All Chapters of ใต้หล้าสยบรัก: Chapter 331 - Chapter 340

ฉู่หมิงชุ่ยทรุดตัวลงบนพื่น ใบหน้าของนางซีดเผือกนางฉลาดถึงเพียงนี้ ตามหมากที่ท่านปู่วางไว้ไม่ทันได้อย่างไร?สำหรับท่านปู่ตอนนี้นางกลายเป็นหมากที่ถูกทิ้งแล้วตอนนี้นางรู้สึกเศร้าโศกและไม่พอใจจึงไม่สนใจเรื่องมารยาทอีกต่อไป นางเอ่ยถามออกไปอย่างเย็นชา "เพียงแค่เพราะท่านปู่ไม่ต้องการให้ข้าเป็นพระชายาฉีใช่หรือไม่? ไม่ทราบว่าท่านปู่หมายตาใครไว้? หมิงหยางรึเจ้าคะ?"เจ้าไม่ต้องกังวลใจหลอก แค่ทำหน้าที่ตัวเองให้ดีก็พอ" มหาเสนาบดีฉู่ตอบโดยที่คิ้วไม่ขมวด"เพราะเหตุใด?" ฉู่หมิงชุ่ยกล่าวอย่างขมขื่น "หลานทำผิดเพียงครั้งเดียว ทำไมท่านปู่ถึงทอดทิ้งข้า? ข้าส่งโจ๊กออกไปแจกนอกเมืองนั้น ก็หมายความว่าท่านปู่ฝืนใจที่จะรับผิดชอบ ท่านปู่ท่านต่างหาก…"‘ผู้กระทำผิดสี่คำนี้ ชีวิตก็ถึงจุดจบ’ ฉู่หมิงชุ่ยไม่กล้าแม้แต่เอ่ยสี่คำนั้นออกมาแต่อย่างไรก็ตามมหาเสนาบดีฉู่เอ่ยอย่างเย็นชา "ผู้กระทำผิด? ไม่ผิดที่เจ้าเปิดโรงโจ๊ก ชื่อเสียงทั้งหมดล้วนแต่หมายความถึงคนแก่คนนี้ แต่น่าเสียดาย คนอย่างเจ้ามือไม่พายยังเอาเท้ามาราน้ำ ทำอะไรไม่สำเร็จทำได้เพียงสร้างความวุ่นวาย ไม่กี่วันก่อนคนในเมืองหลวงยังยกย่องเจ้า ทำไมเจ้าถึงไปพบฮู

คืนนี้หยวนชิงหลิงรู้สึกเหมือนว่าเธอกลืนแมลงวันลงไปเพราะอวี่เหวินห่าวบอกว่าไม่รู้จะเอ่ยเรียกชื่อเธออย่างไรจะเรียกว่าหยวนชิงหลิงเลยก็ดูทื่อ ๆ ไม่มีอะไรเลยพระชายาเฉยเมยเกินไป เจ้าระเบียบเกินไปชิงชิง…แค่คิดขนกูลุกไปทั้งตัวอาหลิง และออกเสียงเหมือนกับอาหลิง อาหลิงที่ติดปากของเขาคืออวี่เหวินหลิงหลิงเออร์...ก่อนที่คำว่าเออร์จะหลุดออกมา หยวนชิงหลิงก็ตบเขาไปก่อน สามีภรรยาก็คลื่นไส้ในที่สุดอวี่เหวินห่าวก็ตัดสินใจได้ เหล่าหยวนในหัวสมองของหยวนชิงหลิงอยู่ ๆ ก็มีรูปภาพปรากฏขึ้นผู้นำคนนึงกุมมือชายชราผมขาวตัวสั่น ๆ กุมมือชายชราอีกคนไว้แล้วกล่าวอย่างยินดี "สหายเหล่าหยวน เจ้าทำงานมาอย่างยากลำบากตลอดสี่สิบปีนี้ วันนี้เจ้าก็จะได้หยุดพักอย่างสบายแล้วนะ!"หยวนชิงหลิงแทบจะกระอักเลือดออกมาจากปากเหล่าหยวน ชื่อแก่อะไรขนาดนี้ ตอนนี้เธอเป็นแค่เด็กสาวอายุแค่สิบเจ็ดปีเองนะเธอถามอย่างหงุดหงิด "แล้วจะให้ข้าเรียกท่านว่าอะไรดี?อวี่เหวินห่าวตอบ "เรียกองค์ชาย!"หยวนชิงหลิงไม่สนใจเขาแล้วหันมองไปรอบ ๆ จากนั้นก็หันหลังให้เขาอวี่เหวินห่าวคว้าข้อมือเธอไว้ "โกรธรึ? เยี่ยงนั้นเจ้าบอกมาสิจะเรียกว่าอะไร"

อ๋องซุนหลังจากอาบน้ำแต่งกายเสร็จเรียบร้อยจึงออกมาความจริงแล้วเขาก็ดูผอมลงไปเล็กน้อย ถึงจะน้อยมาก แต่ก็สามารถดูออก จนเป็นที่น่าตกใจ"พี่รองมีความอดทนมากจริง ๆ" หยวนชิงหลิงเอ่ยให้กำลังใจอ๋องซุนโบกมือไปมา "ออกกำลังกายสักหน่อยก็ดี อีกครู่ข้าค่อยฝึกดาบ"หยวนชิงหลิงประหลาดใจ "ฝึกดาบ? วันนี้พี่รองนั้นออกกำลังกายอย่างหนัก ไม่แปลกที่น้ำหนักจะลดลงมา""ในการฝึกดาบ ต้องฝึกอย่างระมัดระวัง" อ๋องซุนพูดอย่างไม่อาย "ข้ายังสามารถฝึกฝนได้ อาจารย์ก็จะพูดเรื่องนี้ไม่ได้ แต่เทียบกับเจ้าห้าก็ต่างกันไม่มากหลอก"พระชายาซุนสำลักชาที่จิบอยู่หยวนชิงหลิงมองไปที่พระชายาซุน และพบว่านางชอบที่จะทำลายความมั่นใจของอ๋องซุนเป็นอย่างมากฝีมือการต่อสู้ของอวี่เหวินห่าวสูงขนาดไหน หยวนชิงหลิงไม่รู้ เธอก็ไม่เคยเห็นจริง ๆแต่ดูจากปฏิกิริยาของพระชายาซุน เจ้าห้าน่าจะมีฝีมือการต่อสู้ที่ดี"เจ้ายิ้มอะไร? คิดว่าข้าสู้เจ้าห้าไม่ได้รึ?" อ๋องซุนจ้องพระชายาซุนอย่างโกรธเคือง"ไม่ใช่เพคะ จะเป็นไปได้อย่างไร? ถึงเวลาสู้กัน เจ้าห้าก็ไม่ใช่คู่มือของท่าน ท่านสามารถนั่งทับเขาจนตายได้" พระชายาซุนตอบอย่างจริงจังอ๋องซุนหันหลังเดินจา

ซูยี่กุมหัวแล้วเดินออกไป หลังจากถูกทุบตี เขาต้องทำหน้าที่เป็นสารถีรถให้พระชายาหยวนชิงหลิงนั่งอยู่บนรถม้า เห็นซูจี่เดินออกมาสีหน้าไม่ค่อยดีกระโดดขึ้นมาบนรถม้า เธอก็พูดว่า "เจ้าจะพาข้าไป?""ท่านอ๋องให้ข้าน้อยเป็นคนขี่รถม้าพาพระชายาเข้าวังหลวงพ่ะย่ะค่ะ" ซูยี่กระซิบหยวนชิงหลิงยิ้ม "เป็นอย่างไร? เขาโกรธอีกแล้วรึ?"ซูยี่ไม่กล้าบ่นแล้ว "หม่อมฉันปากไม่ดี ชอบทำให้ท่านอ๋องโกรธเสมอพ่ะย่ะค่ะ"หยวนชิงหลิงลดม่านลงและยิ้ม ซูยี่เป็นถุงลมนิรภัยจริง ๆ ซูยี่แอบเปิดม่านแล้วมุดหัวเข้ามา "พระชายาที่ที่ท่านถามถึงนั้น ข้าน้อยจะพาไปอีกวันพ่ะย่ะค่ะ" ท่านอ๋องรับใช้ยาก แต่เขาควรจะเอาใจพระชายาให้มาก หากเกิดเรื่องอันใดขึ้นในอนาคต พระชายาจะปกป้องเขาได้นางข้าหลวงสี่ยิ้มเยาะ "เห็นแล้วเจ้าไม่อยากจะมีชีวิตอยู่จริง ๆ พระชายาพูดแล้วหัวเราะ เจ้าจริงจังรึ? แต่อย่าเที่ยวเอาไปพูดไร้สาระ ข้าจะตัดลิ้นเจ้า ไม่แปลกที่ท่านอ๋องทุบตีเจ้าเสมอ เจ้าสมควรโดนแล้ว"ซูยี่ค่อย ๆ หดหัวกลับไป ภายในใจรู้สึกโศกเศร้าเมื่อเร็ว ๆ นี้จำ หากมีใครกลั่นแกล้งใคร? เขาก็จะโดนด่าตลอด!รถม้ากำลังขับอยู่บนถนนนชิงเนียว ล้อรถก็ส่งเสียงเอี๊

หลังจากที่คิดอยู่นานหยวนชิงหลิงก็ตอบว่า "ตอนนั้นข้าไม่กล้าทำ""ไม่กล้า? มันไม่ใช่เหตุผลที่ดีเลยจริง ๆ เพคะ" นางข้าหลวงสี่กล่าวหยวนชิงหลิงยิ้มแล้วพูดว่า "ใช่ มันไม่ใช่เหตุผลที่ดีเลยจริง ๆ"อย่างไรก็ตามก็มีความคิดอย่างนั้นจริง มันเป็นสถานการณ์ที่จนมุม "แล้วอย่างไรเพคะ?" นางข้าหลวงสี่ถามต่อหยวนชิงหลิงถอนหายใจ "ไม่รู้ ชะตากรรมระหว่างผู้คนนั้นแปลกประหลาด ข้าอยู่ในวังหลวงร่างกายได้รับบาดเจ็บ ท่านเป็นคนเดียวที่ดีกับข้า ข้าจะจำความดีนี้ตลอดไป"คำพูดนี้หลังจากที่ถูกนางข้าหลวงสี่ทรยศหักหลัง ไม่มีความจริงเอาซะเลยอย่างไรก็ตามนางข้าหลวงสี่รู้สึกสะเทือนใจราวกับน้ำตาจะไหลออกมา"ตลอดไป" นางข้าหลวงสี่พึมพำด้วยรอยยิ้มเศร้า "เมื่อนานมาแล้วมีคนเคยบอกกับข้าว่าจะดีต่อข้าตลอดไป""เขาไม่ได้ทำเยี่ยงนั้นหรือ?" หยวชิงหลิงถาม นางสันนิษฐานว่าคนผู้นั้นคือมหาเสนาบดีฉู่ใช่หรือไม่นะ? ใช่แล้ว มหาเสนาบดีฉู่จะมาชอบนางกำนัลได้อย่างไร "ข้าไม่เชื่อ!" นางข้าหลวงสี่พูดด้วยสีหน้างุนงง "ใครจะเชื่อเล่า? เขาเป็นใคร ข้าเป็นใคร? ใครจะเชื่อ ไม่รู้ว่าจริงหรือไม่ เยี่ยงนี้ดีที่สุดแล้ว"ทฤษฎีแมวของชโรดิงเงอร์หากไม่เชื่