All Chapters of ใต้หล้าสยบรัก: Chapter 261 - Chapter 270

ถังหยางได้ยินการปฏิเสธของสนมหลู่เฟย รู้สึกใจหายขึ้นมาวูบหนึ่ง เขาทำได้แค่ขอกับอ๋องหวย “หามิได้ ไม่ใช่ท่านอ๋อง แต่เป็นพระชายา เมื่อคืนนี้ พระชายาถูกลอบฆ่าระหว่างทางกลับจากจวนอ๋องหวย พระชายากับอ๋องซุนพวกเขาทั้งหมดได้รับบาดเจ็บสาหัส อ๋องซุนมียาจื่อจิน แต่พระชายาไม่มี พระชายากำลังตกอยู่ในอันตราย ข้าขอร้องอ๋องหวย ท่านได้โปรดมอบยาจื่อจินให้ข้าด้วยเถิด ท่านอ๋องของข้าจะจดจำบุญคุณนี้ไม่มีทางลืม”สนมหลู่เฟยและอ๋องหวยตกตะลึงกันทั้งคู่ สนมหลู่เฟยยืนขึ้นและกล่าวอย่างรีบร้อนว่า “พระชายาฉู่ถูกลอบสังหารอย่างนั้นหรือ? ใครเป็นคนทำ?”ถังหยางส่ายหัว “ตอนนี้ยังอยู่ระหว่างการตรวจสอบ แต่เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายต้องการจะฆ่าพระชายาเพื่อไม่ให้อ๋องหวยมีอาการดีขึ้น เมื่อพระชายาสิ้นพระชนม์ อ๋องหวยก็จะไม่มีชีวิตอยู่รอด”ถังหยางไม่รู้ว่าเป็นอย่างนั้นหรือเปล่า แต่ตอนนี้เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ก็ทำได้แค่พูดแบบนั้นสนมหลู่เฟยตกใจ หน้าซีดทันที“เสด็จแม่ รีบไปนำยาจื่อจินมา ข้าเก็บอยู่ในกล่องในลิ้นชัก” อ๋องหวยกล่าวอย่างร้อนลงสนมหลู่เฟยลุกขึ้นยืนด้วยความสับสน เดินไปที่ลิ้นชักของตู้ เปิดออกอย่างมึนงง แล้วหยิบกล่องสีทองกล

“หมอหลวงจัดการแล้ว” อวี่เหวินห่าวกล่าว หยวนชิงหลิงยื่นยาฆ่าเชื้อให้เขา “ข้ารู้ แต่ข้าต้องล้างแผลอีกครั้ง นี่ใช้สำหรับฆ่าเชื้อโดยตรง การฆ่าเชื้ออย่างทั่วถึงสามารถป้องกันการติดเชื้อได้ หลังจากฆ่าเชื้อแล้วกดปิดด้วยสำลีและพันด้วยผ้าพันแผล”อวี่เหวินห่าวหยิบมาและเหลือบมองดูนาง “บางครั้งข้าก็สงสัยจริง ๆ ว่าเจ้าไม่ใช่หยวนชิงหลิง” หยวนชิงหลิงมองเขาด้วยรอยยิ้ม “เรียกข้าว่าพระชายาฉู่ก็ได้” คำพูดนี้ใช้ได้ผล เขาจุมพิตที่ปลายจมูกของนาง แล้วออกไปปิดประตู และเริ่มปลดเสื้อผ้าออกเพื่อรักษาบาดแผลให้นาง ใช้เบตาดีนชะล้างออกไป แม้ว่าจะกินยาจื่อจินแล้ว นางก็ยังรู้สึกเจ็บเล็กน้อย ขมวดคิ้วอดทน หลังจากที่เขากดจนแห้งแล้ว เขาก็พันผ้าพันแผลอย่างระมัดระวัง และการกระทำนั้นก็กระฉับกระเฉงมากจริง ๆมองไปที่น่องขา แผลที่น่องขายังดี ไม่บาดเจ็บถึงกระดูก แต่แค่เฉียดผ่านน่องขาไปตราบใดที่ไม่มีการติดเชื้อก็แทบจะไม่มีปัญหาใด ๆเมื่อเทียบกับอาการบาดเจ็บของอ๋องซุน หยวนชิงหลิงถือว่าไม่รุนแรง โชคดีที่อ๋องซุนเป็นคนเนื้อหนา ดังนั้นจึงไม่ทําให้ปอดเสียหาย หยวนชิงหลิงไม่อดหัวเราะไม่ได้ เมื่อได้ยินอวี่เหวินห่าวพูด “คนอ

นางข้าหลวงสี่ก็มัวแต่ตกใจกลัว ทว่าตอนนี้จิตใจสงบลงแล้ว นางก็ไม่ได้พูดอะไร หยวนชิงหลิงเหนื่อยมาก อาการบาดเจ็บของนางทำให้พละกำลังของนางหมด และก็ขี้เกียจเกินกว่าจะพูด หลับตาลงและหลับไปชั่วขณะหนึ่งอ๋องซุนนอนคว่ำอยู่บนเตียง พระชายาซุนดูแลเขาด้วยตัวเองท่านั่งของพระชายาแปลกมาก นั่งตัวตรง ยืดคอ ราวกับยีราฟจ้องที่อ๋องซุน ความห่วงใยมีแน่นอน แต่มีความโกรธมากกว่าพระชายาซุนโกรธมากสถานการณ์เมื่อคืนนี้ หากใครที่รู้วรยุทธ์บ้าง ก็ไม่น่าจะเป็นเช่นนี้หลายปีมานี้ เขาฝึกวรยุทธ์อย่างขยันขันแข็ง เขาไม่ฟัง ทุกวันรู้แต่เรื่องกินดื่ม เลี้ยงจนอ้วนทั้งตัว ยิ่งเงอะงะเข้าไปใหญเมื่อเห็นอวี่เหวินห่าวเข้ามา พระชายาซุนก็ยืนขึ้นและพูดว่า “เจ้ามาพอดีเลย มาว่าเขาหน่อย”อวี่เหวินห่าวเห็นหัวของพี่ชายรองซุกอยู่ในหมอน ถูกด่าย่อยยับ และอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “พี่สะใภ้รอง พี่รองยังคงเจ็บอยู่ ท่านอย่าเพิ่งไปว่าเขาเลย”พระชายาซุนพูดด้วยท่าทางไม่พอใจ “เมื่อคืนทำให้ข้าเสียหน้าต่อราชวงศ์ไปหมดแล้ว ในฐานะองค์ชาย ทำได้แค่เอาตัวอ้วน ๆ ไปบังลูกธนูเท่านั้น ไม่ขายหน้าหรอกหรือ?” อ๋องซุนเอียงศีรษะและโต้กลับอย่างไม่เต็มใจ “ก็ยั

เขาหมอบลงไปกับพื้นแล้วทำความเคารพแบบเต็มรูปแบบ “ข้าน้อยผู้ต้อยต่ำคารวะท่านอ๋อง!”อวี่เหวินห่าวที่ได้ยินก็รู้ได้ในทันทีว่าหัวหน้าสายตรวจเป็นคนสอนเขาทำความเคารพ เขาจึงอดไม่ได้ที่จะถลึงตามองมองหัวหน้าสายตรวจ หัวหน้าสายตรวจก้มหัวไม่กล้าพูดอะไรอวี่เหวินห่าวมองคนบ้าคนนั้น พยายามแสดงออกด้วยท่าทางจริงใจ “เจ้าชื่ออะไร?”“ซาเอ๋อร์” คนบ้าคนนั้นฉีกยิ้มกว้างมองตรงไปที่อวี่เหวินห่าวอวี่เหวินห่าวพยักหน้า พลิกเปิดเอกสารอ่านอย่างคร่าว ๆ และถามว่า “เจ้ารู้จักครอบครัวของหนิวจื่อหยางหรือไม่?”คนบ้าพยักหน้า สองมือวาดวงกลมใหญ่ ๆ และพูดอย่างตื่นเต้นว่า “รู้จัก ตาย ตายหมดแล้ว เลือดเต็มเลย”“งั้นวันที่พวกเขาตายวันนั้น เจ้าเห็นอะไร?” อวี่เหวินห่าวถามต่อซาเอ๋อร์นึกๆในหัวอยู่สักครู่ “มีเห็น มีคนพกดาบวิเศษยาวๆยาวมากๆและเข้าไปที่บ้านของพวกเขาแล้ว คนนั้นฆ่าคนเสร็จแล้ว ข้ามองเขา เขาก็จ้องมองข้าด้วย”“เจ้ามีตามเขาไปไหม?” อวี่เหวินห่าวถามซาเอ๋อร์ส่ายหน้า “ข้าไม่กล้าตามไปหรอก ดาบของคนๆนั้นยาว มันยาวมากๆเลย”“ยาวขนาดไหน?”ซาเอ๋อร์เปรียบเทียบให้ดู สองมือกางออกยาวประมาณหนึ่งจั้ง “ยาวขนาดนี้”หัวหน้าสายตรวจพ

ฉีหลัวยิ้มแย้มแล้วกล่าวว่า “บ่าวทราบแล้ว ท่านอ๋องช่างใส่พระทัยจริง ๆ เพคะ”นางไม่เคยรู้มาก่อนว่าท่านอ๋องจะมีมุมละเอียดอ่อนดูแลเอาใจใส่อย่างนี้?อวี่เหวินห่าวขมวดคิ้ว ไม่ใส่ใจก็ไม่ได้ ดูเหมือนนางจะเข้าใจทุกอย่าง แต่จริง ๆ แล้วชอบทำอะไรลวกไม่ใส่ใจสุดๆแบบนี้ ถ้าเขาไม่พูดย้ำให้มากหน่อย นางต้องไม่รู้สึกตัวเป็นแน่หลังจากที่ได้สัมผัสความเจ็บปวดที่เกือบจะสูญเสียนางไป อวี่เหวินห่าวก็ได้เข้าใจถึงความหมายของคำว่ารักและทะนุถนอมสองคำนี้ในท้องพระโรง ขุนนางฝ่ายทหารและขุนนางฝ่ายพลเรือน เข้าแถวแยกฝั่งกันจักรพรรดิหมิงหยวนขึ้นบังลังก์มังกรและนั่งลงอย่างช้า ๆ ด้านล่างกล่าวคำถวายพพระพรทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่น ๆ ปี สามครั้ง เขากวาดตามองอย่างน่าเกรงขาม “ทั้งหมดลุกขึ้น มีเรื่องต้องหารือ！”ฉู่โซ่วฝูก้าวออกมาข้างหน้าและกล่าวว่า “ฝ่าบาท ในเมืองหลวงช่วงนี้ได้เกิดคดีฆาตกรรมอุกอาจสองคดี ผู้คนในเมืองล้วนกล่าวถึงเรื่องนี้ ถ้าจับตัวฆาตกรมาตัดสินประหารชีวิตสักวัน เกรงว่าราษฎรจะไม่สบายใจ ยิ่งนานวันยิ่งสร้างความหวาดวิตกในใจแก่ราษฎรนะพ่ะย่ะค่ะ”คำพูดของโซ่วฝู ขุนนางขั้นต่ำกว่าก็ต้องกล่าวสนับสนุนเป็นธรรมดาอวี่เ