Chapter20. ข้าต้องการเจ้า

น้ำเสียงเฉียบขาดของเขาทำเอานางตัวสั่นขึ้นมา ยังไม่ทันตั้งสติได้ เขาก็อุ้มนางขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วแทบจะโยนเข้าไปในรถม้า ก้นงามงอนกระแทกพื้น ร่างใหญ่ตามขึ้นมาคร่อมร่างของนางไว้พร้อมกระชากผ้าโปร่งปิดใบหน้าของนางออก นางคิดจะร้องเรียกหากวงหมิน แต่คนผู้นั้นกลับหยิบปิ่นที่นางซื้อไว้ออกมาแล้วหักทิ้งเป็นสองท่อน!

“เจ้ากล้าเรียกมัน ข้าก็จะสั่งคนของข้าหักแขนหักขามันเหมือนข้าหักปิ่นอันนี้!” 

ชิงหรูอ้าปากค้าง นางหวาดกลัวจนทำอะไรไม่ถูก เขาโน้มตัวลงมาใกล้ นางกระถดกายถอยหนี มือใหญ่กระตุกผ้าคาดเอวของนางออกแล้วใช้มันมารวบมัดข้อมือสองข้างไว้เหนือศีรษะ

‘ปล่อยข้านะ! ข้าไม่ใช่! ไม่ใช่!’

นางพูดไม่ออกไม่รู้จะอธิบายอย่างไรว่าตอนนี้นางคือชิงหรู ไม่ใช่ท่านประมุขที่เขาเคยร่วมเสพสังวาส  

“ข้ารู้” เขาโน้มหน้าลงใกล้จนริมฝีปากชิดริมฝีปากนาง “ข้าต้องการเจ้า”

ภาพยามที่เขาเคลื่อนไหวบนร่างกายในวันนั้นปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง ชิงหรูเบือนหน้าหนี หยดน้ำตาเอ่อคลอ แต่ภาพนางยามจำนนเช่นนี้กลับปลุกเร้าอารมณ์ดิบเถื่อนของบุรุษ มือคู่นั้นกระชากเสื้อผ้านางจนขาดเป็นชิ้นๆ เศษผ้าโปรยปราย ทรวงอกงามท้าทายสายตา มือข้างหนึ่งเคล้นคลึงทรวงอก ส่วนอีกข้างนั้นตะปบไปบนเนิ่นเนื้อ นางหนีบขาไว้แน่นแต่ไม่อาจสู้แรงอีกฝ่ายที่แยกเรียวขาของนางออกกรีดนิ้วไปตามรอยแยกแล้วแทรกเข้าไปในช่องรัก  ชิงหรูหวีดร้องพยายามหนีบขาแน่นแต่ทำให้เขาจงใจบดขยี้กลีบเกสรแรงขึ้น นางหอบสะท้าน เกลียดที่ร่างกายตอบสนองทั้งที่นางรังเกียจคนผู้นี้ แม้ว่าเขามีใบหน้าหล่อเหลา เรือนกายองอาจกำยำ  แต่เขาทำให้นางกลัว กลัวสิ่งที่นางไม่เคยพานพบ  เพียงการขยับนิ้วไม่กี่ครั้งคราว ดอกไม้สาวก็หลั่งน้ำหวานจนเปียกชุ่ม

เฉินหลิวหยางหัวเราะในลำคอ มองร่างหญิงสาวที่บิดเร่าไปมาด้วยความทรมานและสุขสม  กลิ่นกายของนางหอมรัญจวนแก่นกายของเขาแข็งขันตั้งชันจนต้องปลดกางเกงของตนลงให้มันออกมาผงาดคลอเคลียกายสาว  

หนึ่งเดือนก่อน เขาทำพันธะสัญญากับปีศาจราคะในร่างของชิงหรู แน่นอนว่าเขาไม่เชื่อนักว่า ไข่มุกที่ถูกบังคับให้กลืนลงท้องนั้นจะทำให้เขา ‘สมปรารถนา’ ได้จริง ทว่าแผนการณ์ช่วงชิงอำนาจที่เขาวางไว้กลับสำเร็จอย่างง่ายดาย  พระบิดาสิ้นใจด้วยโรคปัจจุบันอย่างที่ไม่มีใครสงสัย รัชทายาทเกิดคลุ้มคลั่งสังหารชายาและบุตรชายของตน หลังจากนั้นกลายเป็นคนสติฟั่นเฟือน    เขาได้ขึ้นครองแผ่นดินนั่งบัลลังก์มังกรโดยไม่มีใครกล้าคัดค้าน เหล่าหัวเมืองต่างๆ ยอมสยบไม่กล้ากระด้างกระเดื่อง เขาได้ทุกสิ่งอย่างที่ต้องการ

ทว่าสิ่งที่เขาไม่เคยคิดว่ามันเป็นเรื่องสำคัญกลับทำให้เขารุ่มร้อนกระวนกระวาย

‘ปะ...ปล่อย...ปล่อยข้า’ 

หญิงสาวดิ้นรน แต่นางไม่รู้ว่าการดื้อรั้นของนางยิ่งทำให้ร่างกายเสียดสีแนบชิดมากยิ่งขึ้น รถม้าแล่นไปทิศทางใดนั้น นางไม่อาจรู้ได้ ทว่าจังหวะหนึ่งเหมือนล้อรถตกหลุมทำให้รถกระเด้งกระดอน ลำเอ็นอันใหญ่โตผลุบเข้าไปในช่องรักที่เปียกชุ่ม นางอ้าปากค้างเมื่อถูกจู่โจมรุนแรงและรวดเร็ว

“อา...ดี...ดี แบบนี้สิที่ข้าคิดถึง”  

เฉินหลิวหยางคำรามอย่างพอใจ ในที่สุดมังกรของเขาก็ได้ลิ้มรสความสุขสมอีกครั้งครา  ตั้งแต่รับตำแหน่งเป็นฮ่องเต้ แม้ทุกอย่างราบรื่นดียิ่ง แต่เรื่องร่วมรักนั้นกลับตรงข้าม เขาผู้ไม่เคยสนใจเรื่องเหล่านี้กลับกลายเป็นคนหมกมุ่นในกามรส  ไม่ว่าจะเป็นสตรีนางใดก็ไม่อาจปรนนิบัติให้เขาอิ่มเอมในเพศรสได้ เขามักคิดถึงกลิ่นอายรัญจวนนี้ เรือนร่างและท่าทางของนาง เขาสรรหาหญิงสาวที่มีรูปร่างหน้าตาคล้ายชิงหรู แต่ไม่อาจทำให้เขารู้สึกอิ่มเอมได้เลย แม้จะกระแทกกระทั้นจนหลั่งน้ำรักกี่ครั้งกี่คราว ในใจก็ยังไม่อิ่ม ยังหิวโหยและกระหายไม่จบสิ้น  ผู้อื่นมองว่าเขาเป็นฮ่องเต้ จะมีสนมนางกำนัลมากเพียงใดก็ย่อมใด แต่เขารู้ว่านี้ไม่ใช่นิสัยของเขา ชายารักที่แต่งตั้งนางเป็นฮ่องเฮายังปวดใจที่เห็นเขาเป็นเช่นนี้

 เฉินหลิวหยางก้มมองคนใต้ร่างแล้วพูดเสียงพร่า “นี่สินะที่เจ้าเอาไปจากข้า” 

ชิงหรูส่ายหน้าไปมา ผมยาวคลี่สยายเพิ่มความเย้ายวน  นางไม่เข้าใจว่าเขาพูดเรื่องใด ได้แต่สะอึกสะอื้นน้ำตาเปื้อนเปรอะกับการรุกรานรุนแรงของเขา แต่เหนือสิ่งใดคือร่างกายที่ตอบสนองอย่างน่าละอาย ทั้งอยากผลักไสและเหนี่ยวรั้ง ทุกครั้งที่แท่งหยกร้อนเคลื่อนไหวเข้าออก สะโพกนางกลับหยัดเข้าหาอย่างลืมกาย ความเสียดเสียวเล่นงานจนปลายนิ้วเท้าเกร็ง ระลอกอารมณ์ถาโถมทำให้สมองของนางคิดสิ่งใดไม่ออก ได้แต่ปล่อยให้ร่างโยกคลอนตามแรงเคลื่อนไหวของคนที่อยู่ด้านบน

รถม้าหยุดแล้ว แต่การเคลื่อนไหวในรถม้ายังไม่หยุดถึงกับรถโยกไหว บรรดาเหล่าองครักษ์ลับที่ยืนล้อมรถอยู่ถึงกับหน้าดำหน้าแดงเพราะเสียงคำรามของคนในรถ

คลื่นอารมณ์ควบคุมเฉินหลิวหยางปลดปล่อยความดิบเถื่อนที่ซุกซ่อนภายในออกมา โดยไม่สนใจว่าร่างเล็กจะรองรับอารมณ์ของเขาได้หรือไม่ และร่างนางเกร็งกระตุกหลั่งน้ำหวานฉ่ำวาวไปถึงสองคราแต่ เขายกสะโพกของนางให้ลอยขึ้น จับเอวบางไว้มั่นแล้วขยับสะโพกสอบรัวแรงถี่กระชั้น เขาก้มมองแก่นกายที่วาววับด้วยหยาดน้ำรักผลุบเข้าออกจนกลีบเนื้อบวมแดง ช่องรักดูดกลืนกายเขาอย่างล้ำลึกอย่างที่นางไม่รู้ตัว  ชิงหรูสะอึกสะอื้นอ้อนวอนให้เขาปล่อยนาง เหงื่อของเขาหยดบนทรวงอกที่ไหวกระเพื่อมตามแรงโยกคลอน ครั้งแล้ว ครั้งเล่า จนกระทั้งระเบิดความสุขสมเป็นน้ำรักหลั่งในกายสาว  เขาโน้มหน้าลงประกบริมฝีปากที่หวีดร้อง เรียวลิ้นเกี่ยวกระหวัดอย่างลุ่มหลง นางแทบหมดสติได้แต่หอบหายใจจนตัวโยนปล่อยให้เขาประคองร่างนางไว้ในวงแขน  

เฉินหลิวหยางสั่งคนให้ลอบเฝ้าที่หอนางโลม หากเมื่อใดที่นางย่างเท้าออกมาจะมีคนมารายงานเขา ไม่ว่าเขาจะว่าราชการหรืออยู่กับสนมนางใด องครักษ์ลับจะต้องรีบมารายงานเขาทันที วันนี้นางออกมาครั้งแรก เขาจึงไม่รอช้าที่จะมาช่วงชิงตัวนาง เขาไม่ได้รู้สึกอิ่มเอมในรสกามมานาน เมื่อได้ปลดปล่อยร่างกายจึงเบาสบาย ยามถอนแก่นกายออกจากร่องรัก นางส่งเสียงหวานออกมาแล้วหมดสติไปในวงแขนของเขา

เฉินหลิวหยางลูบใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาของนาง เสื้อผ้าของนางถูกเขาฉีกทิ้งไม่อาจสวมได้อีก เขาจึงห่อตัวนางด้วยเสื้อคลุมของเขา จัดเสื้อผ้าของตนแล้วจึงลงจากรถม้าโดยอุ้มนางไว้แนบอก เหล่าองครักษ์ลับก้มหน้าไม่มีใครกล้ามอง  หญิงสาวผู้นี้เป็นใครกัน ฮ่องเต้จึงกล้าชิงตัวกลางตลาดซ้ำยังไม่รอให้กลับมาถึงตำหนักลับ  ปลุกปล้ำนางจนรถม้ามาตลอดทางก็ยังไม่เสร็จกิจ  แต่คนที่ผู้ถึงเป็นถึงฮ่องเต้ จะมีใครกล้าขัดขวางเล่า  

เฉินหลิวหยางไม่ให้ใครแตะต้องนาง เขาอุ้มนางเข้ามาในตำหนักที่ตระเตรียมไว้นานแล้ว เขามั่นใจว่ามีแต่นางเท่านั้นที่ทำให้เขาอิมเอ่มในกามรส  เขาวางร่างของนางบนเตียง ยื่นมือไล้ใบหน้าที่หลับใหลเบาๆ มีเพียงนางที่ทำให้เขาสุขสมในรสกามอีกครั้ง เขาไม่สนใจว่านางจะมีบุรุษใดในดวงใจ ขอแค่นางตอบสนองความต้องการของ

ใช่! แค่ให้เขาอิ่มเอิมในกามรสก็พอ!

หญิงสาวนั่งเหม่อมองไปนอกหน้าต่าง ที่กิ่งไม้ไม่ไกลนักมีนกน้อยบินวนไปเวียนมาให้ชวนรู้สึกอิจฉาในความเสรีของพวกมัน  เสื้อผ้างามหรูหรือเครื่องประดับงดงามเหล่านี้ไม่ได้สร้างรอยยิ้มให้ชิงหรูได้เลย นางได้แต่นั่งถอนหายใจอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรกับชีวิตตนเอง