บทที่ 312

ตอนมาถึงที่นี่ เขามีคำพูดอยู่ภายในใจมากมาย แต่ทว่าเมื่อได้เห็นท่าทีของหยวนชิงหลิงที่ไม่ได้ดูดุดันอย่างเช่นตอนอยู่ในที่เกิดเหตุ เขาก็รู้สึกมีความมั่นใจเพิ่มขึ้นเล็กน้อย

ขณะที่เขากำลังจะต่อว่านางยกใหญ่ หยวนชิงหลิงกลับพูดขึ้นด้วยท่าทีเรียบเฉยว่า “หากมีธุระก็พูดมา แต่หากจะพูดเรื่องตกน้ำแล้วล่ะก็ หม่อมฉันขอเตือนท่านว่าอย่าพูดจะดีกว่า”

คำพูดกล่าวโทษของเขาถูกตัดบทลง เขาผงะไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงจ้องเขม็งแล้วพูดว่า “ทำไมจะพูดไม่ได้? เรื่องนี้มันยังไม่จบ เจ้าจะต้องยอมรับความผิด และต้องกล่าวขอโทษชุ่ยเอ๋อร์ มิเช่นนั้น ข้าจะนำเรื่องนี้ไปกราบทูลเสด็จพ่อ ให้เสด็จพ่อเป็นผู้ตัดสิน”

หยวนชิงหลิงยิ้มเยาะ นางมองสำรวจเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า “โตจนป่านนี้แล้ว ยังไม่หย่านมอีกหรือเพคะ? มีเรื่องอันใดก็ต้องกราบทูลเสด็จพ่อ กราบทูบฮองไทเฮา นำไปฟ้องพระชายา ท่านไม่มีสมองหรืออย่างไร?”

อ๋องฉีโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ คนประเภทนี้ช่างดูหมิ่นคนอื่นมากเกินไปแล้ว อีกทั้งที่นางพูดว่าเขาไม่มีสมอง ใช่เพียงแค่ครั้งสองครั้งเท่านั้น

“ข้าเป็นถึงท่านอ๋อง จะปล่อยให้เจ้าดูถูกเหยียดหยามซ้ำแล้วซ้ำเล่าเช่นนี้ไม่ได้” อ๋องฉีพูดด้วยความโมโห