Chapter21. กักขัง

            ชายใจร้ายผู้นั้นส่งหญิงชราใช้มาคอยดูแลนาง ด้านนอกแม้ไม่เห็นคนแต่ถ้านางเดินออกไปนอกห้องก็ปรากฏชายในชุดดำปิดบังใบหน้าไม่ให้นางออกไปไหน  นางสื่อสารกับใครไม่ได้และดูเหมือนทุกคนไม่ได้รับอนุญาตให้พูดคุยกับนาง นางจึงได้แต่อยู่ในห้องนี้โดยไม่รู้ว่าผ่านมากี่วันกี่คืนแล้ว นั้นเพราะนางมีอาการครึ่งหลับครึ่งตื่นตลอดเวลา  แต่ไม่เหมือนกับการที่ปีศาจราคะใช้ร่างกายนาง  นางมั่นใจว่าตนเองเป็นเช่นนี้เพราะถูกวางยา แต่ไม่รู้ว่าเป็นยาชนิดใด จากในน้ำชา หรืออาหาร หรือกลิ่นกำยาน นางพยายามไม่ดื่มไม่กิน หรือทำเป็นเปิดหน้าต่างระบายกลิ่นในห้อง แต่นางก็ยังเผลอหลับใหลไม่ได้สติ หลายครั้งที่ตื่นมาแม้เสื้อผ้าอยู่ครบแต่นางรู้ว่าร่างกายถูกล่วงเกิน บางคราวเหมือนความฝันว่าถูกจับพลิกคว่ำนอนหงายเพื่อรองรับการสอดประสานอันเสียวซ่านนั้น

            เสียงเปิดประตูดังขึ้นแต่ไม่ชิงหรูไม่ได้ใส่ คงเป็นบ่าวรับใช้ยกสำรับอาหารมาให้ นางจึงเฝ้ามองนกน้อยนอกหน้าต่าง ใจคิดถึงเพียงกวงหมิน หวังว่าเขาจะปลอดภัยดี

            “อาหารพวกนี้ไม่ถูกปากหรือไร”

            หญิงสาวสะดุ้งเฮือกที่ได้ยินเสียงของเขา เฉินหลิวหยางหงุดหงิดที่เห็นอาการหวาดกลัวของนาง เมื่อก้าวเข้าไปใกล้ นางก็ขยับกายถอยแม้จะหลบหลีกไม่ได้แต่นางก็พยายามซ่อนกายไม่ยินยอมให้เขาเข้าไป  เขาลอบถอนหายใจเบาๆ แล้วยื่นมือออกไปตรงหน้า

            “อุดอู้อยู่ในห้องมาหลายวัน ออกไปเดินเล่นด้านนอกเถิด”

            น้ำเสียงอ่อนโยนของเขาทำให้นางชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง อย่างน้อยก็ได้ออกไปนอกห้องนี้ เผื่อจะหาลู่ทางหลบหนีออกไปได้ นางจึงยอมวางมือของตนบนฝ่ามือใหญ่ของเขา ปล่อยให้อีกฝ่ายประคองนางออกมาด้านนอก ที่ศาลาริมสระน้ำมีน้ำชาและของว่างเตรียมพร้อมไว้แล้ว

            ไม่ได้ออกมาด้านนอกเสียนาน หญิงสาวหรี่ตาเล็กน้อยเมื่อต้องแสงแดด เฉินหลิงหยางนั่งลงที่เก้าอี้กลมแล้วรั้งร่างบางมานั่งบนตักของตน เขาเผลอยิ้มออกมาเมื่อเห็นนางขึงตาใส่  นางรู้ว่าเปล่าประโยชน์ที่จะขัดขืนจึงยอมนั่งนิ่งไม่ดิ้นรน วงแขนจึงโอบรัดรอบเอวหลวมๆ

            “ได้ยินว่าเจ้าไม่ยอมกินอะไร ข้าให้พ่อครัวในวังเตรียมขนมของว่างมาให้ เจ้าลองชิมดูสิ”

            ชิงหรูเอียงคอเล็กน้อย นางไม่ได้มองใบหน้าของคนผู้นี้ชัดๆ หากไม่นับเรื่องที่เขากระทำร้ายกาจกับนางแล้ว บุรุษผู้นี้ใบหน้าหล่อเหลาไม่น้อย แต่มีแววเคร่งเครียดหม่นล้าอยู่บ้าง

            ‘เจ้าเป็นใคร’

            “หือ?”  เฉินหลิวหยางกำลังรินน้ำชาให้นางชะงักมือไปเล็กน้อย

            ‘เจ้าเป็นใครกัน เหตุใดเอาของกินจากในวังมาให้ข้าได้’ นางถามแล้วรับน้ำชาจากเขา

            “เจ้าไม่รู้ว่าข้าเป็นใครหรือ?”  เขาอมยิ้ม ใช้นิ้วพันปลายผมของนางขึ้นมาสูดดม

            ‘ชื่อของเจ้าข้ายังไม่รู้เลย แล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าเจ้าเป็นใคร’ นางบ่นอุบอิมแล้วจิบน้ำชาที่ละนิด หวังว่าเขาคงไม่ใส่อะไรให้นางง่วงงุนอีก

            “เฉินหลิวหยาง” เขาพูดพลางหยิบผลไม้เชื่อมส่งให้นาง “เจ้ารู้แค่นี้ก็พอ”

            เพราะไม่ได้กินอะไรมาหลายมื้อ นางจึงรับของกินที่เขาส่งให้ เฉินหลิวหยางมองแล้วก็ต้องกลั้นหัวเราะ เขาสั่งคนให้ผสมยาที่ทำให้นางง่วงนอนทั้งในอาหารและน้ำชา ทำให้นางครึ่งหลับครึ่งตื่น เพราะเกรงว่าถ้านางตื่นขึ้นมาจะไม่ใช่นาง แต่เป็นปีศาจราคะตนนั้น และแน่นอนว่ายามนางหลับใหลนั้นแสนเย้ายวนจนเขาไม่อาจทนข่มใจได้ และไม่มีเหตุผลให้ต้องอดกลั้น เขากลืนกินนางครั้งแล้วครั้งเล่า แม้จะอิ่มเอมในกามรส แต่เหมือนจะโหยหาและหิวกระหาย หากไม่ต้องว่าราชกิจเขาคงไม่ยอมห่างจากนาง

            ‘เจ้าเป็นมือสังหารหรือ?’

            “หือ?” เขาขมวดคิ้วกับคำถามของนาง

            ‘ก็เจ้าอ่านปากได้ พวกมือสังหาร หรือสายลับจะเชี่ยวชาญเรื่องพวกนี้’

            เฉินหลิวหยางแหงนหน้าหัวเราะแล้วใช้ปลายนิ้วดีดหน้าผากของนางเบาๆ

            “ข้าไม่ใช่มือสังหารแต่สามารถออกคำสั่งสังหารคนได้” นานแล้วที่ไม่ได้หัวเราะเช่นนี้ “ที่อ่านปากได้เพราะอยู่กับคนที่คิดลอบทำร้ายข้า ข้าจึงจำเป็นต้องฝึกฝนเรื่องเหล่านี้”

            ‘เจ้าสั่งมือสังหารได้คงเป็นจอมมารสินะ’ นางเบ้ปากใส่เขา ‘เมื่อไหร่จะปล่อยข้ากับคนของข้า เขาปลอดภัยดีหรือไม่’

            “ความปลอดภัยของเขาขึ้นอยู่กับเจ้า” พูดพลางใช้ปลายนิ้วแหวกสาบเสื้อของนางออก ทรวงอกคู่งามดันเอี้ยมสีชมพูหวานขับผิวกายขาวละมุนให้ชวนมอง

            ชิงหรูกัดริมฝีปาก นิ้วมือของเขาเขี่ยยอดอกของนาง เพียงการสะกิดเบาๆ ก็ทำให้ร่างนางสั่นเทาขึ้นมา นางพยายามไม่ให้อารมณ์ของตนเตลิดไปกับสัมผัสของเขา แต่เมื่อขยับตัวจะลุกหนี ท่อนแขนที่รัดเอวนั้นแน่นขึ้น

            “อย่าคิดไปจากข้า”  น้ำเสียงสั่งเฉียบขาดและไม่อาจหยุดมือกับเรือนร่างนุ่มนิ่มนี้ได้ ยิ่งนางดิ้นขลุกขลักบนตัก สิ่งที่ซ่อนอยู่ใต้เสื้อผ้าเนื้อดีก็แข็งขันขึ้นมาทันที

            ‘ข้า...อึก...ข้า...ไม่เข้าใจ’   นางสะอึกสะอื้นแพราะทนแรงปลุกเร้าไม่ไหว ยิ่งต่อต้านมากเพียงใด เขายิ่งปลุกปั่นอารมณ์รัญจวนให้โหมไหม้ขึ้นมาทุกที

‘ทำไม...ทำไมต้อง...อึก...จับ...ตัวข้า...ไว้เช่นนี้  ทั้งที่รู้ว่า...ข้า...อึก...ไม่สามารถ...ติดต่อกับท่านประมุขได้ จะ..เจ้า มิได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วหรือ’

            คำถามของนางจุดไฟโทสะของเขา เขาลุกขึ้นตวัดมือเพียงครั้งเดียว ข้าวของบนโต๊ะหินก็ถูกกวาดหล่นไปกับพื้นแล้วอุ้มนางขึ้นนั่งขอบโต๊ะ สายรัดเอวถูกกระตุกออกพร้อมเสียงหวีดร้องตกใจของหญิงสาว มือเล็กปัดป้องเป็นพัลวัล แต่ไม่อาจหยุดมือที่ตลบกระโปรงขึ้นแล้วทึ้งกางเกงชั้นในผ้าไหมเนื้อดีขาดติดมือออกมาราวเศษผ้า

            “ข้าใส่ใจเจ้าถึงเพียงนี้ เหตุใดไม่ยินยอมอยู่ข้างกายข้า”

            ‘ข้าไม่ชอบเจ้า! อ๊า!’  

ชิงหรูร้องเสียงหลงเมื่อถูกแก่นกายร้อนเสียดแทงเข้ามาในช่องรัก แม้หลั่งน้ำหวานออกมามากเพราะนิ้วมือร้ายกาจของเขา แต่การรุกล้ำรุนแรงนี้ก็ทำเอานางจุกจนหน้านิ่ว หยดน้ำตาเอ่อคลอเบ้าตาแต่ไม่อาจเรียกความสงสารจากอีกฝ่ายได้

            “ข้าไม่สนใจ” เขากัดฟันกระแทกลำเอ็น “ขอแค่เจ้ายินยอมอยู่ข้างกายข้า สิ่งใดที่เจ้าต้องการ ข้าจะหามาให้”

            ‘ไม่! ข้า...ข้าจะอยู่กับกวงหมิน อึก อืออออ”  ดวงตาฉ่ำน้ำตาเบิกกว้างเมื่อเขาโน้มหน้าลงมาบดจูบกลีบปากของนาง มือเล็กๆ ทุบที่แผ่นอกแกร่งในขณะที่ร่างกายถูกโยกคลอนเพราะสะโพกสอบเคลื่อนไหวไม่หยุด ช่างน่าอายนัก กลางวันแสกๆ ซ้ำยังอยู่ในสวนเช่นนี้ เขายังหน้าด้านกระทำไร้ยางอายกับนางได้

            “ห้ามเอ่ยชื่อบุรุษอื่นต่อหน้าข้า!”  

เฉินหลิวหยางขยับสะโพกรัวเร็วไม่สนใจว่าหญิงสาวจะดิ้นรนเพียงใด ยิ่งนางต่อต้านเขา เขาก็ยิ่งต้องการนางมากขึ้น ร่างกายจึงโหมกระหน่ำใส่ร่างบางไม่ยั้ง ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาตั้งใจมาเยี่ยมนางจริงๆ  หลายวันที่ผ่านมา เขาตักตวงจากนางไปมาก แม้ร่างกายนางจะแสนวิเศษ ฟื้นฟูได้ดีเยี่ยม ซ้ำยิ่งเปล่งปลั่งเย้ายวนมากยิ่งขึ้น แต่เขาก็ต้องการให้นางยินยอมพร้อมใจอยู่กับเขา แม้ไม่อาจให้ฐานะใดกับนางได้ แต่เขาสามารถให้นางอยู่สงบไม่อดยากในตำหนักลับที่จัดไว้ให้นาง

            ‘ปล่อยข้า!’  นางเกลียดตัวเองเหลือเกิน เกลียดที่ร่างกายนี้กลับตอบสนองทุกสัมผัสจากเขา เป็นเช่นนีแล้ว นางยังอยากอยู่ข้างกายกวง หมิน แม้รู้ดีว่าที่ผ่านมาเขาทำเพราะหน้าที่และบางสิ่งที่ไม่อาจเอ่ยบอกกับนางได้

            เรือนร่างที่ตอบสนองอย่างซื่อสัตย์และเย้ายวนเร่งเร้าให้บุรุษหนุ่มกระโจนจ้วงไปถึงจุดหมาย มังกรผงาดคายน้ำรักจนล้นไหลเปื้อนเรียวขางาม นางกอดคอเขาแล้วสะอึกสะอื้นจำนนต่อแรงปรารถนา เขาลูบใบหน้าที่ชื้นเหงื่อของนางแล้วเอ่ยเสียงพร่า

            “ข้าให้เจ้าได้ทุกอย่าง”

            นางเงยหน้ามองเขา ‘รับข้าเป็นภรรยาเจ้าได้ไหม?’