างเมาก็ดื่มไม่ได้ ตียังไงก็ไม่ตื่น หยวนชิงหลิงได้แต่ปล่อยให้เขานอนไม่มีผ้าปูเตียงกับหมอนเลยเหรอ?ชอบตำหนิติเตียนความน่าเกลียดของผู้อื่น? มันเป็นความดื้อรั้นนางยิ้มออกมาแล้ว คำพูดของเขาถึงแม้ไม่น่าเชื่อถือ และอาจเป็นเพราะกลัวนางโกรธ ดังนั้นก็เลยโกหก

ติดตามเขามาหลายปี ไม่มีค่าในสายตาเลยสักนิดฉางกงกงกระอักกระอ่วนกล่าวว่า "ไม่จำเป็นพ่ะย่ะค่ะ"หยวนชิงหลิงยิ้มน้อย ๆ แต่มือก็ยังคงใช้แรงนวดคลึงเหมือนเดิมคนสูงอายุ อันที่จริงก็เหมือนเด็กน้อย ต้องการให้คนมารักและเอาใจใส่นวดคลึงได้สักพัก ไท่ซ่างหวงบอกนางให้นั่งลง ยังแบ่งขนมให้นางชิ้นหนึ่ง"อาการปวดหายดีหรือยังเพคะ?" ไท่ซ่างหวงเห็นนางถาม จึงตอบไปว่า"หายดีแล้ว!" หยวนชิงหลิงกินขนม ยิ้มเล็กน้อยกับคำตอบ"โง่ขนาดนี้ เจ้าจะตายหรือไม่?" ไท่ซ่างหวงมีลิ้นที่ร้ายกาจเสมอมา หยวนชิงหลิงเบ้ปากพลางพูดว่า "ยังไม่ตาย"รู้อยู่แล้วว่ามาที่นี่ต้องโดนต่อว่าอยู่ไม่น้อยไท่ซ่างหวงถลึงตาจ้องมองนางเขม็ง "เข้าวังครั้งที่แล้ว ข้าเพียงบอกเจ้าว่า ให้เจ้าคิดทุกอย่างคิดจนถึงที่สุด คิดให้สุดทาง หรือว่าเจ้าสมองพิการไปแล้ว ไม่รู้ว่าเจ้าหกมีอาการป่วยอย่างไร?”หยวนชิงหลิงถอนหายใจ คำว่าสมองพิการช่างเป็นคำที่ข้ามมิติมาบ้างแล้ว "รู้แล้ว รู้แล้ว ข้าประมาทไปชั่วขณะ" หยวนชิงหลิงสมควรถูกดุ ที่จริงวันนั้นอ๋องหวยถูวางยา นางควรจะตื่นตัวให้มากกว่านี้แต่ว่าในเวลานั้น นางคิดว่าฝ่ายตรงข้ามวางยาอ๋องหวย ไม่ได้คิดถึงตัวเอง