Chapter5. เดินทาง

จางลี่ที่แอบมองอยู่ถึงกับใจสั่น นางไม่เคยรู้เลยว่าสองสตรีกับหนึ่งบุรุษจะร่วมรักกันได้ นางค่อยๆ ออกมาจากที่หลบซ่อน เพราะตนเองเคยเข้ามาช่วยทำความสะอาดจึงรู้ว่าควรหลบซ่อนตรงไหน นางเดินออกมาทั้งที่หว่างขาเปียกชื้น ท่าเดินของนางประหลาดนักซ้ำยังเสียวซ่านจนอยากได้อะไรมาสอดใส่ในช่องรักของตนเอง

นางเดินไปทีเรือนนอนของหวังหย่ง ความเขินอายหายไปเมื่อใดไม่รู้ นางเข้าห้องเขาอย่างคุ้นเคย หวังหย่งเงยหน้าจากตำรา เห็นจางลี่เดินเข้ามาก็ประหลาดใจ เขาเริ่มเบื่อจางลี่แล้วจึงไม่ค่อยเรียกนางมาปรนนิบัติ

“คุณชาย...บ่าวรู้สึกไม่สบายเจ้าคะ” 

“เป็นอะไร” เขาถามอย่างตัดรำคาญ แต่จางลี่กลับเดินมาตรงหน้าเขา เอนกายพิงโต๊ะเล็กน้อย ส่วนเขานั่งบนเก้าอี้ มือของนางเลื่อนไปผลักหนังสือออกจากโต๊ะ แล้วค่อยเลื่อนมาจับชายกระโปรงให้ค่อยๆ ร่นขึ้น

“ตรงนี้ มันแฉะเจ้าค่ะ”  นางยกเท้าขึ้นข้างหนึ่งวางบนหน้าตักของเขา ทำให้ภายใต้กระโปรงที่ไม่ได้สวมการเกงชั้นในเผยกลีบดอกไม้งดงามเบื้องหน้าชายหนุ่ม

“มันเสียวด้วยเจ้าค่ะ แค่ข้าคิดถึงคุณชายมันก็ทั้งแฉะทั้งเสียว  ข้าจะทำอย่างไรดีเจ้าค่ะ ข้าแย่งนิ้วเข้าไปแบบนี้ รัวๆ แบบนี้ๆ แรงๆ อย่างนี้ มันยังไม่หายเสียวเลยเจ้าค่ะ อา...”

นางหลับตาแหงนหน้าครางกระเส่า ขณะสาวนิ้วเรียวในร่องรักต่อหน้าชายหนุ่ม  

เห็นเช่นนี้แล้ว แก่นกายบุรุษของหวังหย่งก็ดุนดันกางเกงจนเขาต้องขยับสายรัดเอวออกคลายเสื้อผ้า

“ให้ข้าช่วยรักษาเจ้าเอง”

“คุณชายช่างเมตตาจริงๆ”  นางถอดนิ้วแล้วส่งนิ้วเข้าปากตนดูดนิ้วอย่างหิวกระหาย “คุณชายเจ้าขา ข้าน้อยขอบังอาจขึ้นขย่มแท่งหยกของท่านได้ไหมเจ้าคะ แท่งหยกของท่านราวกับม้าหนุ่ม ข้าอยากขย่มสักครั้ง”

แม้ปากขอไปเช่นนั้น แต่นางกลับทรุดตัวคุกเข่าแล้วอ้าปากงับท่อนเอ็นผ่านผ้าเนื้อดี แรงขบกัดนั้นทำให้หวังอี้ครางออกมาอย่างพอใจ

“มาเลยเด็กดี เจ้ามาลองควบขี่มัน”   

จางลี่ถอยห่าง ปลดเปลืองเสื้อผ้าตนเองแล้วยื่นมือไปถอดเสื้อผ้าของชายหนุ่ม  เขาลงไปนอนแผ่หราแต่จางลี่ขึ้นคร่อมแล้วกดสะโพกของตนให้สวมทับแท่งหยกร้อนระอุ

“อร๊ายยย”

“โอ้วววว”

จางลี่เคลื่อนไหวร่างกายราวร่ายรำ โยกไหวบดคลึงตามอารมณ์รุ่มร้อน แต่เดิมนางได้แต่เป็นผู้เดินตามการชักนำของหวังหย่ง แต่ครั้งนี้นางเป็นคนเริ่มก่อนและควบคุมชายหนุ่มเบื้องล่าง นางร่วมรักกับเขามาหลายครั้ง รู้ดีว่าเขาใกล้ถึงฝั่งก็ถอดสะโพกออกอ้าปากดูดกลืนยื้อเวลา พอหลอกล่อได้ที่ก็ขึ้นคร่อมโยกบดกดกระแทก  กลิ่นคาวน้ำรักอบอวลในห้อง

“ให้ข้าปลดปล่อย”  หวังหย่งคำราม นางทรมานเขาด้วยความเสียวซ่าน ร่างงามยังบิดส่ายวนทำชายหนุ่มกัดฟันแน่น นางขย่มได้เร้าใจอย่างที่เขาไม่รู้มาก่อนว่าเร้าร้อนได้เพียงนี้   

“จางลี่”

“คุณชาย...รับปากจางลี่ข้อหนึ่งได้ไหมเจ้าคะ”  นางหอบครางแม้จะขย่มแท่งหยกจนเหนื่อยเหงื่อไหลโทรมกาย

“ว่ามา!” เขาอยากปลดปล่อย แน่นางกลับทำเกือบถึงจุดสุดยอดแล้วหยุด เช่นนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเขาเจียนคลั่ง

“ท่านแต่งงานกับใครก็ได้แต่ห้ามทอดทิ้งข้า รับข้าเป็นอนุของท่าน”

“ได้! ข้ารับปาก!”

จางลี่ได้อย่างที่ต้องการ นางเร่งควบโจนทะยานไม่ยั้งจนตนเองร่างเกร็งกระตุกและหวังหย่งก็พ่นน้ำรักออกมาจนล้นร่องรัก นางถอนกายออกแล้วก้มลงไล้เลียทำความสะอาด

“เด็กดี เจ้าเก่งกาจเพียงนี้ ข้าไม่ทอดทิ้งเจ้าแน่นอน”

จางลี่ไม่ตอบได้แต่ยิ้มในใจ ขั้นแรกคือเป็นอนุ แต่หลังจากนั้นนางจะใช้เรือนร่างนี้ไขว่คว้าทุกอย่างมาเป็นของตนเอง!

.....

ปีศาจสาวขยับตัวเล็กน้อย แม้จะนอนอยู่แต่รับรู้ว่าเกิดเรื่องใดในเรือนแห่งนี้ มุมปากยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย หัวเราะเบาๆ เพียงการชี้นำเล็กน้อยก็ทำให้สตรีในบ้านสกุลหวัง ‘ฉลาด’ ขึ้น  นางไม่ได้กินพลังชีวิตมาหลายวันแล้ว แต่คนพวกนี้ไม่คุ้มค่าให้นางดื่มกินเลยสักนิด นางแค่อยากเล่นสนุกก่อนไปเผชิญหน้ากับเรื่องที่รออยู่เบื้องหน้า  

.....

รถม้าเรียบง่ายแต่ดูหรูหราหยุดนิ่งหน้าประตูคฤหาสน์หลังหนึ่ง กวงหมิงมารอรับด้วยท่าทีเงียบขรึมเช่นทุกครั้ง  ชิงหรูเยี่ยงย่างกายออกมาจากด้านใน นางปรายตาส่งยิ้มเล็กน้อยให้เหมยกุ้ยและหูเตี๋ยที่ยิ้มแย้มเปี่ยมความสุข ทั้งสองออกมาส่งนางด้วยตนเอง  ชิงหรูมองเลยไปยังสาวใช้ที่ชื่อจางลี่  นับจากนี้ชะตาชีวิตของนางคงไปได้ไกลอย่างที่นางหวัง ทว่าไม่มีสิ่งใดได้มาโดยง่าย นั้นอยู่ที่ว่านางเลือกจะพอใจกับสิ่งที่ตนมีหรือไต้เต้าไปสู่กิ่งไม้ที่สูงกว่านี้

“ขอบคุณทุกท่านที่ดูแลอย่างดียิ่ง ชิงหรูขอตัวกลับก่อน หากมีวาสนาวันหน้าคงได้พบกันอีก”

“แม่นางชิงหรู เดินทางดีๆ”

หวังอี้กล่าวในฐานะเจ้าบ้าน แล้วมองบุรุษรูปร่างสูงใหญ่แต่งกายเรียบง่ายสีน้ำเงินเข้มเหลือบดำเข้ามาหาหญิงสาว ชายผู้นั้นประสานมือคารวะแล้วเอ่ยขึ้น

“รถม้าพร้อมแล้วขอรับนายหญิง”

“คราวนี้คงไม่มีอะไรเสียหายอีกแล้วนะ”  ชิงหรูแสร้งตำหนิบ่าวรับใช้  ยื่นมือไปจับท่อนแขนแข็งแกร่งของเขาเพื่อประคองตัวเองขึ้นรถม้า  เมื่อหญิงสาวขึ้นรถม้าเรียบร้อยแล้ว กวงหมิงหันไปผงกศีรษะให้ทางคนสกุลหวังเล็กน้อย หมุนตัวกลับมานั่งประจำตำแหน่งสารถี ตวัดแส้ในมือแล้วบังคับให้ม้าเคลื่อนตัวออกไป

“กวงหมิง”  

เสียงเรียกไม่ดังนักแต่ชายหนุ่มที่นั่งด้านหน้าได้ยินชัดเจน

“ขอรับนายหญิง”

“ไปเมืองหลวง”

“ขอรับ”

กวงหมิงตวัดแส้ในมือแล้วมุ่งหน้าสู่เส้นทางที่ปีศาจสาวสั่ง  เขาเป็นเพียงบ่าวรับใช้ย่อมไม่มีสิทธิ์ถามว่าเหตุใดนางจึงไปเมืองหลวงในยามนี้  ทั้งที่ก่อนหน้านี้หลายปี แม้มีคนเชิญนางไปเมืองหลวงอย่างไรนางก็ไม่ไป  เขาเพียงหวังใจว่านางจะเมตตาปล่อย ‘ชิงหรู’ ให้เป็นอิสระในเร็ววัน

          รถม้าหรูหราหยุดที่ศาลาพักม้า สายตาหลายคู่จับจ้องไปยังรถม้าจนกระทั้งสารถีร่างสูงใหญ่ลงจากรถมารับหญิงสาวที่สวมหมวกปีกกว้างคลุมด้วยผ้าโปร่งก้าวลงจากรถอย่างเชื่องช้า แม้สวมเสื้อคลุมสีเลือดนกมิดชิดแต่เหล่าบุรุษต่างกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น  แม้หญิงสาวเดินผ่านอย่างสำรวมแต่กลับสร้างความรู้สึกเย้ายวนให้ผู้พบเห็น นางเดินเข้าไปนั่งด้านในแม้มีฉากกันให้ความเป็นส่วนตัว แต่นางยังไม่ยอมถอดหมวกนั้นออก

            “นายหญิงรับของว่างหรือไม่ขอรับ”

            หญิงสาวไม่ได้เอ่ยตอบเพียงแต่พยักหน้ารับ ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่จึงเดินออกมาสั่งน้ำชากับของว่างให้  เขายืนรอจนเสี่ยวเอ้อนำถาดน้ำชาและของว่างเข้ามาจึงสาวเท้าเข้าขวาง รับถาดนั้นไว้เองแล้วหมุนตัวเดินเข้ามาด้านใน  จัดแจงวางเรียบร้อยแล้วจึงรินน้ำชาให้หญิงสาวด้วยตนเอง มือเรียวงามยื่นมารับถ้วยน้ำชาจิบไปเล็กน้อยก็เบือนหน้าไปทางอื่น

            “ให้บ่าวเปลี่ยนใบชาไหมขอรับ”

            หญิงสาวโบกมือห้ามก่อนชี้นิ้วไปที่ขนมดอกกุ้ย ชายหนุ่มยื่นมือมาหยิบบิเป็นชิ้นเล็กๆ ส่งเข้าปากให้โดยที่นางไม่ต้องหยิบเอง นางกินเพียงชิ้นเดียวก็ส่ายหน้าไม่กินอีก  

            ‘ข้ากินไม่ลง หากเจ้าไม่กินเองก็เอาไปทิ้งเสีย’  

            นางขยับปากแต่ไม่ได้ส่งเสียง แต่ถ้อยคำเหล่านี้มีเพียงกวงหมินที่ได้ยิน เขารับเพียงผงกศีรษะรับแล้วยกของว่างเหล่านั้นไปให้พ้นสายตาของหญิงสาว 

 “เช่นนั้นนายหญิงนั่งพักสักครู่ ให้ม้ากินหญ้ากินน้ำแล้วค่อยเดินทางต่อ”

            หญิงสาวแค่พยักหน้ารับ นางมองร่างสูงใหญ่ในชุดบุรุษสีดำเดินออกไปแล้วก็ถอนหายใจเบาๆ ลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินออกไปด้านนอกเล็กน้อย จุดนี้เป็นเนินเขาจึงมองเห็นทิวทัศน์ได้ไกล นางเหม่อมองเส้นทางที่ผ่านมา และคิดถึงเส้นทางที่มุ่งหน้าไป