Chapter 44. เจ้าเล่ห์

            คนตัวเล็กแทบจะวิ่งหนี แต่มือใหญ่คว้าคอเสื้อจากด้านหลังของนางไว้ได้ทัน คราวนี้ฟู่เหยียนอวี้เสียหลักหงายหลังลงมานั่งบนตักของเขาพอดี

            อยากจะตำหนิต่อว่าแต่ก็ทำไม่ลง มู่ลี่หยางได้แต่ถอนหายใจแล้วเอ่ยถาม

            “เจ้าจำได้ตั้งแต่เมื่อใดกัน”

            “จำอะไรได้รึ” นางยังแสร้งทำหน้างุนงง

            “ฟู่เหยียนอวี้”

            “เจ้าค่ะ”  นางยังคงยิ้มจนดวงตาหยีเล็ก

            “ฟู่-เหยียน-อวี้”

“พี่...พี่ลี่หยางมีอะไรหรือ?” 

            มู่ลี่หยางค้อมเอวลงแล้วจ้องมองนางทำเอาหญิงสาวหายใจติดขัด

            “เจ้าจำได้แล้วสินะว่าตนเองคือฟู่เหยียนอวี้”

            “เอ่อ...” 

ฟู่เหยียนอวี้พลันเข้าใจในทันที แท้ที่จริง มู่ลี่หยางแค่ลองหยั่งเชิงกับนางเท่านั้น มิใช่ว่าเขาจำเส้นทางไม่ได้

            “จำได้แล้วก็ไม่เป็นไร แต่เหตุใดยังแสร้งทำเป็นจำไม่ได้”  เขายืดตัวขึ้นมองนางอย่างไม่เข้าใจ

            “ก็ข้ากลัวพี่ลี่หยางไปจากข้า”

            “ข้าพูดว่าจะไปจากเจ้ารึ” เขาอดยิ้มออกมาไม่ได้ “ข้าจำได้ว่าเคยพูดว่าจะไปเมื่อเจ้าไม่ต้องการข้าแล้ว”

          ใบหน้างามระบายยิ้มกว้าง นางรีบลุกขึ้นคว้าร่างของชายตรงหน้า แต่เพราะนางลุกเร็วเกินไปและเพิ่งเสียเลือดไปมากจึงเกิดหน้ามืดไปวูบหนึ่ง คราวนี้นางไม่ได้แสร้งทำ มู่ลี่หยางประคองนางไว้แล้วกดร่างเล็กลงนอนบนเตียง

            “เจ้าเสียเลือดไปมาก ต้องพักผ่อน” เขาดุนาง แต่นางคว้ามือของเขาไว้ราวกับกลัวว่าเขาจะหนีไป “ข้าไม่ได้ไปไหน”

            “ท่าน...ไม่รังเกียจข้าหรือโกรธข้ารึ” นางถาม

            “เหตุใดข้าต้องโกรธหรือรังเกียจเจ้า”  มู่ลี่หยางหัวเราะในลำคอ “ที่เจ้าปิดบังข้าเพราะกลัวข้าจะรังเกียจเจ้านะรึ”

เขาถามแต่เมื่อนางพยักหน้าเป็นคำตอบเขาก็ส่ายหน้าไปมา

            “เด็กโง่ เหตุใดข้าต้องรังเกียจเจ้า” มู่ลี่หยางคลี่ผ้าห่มคลุมร่างบอบบางแล้วนั่งริมเตียง “ตัวข้าเป็นเพียงพรานป่าผู้หนึ่ง เจ้านึกรังเกียจข้าหรือไม่เล่า”

            “ข้าไม่เคยคิดเช่นนั้นเลย พี่ลี่หยางใจดีกับข้ามาก ข้า...ชอบท่านจริงๆ”

            “แม้ข้าจะปิดบังเรื่องราวของตนเอง เจ้าก็ไม่รังเกียจรึ”

เขาย้อนถาม แต่นางกลับฉีกยิ้มกว้าง เป็นรอยยิ้มที่เขารู้ว่ามาจากจิตใจงดงามของนาง

            “ไม่ว่าท่านจะปิดบังเรื่องใด ข้าเชื่อว่าพี่ลี่หยางย่อมมีเหตุผลของตน”  นางยังไม่ยอมปล่อยมือของเขา “พี่ลี่หยางดูผู้คนในหุบเขาอู่อี๋สิ พวกเขาล้วนมีบาดแผลในใจทั้งสิ้น บางคนได้รับความไม่เป็นธรรมจากทางการ บางคนถูกใส่ร้ายป้ายความผิด  บางคนเป็นฆาตกรแต่นั้นเพราะทำไปเพื่อปกป้องตนเอง พวกเขาไม่ใช่คนดีในสายตาผู้อื่น แต่พวกเขาก็แค่อยากมีชีวิตอยู่ แม้จะไม่ถูกต้องตามครรลองครองธรรมหรือกฎเกณฑ์ของชาวยุทธ์”

            มู่ลี่หยางตบหลังมือที่กุมมือของเขาไว้เบาๆ

            “ข้าเคยมีน้องสาว” เขาเริ่มต้นเล่าเรื่องราวในอดีต “เดิมข้าไม่ได้แซ่มู่ แต่เป็นบุตรชายของขุนนางตระกูลสูงศักดิ์ แต่เพราะมีปัญหาภายในจวน บิดารับสตรีเข้ามาไว้มากมาย สร้างความปวดใจให้มารดาของข้า ไม่รู้ว่ามารดาต้องทนกล้ำกลืนมากเพียงใดจนวันหนึ่งนางเสียสติ ทำร้ายน้องเล็กและเผาจวน แม้ข้าจะอุ้มน้องเล็กออกมาจากกองเพลิง แต่ไม่อาจช่วยชีวิตนางไว้ได้ นับตั้งแต่คืนนั้น ข้าจึงหันหลังให้ครอบครัว ละทิ้งแซ่ของบิดาเหลือเพียงชื่อที่มารดาเป็นผู้ตั้งให้  ข้าใช้ชีวิตเร่ร่อนจนมาพบกับท่านหมอมู่จางหมิ่น ท่านหมอมู่เลี้ยงดูข้าดั่งบุตรชายของตน ถ่ายทอดเพลงยุทธ์และอบรมสั่งสอน ข้าจึงกราบเขาเป็นพ่อบุญธรรม”

            ปกติมู่ลี่หยางเป็นคนพูดน้อย นานครั้งจะพูดเป็นเรื่องราวเช่นนี้

            “เจ้ารู้เช่นนี้แล้วยังต้องการให้ข้าเป็นสามีของเจ้าอยู่อีกหรือ?”

            ฟู่เหยียนอวี้พยักหน้ารับอย่างไร้ความเขินอาย นางก็เป็นเช่นนี้ ซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกของตนเอง ชอบก็คือชอบ รักก็คือรัก

            “ไม่ว่าพี่ลี่หยางจะทำอะไร ข้าก็ขอติดตามท่าน ขอเพียงแค่ทุกสามร้อยวันให้ข้าเดินทางกลับมามอบเลือดของตนให้พี่อวิ๋นเซิงก็พอ”

            “อยู่กับข้าเจ้าจะลำบาก ไม่มีบ้านช่องห้องหับดีๆ ไม่มีบ่าวไพร่รับใช้”

            “เช่นนั้นท่านก็อยู่กับข้าสิ” นางหัวเราะเสียงใส ก่อนพูดอย่างจริงจัง “ข้าไม่กลัวความลำบาก ขอแค่ที่ตรงนั้นมีพี่ลี่หยางอยู่  ท่านอยู่ได้ ข้าก็อยู่ได้เช่นกัน”

          ดูท่าเขาคงสลัดนางไม่หลุดเสียแล้ว แต่เพราะหัวใจแข็งกระด้างพ่ายแพ้ต่อความรู้สึกสัตย์ซื่อของนาง

            “เช่นนั้น...เราไหว้ฟ้าดินกันเถิด”

            “ไหว้ฟ้าดิน?”  นางยังคงไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน แต่เมื่อทวนคำพูดของเขาอีกครั้ง และมู่ลี่หยางไม่มีท่าทีปฏิเสธ นางก็ยิ้มอย่างดีใจ

“อื้ม เราไหว้ฟ้าดินกัน”

            “ไม่ต้องรีบร้อนไป” เขาหัวเราะในใจหวานล้ำราวอาบน้ำผึ้ง “เรื่องนี้ให้ข้าเรียนท่านประมุขฟู่เสียก่อน”

            “จริงสิ ข้าลืมไป” นางแลบลิ้นทำหน้าทะเล้น “ตอนนี้พี่ลี่ หยางเข้าไปพบพี่ชายข้าไม่ได้หรอกนะ คงต้องรอวันพรุ่งนี้แล้ว”

            “ประมุขฟู่เดินลมปราณอยู่สินะ”

            พรืดดดด

            ฟู่เหยียนอวี้หลุดหัวเราะพรืดออกมา แล้วกระเถิบตัวเข้าไปด้านในเตียง เพิ่มพื้นที่ว่างด้านข้างให้คนตัวโตเข้ามาใกล้ขึ้นอีกนิด

            “พี่ลี่หยางดูไม่ออกหรือว่าพี่อวิ๋นเซิงกับหลิวชิงรักใคร่กันเพียงใด”

            มู่ลี่หยางอ้าปากค้าง แม้เขาแอบคิดอยู่บ้าง แต่ก็ไม่กล้าคิดไปไกลว่าทั้งสองเป็นคู่รักกัน

            “ที่จริงข้าก็ไม่ใช่น้องสาวแท้ๆ ของพี่อวิ๋นเซิง  บิดาข้าเป็นพวกหลงใหลการปรุงยาทั้งยาพิษ ยารักษาชีวิต แม้ต้องใช้เลือดเนื้อเชื้อไขอย่างข้าทดลองยาพิสดารเหล่านั้น  นับตั้งแต่ข้ารอดชีวิตมาได้ พี่อวิ๋นเซิงก็รับข้าไว้ในฐานะน้องสาว เขาดูแลข้าอย่างดี ไม่ใช่เพียงเพราะเลือดของข้าคือโอสถเท่านั้น แต่..ดูแลดีมากกว่าคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นบิดาของข้าเสียอีก”

            “เจ้าจึงรักเขามาก”

            นางพยักหน้ารับ “พี่ลี่หยางห้ามหึงพี่อวิ๋นเซิงเด็ดขาด”

            “ข้าไม่หึงเรื่องนี้หรอก” เขาหัวเราะ “พักผ่อนเสีย ข้าอยู่ใกล้ๆ นี่ไม่ไปไหนอีกแล้ว”

            ฟู่เหยียนอวี้ตบที่นอนที่ว่างอยู่ “พี่ลี่หยางก็มานอนด้วยกันสิ”

            “ข้าไม่ชอบนอนกลางวัน”

เขาแสร้งทำหน้าดุใส่ แต่ฟู่เหยียนอวี้มีหรือจะกลัว กลับกระตุกแขนเสื้อของเขาอีกหลายที แววตาออดอ้อนทำให้เขาใจอ่อน ยอมปีนขึ้นเตียงแล้วเอนกายลงนอนข้างกายหญิงสาว นางไม่ได้ตวัดแขนโอบกอดเขาเช่นทุกครั้ง เพียงแค่ขยับศีรษะไปหนุนแผ่นอกอุ่นต่างหมอน

            “ไป๋เซ่อ”  เขาปรามนางไม่ให้ซุกซนแล้วก็นึกได้ “ข้าต้องเรียกเจ้าว่าเหยียนอวี้สินะ”