Chapter 42. ทำอะไรลงไป

            “ข้าทำแบบนี้แล้ว ก็เท่ากับว่าพี่ลี่หยางเป็นสามีของข้าได้กระมัง”

            “เจ้า...รู้ตัวหรือไม่ว่าทำอะไรลงไป!”

            สีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกนี่ยิ่งทำให้ฟู่เหยียนอวี้เอียงคอไปมา

            “หรือประกบปากไม่นานพอ” นางทำหน้าครุ่นคิด “พวกสาวใช้คุยกันว่า สตรีจะประกบปากกับบุรุษที่เป็นสามีได้เท่านั้น”

            ฟู่เหยียนอวี้ม้วนแขนเสื้อขึ้นทั้งสองข้างในท่าทะมัดทะแมง แล้วยื่นมือไปประกบแก้มของมู่ลี่หยางไว้ไม่ให้เบือนหน้าหลบได้ สายตาแน่วแน่อยู่ที่ริมฝีปากของเขาตามด้วยยื่นหน้าไปใกล้หมายประทับริมฝีปากอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้มู่ลี่หยางเป็นฝ่ายฉกจูบนางเสียก่อน  นางไม่ทันได้ตั้งสติร่างก็ถูกพลิกลงบนเตียง ลิ้นร้อนแทรกเข้ามาในโพรงปาก รสหวาบซ่านปลายลิ้นปล้นสติของหญิงสาวไปหมดสิ้น ไม่ต่างจากมู่ลี่หยางที่ถูกความเย้ายวนอ่อนหวานล่อลวงให้ลุ่มหลง ความร้อนรุ่มในกายทวีขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่ทุกอย่างจะหยุดไม่ได้

            เพียงเขาละริมฝีปากนาง หญิงสาวก็สูดลมหายใจเฮือกใหญ่

            “นี่คือสิ่งที่สามีภรรยาทำร่วมกัน”  เขาพูดหลังจากปรับลมหายใจให้เป็นปกติ แต่ยามนี้เขาคร่อมร่างนางอยู่ กลิ่นอายหอมกรุ่นจากกายสาวยิ่งทำให้ร่างกายของเขาซื่อตรงต่อความปรารถนา

            ใบหน้างามแดงเรื่อ “ถ้าเป็นพี่ลี่หยาง...ข้ายิ่งดี...”

            “ไป๋เซ่อ” มู่ลี่หยางครางอย่างอ่อนใจ “เจ้าไร้เดียงสาเกินไป”

            “เช่นนั้นพี่ลี่หยางก็สอนข้าสิ” มือเรียวยกขึ้นคล้องคอเขาไว้ “ข้าไม่เก่งแต่เรียนรู้เร็ว หรือพี่ลี่หยางเห็นว่าข้าอ่อนด้อยประสบการณ์ เช่นนั้นข้าไปให้เหล่านางโลมสอนข้าดีหรือไม่” 

            “ไม่ต้อง!” เขาดุพร้อมขึงตาใส่ แต่ดวงตานางกลับวาววับราวลูกแมวน้อย ทำให้เขาพลิกตัวไปด้านข้างนอนหงายแล้วยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก

            “พี่ลี่หยางอย่าโกรธข้าสิ”  นางลุกขึ้นนั่งแล้วจ้องมองเขา “ข้าจะตั้งใจเรียนรู้ จะเป็นภรรยาที่ดีของพี่ลี่หยาง”

            “เหตุใดเจ้าอยากให้ข้าเป็นสามีเจ้านัก” เขาถามทั้งที่ไม่ได้หันมามองหน้านาง

            “ก็ข้าชอบเวลาที่ได้อยู่กับพี่ลี่หยาง แม้ท่านจะดุข้า ทำหน้าเย็นชาใส่ แต่ข้ารู้ว่าท่านเป็นห่วงข้า...ในโลกนี้มีเพียงท่านที่ข้าอยากอยู่ด้วยมากที่สุด”

            “เจ้าแค่จำอะไรไม่ได้ หากวันหนึ่งเจ้าจำทุกอย่างได้ก็คงไม่สนใจข้า”

            “ไม่!” นางพูดเสียงหนักแน่นแล้วคว้ามือเขามาวางที่ตำแหน่งหัวใจของตนเอง “หัวใจข้า ข้าย่อมรู้ดีที่สุด แต่ที่ข้าไม่รู้ก็คือหัวใจพี่ลี่หยางมีข้าหรือไม่”

            ใต้ฝ่ามือหยาบกร้านคือหัวใจที่เต้นรัว เขาไม่อาจปฏิเสธได้ว่าไม่คิดเป็นอื่นกับนาง ร่างกายตรงกึ่งกลางปวดหนึบจนแทบคลั่ง หากเขายังรวมเตียงกับนางเช่นนี้ เขาคงกลายร่างเป็นเสือร้ายขยำกระต่ายป่าตัวน้อยเป็นแน่ เขาตัดสินใจพลิกตัวลุกขึ้นนั่ง หยิบผ้าห่มตวัดมัดร่างเล็กแน่นหนาห่อนางราวกับเป็นดักแก้ แล้วผลักนางไปด้านใน ส่วนตัวเองทิ้งตัวลงนอนด้านนอกของเตียง

            “พี่ลี่หยาง!”

            “นอนดีๆ อย่าฟุ้งซ่าน คืนนี้เจ้าต้องพักผ่อน”

            “ข้ารู้ แต่ไม่ต้องมัดข้าขนาดนี้ก็ได้”"

            “ไม่ได้” เขาสะบัดมือเพียงคราวเดียว เปลวเทียนในห้องก็ดับลง “หากจะนอนเตียงเดียวกับข้าก็อย่าดื้อ อย่าซุกซน”

            “พี่ลี่หยาง” เสียงหวานเอ่ยขึ้น

            “นอนเสีย!”

            เขาตวาดทีเดียวหญิงสาวก็เงียบเสียงไป แม้ได้เห็นเพียงแผ่นหลังของเขา นางก็มีความสุข ขอเพียงได้ใช้ชีวิตร่วมกัน ไม่ว่าอย่างไร นางก็ยอมทำทุกอย่าง แม้จะถูกมัดเป็นบะจ่างก็ยอม.

            ....

          คนถูกมัดเป็นบะจ่างกลับตื่นมาหน้าตาระรื่นกว่าคนที่ได้หลับนอนอย่างปกติ  บรรดาบ่าวไพร่ต่างก้มหน้าซ่อนรอยยิ้มขบขัน ซ้ำยังจัดเตรียมสำรับอาหารบำรุงธาตุหยาง ทำเอามู่ลี่หยางได้แต่ถอนหายใจโดยไม่รู้จะแก้ตัวอย่างไร

            เพราะฟู่เหยียนอวี้ยังต้องแสร้งว่าจำอะไรไม่ได้ หลิวชิงจึงเป็นฝ่ายมาเชิญทั้งสองไปยังห้องลับของพรรคกระเรียนดำ ซึ่งปกติไม่เคยต้อนรับคนนอก แต่ครั้งนี้มู่ลี่หยางได้รับอนุญาตเป็นพิเศษ  พรานหนุ่มก้าวเข้ามาในห้องที่เยียบเย็น  ประมุขฟู่นั่งที่เก้าอี้หยกสีเขียวสดท่าทางอิดโรยแต่ยังฝืนส่งยิ้มให้

            ฟู่เหยียนอวี้หันมาสบตากับมู่ลี่หยางก่อนเอ่ยเสียงแผ่ว “พี่ลี่หยางจะ ‘ดู’ จริงๆ รึ”

            การเงียบของเขาคือคำตอบ ฟู่เหยียนอวี้เดินไปยืนเบื้องหน้าฟู่อวิ๋นเซิง หลายปีมานี้ เลือดของนางคือ ‘โอสถ’ ของเขา   หากไม่นับการใช้ชีวิตอย่างเข้มงวดและไร้อิสระนั้นแล้ว ชีวิตความเป็นอยู่ของนางนับว่าดียิ่ง ครั้งที่ยังเยาว์วัยกว่านี้ นางเคยหลบหนีเพราะอยากใช้ชีวิตเช่นคนทั่วไป  แต่ชีวิตความเป็นอยู่ที่ไร้เงิน ไม่มีที่ซุกหัวนอน ไร้คนปกป้อง นางเกือบเอาชีวิตไม่รอด หากหลิวชิงไม่ได้เป็นคนติดตามหานางจนพบ นางอาจอยู่ในหอนางโลมแล้ว

            ไม่มีผู้ใดได้ครอบครองทุกสิ่งที่ต้องการ นางเข้าใจดี เลือดของนางแลกกับชีวิตความเป็นอยู่ดุจองค์หญิงที่ผู้อื่นริษยา  แต่เหนือสิ่งอื่นใด ชายผู้นี้คือคนที่เป็น ‘พี่ชาย’ ของนาง

            “น้องอวี้”  ฟู่อวิ๋นเซิงเรียกด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “ทำให้เจ้าต้องลำบากอีกแล้ว”

            หญิงสาวส่ายหน้าไปมา “เป็นข้าที่เถลไถลกลับมาหาท่านพี่ช้าไป”

          ฟู่อวิ๋นเซิงส่ายหน้าไปมา “พี่เป็นห่วงเจ้า ไม่ได้ห่วงตนเอง ถ้าหากเจ้ามีคนที่ปกป้องดูแลเจ้าได้ พี่ก็หมดห่วง”

          “อย่าพูดไร้สาระเช่นนี้อีก” นางแลบลิ้นใส่แล้วยื่นข้อมือซ้ายส่งให้ “รีบจัดการเสีย ข้าจะพาพี่ลี่หยางไปเที่ยวเล่นในหุบเขาอู่อี๋”

            ฟู่อวิ๋นเชิงยิ้มขบขันแล้วสบตากับมู่ลี่หยางก่อนหลุบตาลง หลิวชิงยืนอยู่ด้านข้างพร้อมถาดที่มีผ้าสะอาดและยาใส่แผล

            เดิมที่มู่ลี่หยางคิดว่ารอยแผลนั้นคือรอยมีดกรีด แต่บัดนี้รู้แล้วว่า ฟู่อวิ๋นเชิงใช้ปลอกเล็บที่สวมที่นิ้วก้อยกรีดที่ข้อมือซ้ายของนาง ฟู่เหยียนอวี้กัดริมฝีปากแน่นไม่ส่งเสียงร้องออกมาแต่สีหน้าเจ็บปวดไม่น้อย ทันทีที่โลหิตหลั่งออกมา ฟู่อวิ๋นเซิงก็จริดริมฝีปากที่ปากแผลเพื่อดูดกลืนโลหิตที่รินไหลด้วยท่าทีหิวกระหาย

นี่นะหรือการดื่มโอสถของประมุขพรรคมาก  มู่ลี่หยางเห็นลำคอของฟู่อวิ๋นเซิงที่กลืนเลือดของหญิงสาวไปอึกแล้วอึกเล่า ใบหน้าซีดเผือดแต่ประมุขฟู่กลับสีหน้าดีขึ้น ริมฝีปากที่เคยเห็นพลันชุ่มชื้น ร่างเล็กเริ่มโงนเงนเขารีบสาวเท้าเข้าไปประคองไหล่นางไม่ล้มลง