Chapter 47. พายุใหญ่

ว่ากันว่า ก่อนพายุใหญ่จะมา คลื่นลมมักเงียบสงบ

            เรื่องราวในหุบเขาอู่อี๋ก็เช่นกัน

            หลังจากงานวิวาห์ของฟู่เหยียนอวี้และมู่ลี่หยางผ่านไปได้สามวันก็เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น อาจเพราะเป็นเป็นช่วงที่ทุกคนสนุกสนานกับงานรื่นเริง การคุ้มกันในหุบเขาจึงลดลง แม้แต่ค่ายกลที่สร้างไว้ในหุบเขาก็ถูกทำลายอย่างย่อยยับ

            หลังออกจากห้องหอ มู่ลี่หยางปรึกษาหารือกับประมุขฟู่  ตั้งใจว่าให้ฟู่เหยียนอวี้พักฟื้นร่างกายให้แข็งแรงดีแล้วจะกลับไปบ้านหมอมู่จางหมิ่น เพื่อไม่ให้พ่อบุญธรรมเป็นห่วง  เขาจึงคิดว่ากลับไปเล่าเรื่องด้วยตนเองดีกว่าเขียนจดหมายส่งไป  ฟู่อวิ๋นเซิงใจกว้างกับคนทั้งสอง มิได้บังคับให้อยู่ในพรรคมาร หากพวกเขาสองคนต้องการไปที่ใดก็ไม่ขัด จะใช้ชีวิตที่ใดก็ย่อมได้

 ฟู่เหยียนอวี้คิดถึงเด็กกำพร้าที่บ้านหมอมู่  นางเสนอความคิดกับมู่ลี่หยาง นางรู้ว่าเขารักสันโดษ แต่เด็กๆย่อมต้องเติบโตและควรมีบ้านที่อบอุ่น นางจำได้ว่าที่เมืองเหมียนหยางซึ่งมีสาขาของพรรคกระเรียนดำอยู่นั้น พอจะมีบ้านว่างสภาพดีให้พวกนางสามารถอยู่อาศัยได้ 

            ‘เจ้าจะรับเด็กๆ มาเลี้ยงเองรึ”  ฟู่อวิ๋นเซิงถามอย่างประหลาดใจ เพียงผ่านพิธีวิวาห์ก็ดูเหมือนน้องสาวเติบโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว

            ‘ข้าเคยได้รับความช่วยเหลือจากท่านหมอมู่มาก่อน และได้เห็นการดูแลเด็กกำพร้าของท่านหมอมู่แล้วรู้สึกเลื่อมใส แต่หากจะดูแลเด็กๆให้เติบโตได้ดี ก็ควรให้ชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีกว่านี้ กินอิ่มนอนอุ่น มีโอกาสได้ร่ำเรียนหนังสือ ให้พวกเขามีอนาคตที่ดี พี่อวิ๋นเซิงคิดว่าดีหรือไม่’

            ‘เป็นความคิดที่ดียิ่ง พี่ยินดีสนับสนุนเจ้า เรื่องเงินทองต้องใช้เท่าไหร่ เจ้าสองคนมาเบิกกับหลิวชิงได้’

            ‘เรื่องเงินย่อมต้องรบกวนพี่ชายอย่างแน่นอน แต่พวกข้าจะไม่อาจพึ่งพาตลอดไป ข้า...ข้าก็พอมีความรู้เรื่องสมุนไพรอยู่บ้าง ข้าคิดว่าจะช่วยท่านหมอมู่เปิดโรงหมอเล็กๆ รักษาผู้คนเก็บเงินตามสมควร พี่ลี่หยางก็จะช่วยด้วย เราค่อยๆ เก็บเงินกันทีละเล็กละน้อยหมุนเวียนในบ้าน ใช้เวลาอย่างน้อยสองถึงสามปีน่าจะพอเลี้ยงทุกคนได้’

            ‘ได้ เจ้าอยากทำอะไร พี่ยินดีสนับสนุน’

            มู่ลี่หยางมองฟู่อวิ๋นเซิงที่เวลานี้ไม่เหลือสภาพอ่อนแรงอย่างที่ได้พบเห็นในวันแรก เขายอมรับนับถือประมุขพรรคมารด้วยใจจริง มิใช่เพราะอีกฝ่ายเป็นพี่ชายของภรรยาเท่านั้น แต่เพราะแนวคิดทัศคตินับว่าดียิ่ง หากไม่นับเรื่องที่เขาดื่มโลหิตเพื่อรักษาร่างกายตน ก็นับได้ว่า คนผู้นี้เป็นคนน่าคบหาอย่างแท้จริง

หลังจากนั้น ความสนใจของฟู่เหยียนอวี้คือมุ่งไปที่เปิดโรงหมอและดูแลเด็กกำพร้า  นางอยากนำข่าวดีไปแจ้งกับท่านหมอมู่เร็วๆ  แต่การเดินทางใช้เวลาไม่น้อย มู่ลี่หยางต้องการให้ภรรยาตัวน้อยแข็งแรงกว่านี้จึงรั้งนางให้อยู่ในหุบเขาอู่อี๋  

            ใครเลยจะคาดคิด หลังการแต่งงานเพียงสามวันพลันเกิดเรื่องราวในพรรคกระเรียนดำ

            “พวกเจ้าหลบออกไปเสียเถิด”

ฟู่อวิ๋นเซิงไม่เคยเกรงกลัวคนจากพรรคฝ่ายธรรมะ พวกเขาเคยประมือจากคนที่เรียกตัวเองว่าทรงคุณธรรมมานับครั้งไม่ถ้วน พวกนี้ไม่สนใจว่าคนของเขาจะเป็นเช่นไร เข่นฆ่าไม่ต่างจากผักปลา ทำเช่นนี้แล้วจะให้เขา ‘ปล่อยมือ’ ได้อย่างไร

            “แต่...”  ฟู่เหยียนอวี้เข้าใจดี ส่วนหนึ่งที่ฟู่อวิ๋นเซิงให้นางอยู่นอกพรรคกระเรียนดำก็เพื่อไม่ต้องการให้เข้ามาวุ่นวายเรื่องเหล่านี้ “ข้าเป็นห่วงท่าน”

            “หากเจ้าทั้งสองเข้ามาช่วยข้า ผู้อื่นจะเข้าใจว่าพวกเจ้าเป็นคนของพรรคมาร และจะตามล่าเจ้า  ไม่ว่าเจ้าจะทำความดีมากแค่ไหน พวกมันก็ไม่สนใจสิ่งใดทั้งสิ้น” ฟู่อวิ๋นเซิงหัวเราะเสียงเย็น ปรายตาไปทางหลิวชิง “เจ้าเลือกคนฝีมือดีพาน้องสาวและน้องเขยของข้าไปทางเส้นทางลับ”

            “ขอรับ” หลิวชิงรับคำสั่ง แต่ฟู่เหยียนอวี้ส่ายหน้าปฏิเสธ

            “ให้ข้าอยู่เถิด หาก...หากพี่อวิ๋นเซิงบาดเจ็บ...เลือดของข้ายังช่วยพี่ชายได้”

            เพราะต้องดื่มเลือดจากกายนางเท่านั้น ไม่อาจกรอกเลือดใส่ขวดหรือภาชนะใดได้ ตัวนางจึงเหมือนขวดยาบรรจุโอสถ

            “เจ้าไม่เชื่อฝีมือพี่รึ”  ฟู่อวิ๋นเซิงหัวเราะราวกับเรื่องตลกขบขัน  เขายังยกมือขึ้นแตะแก้มนวลของน้องสาวเบาๆ ทำเช่นเดียวกับที่เคยทำเมื่อนางเป็นเด็กน้อยผู้หนึ่ง แม้รู้ดีว่าศึกครั้งนี้หนักหนานัก มิเช่นนั้นคงไม่ส่งทั้งสองออกไปให้พ้นภัย

            “ข้าเป็นห่วง”  ฟู่เหยียนอวี้เดินไปเกาะแขนของพี่ชาย “ให้ข้าอยู่ที่นี่รอจนทุกอย่างสงบเถิดนะ”

            “น้องอวี้ เจ้าแต่งงานแล้วมิใช่เด็กเล็กๆอีกแล้วนะ จะทำสิ่งใดย่อมต้องดูสีหน้าสามีด้วย” ฟู่อวิ๋นเซิงพูดเช่นนั้นเพื่อหวังให้มู่ลี่หยางเกลี้ยกล่อมให้จากไป

            “ข้าเห็นด้วยกับอวี้เอ๋อร์”  มู่ลี่หยางพูดขึ้น เขาเข้าใจความเป็นห่วงที่ฟู่เหยียนอวี้มีประมุขฟู่ ต่อให้บังคับนางจากไป นางต้องหาทางกลับมาอย่างแน่นอน มิสู้อยู่ด้วยกัน คอยดูแลกันและกันไม่ดีกว่าหรือ

            ฟู่เหยี่ยนอวี้ได้ยินที่สามีเอ่ยก็ยิ้มกว้าง นางดีใจที่เขาเข้าใจโดยที่นางไม่ต้องอธิบายมากความ เขาเชื่อใจนาง เชื่อในความสัมพันธ์ที่แม้จะไม่ได้เป็นพี่น้องร่วมสายเลือดกันแท้จริงแต่นางก็เคารพนับถือฟู่อวิ๋นเซิงมากจริงๆ

            “พวกเจ้านี่ดื้อด้านเสียจริง” ฟู่อวิ๋นเซิงบ่นออกมา “ถ้าเช่นนั้นให้หลิวชิงคอยดูแลพวกเจ้า”

            “ไม่ได้” ฟู่เหยียนอวี้รีบพูดขึ้น “ให้หลิวชิงอยู่ข้างกายพี่อวิ๋นเซิงเถิด ข้ามีพี่ลี่หยางอยู่ข้างกายแล้ว”

            สายตาของประมุขพรรคมารกลับอ่อนโยนขึ้นอย่างไม่รู้ตัว เด็กหญิงตัวน้อยที่เขาเคยเป็นห่วง ยามนี้มีคนกุมมือและพร้อมปกป้องนางแล้ว เขายิ้มให้มู่ลี่หยางแล้วเอ่ย

            “ดูแลนางด้วย”

            “ข้าทราบแล้ว” 

            ถ้อยคำหนักแน่นมั่นคงนี้ทำให้ฟู่อวิ๋นเซิงได้ยินแล้วเบาใจ  เขาหันไปพยักหน้ากับหลิวชิงแล้วถือกระบี่เดินออกไปรับมือกับคนจากพรรคฝ่ายธรรมะ  มือข้างหนึ่งของมู่ลี่หยางมือข้างหนึ่งของเขายังกุมกระบี่ที่มู่จางหมิ่นมอบไว้ให้  และใช้มือที่ว่างจับมือของฟู่เหยียนอวี้ไว้มั่น หญิงสาวส่งรอยยิ้มให้เขา  แม้จะมีความกังวลใจอยู่ก็ตาม

            “พี่ลี่หยางมาทางนี้เถิด มีห้องลับอยู่”

นางดึงมือให้เขาเดินตามมาที่ห้องลับซึ่งสามารถมองผ่านช่องเล็กๆ เห็นความเคลื่อนไหวในห้องโถงที่ยามนี้มีคนสองกลุ่มพร้อมปะทะกันอยู่  

            “ตอนข้ายังเด็ก วิ่งเล่นในพรรคกระเรียนดำจนรู้ที่หลบซ่อนเป็นอย่างดี”  นางพยายามยิ้มแต่ทำได้ยากยิ่ง ฝ่ามือก็เย็นเยียบขึ้นทุกขณะ แต่แล้วมือใหญ่ที่เกาะกุมอยู่บีบแน่นขึ้นทำให้ฟู่เหยียนอวี้รู้สึกตัว ยามนี้นางไม่ได้อยู่เพียงลำพังเช่นที่ผ่านมา

            “ในความทรงจำที่ลางเลือน ข้ามักเห็นตัวเองอยู่ท่ามกลางคนตายและโลหิตที่เจิ่งนองราวสายน้ำ”  ฟู่เหยียนอวี้เอ่ยเสียงเบาแต่รู้ว่ามู่ลี่หยางได้ยินชัด “บางที...ข้าก็คิดว่าเป็นเพราะตัวข้าดึงดูดเรื่องเหล่านี้ทำให้คนรอบข้างต้องเดือดร้อน”

            วงแขนแข็งแกร่งโอบกอดร่างเล็กไว้แนบแน่น “อวี้เอ๋อร์ อย่าได้พูดเช่นนั้นอีก ตอนนี้เจ้ามีข้าอยู่เคียงข้างแล้ว ข้าเคยให้สัญญากับเจ้าจะไม่จากเจ้าไปที่ใด เจ้าเองก็เช่นกัน ห้ามไปจากข้า!”

            นานครั้งจะได้ยินชายปากหนักพูดจาน่าฟังสักหน หัวใจของหญิงสาวหวานล้ำเกินบรรยาย

            “ได้... ข้าสัญญา”  นางเงยหน้าขึ้นพร้อมรอยยิ้ม

            เสียงการเคลื่อนไหวด้านนอกเรียกสายตาของคนทั้งสองที่หลบอยู่ในห้องลับให้หันไปมองที่ช่องเล็กๆ สำหรับมองเห็นภาพในห้องโถง คนกลุ่มใหญ่ยกโขยงเข้ามาพร้อมอาวุธครบมือ ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งสวมอาภรณ์เรียบง่ายแต่ดูสูงส่งน่าเลื่อมใส ทว่าเมื่อเอ่ยวาจากลับพูดเรื่องที่ชวนให้ตื่นตกใจ