Chapter13.เรื่องเหล่านี้ข้าต้องใส่ใจหรือไร.

          ทันทีที่พิษในกายกวงหมินถูกรีดออกจนหมด เขาก็เท้าขึ้นยันอันฉีจนผงะไปด้านหลัง  เสื้อผ้าที่สวมอยู่หลุดรุ่ยเผยให้เห็นเรือนร่างที่อยู่ในอาภรณ์สตรีงามหรู อันฉีไม่ทันตั้งหลักหงายหลักก้นกระแทกพื้น นางยกมือขึ้นเช็ดมุมปากที่ยังเลอะคราบคาวขาวขุ่น

            “เจ้านี่ไม่รู้จักอ่อนโยนเสียบ้าง!”  อันฉีต่อว่าแล้วลูบก้นตนเอง

            “เหอะ!”  กวงหมินไม่สนใจ เขาสวมเสื้อผ้าของตนให้เรียบร้อย “ข้าจำเป็นต้องอ่อนโยนกับคนเช่นเจ้าเรอะ!”

            อันฉีส่งเสียงฮึดฮัดไม่พอใจแล้วยันกายขึ้นจากพื้น มือเรียวงามจับแต่งเสื้อผ้าให้เข้าที่ “เจ้าอย่าคิดว่าตนเองเป็นผู้ดูแลร่างทรงแล้วจะทำอะไรตามใจชอบนัก!”

            “เรื่องเหล่านี้ข้าต้องใส่ใจหรือไร”  กวงหมิงยังคงสบถอย่างไม่สบอารมณ์ หากไม่เพราะถูกลอบทำร้ายเขาจะบาดเจ็บถึงเพียงนี้หรือไร

            “ได้! ข้าไม่ยุ่งเรื่องของเจ้าก็ได้ แต่อย่างไรเจ้าเตือนร่างทรงของเจ้าบ้างก็ดี”

            “คนของข้า ข้าดูแลเองได้ เจ้าอย่าได้แส่เรื่องที่ไม่ใช่ของตน”

            อันฉีกระตุกยิ้มไม่ซุกซ่อนความไม่พอใจ นางชิงชังกวงหมินที่มีโอกาสได้รับใช้ท่านประมุขมาหลายปี แต่กระนั้นนางก็ไม่อาจทำอะไรได้ เพราะตัวนางก็ไม่ต่างจากกวงหมินเท่าไหร่นัก อันฉีทำท่าทีฮึดฮัดแล้วเปิดประตูห้องออกมา แม้ไม่ได้หันไปมองแต่ก็รู้ว่ามีคนลอบมองอยู่ นางแสร้งทำเป็นเหนื่อยล้า ทั้งที่เสื้อผ้าเรียบร้อยดีก็แสร้งทำจัดแต่งกาย เผยให้เห็นแผ่นอกที่มีรอยแดงช้ำ

            ชิงหรูโผล่หน้าออกมาจากด้านหลังต้นไม้ใหญ่ นางไม่มั่นใจว่าอันฉีเห็นนางหรือไม่ แต่นางย่อมเห็นรอยช้ำเหล่านั้นบนแผ่นอกแบนราบ ภายใต้เสื้อผ้าและเครื่องประดับงดงามเหล่านั้น  คือร่างกายของบุรุษบอบบาง หอจันทร์กระจ่างมีผู้คนหลากหลายรูปแบบเพื่อสนองความปรารถนาในกามรส

            หญิงสาวส่ายหน้าไปมาไม่คิดเรื่องที่ไม่สมควรคิด ประคองถาดใส่ชามโจ๊กที่ยังอุ่นอยู่เดินมาหยุดที่บานประตูด้วยท่าทีลังเล แต่ยังไม่ทันที่นางจะตัดสินใจว่าเข้าไปดีหรือไม่ บานประตูก็ถูกเปิดออกเสียก่อน

            “นายหญิง”

            ‘ข้า...’

ชิงหรูอึกอัก สบตากับกวงหมิน เป็นนางที่หลบสายตาของเขา ดวงตางดงามหลุบมองชามโจ๊กที่นางทำเองกับมือ

‘ข้าทำโจ๊กเห็ดหอมมาให้เจ้า’

            กวงหมินประหลาดใจแต่เก็บซ่อนไว้ด้วยใบหน้าเรียบเฉย  เขายื่นมือไปรับถาดอาหาร แต่นางกลับเบี่ยงตัวหลบแล้วเดินเข้าด้านในเสียเอง กวงหมินลอบถอนหายใจเบาๆ โชคดีที่เมื่อครู่เขาจัดการเก็บของเรียบร้อยและจุดกำยานขับไล่กลิ่นคาวเลือดในห้องไปก่อนที่นางจะเข้ามา

            หญิงสาวเดินมาที่โต๊ะกลม วางถาดอาหารลงแล้วจึงนั่งลง ดวงตากลมโตจ้องมองเขาอย่างตื่นเต้น เฝ้ามองทุกฝีก้าวที่เขาก้าวเข้ามานั่งลงตรงข้ามนาง นางยื่นมือไปจับช้อนจะป้อนให้  แต่กวงหมินคว้าช้อนไปตักกินเอง  นางจ้องมองเขากลืนโจ๊กที่นางทำเองกับมืออย่างลุ้นระทึก แต่เขายังคงตักโจ๊กกินด้วยใบหน้านิ่งเฉยจนนางรู้สึกไม่ชอบมาพากล นางลุกขึ้นเปลี่ยนไปนั่งข้างๆ คว้ามือที่จับช้อนไว้ก่อนแล้ว ตักโจ๊กเข้าปากชิมดู  นางเบ้ปากทันทีแล้วเลื่อนชามโจ๊กนั้นหนีไม่ให้เขากินต่อ

            ‘ข้าตักข้าวไหม้ออกแล้วนี่ ทำไมยังขมเช่นนี้อีก เจ้าอย่าฝืนกินอีกเลย’

            กวงหมินอยากหัวเราะแต่ทำไม่ได้ หน้าที่ของเขาดูแลนาง เป็นทั้งองครักษ์และบ่าวรับใช้ เขาจึงได้ทำได้เพียงซ่อนความรู้สึกด้วยสีหน้าเคร่งขรึม  นางไม่เคยทำอาหารแต่เคยยืนอยู่ใกล้ๆ ยามเขาทำอาหารให้นางกิน  เขายื่นมือไปแย่งชามโจ๊กที่ไม่อร่อยลิ้น แต่เปี่ยมไปด้วยความห่วงใย นั้นย่อมเป็นสิ่งที่เขารับรู้  นางรู้ว่าตนเองเคี่ยวโจ๊กไหม้ แต่จะทำให้ใหม่ก็เกรงว่าจะไม่ทันเวลาจึงตักเอาส่วนที่ไหม้ออก ไม่คิดว่ารสขมนั้นจะยังคงติดอยู่  นางหลุบตาลงเมื่อถูกสายตาคมปลาบจ้องมอง ปลายนิ้วของเขายื่นมาสัมผัสเส้นผมของนางเบาๆ

            “เหตุใดอาบน้ำสระผมด้วยน้ำเย็น ซ้ำยังเช็ดผมไม่แห้งอีก”

            นางอ้าปากแต่กลับไร้ถ้อยคำโต้เถียงจึงได้แต่ก้มหน้างุด จะบอกเขาได้อย่างไร นางเกรงว่ากลิ่นกายบุรุษแปลกหน้านิสัยไม่ดีผู้นั้นติดบนกายนาง นางจึงรีบอาบน้ำสระผมแล้วมาเคี่ยวโจ๊กชามนี้ให้เขา

            “เงยหน้าขึ้น” เขาสั่งน้ำเสียงเยือกเย็นทำให้นางรีบเงยหน้าขึ้นทันที “ข้าสั่งสอนเจ้าตั้งแต่เด็ก เจ้าเป็นร่างทรงของท่านประมุข ไม่ควรแสดงอาการกลัวลนลานหรือครั่นคร้ามไม่กล้าสู้คน ไม่ว่ากับข้าหรือใครก็ตาม”

            ‘ข้าทราบแล้ว’ นางตอบแล้วสูดลมหายใจลึก แล้วกลับคือสู่ท่าทีดุจนางหงส์ กวงหมินพยักหน้าพอใจ แม้เขาชอบที่นางร่าเริงสดใส แต่ไม่อาจให้ผู้อื่นมองนางอย่างดูแคลนได้ จึงต้องให้นางทำเช่นนี้

            “โกรธข้าหรือ?” เขาถามหลังจากกินโจ๊กคำสุดท้ายหมด นายส่ายหน้าแทนคำตอบ

            ‘เจ้าบาดเจ็บได้อย่างไร’ นางถาม

            “ไม่ใช่เรื่องที่นายหญิงควรรู้” เขาตอบแต่กลับเห็นมุมปากของนางยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย  

            ‘ข้าเป็นนายหญิงของเจ้า เจ้าสมควรตอบในสิ่งที่ข้าถาม’   นางกดเสียงออกคำสั่ง  ทั้งที่นางไม่อยากทำอย่างนี้แต่ก็ต้องทำ เพราะนางอยากรู้ว่าเกิดสิ่งใดกับเขา

            กวงหมินนิ่งงันไปชั่วขณะ เขารู้เหตุผลที่นางทำเช่นนี้จึง หากเขาไม่ตอบนางก็เท่ากับตนเองปฏิเสธว่านางเป็นนายหญิงของตน

            “เรื่องนี้เป็นความบกพร่องของข้า ขอนายหญิงโปรดอภัย แต่เรื่องนี้ไม่อาจให้นายหญิงรับรู้ได้” เขาตอบน้ำเสียงราบเรียบ “สิ่งที่เวลานี้นายหญิงควรรู้และระวังเตรียม ไม่ช้าไม่นานจะเกิดการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญยิ่ง แต่เรื่องนี้ท่านประมุขเป็นผู้ตัดสินใจ นายหญิงอย่าได้กังวล”

            คำตอบของกวงหมินไม่ได้ช่วยอะไรเลย ชิงหรูถอนหายใจเบาๆ หรือจะเกี่ยวกับชนชั้นสูงที่เข้ามาบ่อยๆ  นางไม่ได้รับอนุญาตให้รับรู้เรื่องราวเหล่านี้ จึงได้แต่ใช้ชีวิตไปวันๆ  นางเงยหน้าขึ้นจ้องมองดวงตาสีนิลของกวงหมิน พลันนึกถึงดวงตาวาววับดุจราชสีห์ที่จ้องมองนาง

            ‘กวงหมิน’

            “ขอรับ”

            ‘เจ้าทำพันธะสัญญาใดกับท่านประมุขหรือ? เหตุใดต้องทำสัญญาถึงสองครั้ง ยอมกลายเป็นครึ่งคนครึ่งปีศาจเช่นนี้’

            เขาสูดลมหายใจลึกแล้วเอ่ย “หากนายหญิงรู้ความจริงแล้ว  ท่านจะต้องรังเกียจ เกลียดชัง ขยะแขยงหรือโกรธแค้นขนาดสับข้าเป็นหมื่นชิ้นก็เป็นได้”

            ‘ข้าไม่มีวันทำร้ายเจ้า’ ชิงหรูรีบพูดออกมา ‘เจ้าดีกับข้ามาก ข้าไม่ทำเช่นนั้น’

            “นั้นเพราะนายหญิงไม่รู้ความจริง” กวงหมินรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วร่าง แม้เตรียมใจไว้แล้วว่าสักวัน วันนั้นต้องมาถึง

            ‘กวงหมิน’

            “ขอรับ”

            ‘เคยมีร่างทรงคนไหนขอให้ตนเองสมปรารถนาบ้างไหม?’

            คำถามของนางทำให้กวงหมินนิ่งงันไปชั่วขณะ

            “มีขอรับ”

            ‘แล้วผลเป็นเช่นไร’

            เขาถอนหายใจหนักหน่วง

“นายหญิงเห็นข้าเป็นเช่นไร นั้นก็คือผลของการทำพันธะสัญญากับท่านประมุข เช่นนั้นแล้วร่างทรงก็ไม่ต่างกันนัก”

            คำตอบของกวงหมินทำเอาชิงหรูได้แต่นั่งนิ่งไป เขาลุกขึ้นเดินหายไปครู่หนึ่งและกลับมาพร้อมผ้าฝ้ายสำหรับเช็ดผม เขายืนด้านหลัง ปลดมวยผมที่นางเกล้าง่ายๆ ออกแล้วบรรจงเช็ดผมให้นาง ชิงหรูหลับตาลงดื่มด่ำกับความสงบเรียบง่ายจากปลายนิ้วแข็งแกร่งที่กำลังนวดคลึงหนังศีรษะเบาๆ ดวงตาค่อยๆ ปิดลงอย่างช้าๆ และร่างที่เอนไปด้านหลังโดยมีกวงหมินคอยประคองมิให้นางหงายหลังหล่นจากเก้าอี้

            ดวงตางดงามลืมตาขึ้นอีกครั้ง แต่มิใช่แววตาใส่ซื่อไร้เดียงสาอีกแล้ว นางยกมือปัดมือของกวงหมินออก แล้วลุกขึ้นยืน

            “ใช้ไปทำเรื่องง่ายๆ แค่นี้ก็ทำให้ตัวเองบาดเจ็บ!”    

หญิงสาวตวาด ปลายนิ้ววาดในอากาศ ถ้วยน้ำชาลอยขึ้นตามที่ปลายนิ้วสั่งแล้วสะบัดใส่ใบหน้าของชายหนุ่ม ถ้วยน้ำชาพุ่งใส่หน้าผากอย่างแรงจนเกิดบาดแผล โลหิตสีสดไหลออกมา

            กวงหมินคุกเข่าข้างเดียว ยอมรับความผิดพลาดของตน

            ปีศาจสาวสบถหัวเสีย อ้าปากจะเรียกอันฉีมาใช้งาน แต่ด้วยรับรู้ว่าอันฉีเองก็สูญเสียพลังไปไม่น้อยในการฟื้นฟูกวงหมิน และกำลังเรียกพลังกลับคืนอยู่จึงได้แต่ขบฟันกรอดๆ ด้วยความหงุดหงิด

นางเดินเร็วๆ เข้าไปด้านใน ตวัดมือเปิดประตูลับแล้วเดินเข้าไปในห้องคลังเก็บไข่มุกที่นางสำลอกออกมา รอบกายมีกล่องเก็บไข่มุกนับร้อยเม็ด  เป็นเวลากว่าพันปีที่ปีศาจราคาะอย่างนางทำพัทธะสัญญากับมนุษย์โง่เง่า!  เพลิงโทสะเบาบางลงเมื่อนึกถึงบุรุษผู้นั้น นางได้กลิ่นกระหายในอำนาจ กลิ่นคาวเลือดและเสียงสาปแช่งเกาะกุมแผ่นหลังของชายผู้นั้น นางแลบลิ้นเลียริมฝีปาก รสจุมพิตลึกล้ำนั้นยังคงติดอยู่

            บุรุษเช่นนี้ถึงคุ้มค่าที่จะเดิมพัน!