Chapter 48 ก่อกรรมไว้มากมาย

            “ฟู่อวิ๋นเซิง! เจ้าก่อกรรมทำเข็นมามาก คร่าชีวิตผู้บริสุทธิ์ไปนับร้อย และยังสั่งสมผู้คนจิตใจชั่วช้าไว้อีก เห็นทีหากวันนี้ข้าไม่จัดการเจ้าและพรรคกระเรียนดำให้สิ้นซากก็เกรงว่าจะไม่สามารถทำให้ผู้อื่นอยู่อย่างสงบสุขได้”

            “นักพรตอี๋”   ฟู่อวิ๋นเซิงหัวเราะร่า “วาจาที่เจ้าพ่นออกมาล้วนหาเพียงความชอบให้ตนเอง ข้ากับคนของข้าอยู่ในหุบเขาอู่อี๋มาหลายสิบปี มีแต่คนอย่างพวกเจ้าที่แส่มาหาเรื่องถึงที่ บุกมาถึงบ้านข้าทำร้ายคนของข้าแล้วเช่นนี้จะเรียกว่าอะไร”

            “ฟู่อวิ๋นเซิง อย่ามาแสร้งทำเป็นพูดดี วันนี้เป็นวันตายของเจ้า”

            “นักพรตอี๋ มิใช่ว่าท่านต้องการเคล็ดวิชาและโอสถของข้าหรอกรึ”

             “ข้าจะอยากได้เคล็ดวิชารมารไปเพื่อสิ่งใด!”

            “มิใช่ว่าท่านสรรหากระษัยยาเพื่อทำยาอายุวัฒนะเพื่อมีชีวิตได้เป็นร้อยปีมิใช่รึ”  ฟู่อวิ๋นเซิงคลี่ยิ้มดูแคลน “ได้ยินว่าเพื่อให้ตนมีกำลังวังชาเหมือนเด็กหนุ่ม แม้ต้องขืนใจหญิงพรหมจรรย์ก็ทำได้ เช่นนี้แล้วยังเรียกว่าตัวเองเป็นฝ่ายธรรมะได้อยู่หรือ?”

             “เจ้า!” 

นักพรตอี้ตวัดแส้หางม้าชี้ใส่หน้าประมุขพรรคกระเรียนดำ เขาโกรธจนหน้าตาดูไม่ได้ เรื่องนี้เขาปิดบังมานาน  แน่นอนว่าต้องการเคล็ดวิชาของประมุขพรรคมารผู้นี้ เขาเคยพบชายคนนี้มาตั้งแต่ตนเองยังเป็นเด็กหนุ่มวัยสิบห้า มาบัดนี้อายุสี่สิบแล้ว แต่ชายเบื้องหน้ายังคงไม่เปลี่ยนแปลงไปเลยสักนิด ในกลุ่มชาวยุทธ์ที่เคยพูดคุยกัน คนที่อายุใกล้แปดสิบแล้วยังเคยเล่าว่า ใบหน้าและรูปร่างของประมุขฟู่ไม่เปลี่ยนแปลงไปเลย  ยังไม่นับรวมที่หลายต่อหลายครั้งคนผู้นี้เคยต่อสู้กับคนฝ่ายธรรมะ บาดเจ็บเจียดตายแต่ก็รอดตายได้ทุกครั้ง  หากไม่มียาวิเศษจะรอดตายได้อย่างไร  เขาส่งคนสอดแนมจนรู้ว่ามีหมอวิปริตปรุงโอสถโดยใช้เลือดเนื้อของมนุษย์เป็นยา และคนที่กุมความลับของประมุขฟู่คือน้องสาวที่ถูกเลี้ยงดูอย่างลับๆ

“ส่งตัวนางมารน้อยมา! ไม่อย่างนั้น จะหาว่าข้าไร้ความปรานี!”

นางมารน้อย?

หมายถึงนางหรือ?

ฟู่เหยียนอวี้ผงะไป นางไม่เคยทำร้ายใคร แม้จะเอาแต่ใจตัวเองไปบ้างแต่นางก็ไม่เคยทำร้ายใคร

หรือว่า...ที่ผ่านมา พวกเขาไม่ได้ต้องการสังหารนาง แต่ต้องการจับตัวนางเป็นๆ!

.......

            “อวี้เอ๋อร์”  มู่ลี่หยางเรียกหญิงสาวที่ใบหน้าซีดเผือด

            “ข้า...ข้าไม่ใช่นางมารนะ”  นางส่ายหน้าไปมา “ข้าไม่เคยทำร้ายใคร”

            “ข้ารู้ ข้าเชื่อใจเจ้า”  มู่ลี่หยางกำกระบี่ในมือแน่ “หากต้องแลกด้วยชีวิต ข้าก็จะปกป้องเจ้า”

            “ไม่ได้! พี่ลี่หยางจะเป็นอันตรายเพราะข้าไม่ได้”

            “เด็กโง่ เจ้าคือภรรยาข้า ข้าไม่มีทางปล่อยให้ภรรยาตัวเองต้องได้รับอันตรายแน่นอน”    

เขากดหน้าผากลงแนบชิดกับหน้าผากของนาง สูดกลิ่นหอมอันคุ้นเคย กลิ่นของนางนับตั้งแต่วันแรกที่เขาได้ช่วยชีวิตนางไว้ กลิ่นกายหอมหวานก็วนเวียนไม่เคยจางไป หากไม่มีนางแล้ว ชีวิตของเขาคง...

            “เจ้าทำใจไว้ได้เลย ไม่ว่าอย่างไร ข้าไม่มีวันปล่อยมือเจ้าเด็ดขาด!”

            “พี่ลี่หยาง”

            “ต้องเรียกท่านพี่”  เขาดุแล้วหัวเราะเบาๆ นางจำได้ทุกอย่างแล้วแต่ก็ยังนิสัยไร้เดียงสาน่าเอ็นดูเช่นที่เคยเป็น ‘ไป๋เซ่อ’

“เราจะกลับไปหาพ่อบุญธรรมกัน ไปหาหงเซ่อและคนอื่นๆ”

            ดวงตางดงามของฟู่เหยียนอวี้มีหยดน้ำตาเอ่อคลอ แต่เป็นน้ำตาที่หลั่งออกมาด้วยความตื่นตันใจ นางลืมไปได้อย่างไร เขากับนางกราบไหว้ฟ้าดินกันแล้ว เป็นเสมือนคนๆ เดียวกัน และที่สำคัญ นางมีคนที่รอนางกลับไปฟา เด็กๆ ที่บ้านท่านหมอมู่ นางเคยสัญญาว่าจะไม่ลืมพวกเขา

            “ได้! ถึงท่านพี่อยากปล่อยมือข้า ข้าก็จะบีบมือท่านไว้แน่นๆไม่ยอมปล่อยเอง”

หลิวชิงหลบเข้ามาหาคนทั้งสอง เขาเห็นยืนจับมือกันอยู่ก็อดยิ้มให้ไม่ได้

“คุณหนู ท่านเขย” หลิวชิงเอ่ยเรียก “เวลานี้สถานการณ์ไม่สู้ดี รีบหลบออกไปก่อนเถิด”

“แต่ว่า...”

“คุณหนูคงรู้แล้ว คนพวกนั้นต้องการตัวคุณหนู ท่านอยู่ที่นี่ไม่ปลอดภัย คุณหนูหลบไปซ่อนในหุบเขา หากทุกอย่างคลี่คลายแล้วค่อยออกมา”  หลิวชิงหันไปทางมู่ลี่หยาง “ข้าขอร้องท่านแล้ว”

แม้เขามีวรยุทธ์แต่ไม่แข็งแกร่งพอจะต้านทานคนนับร้อยได้ อย่างไรต้องรักษาชีวิตของคนไว้ก่อน มู่ลี่หยางจึงพยักหน้ารับแล้วกระชับมือที่กุมไว้มั่น

“อวี้เอ๋อร์ เจ้ารู้ว่าต้องทำอย่างไร”

“ข้าเข้าใจ”  นางพยักหน้ารับ “ข้าจะเข้าไปอยู่ในหุบเขา พี่อวิ๋นเซิงรู้ว่าข้าอยู่ที่ใด”

“ขอรับคุณหนู”

หลิวชิงเป็นฝ่ายเดินออกไปก่อน ฟู่เหยียนอวี้ที่ช่องลับที่เห็นการเคลื่อนไหวภายในห้องโถงใหญ่ บัดนี้ผู้คนต่อสู้กันเลือดสาดกระเซ็น ซัดพลังใส่กันจนเสาหินปริแตก แม้นางกับมู่ลี่หยางอยู่ในห้องลับก็เกรงว่าจะไม่ปลอดภัย นางกระตุกมือของมู่ลี่หยางเบาๆ ให้เขาเดินตามทางไปอีกเส้นทางหนึ่งที่นำไปสู่ด้านนอกของพรรคกระเรียนดำ

เมื่อทั้งสองออกมาจากห้องลับ กลับเจอบ่าวรับใช้สองคน ฟู่เหยียนอวี้ยิ้มกว้างเพราะได้เจอคนของตน ทว่าบ่าวที่เคยดูแลนางกลับชักกระบี่อ่อนออกมาจากเอวแล้วพุ่งใส่มู่ลี่หยาง

“พวกเจ้า!”  ฟู่เหยียนอวี้แทบไม่เชื่อสายตา คนในพรรคกระเรียนดำมาทำร้ายนางเช่นนี้ ง

มู่ลี่หยางชักกระบี่ขึ้นปกป้องคนรัก เสียงกระบี่ปะทะกันดังกังวานเรียกสติของฟู่เหยียนอวี้ที่ยืนตะลึงอยู่ นางกระตุกแส้หนังที่ห้อยไว้ออกมาช่วยมู่ลี่หยาง แต่นางไม่เป็นวรยุทธ์ ที่เคยฝึกฝนก็มีเพียงการใช้แส้เพื่อป้องกันตัวเองเล็กน้อยเท่านั้น ยามนี้รู้แล้วว่าเหตุใดฟู่อวิ๋นเซิงถึงต้องการให้นางเรียนรู้เพลงยุทธ์บ้าง นางไม่ชอบการต่อสู้จึงปฏิเสธเรื่อยมา

“ส่งตัวนางมารน้อยมา!”  เสียงหญิงคนหนึ่งเอ่ยขึ้น “หากเจ้าส่งตัวนางมา ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า เจ้าก็แค่หลงเสน่ห์มัวเมาในตัวนางมารไปชั่วขณะเท่านั้น”

“คนที่เจ้าพูดถึงเป็นภรรยาข้า! ข้าต้องปกป้องนาง!”

มู่ลี่หยางตั้งรับมือยอดฝีมือทั้งสองคน แม้ไม่อยากปล่อยมือแต่จำใจต้องปล่อยมือจากฟู่เหยียนอวี้ เขาผลักนางไปพ้นทางกระบี่ ใช้ตัวเองรับคมกระบี่แทนนาง

“พี่ลี่หยาง!”

ฟู่เหยี่ยนอวี้กรีดร้องอยากตกใจ เลือดสีสดของมู่ลี่หยางกระเซ็นใส่ใบหน้าของหญิงสาว ร่างเล็กตะลึงงันไป

กี่ครั้ง กี่ครา กี่ชีวิต ที่ต้องบาดเจ็บล้มตายเพื่อปกป้องนาง ไม่สิ... พวกเขาปกป้อง ‘โอสถ’ ต่างหาก

มู่ลี่หยางเห็นนางยืนนิ่งราวก้อนหินก็รีบเข้าไปหมายจะเขย่าตัวเรียกสตินาง แต่ยังไม่ทันยื่นมือไปแตะตัวนาง หญิงสาวก็กรีดเสียงร้องออกมา

“กรี๊ดดดดดด”

เสียงกรีดร้องของหญิงสาวดังสนั่นก้องไปทั่วหุบเขา พื้นแผ่นดินสั่นสะเทือน ผู้คนต่างยกมือขึ้นปิดหูตัวเอง บางคนถึงกับเลือดออกจากใบหู และเบ้าตา บางคนลงไปชักดิ้นชักงอกับพื้น หมดสติแน่นิ่งไป  ฟู่อวิ๋นเซิงชะงักมือแล้วมองไปทิศทางของเสียงนั้น เขารีบใช้วิชาตัวเบาเหาะเหินมาหาฟู่เหยียนอวี้ทันที

“น้องอวี้”  เขาร้องเรียกหญิงสาวที่ยามนี้ทรุดตัวลงนั่งยกมือขึ้นปิดหูตนเอง หรือผนึกที่เขาเคยทำไว้จะถูกทำลายไปแล้ว  นางคงจำได้แล้วว่าตนเองเคยทำเช่นนี้มาก่อน แต่นั้นในตอนที่นางยังเด็กและควบคุมพลังของตนเองไม่ได้

“นี่ข้าพลาดอะไรไปอีกรึ” 

เสียงของหญิงสาวในชุดสีแดงเพลิงดังขึ้น ใบหน้างดงามราวเทพธิดาแสดงสีหน้าเบื่อหน่ายก่อนจะลงจากหลังอาชาสีนิล โดยมีผู้ติดตามอยู่ใกล้ๆ  

“ข้าจะมาร่วมงานวิวาห์ของฟู่เหยียนอวี้เสียหน่อย แต่มาช้าไปนิด นี่พวกเจ้าจัดงานกันแบบนี้รึ” 

นางหัวเราะในลำคอดูไม่แยแสต่อภาพคนบาดเจ็บลมตายเบื้องหน้า 

“นี่เป็นฝีมือนางหนูเหยียนอวี้สินะ”

ฟู่เหยียนอวี้ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยก็เงยหน้าขึ้น นางเห็นหญิงสาวผู้นั้นอีกแล้ว ใบหน้าของนางเปลี่ยนไป รูปร่างก็เช่นกัน ทว่าน้ำเสียงและลักษณะท่าทางยังคงเดิม และรู้ได้ทันทีว่านางคือปีศาจราคะที่ตนเคยพบในวัยเด็ก

“ยิ่งโตยิ่งงดงาม ข้าเคยขอเจ้าจากฟู่อวิ๋นเซิงให้เป็นคนของข้าแต่เขาไม่ยิมยอม”

 ปีศาจราคะใช้พัดเชยคางหญิงสาวขึ้นแล้วส่งยิ้มเอ็นดู