Chapter12. อย่าขยับ

ชิงหรูอ้าปากแต่ยังไม่ทันส่งเสียงร้อง มือใหญ่ข้างหนึ่งก็ปิดปากนางไว้พลิกร่างนางกดชิดไปกับผนังห้อง ดวงตาฉ่ำวาวเบิกกว้างอย่างตกใจ บุรุษร่างสูงโปร่งจ้องมองนาง ลมหายใจของเขาร้อนผ่าว กลิ่นอายของบุรุษเข้มข้นโอบล้อมร่างเล็กที่ขยับตัวดิ้นรนเพื่อเป็นอิสระ

“อย่าขยับ ข้าไม่ต้องการให้เจ้าเจ็บ”  เขาสั่งเสียงแหบพร่า นางช่างเป็นสตรีที่ไม่เหมือนผู้ใด กลิ่นกายของนางหอมหวานปานกลิ่นดอกไม้ป่า บริสุทธิ์และเย้ายวน  

ชิงหรูหยุดดิ้นรนเมื่อรับรู้ร่างกายของเขากำลังเคร่งเครียด และมีบางสิ่งที่ดุนดันกางเกงผ้าไหมเนื้อดีของเขา นางพยักหน้าหงึกหงักเพื่อให้เขาปล่อยมือจากปากนาง เขาเห็นว่านางยอมจำนนแล้ว จึงลดมือของตนลง แต่กลับใช้ปลายนิ้วไล้ริมฝีปากของนางเบาๆ ราวกับกำลังแตะกลีบดอกไม้บอบบาง  แววตาของหญิงสาวฉายฉาบความไม่พอใจ

เหตุใดนางต้องมาเจอชายผู้นี้อีก! คนแปลกหน้าไร้มารยาทที่เคยพบที่ศาลาพักม้า งูตัวนั้นไม่มีพิษเสียหน่อย เหตุใดต้องฆ่ามันทิ้งอย่างเลือดเย็น

ปลายนิ้วของเขาอ้อยอิ่งที่ริมฝีปากนาง  เขามองริมฝีปากที่เผยอขึ้นเล็กน้อย เผลอไผลสอดนิ้วในโพรงปากของนาง ชิงหรูอ้าปากกว้างขึ้นอีกนิดแล้วกัดลงอย่างแรง!

“โอ๊ย! เจ้ากัดข้า!”

เขาร้องตกใจ ชักนิ้วออก นิ้วชี้ยังเป็นรอยฟันของนาง แต่หญิงสาวกลับแลบลิ้นใส่เชิดหน้า ใช้สองมือผลักแผ่นออกให้เขาไปพ้นทาง แต่นางตัวเล็ก เรี่ยวแรงก็ไม่มี จึงเหมือนแมวป่าที่กางเล็บตะกุยกับอกเสื้อของเขา เขาไม่โกรธแต่กลับหัวเราะร่าออกมา 

‘ถอยไป! ข้าไม่ใช่หญิงนางโลม!’

“เจ้าเป็นอี้จี้สินะ วันนั้นข้าได้ยินเจ้าเล่นพิณขงโหว” 

ได้ยินเช่นนั้น ชิงหรูก็เอียงคอมองเขาอย่างประหลาดใจ ในวันที่นางแสดงการบรรเลงพิณมีแต่ผู้ได้รับเชิญเท่านั้น แต่คนสวมหน้ากาก นางไม่ได้สนใจมองผู้ใดจึงไม่รู้ว่ามีใครอยู่ในที่นั้นและตัวนางยังมีผ้าปิดครึ่งใบหน้าจึงไม่คิดว่าจะมีคนจำได้  นางลอบมองตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า นางรู้ว่าคนที่เข้าลัทธิลิขิตจันทรามีมากมายและหลากหลาย แต่นางไม่คิดว่าคนที่ดูมีความมั่นใจเต็มเปี่ยมมั่นใจอย่างเขาจะต้องพึ่งพาผู้อื่น  

“เหตุใดเจ้ามองข้าเช่นนั้น” เขาถามปนหัวเราะเบาๆ ไม่ว่านางทำสิ่งใดก็ช่างน่าเอ็นดูไปเสียหมด เขาประหลาดใจที่พบนางในหอนางโลมเช่นนี้ แต่พอรู้ว่านางเป็นอี้จี้ขายศิลปะก็เบาใจ

“แม่นางไม่คิดจะบอกชื่อแซ่ให้ข้ารู้หรือ?”

นางย่นจมูกใส่ทำเหมือนแมวน้อยขู่ฟ่อ ‘ข้าไม่ได้อยากรู้จักคนใจร้ายอย่างเจ้า!’ 

“ข้าใจร้ายรึ” เขาถามกลับ อย่าว่าแต่คำว่า ‘ใจร้าย’ เลย คนใต้หล้าล้วนประณามเขาว่าโหดเหี้ยมไร้คุณธรรมด้วยซ้ำไป

‘ใช่!’ นางพยักหน้ายืนยัน ‘เจ้าฆ่างูที่ไม่มีพิษ มันไม่ได้ทำร้ายข้า’

“แค่นั้นรึ”  เขาแหงนหน้าหัวเราะ “แค่งูตัวเดียวเหตุใดเจ้าโกรธแค้นข้าถึงเพียงนี้” 

‘ก็เพราะมันเป็นงูไม่มีพิษ แค่เกิดเป็นงูเป็นสัตว์ชั้นต่ำ ผู้คนจึงคิดสังหารหรือไร’

“ถ้าเป็นงูมีพิษเจ้าจะโกรธข้าเช่นนี้หรือไม่”

 ‘ถ้าไม่ได้ทำร้ายผู้ใดก่อน ก็ไม่สมควรทำร้ายมัน’

นางขึงตาใส่ แต่เขากลับหัวเราะลั่น นางผลักเขาออกอย่างง่ายดาย นางรีบสาวเท้าออกมาแต่ข้อมือถูกกระชากให้หมุนตัวกลับมาสู่อ้อมอกของเขาอีกครั้ง รวดเร็วราวกับงูพิษฉกเหยื่อ เขาโน้มหน้าลงประกบริมฝีปากของนางอย่างรวดเร็ว แขนข้างหนึงโอบรัดนางไว้แน่น มืออีกข้างประคองท้ายทอยของนางไม่ให้หลบหนีได้  

ดวงตางดงามเบิกกว้าง สองมือกำเป็นหมัดทุบไปที่แผ่นอกที่ไม่ทำให้อีกฝ่ายสะเทือนได้สักนิด ซ้ำยังทำให้เขารัดนางแน่นขึ้น เขาขบริมฝีปากนางเบาๆ ทำให้นางเผลอแยกกลีบปากออก เรียวลิ้นร้อนแทรกเข้ามาในโพรงปาก ไล่ต้อนลิ้นน้อยๆ ของหญิงสาว ชิงหรูตื่นตระหนก  นางอยากเรียกชื่อกวนหมิงให้เขามาช่วย แต่นึกได้ว่าเวลานี้อันฉีคงกำลังรักษาอาการบาดเจ็บให้กวงหมิง   

รสจุมพิตของนางหวานล้ำกว่าที่คาดคิด ร่างนุ่มนิ่มดิ้นรนยิ่งเสียดสีกับร่างกายของเขา ปลุกเร้าอารมณ์ดิบเถื่อนที่ไม่ได้ปลดปล่อย เขากอดนางจนแทบจะฝั่งร่างนางในกายตน  ดวงตาดำสนิททอประกายเจิดจ้าดุจลูกไฟ ชิงหรูไม่อาจควบคุมร่างกายมิให้สั่นสะท้านได้ ทว่าเรือนกายของเขากลับร้อนรุ่ม  เขาถอนจุมพิตอย่างเสียดายเพราะรับรู้ได้ว่านางกำลังจะหมดสติ  ชิงหรูอ้าปากสูดอากาศเข้าปอดทันทีที่เขาเปิดปากนาง สองขาอ่อนแอไม่อาจทรงตัวยืนได้ หากไม่เพราะเขาโอบกอดนางแนบแน่นเช่นนี้  ร่างของนางคงร่วงลงไปกองกับพื้นแล้ว

‘ปะ ...ปล่อยข้า...ข้า...’   นางไม่เคยรู้สึกยอมจำนนเช่นนี้มาก่อน ชีวิตของนางมีกวงหมินที่คอยปกป้องดูแล  ยามนี้นางกลับไม่มีกำลังจะผลักไสคนแปลกหน้าได้เลย

บุรุษหนุ่มเชยคางของหญิงสาวขึ้น ดวงตางดงามมีหยดน้ำตาใสๆ เอ่อคลอ เขาไม่ชอบสตรีบีบน้ำตา แต่นางกลับทำให้เขาอยากทะนุถนอมจนต้องโน้มหน้าลงใล้ปลายลิ้นตวัดหยดน้ำใสๆ กลืนลงคอ แม้เขาอ่อนโยนกับนาง แต่ชิงหรูดิ้นรนอีกครั้ง คราวนี้เขาไม่บังคับจูบอีกแต่เชยคางนางไม่ให้หลบตาเขา

“ข้าจะปล่อยเจ้า แต่เจ้าต้องบอกชื่อของเจ้ามาก่อน”

ชิงหรูเม้มริมฝีปากแน่น  

เขาเลิกคิ้วและเผยยิ้มร้ายกาจที่ขับเน้นให้ใบหน้าหล่อเหลายิ่งขึ้น แล้วกระซิบ

“ได้ เช่นนั้นข้าจะจูบเจ้า จูบจนกว่าเจ้าจะบอกชื่อของเจ้า”

นางกัดริมฝีปากแน่นขึ้น แววตาเต็มไปด้วยความดื้อรั้นและเคืองโกรธ แต่นั้นกลับยิ่งกระตุ้นให้เขาอารมณ์ดีขึ้นกว่าเดิม  ซ้ำยังใช้เข่าแทรกไปหว่างขาของหญิงสาว บดคลึงจุดอ่อนไหวของสตรี  

“หรือว่าเจ้าชอบเช่นนี้” เสียงนั้นแหบพร่าผสานกับลมหายใจร้อนระอุ “เจ้าไม่บอกชื่อข้าเพราะชื่นชอบจุมพิตของข้าใช่หรือไม่”

นางโกรธจนน้ำตาคลอ

‘ชิงหรู! ชื่อของข้าคือชิงหรู!’

“ชิงหรู...ชื่อเพราะสมกับตัวเจ้า”

‘ข้าบอกชื่อของข้าแล้ว เจ้าก็ปล่อยข้าเสียที!’

“ข้าจะเชื่อได้อย่างไรว่าเจ้าไม่ได้โกหกข้า”

‘ข้าคืออี้จี้ของที่นี่ เจ้าถามใครก็รู้จักข้า!’

ถูกต้อง ผู้อื่นเข้าใจว่านางเป็นคณิกาขายศิลปะไม่ขายเรือนร่าง แต่คนที่รู้ว่านางเป็นใครนั้นน้อยยิ่งนัก 

แต่ชายหนุ่มกลับฉวยโอกาสที่นางเปิดปากประกบริมฝีปากอีกครั้ง ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นน้อยๆ ที่ถูกไล่ต้อนในโพรงปากหอมหวาน เขามอบจุมพิตลึกล้ำที่นางไม่เคยรู้จัก ริมฝีปากถูกจูบจนบวมแดงเป็นที่พอใจแล้วจึงยอมถอนจุมพิต

‘เจ้า!’  ชิงหรูทั้งโกรธทั้งแค้นที่ตนเองไม่อาจต่อต้านเขาได้ นางรู้ว่าน้ำตากำลังจะกลิ้งหล่นจากดวงตาจึงรีบยกหลังมือปาดออก คนเช่นนี้ไม่มีค่าให้นางเสียน้ำตา  

“ใต้เท้าขอรับ”

เสียงเรียกอยากเกรงใจทำให้บุรุษหนุ่มได้สติ ครั้งนี้เขายอมปล่อยนางแล้ว ใช้นิ้วโป้งปัดริมฝีปากที่บวมแดงเพราะตนอย่างเสียดาย

“ข้าจะต้องได้พบเจ้าอีก ชิงหรู”

ชิงหรูหดคอเหมือนเต่าตัวน้อย มองร่างสูงโปร่งก้าวเดินออกไปเพราะเสียงเรียกจากด้านนอก เมื่อมั่นใจว่าคนผู้นั้นไปแล้วจริงๆ ร่างของนางก็ทรุดลงไปนั่งกับพื้น  บ่าวรับใช้ที่เข้ามาทำความสะอาดห้องเห็นชิงหรูนั่งหมดเรี่ยวแรงบนพื้นก็รีบเข้าไปประคอง แต่นางโบกมือไปมาแล้วยันกายลุกขึ้นด้วยตนเอง เมื่อทรงตัวได้ก็รีบเดินเร็วๆ ออกมาพร้อมยกหลังมือเช็ดริมฝีปากตัวเอง

นางสูดลมหายใจลึกและบอกตัวเองว่าจะไม่ยอมอ่อนแอให้ผู้อื่นรังแกอีก!