บททั้งหมดของ ใต้หล้าสยบรัก: บทที่ 251 - บทที่ 260

วันนี้อวี่เหวินห่าวกับกู้ซีส่งหยวนชิงหลิงไปที่จวนอ๋องหวยด้วยกันความเหนียวแน่นของทั้งสองทำให้กู้ซีกลอกตาไปมา “ดูเหมือนว่าคืนนี้ข้าไม่จำเป็นต้องมารับแล้วใช่หรือไม่?” กู้ซีพูดเบา ๆ“ใช่ คืนนี้ข้ามารับเอง เจ้ายุ่งเรื่องของเจ้าไปเถอะ” อวี่เหวินห่าวกล่าว กู้ซีดูสบาย ๆ อย่างไรเสียวันนี้ใบหน้าก็ดูไม่ดีนัก ทางที่ดีควรซ่อนตัวทั้ทั้งสองลงจากรถม้าไปด้วยกัน และตลอดทางอวี่เหวินห่าวบอกอย่างกำชับ “วันนี้จำเป็นต้องพักผ่อนสักหน่อย มีห้องพักหลายห้องในจวนอ๋องหวย เจ้าให้คนจัดห้องให้ห้องหนึ่ง อย่างน้อยก็ต้องนอนพักสักหนึ่งชั่วยามถึงสองชั่วยาม เข้าใจหรือไม่? ” “เข้าใจแล้ว ท่านพูดตลอดทางแล้ว" หยวนชิงหลิงมองเขาอย่างจนปัญญา“เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นข้าจะไม่พูดมากแล้ว เจ้าจำไว้ก็พอ” อวี่เหวินห่าวยิ้ม เขาค่อนข้างพูดมากจริง ๆ อ๋องหวยไม่ค่อยได้เห็นสามีภรรยามาด้วยกัน ไม่ได้เห็นเขาสองคนปรากฏตัวในห้องนี้ด้วยกันหลายวันแล้ว ครั้งสุดท้าย ยังมีการทะเลาะกันอยู่ที่นี่เลย ทําให้หยวนชิงหลิงไม่พูดพร่ำทําเพลงสักคําในวันข้างหน้า วันนี้อวี่เหวินฮ่าวถามหยวนชิงหลิงอย่างเชื่อฟังว่าให้ถือหน้ากากมา หยวนชิงหลิงยื่นให้

หลังจากที่หยวนชิงหลิงออกไป ได้พูดคุยกับพระสนมหลู่เฟยสองสามคำ “ตอนนี้อาการของท่านอ๋องดีขึ้นมากแล้ว ้เพียงแต่ท่านต้องระวังเรื่องอาหารการกินของเขา อย่าให้ใครลงมือทําเด็ดขาด" “เจ้ายังคิดว่ายังมีคนคิดลงมือกับเขาอีกหรือ?” พระสนมหลู่เฟยถามหยวนชิงหลิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ยากที่จะพูด ระวังให้มากหน่อยก็ดีแล้วเพคะ” วันนี้นางได้ยินว่าพระสนมหลู่เฟยบอกว่าเมื่อวานนี้พระชายาจี้ป่วย ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกกระวนกระวายใจเล็กน้อย อ๋องจี้และภรรยาเป็นคู่สามีภรรยาที่มีแผนชั่วร้าย ถึงจะไม่แสดงออกมาแต่ทุกคนก็รู้ได้ ตอนนี้อวี่เหวินห่าวได้ตำแหน่งบัลลังก์ของกษัตริย์จวนจิงจ้าว เขาทั้งคู่จะดูผลงานการรักษาอ๋องหวยให้หายดีได้อย่างไร ดังนั้นพวกเขาจะต้องพยายามทุกวิถีทางที่จะจัดการกับอ๋องหวย ทางที่ดีที่สุดอ๋องหวยเสียชีวิตจากการถูกวางยาพิษ ชี้ว่ายาของนางมีพิษ ถ้าอย่างนั้นหมอรักษาหลักคนนี้ก็คงจะหนีไม่พ้นแล้วพระสนมหลู่เฟยเชื่อในตัวหยวนชิงหลิงเป็นอย่างมาก หลังจากฟังคำแนะนำของนางแล้ว ก็สั่งให้คนจับตาดูอาหารการกินของอ๋องหวยอย่างไรก็ตาม ตอนเที่ยงอ๋องหวยมีอาการปวดท้อง อาเจียน และเวียนศีรษะโดยไ

รถม้าหยุดกะทันหัน อ๋องซุนเปิดม่านออกมาดู ซูยี่พูดอย่างเคร่งขรึม “โปรดอย่าเสด็จออกมา ตอนนี้เกิดเรื่องขึ้นแล้วพ่ะย่ะค่ะ” อ๋องซุนที่เพิ่งจะชะโงกหัวออกไปดูเหตุการณ์ รีบหดหัวกลับเข้าทันทีมีบางอย่างพุ่งผ่านอากาศอย่างรวดเร็ว เสียงลมตัดผ่านอากาศวูบผ่านข้างหูของซูยี่ไปถ้าซูยี่ไม่ได้หันหลบไปด้านข้าง ลูกศรคงพุ่งตรงทะลุหัวของเขาแล้ว “มีนักฆ่า!” ซูยี่โกรธจัดและให้สารถีรีบขับรถหนีไป เขาเหวี่ยงดาบปัดป้องลูกธนูยาวที่พุ่งเข้า หยวนชิงหลิงที่ได้ยินว่ามีนักฆ่า ในหัวของนางก็ตื่นตัวขึ้นทันที คนร้ายต้องการให้อ๋องหวยตาย ไม่ได้มีแค่การวางยาพิษวิธีเดียวเท่านั้นถ้าหากนางตายไปล่ะก็จะไม่มีใครรักษาอ๋องหวยอีก อ๋องหวยยังไงก็ตายอยู่ดี วันนี้นางรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้น จุดประสงค์ที่แท้จริงของศัตรูไม่ใช่แค่อ๋องหวยเท่านั้น แต่ยังรวมถึงนางด้วยมีนักฆ่าไม่มาก อีกทั้งยังไม่เข้าปะทะตรง ๆ ต่อหน้า แต่แค่ยิงธนูเข้าใส่ ธนูยิงตัดผ่านอากาศมาเร็วมาก ไม่ใช่ธนูหลายดอก ซูยี่เดาว่ามีนักฆ่าอยู่ประมาณสามคนได้ตราบใดที่ม้าไม่ได้ถูกยิงและขับรถม้าหนีออกไป ศัตรูก็จะตามไม่ทันและจะพอมีทางรอดได้ อย่างไรก็ตาม เห็น

ในสมองของนางยังคงมีความคิดที่ชัดเจนมากอยู่อย่าง นั่นก็คืออ๋องซุน อ๋องซุนจะตายหรือไม่?นอกจากนี้พรุ่งนี้อ๋องหวยยังต้องใช้ยา แม้ว่าจะไม่ได้ฉีดยา แต่เขาก็ยังต้องกินยา โชคดีที่เมื่อคืนนี้ทิ้งยาไว้ 2 มื้อ นางต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปให้ได้ ถ้านางตาย อ๋องหวยก็จะขาดยา เขาจะขาดยาตอนนี้ไม่ได้ก็แค่เจ็บเอง ทำไมถึงได้เจ็บปวดขนาดนี้ นางแค่บาดเจ็บที่ไหล่กับขาเท่านั้น ทำไมถึงเจ็บไปทั้งตัวแบบนี้ นางอยากจะร้องออกมา แต่นางพยายามใช้พละกำลังทั้งหมดที่มีในร่างแล้ว แต่ก็ไม่สามารถเปล่งเสียงใดออกมาได้เลย นางได้ยินอวี่เหวินห่าวเรียกนาง แต่ไม่แน่ใจว่าใช่เขาหรือเปล่า เพราะเสียงไม่เหมือน เสียงของเขามันสั่นเทาอยู่ตลอดแบบนี้ ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัว ข้าจะผ่านไปให้ได้“ท่านอ๋อง น้ำร้อนมาแล้ว” นางข้าหลวงฉีกลัวมากเหลือเกิน คาดไม่ถึงว่าตอนที่มีคนพากลับมา สภาพของนางก็เหมือนตายไปแล้วครึ่งนึง“ข้ามาแล้ว!” หยูเหวินห่าวพูดเสียงสั่นตะกุกตะกัก ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยเลือด น่าจะเป็นเลือดของพี่รองที่กระเซ็นมาเปื้อนบนใบหน้าของนาง นางข้าหลวงสี่บอกว่าพี่รองช่วยชีวิตนางไว้ ถ้าไม่ใช่พี่รองช่วยบังธนูไว้ให้ ธนูดอกนั้นคงยิงตรงเ

อวี่เหวินห่าวคุกเข่าอยู่หน้าเตียง ยื่นมือออกไปโอบศีรษะของนาง และลูบใบหน้าของนาง คำพูดปลอบโยนสักคำก็พูดไม่ออก เพียงแค่บางครั้งก็ใช้ริมฝีปากของความกังวลจูบไปที่หน้าของนาง ใช้ที่หน้าผากชิดเข้าหากัน หยวนชิงหลิงรู้สึกความวิตกกังวลและปวดใจของเขา นางพยายามอย่างมากที่จะกลั้นมันไว้ เจ็บปวดมากจนนางทนไม่ไหวจึงต้องร้องออกมา นางก็อ้าปากและสูดหายใจเข้าลึก ๆ อย่างนี้ก็จะทนได้หนึ่งชั่วยามเต็ม ๆ หยวนชิงหลิงก็ไม่สามารถทนกับความเจ็บปวดได้ ร่างกายของนางก็เริ่มกระตุกเนื่องจากความเจ็บปวด เหงื่อไหลเต็มตัวไปหมด เหงื่อที่หน้าผากเม็ดใหญ่ ๆ ไหลรวมกับน้ำตาที่ไม่สามารถกลั้นได้ “เจ็บ...” นางเจ็บจนเข้ากระดูก ตรงไหล่เจ็บที่สุด ลูกธนูปักเข้าไปถึงกระดูก ราวกับว่ากระดูกน่าจะแตกหรือร้าวไปแล้ว ความเจ็บปวดนั้นมาเป็นระลอก ๆอวี่เหวินห่าวเช็ดน้ำตาของนาง ได้ยินนางบอกว่าเจ็บ หัวใจของเขาก็เริ่มเจ็บปวดตามไปด้วย เขาหันกลับไปที่หมอหลวงและพูดอย่างเกรี้ยวโกรธ “เจ้ารีบคิดหนทางสิ!“ยาจื่อจิน” หมอหลวงยังไงก็ช่วยไม่ได้จริง ๆ คุกเข่าลงและพูดว่า “ท่านอ๋องยังมียาจื่อจินอยู่หรือไม่? ยาจื่อจินสามารถช่วยระงับได้ชั่วขณะหนึ่ง”“ข้ามียา