Chapter 45.  จำได้

“ท่านจะเรียกข้าว่าอะไรก็ได้ ขอให้ข้าเป็นภรรยาของท่านก็พอ”  นางหลับตาลง “ข้าชอบฟังเสียงหัวใจของพี่ลี่หยาง ชอบที่ท่านทำหน้าดุแต่เป็นห่วง ชอบที่ท่านแสร้งทำเป็นเย็นชา ข้าชอบพี่ลี่หยางมากจริงๆ”

          “พอแล้ว”  ถ้อยคำของนางทำให้ใบหน้าของเขาแดงเรื่อ

ฟู่เหยียนอวี้ดันกายขึ้นจ้องมองดวงตาของคนรัก

“พี่ลี่ หยางก็บอกรักข้าบ้างสิ”

คราวนี้มู่ลี่หยางอึกอัก มิใช่ว่าไม่รู้สึก แต่เขาเขินอายและหยาบกระด้างเรื่องพวกนี้ เขาไม่ใช่คนพูดจาหวานหู และที่สำคัญ เขาไม่เคยบอกรักหญิงใดมาก่อน

“แม่นางหวงหลันที่หอสุราเจี่ยนตานบอกข้าว่า มีสตรีหมายตาพี่ลี่หยางมากมาย”

“หือ? ถ้ามีเรื่องเช่นนั้นจริง ทำไมข้าไม่รู้”   วันนั้นเขาหายไปครู่เดียว เหตุใดเหมือนมีเรื่องมากมายที่เขาไม่รู้นักนะ

“ก็เพราะว่า...ท่านยังไม่มีคนในดวงใจละสิ”  นางยิ้มกว้างอย่างได้ใจ “พี่ลี่หยางคงไม่เคยพูดประโยคเหล่านี้สินะ เช่นนั้น ข้าพูดให้ท่านฟังบ่อยๆ ท่านก็พูดตามข้าก็ได้”

“ไป๋เซ่อ”  เขาเรียกนางน้ำเสียงอ่อนโยน “เจ้าเคยได้ยินการกระทำสำคัญกว่าคำพูดหรือไม่”

ยังไม่ทันได้เอ่ยถาม ฟู่เหยียนอวี้ก็ถูกพลิกตัวลงมาอยู่ใต้ร่างของมู่ลี่หยาง ริมฝีปากอุ่นประกบที่ริมฝีปากที่เผยอเล็กน้อย เรียวลิ้นแทรกเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นของนาง จุมพิตดูดดื่มเร่าร้อนขึ้นทุกขณะ  ทำเอาคนใต้ร่างอ่อนระทวยได้แต่ส่งเสียงครางในลำคอเบาๆ  ร่างกายขยับบดเบียดชิดใกล้จนไอร้อนจากกายแกร่งแผ่กระจายไปทั่วร่าง  มู่ลี่หยางผละจากริมฝีปากที่บวมเจ่อขึ้นเล็กน้อย เขายิ้มที่เห็นนางหอบหายใจแรงและใบหน้าแดงเรื่อราวกับถูกย้อมสี

“คราวนี้เจ้าเข้าใจแล้วหรือไม่”

ในใจหญิงสาวอยากได้ยินถ้อยคำหวานหู แต่รสจูบหวามไหวทำเอานางแทบขาดใจ ช่างเถอะ ครั้งนี้นางจะปล่อยเขาไปก่อน หากไม่ยอมพูดในสิ่งที่นางต้องการได้ยิน อย่าหาว่านางเป็นนางมารร้ายก็แล้วกัน!.                   แม้ตั้งใจจะจัดพิธีอย่างเรียบง่าย แต่ในคนพรรคกระเรียนดำตีความหมายว่าเรียบง่ายไม่ตรงกับคู่บ่าวสาว ทว่าใช้เวลาเพียงสามวันก็เนรมิตหุบเขาอู่อี๋ให้กลายเป็นสีแดงมงคล   ชุดของบ่าวสาวก็งดงามประณีต  คนในหุบเขาอู่อี๋ชอบความรื่นเริงเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว งานวิวาห์ของฟู่เหยียนอวี้และมู่ลี่หยางจึงเต็มไปด้วยเสียงดนตรีครื่นเครง

            ฟู่อวิ๋นเชิงที่เวลานี้ร่างกายฟื้นฟูกลับคืนเป็นปกติก็แย้มยิ้มอย่างยากที่จะได้เห็น  เด็กหญิงตัวน้อยผู้นั้นมาบัดนี้กลายเป็นหญิงสาวงามสะพรั่งและกำลังจะออกเรือน พวกคนในพรรคมารไม่เคร่งครัดพิธีรีตองอันใด สตรีแต่งเข้าบ้านบุรุษหรือบุรุษแต่งเข้าบ้านสตรีล้วนไม่แตกต่าง  วันนี้มู่ลี่หยางไม่มีญาติผู้ใหญ่จึงมีหลิวชิงที่รับหน้าที่แทน  ใช้เรือนฝั่งตะวันออกเป็นห้องหอ  กว่าเจ้าบ่าวจะหลุดจากบรรดาคนในพรรคมารที่มาแสดงความยินดีก็กลับเข้าเรือนค่ำมืด ตัวเขาอาบไปด้วยกลิ่นสุรา หลิวชิงแอบยิ้มขบขันและให้บรรดาบ่าวรับใช้เตรียมน้ำให้เขาอาบ บ่าวไพร่ต่างรู้งานเมื่อจัดการหน้าที่ของตนเองเรียบร้อยแล้วจึงพากันหายออกไปหมดสิ้น  มู่ลี่หยางผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่แล้วเดินเข้าในห้องหอที่ตบแต่งด้วยสีแดงจนแทบตาพร่า  ทว่าเจ้าสาวของตนนั่งก้มหน้ามองลอดใต้ผ้าคลุมหน้าเจ้าสาว  จดจ่อกับตำราในมือโดยไม่รู้ว่าเจ้าบ่าวเข้ามาใกล้แล้ว

            “เจ้าดูอะไรอยู่”

            “อ้อ! เอ่อ! พี่อวิ๋นเซิงให้หนังสือภาพวังวสันต์มาศึกษา แล้วยังมียาตั้งหลายตลับ บอกว่าจะช่วยไม่ให้เจ็บ เอ๊ะ! มีให้ใช้หลังจากบาดเจ็บด้วย!”

            เจ้าบ่าวทำหน้าไม่ถูก เขาปรับสีหน้าครู่หนึ่งก่อนค่อยเลิกผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวขึ้นเผยดวงหน้างดงามและรอยยิ้มกระจ่างที่มอบให้เขาเพียงผู้เดียว

            “เจ้ากลัวหรือไม่” มู่ลี่หยางถามพลางช่วยนางถอดเครื่องประดับออกจากร่างรวมทั้งเสื้อผ้าจนเหลือเพียงเอี้ยมสีแดงสดกับกางผ้าไหมตัวน้อย จู่ๆ คนใจกล้าอย่างฟู่เหยียนอวี้รู้สึกเขินอายขึ้นมาจนใบหน้าแดงเรื่อ

            “ข้าไม่กลัว” นางตอบเสียงแผ่วแต่ชัดเจน “ข้ารู้ว่าพี่ลี่ หยางจะไม่ทำให้ข้าเจ็บ”

            “ต้องเรียกท่านพี่ได้แล้ว”  เขาแก้ไขคำเรียกขาของนางพลางเชยปลายคางของหญิงสาวขึ้น “น้องหญิง”

            “ท่านพี่”  ฟู่เหยียนอวี้เรียกตามที่เขาบอก “วันนี้ท่านพี่หล่อเหลามาก เดิมทีข้าคิดว่าท่านใส่ชุดดำก็ดูองอาจงามสง่าอยู่แล้ว แต่วันนี้ท่านสวมชุดสีแดงสดกลับยิ่งดูหล่อเหลามากขึ้นกว่าเดิมจนข้าปวดใจ”

            มู่ลี่หยางหัวเราะในลำคอแล้วใช้ปลายนิ้วสางเส้นผมยาวสลายของนาง “เหตุใดเจ้าต้องปวดใจด้วยเล่า”

            “สามีของข้ารูปงามถึงเพียงนี้ ต้องมีสตรีหมายตาปีนขึ้นเตียงเป็นอนุของท่านแน่ๆ” นางแยกเขี้ยวใส่เขา “อย่าได้หวังเชียว ท่านเป็นของข้า ข้าไม่แบ่งปันให้ผู้ใดเด็ดขาด”

            “ไป๋เซ่อ...ข้าสัญญาว่าจะมีเจ้าเป็นภรรยาเพียงคนเดียว” เขาพูดแล้วจรดริมฝีปากที่หน้าผากของหญิงสาว “ชั่วชีวิตนี้ ข้ามู่ลี่หยางขอมีฟู่เหยียนอวี้เป็นภรรยาเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น”

            “ท่านพูดเองนะ” นางยิ้มแล้วยกมือขึ้นคล้องคอเขาไว้ “ระหว่างรอท่านพี่กลับเข้าห้องหอ ข้าศึกษาหนังสือวังวสันต์แล้ว เรามาลองทำตามตำราดีหรือไม่”

            “เก็บตำราเล่มนี้ไปเถิด เรื่องนี้ให้สามีสอนภรรยาเอง”

มู่ลี่หยางหัวเราะเบาๆในลำคอแล้วกดริมฝีปากจูบริมฝีปากแสนหวาน รุกล้ำริมฝีปากอย่างเชื่องช้าหลอกล่อให้นางจูบตอบ ความร้อนแรงจึงเพิ่มขึ้น  มือใหญ่ที่ชำนาญการล่าสัตว์หยาบกร้านอยู่บ้าง ทว่ามือสองข้างนั้นกลับลูบไล้เรือนร่างอรชรอย่างอ่อนโยน  เขายังคงครอบครองริมฝีปากอย่างดูดดื่ม

ฟู่เหยี่ยนอวี้ปล่อยใจไปกับสัมผัสแปลกใหม่ที่ไม่เคยพานพบ แม้เคยอ่านในตำรามาบ้างแต่เมื่อถูกสัมผัสจากชายที่ตนรัก ย่อมให้ความรู้สึกแสนน่าอัศจรรย์ นางส่งเสียงครางอย่างไม่รู้ตัวเมื่อฝ่ามือร้อนเคล้นคลึงทรวงอกคู่งามที่เต่งตึง นางไม่รู้เลยว่าเพียงการขยับกายเล็กน้อยและเสียงครวญกระเส่านี้ปลุกเร้าเลือดในกายพรานหนุ่มให้เดือดพล่าน  มู่ลี่หยางประคองร่างเจ้าสาวลงบนเตียงนอน  เขาถอนจูบจากริมฝีปากหวานที่ถูกดูดกลืนจนบวมเจ่อ แล้วถอดเสื้อคลุมของตนอย่างรวดเร็ว ดวงตาวาววับจับจองเรือนร่างของบุรุษเบื้องหน้าด้วยความหลงใหลและชื่นชม

“เจ้าอยากให้ข้าดับเทียนหรือไม่” เสียงของเขาแหบพร่าและร้อนรน แม้พยายามข่มใจให้ดำเนินไปให้เชื่องช้า แต่ความหอมหวานเย้ายวนเบื้องหน้าแทบทำให้เขาคลั่ง

ฟู่เหยียนอวี้ส่ายหน้าน้อยๆ ทำให้ผมยาวคลี่สยาย