Share
บทที่ 339
Related chapter
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 340
หลังจากที่คิดอยู่นานหยวนชิงหลิงก็ตอบว่า "ตอนนั้นข้าไม่กล้าทำ""ไม่กล้า? มันไม่ใช่เหตุผลที่ดีเลยจริง ๆ เพคะ" นางข้าหลวงสี่กล่าวหยวนชิงหลิงยิ้มแล้วพูดว่า "ใช่ มันไม่ใช่เหตุผลที่ดีเลยจริง ๆ"อย่างไรก็ตามก็มีความคิดอย่างนั้นจริง มันเป็นสถานการณ์ที่จนมุม "แล้วอย่างไรเพคะ?" นางข้าหลวงสี่ถามต่อหยวนชิงหลิงถอนหายใจ "ไม่รู้ ชะตากรรมระหว่างผู้คนนั้นแปลกประหลาด ข้าอยู่ในวังหลวงร่างกายได้รับบาดเจ็บ ท่านเป็นคนเดียวที่ดีกับข้า ข้าจะจำความดีนี้ตลอดไป"คำพูดนี้หลังจากที่ถูกนางข้าหลวงสี่ทรยศหักหลัง ไม่มีความจริงเอาซะเลยอย่างไรก็ตามนางข้าหลวงสี่รู้สึกสะเทือนใจราวกับน้ำตาจะไหลออกมา"ตลอดไป" นางข้าหลวงสี่พึมพำด้วยรอยยิ้มเศร้า "เมื่อนานมาแล้วมีคนเคยบอกกับข้าว่าจะดีต่อข้าตลอดไป""เขาไม่ได้ทำเยี่ยงนั้นหรือ?" หยวชิงหลิงถาม นางสันนิษฐานว่าคนผู้นั้นคือมหาเสนาบดีฉู่ใช่หรือไม่นะ? ใช่แล้ว มหาเสนาบดีฉู่จะมาชอบนางกำนัลได้อย่างไร "ข้าไม่เชื่อ!" นางข้าหลวงสี่พูดด้วยสีหน้างุนงง "ใครจะเชื่อเล่า? เขาเป็นใคร ข้าเป็นใคร? ใครจะเชื่อ ไม่รู้ว่าจริงหรือไม่ เยี่ยงนี้ดีที่สุดแล้ว"ทฤษฎีแมวของชโรดิงเงอร์หากไม่เชื่
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 341
มันไม่ใช่ตอนกลางวันแสก แต่งานกลับถูกจัดขึ้นอย่างเร่งรีบเช่นนี้ จึงทำให้ผู้คนสงสัยในพระประสงค์ของฮองเฮาเมื่อหยวนชิงหลิงมาถึง พระชายาซุนก็มาถึงแล้วเช่นกัน นางจึงเดินเข้าไปทักทายหยวนชิงหลิง หยวนชิงหลิงมองไปที่แสงไฟก็เห็นเหล่าคุณหนูแต่งตัวแต่งหน้ามาประชันความงามกัน นางก็เห็นฉู่หมิงชุยจากระยะไกล และน้องสาวของฉู่หมิงชุยก็อยู่ที่นั่นด้วย"คืนนี้ช่างมีชีวิตชีวานัก!" หยวนชิงหลิงกล่าวพระชายาซุนยิ้มและกล่าวว่า "แน่นอนว่าต้องมีชีวิตชีวา ฮองเฮาส่งเทียบเชิญเอง ใครเล่าจะกล้าปฏิเสธ?""ยกไปจัดตอนกลางวันไม่ดีกว่าหรือ?" หยวนชิงหลิงกล่าวพระชายาซุนกล่าว "ได้ยินมาว่าสำนักดาราศาสตร์บอกว่าจะมีฝนตกในอีกไม่กี่วันข้างหน้า และเหล่าคุณหนูทั้งหลายจะเขินอายเมื่อต้องเปียกฝน นอกจากนี้ฮองเฮายังร้อนใจ อย่างไรก็ตามไม่จัดตอนกลางคืนแน่นอน"มันเป็นอย่างนี้นี่เองพระชายาซุนและหยวนชิงหลิงเดินไปข้างหน้า และเหล่าองค์หญิงเกือบทั้งหมดก็มาเข้าร่วมอวี่เหวินหลิงเห็นหยวนชิงหลิงก็ดีใจยิ่งนัก เขาแล้วจับมือนางไว้ "ไปกันเถอะ พวกเราไปเข้าเฝ้าฮองไทเฮาก่อน แล้วค่อยไปเข้าเฝ้าเสด็จแม่”“ไทเฮาเสด็จมาหรือเพคะ? ไม่ควรไปเข้าเฝ้าไทเฮา
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 342
อวี่เหวินหลิงบอก "ข้ารู้ กับผู้อื่นข้าย่อมไม่กล้าพูดเช่นนี้ แต่ข้าวางใจพี่สะใภ้ห้า"หยวนชิงหลิงยิ้ม เด็กคนนี้ช่างไร้เดียงสาเสียจริง ระหว่างพวกเขาไม่ค่อยได้ใช้เวลาร่วมกันมากนัก การเชื่อใจผู้คนง่าย ๆ เกินไปเช่นนี้ไม่ค่อยดีนักอย่างไรก็ตาม นางประทับใจในความเรียบง่ายของเด็กคนหนึ่งความสัมพันธ์ระหว่างผู้คนควรจะเรียบง่าย แต่การเติบโตในวังหลวง ความเงียบง่ายก็อาจทำอันตรายถึงแก่ชีวิตได้"พี่สะใภ้ห้า เสด็จแม่ไม่ชอบท่านมาก วันหลังข้าจะช่วยพูดให้ท่านสักสองสามคำ" อวี่เหวินหลิงกล่าวหยวนชิงหลิงยิ้มแล้วส่ายหัว "ไม่ต้องหรอก ความคิดของนางที่มีต่อข้านั้นไม่สามารถเปลี่ยนได้ในชั่วระยะเวลาสั้น ๆ บางทีทั้งชีวิตนี้ก็ไม่อาจเปลี่ยนได้แล้ว""เพราะเหตุใด?" อวี่เหวินหลิงถามอย่างแปลกใจหยวนชิงหลิงกล่าว "ตั้งแต่ในสมัยโบราณ แม่สามีและลูกสะใภ้ล้วนไม่ชอบกัน เพราะพวกเรารักผู้ชายคนเดียวกัน"อวี่เหวินหลิงปิดปากแล้วหัวเราะ "เยี่ยงนั้นท่านก็ไม่ชอบเสด็จแม่ด้วยหรือ?""ใช่แล้ว ไม่ใช่ไม่น่ามอง แค่รำคาญเฉย ๆ”"จะเป็นไปได้เยี่ยงไร? มันสายไปแล้วที่ข้าจะทำให้นางพอใจ"เห็นได้ชัดว่าอวี่เหวินหลิงไม่ได้ให้สนใจกับคำถามนี้ เข
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 343
"จริงสิ งานชมดอกไม้ในคืนนี้ ความจริงแล้วกำลังมองหาพระชายารองให้พี่ชายข้า หย่งอี้ เจ้าชอบพี่ชายคนไหนของข้าล่ะ?" อวี่เหวินหลิงเอ่ยถามหยวนหย่งอี้หันไปมองหยวนชิงหลิงอย่างไร้เดียงสา "อ๋องฉู่"หยวนชิงหลิงตกใจ หันไปมองหญิงสาวที่น่ารักและมีเสน่ห์คนนี้ช่วยไม่ได้ที่เธอชอบเด็กสาวคนนี้ อวี่เหวินห่าว ลามกนั้นเห็นแล้วจะเป็นยังไง?อวี่เหวินหลิงเอ่ยอย่างมีความสุข "ดีเลย เจ้าแต่งเป็นพระชายารองให้กับพี่ห้าของข้า และเป็นสหายกับพี่สะใภ้ห้าของข้า""ใช่แล้ว!" หยวนชิงหลิงพยักหน้าอย่างตื่นเต้นดวงตากวางยังคงล่องลอยไปทางหยวนชิงหลิง "พี่สะใภ้ห้า ท่านว่าอย่างไร? ถึงเวลาเมื่อเสด็จแม่ถามว่าท่านชอบใคร ท่านก็บอกว่าชอบหลิงอี้" อวี่เหวินหลิงกล่าวอย่างมีความสุขหยวนชิงหลิงมองไปยังหย่งอี้ด้วยรอยยิ้ม และพยายามอดกลั้นแรงยั่วยุที่จะที้งศีรษะนางลงจากการยั่วโมโห "อย่างไร? วันนี้เพื่อหาพระชายารองให้อ๋องฉี หรือเพื่อท่านอ๋องคนอื่นอีกหรือ?""งานชมดอกไม้ก็แค่คำพูดที่ให้ดูเหมาะสม" อวี่เหวินหลิงกล่าวงานชมดอกไม้ไม่ใช้งานที่มีไว้เพื่อชมดอกไม้ในสวน แต่เป็นการชมดอกไม้ที่หมายถึงหญิงสาวที่บานสะพรั่งหยวนหย่งอี้กลับคิดว่าทั้ง
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 344
ก่อนสิ้นสุดงานชมดอกไม้ ฮองเฮาทรงเรียกหยวนชิงหลิงและพระชายาซุนเข้าไปถามว่า มีความรู้สึกที่ดีต่อคุณหนูตระกูลไหนเป็นพิเศษหรือไม่พระชายาซุนกล่าวบางอย่างแต่หยวนชิงหลิงกลับส่ายหัวแล้วตอบ "ไม่มีเพคะ"คำพูดนี้ดึงความสนใจจากฮองเฮาและเหล่าพระสนมทุกคนล้วนแอบพูดในใจว่า พระชายาฉู่ขี้อิจฉาดูเหมือนจะเป็นความจริงแต่ว่าต่อหน้าเสียนเฟย จึงไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาฮองเฮายิ้มอย่างไม่เต็มใจ "ในเมื่อไม่เป็นที่พอใจก็พอแค่นี้"หยวนชิงหลิงได้รับสายตาอันดุดันจากพระสนมเสียนเฟยเมื่อออกจากวังหลวงมานางข้าหลวงสี่กล่าวว่า "พระชายาควรพูดสักสองสามคน""กี่คน?" หยวนชิงหลิงรู้สึกหดหู่ใจ "ข้าไม่ได้อยากพูดแม้แต่คนเดียว ยังต้องพูดอีกสักกี่คนกัน?”ข้าหลวงสี่กล่าว "เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น ถึงอย่างไรก็ยอมรับพระชายารองไม่ได้ งานชมดอกไม้นี้ฮองเฮาเป็นผู้จัดการ เอ่ยชมสักคนสองคนก็เหมือนเป็นการให้หน้าฮองเฮาแล้ว พระชายาดูเหมือนว่าพระชายาซุนจะชอบจริง ๆ หรือ? มันเป็นเพียงเรื่องของการพยายามรักษาหน้าพอเป็นพิธี ไม่ดื้อรั้นต่อหน้าฮองเฮาก็ไม่ทำลายชื่อเสียงของตัวเอง คืนนี้พระชายาคงถูกกล่าวหาว่าหึหวงแล้ว" หยวนชิงหลิงพูดไม่อ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 345
เธอคิดว่าเด็กผู้หญิงสักคนซ่อนตัวจากเขา อาจจะไม่ใช่เพราะกลัวเขาจริง ๆ แต่อาจจะเป็นเพราะว่าชอบ ขี้อาย และไม่รู้ว่าจะเข้าหาเขาได้อย่างไรเธอพูดว่า "เป็นเพราะนางชอบท่าน ไม่เช่นนั้นจะหลีกเลี่ยงท่านหรือ? นางขี้อาย""ขี้อาย?" อวี่เหวินห่าวหัวเราะเสียงดัง "บอกเจ้าขี้อายข้าเชื่อ แต่บอกนางขี้อายข้าไม่เชื่อแน่นอน เด็กผู้หญิงคนนั้นไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน"หยวนชิงหลิงมองมาที่เขา "เราอาจจะพูดถึงคนละคน ข้าพบนางคืนนี้ นางมีใบหน้าเขินอายตลอดเวลา แม้ว่านางจะมองมาที่ข้าโดยตรง แต่เมื่อข้ามองนาง นางก็จะแอบโดยไม่รู้ตัว"อวี่เหวินห่าวประหลาดใจ "เยี่ยงนั้นก็ไม่ใช่คนเดียวกัน เด็กผู้หญิงคนนั้นไม่ขี้อายแน่นอน นางกล้าหาญกว่าผู้ชาย""เยี่ยงนั้นทำไมบอกว่านางกลัวท่าน?"อวี่เหวินห่าวเล่าถึงอดีต "ตอนที่นางเข้าวังครั้งแรกน่าจะอายุแค่ห้าขวบเท่านั้น ฮูหยินหยวนพานางมาเข้าเฝ้าเสด็จย่า ตอนนั้นข้าแค่สิบเอ็ดหรือสิบสองปี กำลังเล่นอยู่ในสวนก็มีลูกงูตัวหนึ่งที่ข้าจับมันได้ คิดว่าน่าสนุกดีอยากจะเอาไปให้เสด็จย่า ไม่คิดว่าปล่อยมือแล้วงูตัวนั้นจะเข้าไปในกระโปรงของเด็กผู้หญิงคนนั้น นางกลัวมากร้องไห้โฮ หลังจากนั้นสิ่งที่กลัวที่สุดใ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 346
อ๋องจี้มีท่าทีโศกเศร้าเสียใจอย่างเห็นได้ชัดดวงตาของเขาแดงก่ำ เขานั่งเหม่อลอย เหมือนรูปปั้นหินไม่ขยับเขยือนอวี่เหวินห่าวเข้ามาเห็นเขาตกอยู่ในสภาพนี้ ก็รู้สึกว่าเขารักใคร่พระชายารองอย่างลึกซึ้งจากใจจริงอวี่เหวินห่าวก้าวไปข้างหน้าและนั่งลง “พี่ใหญ่ ข้าขอแสดงความเสียใจด้วย！”อ๋องจี้ค่อย ๆ หันกลับมา สายตาที่เหนื่อยหน่ายลดลงอย่างช้า ๆ น้ำเสียงที่แอบซ่อนความเหนื่อยล้านั้นดังขึ้น “เจ้ามาแล้วเหรอ!”“พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อรับสั่งให้ข้ามาเยี่ยมท่าน”อ๋องจี้เข้าใจแล้ว และนั่งตัวตรงด้วยอารมณ์ที่กลับมาอย่างเป็นปกติ “มีอะไรจะถาม เจ้าก็ถามมาเถอะ ถ้าเจ้าสันนิฐานว่าเป็นคนในจวน เจ้าถามข้าได้หมด”“ยกเว้นพี่สะใภ้ใหญ่ นอกนั้นข้าได้ถามหมดแล้ว” อวี่เหวินห่าวบอกกับอ๋องจี้แววตาอ๋องจี้ดูไร้อารมณ์ และพูดอย่างเฉยชาว่า “นางป่วยอยู่แบบนั้นมาตลอด ไม่ได้สนใจเรื่องในจวน ถามนางไปก็เปล่าประโยชน์ นางไม่รู้อะไรทั้งนั้น”อวี่เหวินห่าวพยักหน้า “ได้ยินมาจากสาวรับใช้คนสนิทของพระชายารอง ก่อนที่จะเกิดเรื่องขึ้นกับพระชายารอง นางได้รับจดหมายจากท่านพ่อของนาง ว่าไม่อาจรับความยากลำบากในบ้านป่าเมืองเถื่อนนี้ได้ จึงขอร้องให้พี
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 347
อาการป่วยของพระชายาจี้ไม่รุนแรงมากนัก แค่ไอหนักมากเท่านั้นทั้งร่างของนางดูซีดเซียว อาจเป็นเพราะกินยาจึงทำให้นางไม่มีความอยากอาหาร จึงดูซูบผอมลงไปมากนางร้องไห้มาก่อนหน้านี้ ดวงตาของนางยังดูบวมแดงอยู่ไม่ทันรอให้อวี่เหวินห่าวได้ถามคำถาม นางก็กล่าวอย่างสะอึกสะอื้น “ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ไปได้? นางถูกคนทำร้ายหรือคิดสั้นงั้นรึ นางไม่มีเหตุผลที่จะฆ่าตัวตาย นางเองก็ตั้งครรภ์แล้ว ดูข้าสิอีกไม่นานข้าก็คงไม่ไหวแล้ว คงอยู่ต่อได้อีกไม่กี่ปี นางไม่มีทางคิดสั้นแน่ ต้องมีใครสักคนทำร้ายนาง?”อวี่เหวินห่าวมองน้ำตาของนางที่ไหลออกมาเป็นสาย ท่าทางโศกเศร้าเสียใจเช่นนี้ เขาไม่ได้รู้สึกสะเทือนใจร่วมด้วยเลย เพียงถามธุระเรื่องชายาของออกไปเท่านั้นว่า “พี่สะใภ้ใหญ่ ครั้งสุดท้ายที่ได้พบพระชายารองเมื่อไหร่?”พระชายาจี้ซับน้ำตาของนางด้วยผ้าเช็ดหน้า “เมื่อสามวันก่อน นางมาดูแลจัดการเรื่องยาต้ม ตอนนั้นข้ายังไม่รู้ว่านางตั้งครรภ์แล้ว มิฉะนั้นข้าจะไม่ให้นางเข้ามา นางเองก็ช่างเลอะเลือนเสียงจริง ตั้งครรภ์เป็นเรื่องใหญ่ถึงเพียงนี้ นางก็ไม่สังเกตเห็น”“งั้นพระชายารองทราบว่าตัวเองตั้งครรภ์เมื่อไหร่?” อวี่เหวินห่าวเอ่ยถาม
Latest chapter
