Chapter18.ฝันร้าย

          ชิงหรูนอนกระสับกระส่าย นางฝัน...ฝันร้าย

ในฝันนั้นนางถูกราชสีห์ตัวใหญ่โตขึ้นคร่อม กรงเล็บนั้นตรึงไหล่สองข้างไม่ให้ขยับได้ ท่อนล่างถูกกดทับด้วยบางสิ่งที่ร้อนระอุและแข็งขันดุนดันเนินเนื้อของกายสาว  นางพยายามเบือนหน้าหนีแต่ริมฝีปากถูกปิดกั้นจนหายใจไม่ออก นางอ้าปากเพียงเรียกอากาศเข้าปอด แต่เรียวลิ้นกลับถูกเกี่ยวกระหวัด

             ‘เจ็บ!’

            นางได้แต่ส่งเสียงในลำคอ หากนี้เป็นฝันจริงนางจะรู้สึกเจ็บและเสียวซ่านเช่นนี้ได้อย่างไร ชิงหรูปลุกตัวเองให้ตื่นจากฝันร้ายที่วาบหวามนี้ ทว่าสิ่งที่ทำให้ดวงตานางเบิกกว้างคือความรู้สึกแปลกประหลาดที่หว่างขา บางสิ่งที่ใหญ่โตกดแทรกเข้ามาในช่องทางอันคับแคบและอ่อนนุ่ม  ริมฝีปากเป็นอิสระ แต่นางกลับถูกดวงตาคมปลาบคู่หนึ่งจับจ้อง ใบหน้าของเขาอยู่ใกล้นางมากนัก มากจนนางสัมผัสลมหายใจของเขาได้ เหงื่อร้อนไหลหยดลงบนใบหน้าของนาง

            ‘เจ้า...’   ชิงหรูจำได้ว่าชายผู้นี้คือคนที่เคยขโมยจูบนางไปในวันนั้น แต่เหตุใดเขามาอยู่ตรงนี้ ซ้ำยังคร่อมร่างนางด้วย! นางบิดตัวเพื่อหนีออกจากร่างใหญ่โตนี้แต่กลับเจ็บแปลบจนหลุดปากร้องออกมา

            “อย่าดิ้น”  เฉินหลิวหยางพูดเสียงแหบพร่า เพราะลำเอ็นของตนถูกตอดรัดจนแทบขาดใจ

            ‘อ๊า! ข้าเจ็บ! เอาออกไป!’  น้ำตาเอ่อคลอนัยน์ตา แม้ตัวเองรู้ดีเรื่องระหว่างชายหญิง แต่นางไม่เคย...ไม่เคยถูกแก่นกายบุรุษเพศแทรกเข้ามาในร่องรักเช่นนี้ และแก่นกายของชายผู้นี้ช่างใหญ่โตจนทำให้นางรู้สึกเหมือนท่อนล่างถูกฉีกขาด

            “ไม่!”   

เฉินหลิวหยางไม่คิดเลยว่า ตนเองต้องมาข่มเหงสตรีนางหนึ่งเช่นนี้ แต่เขาไม่อาจทนความเย้ายวนเบื้องหน้าได้ แรกทีเดียวคิดแค่จุมพิตกลีบปากหวานละมุน  แต่เมื่อได้ครอบครองแล้วก็ไม่อาจหยุดได้ ความปรารถนาท่วมท้นในอก ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาปลดปล่อยอย่างสุดเหวี่ยงกับร่างกายของนางมาแล้ว ทว่าในยามที่นางเป็นเพียงหญิงสาวธรรมดานั้น กลับปลุกเร้าอารมณ์รัญจวนให้เกิดขึ้นอีกระลอก แก่นกายที่แข็งขันตั้งเป็นเสาหินต้องการสัมผัสช่องสวาทอ่อนนุ่ม เขาจับมังกรที่ผงาดมุดเข้าช่องรักที่เปียกชุ่มด้วยการเล้าโลมของเขา นางคับแน่นเสียจนเขาต้องกดกระแทกลงไปครั้งเดียวจนสุดลำทำให้นางตื่นขึ้นมาเช่นนี้

             ‘เอาออกไป!’ นางหลั่งน้ำตาอย่างน่าสงสาร ‘ข้าเจ็บ’

            “ชู่ว์” เขาปล่อยมือจากการตรึงข้อมือสองข้างของนางแล้วเลื่อนมาลูบใบหน้าอย่างปลอบโยน “เด็กดี ผ่อนคลาย ประเดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้ว”

            ‘เจ็บ’ นางยังคงยืนยันแต่เขากดหน้าผากของตนกับหน้าผากกลมมนของนาง เอวสอบขยับส่ายวนเบาๆ เรียกร้องให้นางตอบสนอง

            “เข้าไปหมดแล้ว อ่า...เด็กดี...เจ้ารับของข้าได้หมดแล้ว”

            มือของนางเป็นอิสระแล้ว ชิงหรูผลักแผ่นออกของเขาออกแต่เหมือนเอามือยันกำแพงหิน เขาไม่สะดุ้งสะเทือนเลยสักนิด นางอ้าปากค้างเมื่อลำเอ็นนั้นค่อยๆ เคลื่อนออก นางคิดว่าเขาปรานีเอาสิ่งใหญ่โตที่ทำนางแทบฉีกขาดออกไป ทว่าเขาดึงลำเอ็นออกเกือบสุดแล้วทิ่มพรวดลงมาใหม่

            ‘เจ้า! เจ้ารังแกข้า! เจ้าคนใจร้าย!’  

นางต่อว่าเขาทั้งน้ำตา แต่เฉินหลิวหยางกลับหัวเราะในลำคออย่างเอ็นดู ร่างกายเปลือยเปล่าของนางชุ่มเหงื่องดงามเย้ายวน เขาแยกเรียวขานางออกจากกันมากขึ้นแล้วโน้มตัวเข้ามาประชิด ครอบครองนางอย่างเนิบช้าและหนักแน่นจนเขาเป็นฝ่ายคำรามอย่างพอใจ

มือเล็กๆ ทุบแผ่นอกของเขา เฉินหลิวหยางรวบข้อมือสองข้างของนางด้วยมือเพียงข้างเดียวแล้วตรึงไว้เหนือศีรษะ ริมฝีปากคลี่ยิ้วชั่วร้าย เขาเริ่มขยับสะโพกเร็วขึ้น ถี่กระชั้นมากขึ้น รุกล้ำนางอย่างเอาแต่ใจ  การเคลื่อนไหวของเขาทำให้นางเผลอครางออกมา ชิงหรูไม่รู้ว่าตนเองเป็นอะไรไป ร่างกายกลับตอบสนองอย่างน่าอาย บางคราวเขากระทำดิบเถื่อนราวสัตว์ป่า บางคราวอ่อนโยนนุ่มนวลจนนางสับสน นางหยัดกายเข้าหาเขาอย่างไม่รู้ตัว

เฉินหลิวหยางไม่ใช่คนมักมากในกาม แต่เมื่อได้เคลื่อนไหวในร่างหอมกรุ่นกลับยากจะถอนตัว ลมหายใจ เสียงหอบคราง และร่างกายที่ตอบสนองนี้ เขาไม่แปลกใจเลยที่นางถูกเลือกให้เป็นร่างทรงของปีศาจราคะ  ร่องรักของนางดูดกลืนมังกรของเขาอย่างไม่ยอมแพ้ ทำให้เขาเร่งจังหวะขยับโยกรัวแรงขึ้นจร่างของนางส่ายไหวตามแรงกระแทก ยิ่งได้ยินเสียงหวานร้องครวญคราง ช่องรักนั้นก็ยิ่งดูดกลืนแก่นกายเขาลึกล้ำมากยิ่งขึ้น  

ชิงหรูละอายใจที่นางกลับหวั่นไหวกับรสหวามที่ได้สัมผัส นางหลับตาเพราะไม่อาจต้านทานดวงตาร้อนแรงที่จับจ้องอย่างเป็นเจ้าของนี่ได้ หัวใจของนางร่ำร้องหากวงหมิน ทั้งที่มีผู้อื่นคร่อมร่างอยู่  นางช่างไม่ต้องจากหญิงแพศยา

            ราวกับรู้ว่านางคิดถึงผู้อื่น เขาโน้มหน้าลงกัดริมฝีปากของนางจนหญิงสาวต้องลืมตามองเขา สะโพกสอบกระแทกเร็วขึ้น หนักหน่วงจนนางจุก ทุกการเคลื่อนไหวของเขาทำให้นางเสียวซ่านรัญจวนจนร่างกายเกร็งกระตุกด้วยถึงจุดสุขสม เป็นจังหวะเดียวกับที่เฉินหลิวหยางกดแก่นกายเข้าจนสุดปลดปล่อยน้ำรักขาวขุ่นใส่ร่องรักของนาง

            ‘กวงหมิน’   ชิงหรูเผลอรำพึงเรียกชื่อกวงหมิน

            แม้เป็นเพียงเสียงกระซิบ ไม่ว่าอยู่ที่ใด กวงหมินจะได้ยินเสียงของชิงหรูเสมอ เขาซึ่งนั่งเหม่อลอยอยู่ด้านนอกรับรู้ได้ว่าครั้งนี้ผิดปกติ น้ำเสียงนางที่เรียกหาเขานั้นปนสะอื้น  เขาพุ่งทะยานราวเหาะเหินเข้าไปในห้องนั้นทันที

            เฉินหลิวหยางแม้เป็นองค์ชายแต่มีวรยุทธพอตัว เขารับรู้สิ่งที่พุ่งตรงมาทางตนจึงพลิกตัวออกจากร่างของชิงหรู เอื้อมมือคว้าเสื้อคลุมตวัดคลุมร่างเปลือยของตน  กวงหมินปรายตามองหญิงสาวที่คว้าผ้าแพรขึ้นปิดร่างเปลือยเปล่า นางก้มหน้าไม่กล้าสบตาเขา เพียงเท่านี้ก็ทำให้กวงหมินส่งเสียงคำรามอย่างบ้าคลั่ง ชักกระบี่ออกมาหมายฟาดฟันชายที่กล้าล่วงเกินชิงหรูของเขา

            ใช่! นางเป็นของเขา! และเป็นของเขาเท่านั้น!

            เฉินหลิวหยางหมุนตัวหลบรวดเร็วหมุนตัวหลบ ปลายนิ้วตวัดจอกสุราบนโต๊ะพุ่งใส่กวงหมิน  เสียงประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมร่างของอันฉีวิ่งเข้ามา นางตวัดมือในอากาศหมุนวนแล้วกระแทกใส่ร่างของกวงหมิน ทำให้กวงหมินที่ไม่ทันหลบหลีกรับแรงปะทะเต็มๆ ร่างกระเด็นไปกระแทกผนังห้อง

            ‘กวงหมิน!’  ชิงหรูหวีดร้องตกใจ ใช้ผ้าแพรห่อตัวเองแล้วรีบเข้าไปประคองร่างของกวงหมินพยายามดิ้นรนคล้ายถูกเชือกที่มองไม่เห็นรัดร่างกายไม่ให้ขยับได้

            “ไปกับข้า!”  เฉินหลิวหยางประกาศ เขาต้องการนาง ต้องเป็นนางเท่านั้น! เขาพุ่งตัวไปหมายคว้าร่างชิงหรู แต่อันฉีเข้ามาขวางไว้ก่อน

            ชิงหรูส่ายหน้ารัวๆ แล้วขยับตัวไปซุกร่างของกวงหมิน  อันฉีดีดนิ้วส่งสัญญาณ คนของตนก็เข้ามา อันฉีฉีกยิ้มกว้างให้เฉินหลิวหยางแล้วเอ่ยขึ้น

            “นายท่านเสร็จธุระแล้วเชิญกลับได้ เด็กๆ จะปรนนิบัติดูแลท่าน นายหญิงให้ข้าเตือนท่านว่าอย่าได้ลืมเหตุผลที่ท่านมาที่นี่”

            เฉินหลิวหยางกัดฟันกรอด้วยความโกรธ ทำได้เพียงสูดลมหายใจลึกแล้วสะบัดหน้าเดินเร็วๆ ออกจากห้องไปพร้อมกับบ่าวรับใช้ อันฉีได้แต่ส่ายหน้าไปมา ปรายมองคนทั้งสองเล็กน้อยแล้วเดินออกไปอย่างเงียบๆ เพียงครู่หนึ่งร่างกายของกวงหมินก็ขยับได้ปกติ

            ‘กวงหมิน เจ้าเจ็บมากหรือไม่’

            ชิงหรูถามลืมเรื่องของตัวเองไปหมดสิ้น

กวงหมินนั่งคุกเข่าประคองใบหน้าของนางด้วยสองมือที่สั่นเทา เหตุใดนายหญิงจึงทำเช่นนี้  นายหญิงไม่เคยออกจากร่างทั้งที่ยังไม่ส่งแขกออกจากห้อง

            ‘ข้า...ข้าไม่เป็นอะไร’ นางพูดได้แค่นั้นร่างก็ผงะหงายไปด้านหลัง กวงหมินยื่นมือไปประคองไว้ได้ทัน เอนกายนางมาพิงอิงอกของเขา ทว่าใบหน้านั้นเงยหน้าขึ้น ดวงตาที่ปิดไปเมื่อครู่ลืมขึ้นอีกครั้งเปล่งประกายสีแดงราวลูกไฟพร้อมรอยยิ้มร้ายกาจ

            “กวงหมินเอ๋ย” นางหัวเราะ “เป็นเจ้าที่ทำให้ข้าชิงชังนาง! เจ้าอย่าได้คิดทรยศหักหลังข้าเป็นอันขาด!”

            “นายหญิง!”

            ดวงตาของหญิงงามปิดลงอีกครั้ง คราวนี้นางหลับใหลไปและไม่มีทีท่าจะตื่นขึ้นมาอีก กวงหมินได้แต่ประคองร่างของชิงหรูไว้แนบอก ซุกใบหน้าของตนกับเรือนผมของนาง ปล่อยให้น้ำตาของตนหลั่งรินพร้อมเสียงร่ำไห้ที่ไม่มีผู้ใดได้ยิน

            เพราะเขา... ทุกอย่างเป็นเพราะเขา!