All Chapters of ใต้หล้าสยบรัก: Chapter 291 - Chapter 300

อวี่เหวินห่าวไม่ทันสังเกตอารมณ์ของนาง “เรื่องนี้เจ้าควบคุมมันไม่ได้หรอก นี่คงเป็นโชคชะตาของเราและลูก”ม่านมุ้งเบาบางที่ถูกคลายออก แขนเสื้อโบกพัดเปลวเทียนดับลง“วันนี้ขอพักได้ไหม?” ในความมืด ได้ยินเพียงแค่เสียงขอร้องของหยวนชิงหลิง“พักผ่อนมาสองปีแล้ว” อวี่เหวินห่าวทาบทับลงบนร่างนางไม่ให้นางเปิดปากพูดอะไรได้เลย ห้องนี้ช่างงดงามเสียจริง！วันรุ่งขึ้น คู่สามีภรรยาอ๋องซุนมาเยี่ยมเยือนเป็นแขกจวนอ๋องอวี่เหวินห่าวที่สะสางงานจากที่สำนักผู้ตรวจการเสร็จจึงรีบกลับมาพูดคุยกับอ๋องซุนในห้องโถง หยวนชิงหลิงกับพระชายาซุนจึงออกไปเดินเล่นที่สวนในใจของพระชายาซุนดูเหมือนมีเรื่องหนักใจอย่างไรอย่างนั้น“พี่สะใภ้รองเป็นอะไรไปหรือ?” หยวนชิงหลิงเอ่ยถาม และเอื้อมมือไปทุบที่หลังตัวเอง นางปวดเอวเจ็บหลังไปหมด“ไม่เป็นไร” พระชายาซุนกล่าวอย่างเรียบเฉย แล้วมองไปที่นาง “เอวเจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม? ตีหลังทำไมน่ะ?”“ไม่เป็นไร!” หยวนชิงหลิงดึงมือกลับแล้วตอบอย่างเรียบเฉยเหมือนนางพระชายาซุนยิ้มออกมา “เอาเถอะ ใครไม่เคยมีประสบการณ์แบบนี้บ้าง?”หยวนชิงหลิงเคอะเขิน “พี่สะใภ้รองคิดมากไปแล้ว ข้าแค่เหนื่อยเท่านั้น”“เข้

หยวนชิงหลิงเห็นสีหน้าของอวี่เหวินห่าวเหมือนมีความไม่สบายใจอยู่นางจึงเอ่ยถาม “ท่านเป็นอะไรไป?”อวี่เหวินห่าวถอนหายใจออกมาเบา ๆ ด้วยความโล่งอก แล้วจับข้อมือนาง “แค่ข้ารู้สึกว่าตัวเองไร้พลัง”เขาเป็นคนในราชวงศ์ เขาสามารถปรับเปลี่ยนสภาพแวดล้อมความเป็นอยู่ของราษฏรได้ แต่ว่าเขากลับไร้พลังอำนาจที่สุดหยวนชิงหลิงเข้าใจสิ่งที่เขาคิด และรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้น่ารักเสียจริง ทางข้างหน้าเป็นเส้นทางแคบ ๆ เหมือนคอขวดบีบเข้าไป ด้านในสุดมีโรงหมอ ปากทางเข้าประตูมีคนเข้าแถวกันยาวเหยียด มีผู้ป่วยบางคนนอนอยู่บนพื้นถนน เสื้อผ้าสกปรกขาดวิ่น และมีแมลงวันบินอยู่รอบ ๆ“คนเข้าแถวมากขนาดนี้? ไม่สามารถไปโรงหมอที่อื่นได้งั้นหรือ?” หยวนชิงหลิงเอ่ยถามซูยี่ยิ้มออกมา “พระชายา โรงหมอที่อื่นพวกเขาก็ไม่มีเงินจ่ายค่ารักษา”“ไม่มีเงินจ่ายค่ารักษา? ถ้าอย่างนั้นรัฐบาล… ราชสำนักคงมีโรงหมอที่อื่นอะไรแบบนี้?”“มีหมอชาวบ้านประจำชุมชน ” อวี่เหวินห่าวกล่าวหยวนชิงหลิงถามต่อ “งั้นที่หมอชาวบ้านเองค่ารักษาก็แพงมากหรือ?”“ในเมืองหลวงมีหมอชาวบ้านอยู่แค่สองแห่ง ถ้าคนมาต่อแถวตรวจโรค อย่างดีหน่อยก็ต้องรอสามถึงห้าเดือน หากนานกว่

คนอย่างหยวนชิงผิงมีที่ไหนจะให้คนตบหน้าตัวเองง่าย ๆ? แค่จงใจให้นางผลักแค่ไหล่เท่านั้น นางจึงตวาดด้วยความโกรธ “ได้ ในเมื่อเจ้ากล้าตบคน? ดูสิว่าวันนี้ข้าจะฉีกเจ้าเป็นชิ้น ๆ หรือไม่” พูดแล้วนางก็ตบลงไปบนหน้าของฉู่หมิงเฝิง ตบแล้วยังตบด้วยหลังมือซ้ำลงไปอีกฉาดฉู่หมิงเฝิงถึงกับอึ้งไป ยังไม่ทันจะง้างมือโต้กลับ ก็ได้ยินเสียงพยายามข่มความโกรธของฉู่หมิงชุ่ย “หยุดนะ！”ฉู่หมิงเฝิงตกใจจนรีบถถอยหลังไป และจ้องมองหยวนชิงหลิงด้วยสายตาเคียดแค้นฉู่หมิงชุ่ยกวาดสายตามองหยวนชิงผิงอย่างเย็นชา หลังจากนั้นก็ก้มหัวต่อหน้าหยวนชิงหลิง และกล่าวด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “พระชายาฉู่ ข้าและเจ้าต่างก็เป็นพี่สะใภ้ น้องสะใภ้ ยังไงเราก็ถือว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน นางกล้าพูดอะไรที่ไม่น่าฟังออกมาเช่นนี้ เจ้าก็อย่าได้ถือโทษไปเลย น้องสาวผู้ต่ำต้อยของเจ้าก่อเรื่องขึ้น เจ้าในฐานะพี่สาวมิอาจนิ่งดูดายได้ จะให้สอนมันก็กะไรอยู่ หญิงสาวที่ยังไม่ได้แต่งงานออกเรือนเช่นนี้ หากข่าวแพร่ออกไปแล้วช่างชวนให้คนอื่นหัวเราะขบขันเสียจริง”หยวนชิงหลิงไม่ใช่คู่มือในการทะเลาะกันครั้งนี้ แต่ว่าการพูดด้วยเหตุผลนางก็ทำได้ดีทีเดียวนางกล่าวอย่างยิ้มแ

หยวนชิงผิงพบว่านางไม่รู้อะไรเลยแบบนี้ จึงอธิบายเรื่องราวในช่วงนี้ให้นางฟัง “พรุ่งนี้ฉู่หมิงชุ่ยได้เปิดโรงทานต้มโจ๊กที่นอกเมือง เพื่อช่วยเหลือจุนเจือขอทานในเมืองนี้ และเมื่อสองวันก่อน พระชายาจี้ที่ยังป่วยอยู่ไปอธิษฐานที่วัดชิงฮว๋าเพื่อประชาชนผู้ประสบอุทกภัย นางคุกเข่าอธิษฐานขอพรทั้งคืนเลย”หยวนชิงหลิงถามเปิดหูเปิดตากับเรื่องนี้ต่อ “พระชายาจี้ที่ยังป่วยอยู่แบบนี้ไปอธิษฐาน? คุกเข่าทั้งคืนแบบนี้ ไม่กลัวว่าอาการป่วยจะทรุดลงงั้นหรือ?”“ใช่แล้ว ได้ยินมาว่าอาการป่วยหนักขึ้น ฝ่าบาททรงพระราชทานโอสถให้ด้วย” ทันใดนั้นหยวนชิงผิงมองนางด้วยความประหลาดใจ “ไม่ถูกสิ ข่าวพวกนี้ในฐานะพระชายาฉู่ของท่าน ท่านไม่รู้อะไรเลยรึไง? ข่าวพวกนี้ขนาดข้ายังรู้เลย”หยวนชิงหลิงยิ้มออกมาอย่างขมชื่น “ข้าไม่รู้อะไรเลยสักนิดเหมือนกบในกะลาไม่มีผิด”นางไม่รู้เรื่องการเกิดอุทกภัยด้วยซ้ำนางอดกลั้นอยู่ครู่หนึ่ง แล้วถามออกไป “เกิดอุทกภัยที่ไหน?”“ใครจะไปรู้ล่ะ ได้ยินมาว่าเมืองเล็ก ๆ แถวชายแดน””กลับไปแล้วข้าจะไปถามอวี่เหวินห่าว” หยวนชิงหลิงพูดหยวนชิงหลิงมองนางแล้วเลิกคิ้วขึ้นมา “ท่านเรียกท่านอ๋องด้วยชื่อตรง ๆ แบบนี้เหรอ

ฉู่หมิงชุ่ยไม่ทันเห็นสองพี่น้องหยวนชิงหลิงที่ยืนอยู่หน้าประตูเมือง นางถูกประคองโดนสาวรับใช้และหญิงชราข้างหน้า และยังไม่ทันได้แจกจ่ายโจ๊กทันที หญิงชราคนนั้นก้าวไปข้างหน้าคนที่ยืนต่อแถวรอแจกโจ๊กและพูดป่าวประกาศ “ทุก ๆ ท่านอย่าได้กังวลไป อีกสักครู่ก็จะแจกโจ๊กให้ทุกคน พระชายาฉียังรับสั่งให้คนเตรียมซาลาเปาไส้เนื้อจะส่งมาทีหลัง ซึ่งจะแจกจ่ายไปด้วยกันกับโจ๊ก”เมื่อได้ยินว่าจะมีซาลาเปาให้กิน มีเสียงตะโกนโห่ร้องด้วยความยินดีจากเบื้องล่าง ความร้อนร้นเมื่อครู่ได้อันตธานหายไปหมดรออีกครู่เดียว ก็พบรถม้าค่อย ๆ เข้ามาอย่างช้า ๆฮูหยินผู้สูงศักดิ์หลายท่านได้ถูกประคองลงจากรถม้า และยังมีสาวน้อยอีกหลายคน ต่างก็มาที่โรงแจกโจ๊กด้านใน มาทักทายฉู่หมิงชุ่ยนอกจากฉู่หมิงหยางและฉู่หมิงเฝิง คนอื่น ๆ พวกนั้นหยวนชิงหลิงไม่รู้จักเลย จึงหันกลับมาหา ลวี่หยา “คนพวกนั้นคือใครกัน?”ลวี่หยามองอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า “นอกจากฮูหยินที่สวนชุดผ้าไหมสีเหลืองลูกแพรท่านนั้น คนอื่น ๆ บ่าวล้วนไม่รู้จักเพคะ?”“งั้นฮูหยินที่สวนชุดผ้าไหมสีเหลืองลูกแพรคนนั้นคือใคร?” หยวนชิงหลิงเอ่ยถาม“มารดาของพระชายาฉี ฮูหยินใหญ่ฉู่