บทที่ 295

“สุขภาพของท่านย่าเป็นอย่างไรบ้าง?”

หยวนชิงผิงตอบ “ก็เหมือนเดิม ไม่ได้ดีมาก แต่ก็ไม่ได้แย่ลง”

“อีกสองวันข้าจะกลับไปดูนาง” หยวนชิงหลิงบอกน้องสาวของนาง

สองพี่น้องออกจากจวนไปขึ้นรถมา สารถีถามว่า “พระชายาจะเสด็จไปที่ใด?”

หยวนชิงหลิงถามลวี่หยา “เมื่อวานพวกเราไปที่ไหนกัน?”

“ถนนซิงผิงเพคะ” ลวี่หยาตอบ

“งั้นก็ไปถนนซิงผิงเถอะ”

สารถีตอบรับ “พ่ะย่ะค่ะ!”

ล้อรถม้าบดลงแผ่นหินปูถนน และขับควบออกไปจากถนนเส้นจวนอ๋อง

ไม่นานนัก รถม้าก็ได้หยุดลง

“พระชายาถึงแล้ว พ่ะย่ะค่ะ!” สารถีพูดเมื่อถึงที่หมาย

หยวนชิงหลิงเปิดม่านออก เห็นว่าไม่ใช่ที่ ๆ นางอยากไป และเมื่อวานที่ได้ไปเดินที่ถนนเส้นหลักครั้งแรกมันก็ยังคงจริญรุ่งเรืองเช่นเคย

หยวนชิงผิงลงจากม้าแล้วนางพูดอย่างตื่นเต้นว่า “พี่สาว พวกเราไปเดินร้านแป้งสีชาดกันเถอะ ข้าอยากซื้อของเยอะแยะเลย”

พูดจบ นางก็ยื่นมือเข้าไปคล้องแขนหยวนชิงหลิง

หยวนชิงหลิงจึงเดินไปเป็นเพื่อนนางซื้อของไปก่อน

นางไม่มีอะไรจะซื้อ แต่หยวนชิงผิงชอบที่นี่มาก โดยเฉพาะร้านเครื่องหอมและร้านแป้งสีชาด

นางซื้อน้ำมันหอมไปหลายอย่าง ทั้งสองเดินไปดูแป้งทาหน้าและชาดทาปาก

เมื่อเข้าไปก็เห็นฉู่หมิ