LOGINShare
Chapter22.ปีศาจก็คือปีศาจ
Last Updated:
2024-12-11 01:31:23เฉินหลิวหยางชะงักงันไป เขาไม่ใช่สามัญชนที่จะรับสตรีนางใดมาเป็นภรรยาก็ได้ บัดนี้เขาเป็นฮ่องเต้ และเขามีฮองเฮาอยู่แล้ว เขาสัญญากับนางไว้ตั้งแต่เมื่อครั้งที่รับนางเป็นชายาว่าจะไม่มีหญิงใดนั่งตำแหน่งที่สูงกว่านาง การแต่งงานเกิดขึ้นเพราะเขาต้องการอาศัยอำนาจจากตระกูลของนางเพื่อได้มาซึ่งบัลลังก์มังกรที่ควรเป็นของเขาตั้งแต่แรก นางเป็นสตรีที่ไม่มีปากมีเสียงและสงบเสงี่ยมในที่ของตนเอง แม้กระทั้งช่วงเวลาที่เขาเรียกเหล่าสนมมาปรนนิบัติ นางกลับทำได้เพียงเฝ้ามองเขาอย่างสงบทั้งที่ในใจปวดร้าวไม่น้อย
และที่สำคัญ ชิงหรูเป็นคนของลัทธิมาร เขาไม่อาจให้นางเปิดเผยตัวเองต่อหน้าผู้อื่นได้ ไม่เช่นนั้นอาจมีคนเอาเรื่องนี้มาต่อต้านและล้มล้างบัลลังก์ของเขา
‘ไม่ได้สินะ’
นางยิ้มหยันออกมา ชิงหรูคาดเดาไว้นานแล้วว่าคนผู้นี้ต้องมีภรรยารักอยู่แล้ว และฐานะของเขาคงไม่ธรรมดา ไม่เช่นนั้นจะซุกซ่อนนางในที่ลับตาเช่นนี้ทำไมกัน นางยั่วยุหวังให้เขารังเกียจนางจะได้ปล่อยนางไป ทว่าเขากลับช้อนสะโพกนางอุ้มขึ้น สองขาเกี่ยวกับเอวสอบ สองแขนโอบรอบลำคอด้วยความตกใจ
หรือนางจะไม่ได้ไร้เดียงสาอย่างที่คิด!
เฉินหลิงหยางสบถหัวเสียแต่ไม่ยอมปล่อยนาง ปีศาจก็คือปีศาจ! นางหวังตำแหน่งฮองเฮาอยู่กระมัง! แม้จะหัวเสียกับความคิดนี้แต่แก่นกายของเขากำลังผงาดแข็งขันทั้งที่ยังมุดอยู่ในร่องรักของนาง เขาอุ้มนางในท่าอุ้มแตง ไม่สนใจว่านางจะประท้วงอย่างไร ทุกการก้าวเดินช่างเสียดเสียวจนเขาต้องครางบรรเทาความเสียวซ่านที่เกิดขึ้น
“เจ้ามันเป็นมาร เป็นปีศาจชัดๆ!” เฉินหลิวหยางกัดฟันกรอดกระแทกลำเอ็นกับร่องรักเปียกชุ่ม อุ้มนางกลับเข้ามาในห้อง
‘ใช่! เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าข้าเป็นปีศาจราคะ! อร๊ายยย’
ชิงหรูได้แต่บิดกายเสียวซ่าน ร่างของนางถูกประคองลงเตียง แผ่นหลังของนางสัมผัสที่ฟูกนอนนุ่มแต่สัมผัสของเขาทำให้ร่างกายนางอ่อนระทวยแทบไร้เรี่ยวแรง นางไม่อยากยอมรับว่าเขาทำให้นางถึงจุดสุขสมไปถึงสองคราวแล้ว ดอกไม้สาวคายน้ำหวานจนเปียกชุ่มทำให้มังกรร้ายระเริงรักอย่างคึกคัก ทรวงอกไหวกระเพื่อมตามแรงกระแทกกระทั้นของเขา เพลิงโทสะทำให้เฉินหลิวหยางรัวสะโพกใส่นางไม่ยั้ง ใกล้ถึงจุดที่ไม่อาจทนกลั้นได้อีก ทว่าจู่ๆ ร่างของเขาก็ถูกพลิกให้นอนหงายรวดเร็วจนเขาไม่ทันตั้งตัว ร่างเย้ายวนคร่อมอยู่ด้านบน ดวงตาที่ฉ่ำวาวหยดน้ำตาเปล่งประกายสีแดงดุจอัญมณีเม็ดงาม ริมฝีปากคลี่ยิ้มชั่วร้าย สองมือของนางแหวกสาบเสื้อของเขาออกแล้วใช้ปลายเล็กสะกดยอดอกทำให้เขาถึงกับอ้าปากร้องครางกระเส่าออกมา
“ใจร้ายเสียจริง ไม่คิดถึงข้าบ้างหรือไร” ปีศาจราคะเข้าสิงร่างชิงหรูพูดพรางหัวเราะคิกคัก ร่องรักของนางยังบีบรัดแก่นกายของชายหนุ่ม นางบิดสะโพกเคลื่อนวนยั่วเย้ายิ่งทำให้บุรุษใต้ร่างคลุ้มคลั่ง
“นังปีศาจ!”
“ไม่ผิด ข้าคือปีศาจราคะที่เจ้าทำพันธะสัญญาด้วยอย่างไรเล่า” นางโยกเบาๆ ห่อปากครางเสียวซี๊ดออกมา “ไม่ผิดจากที่คิด เมื่อเจ้าได้เป็นฮ่องเต้ พลังหยางในกายก็เพิ่มขึ้นทวีคูณ”
“ออกไปจากตัวข้า!” เขาสั่งแต่ร่างกายกลับพึ่งพอใจรสรักที่นางปรนเปรอให้
“แน่ใจหรือว่าจะไล่ข้าไป” นางหัวเราะเสียงหวาน “นี่แหละมนุษย์ ได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วก็หลงลืมผู้มีพระคุณเช่นข้าไปได้”
“เจ้า....เจ้า อา...อย่าหยุด ขย่มอีก แรงอีก แน่นดีเหลือเกิน ซี๊ดดดด”
หญิงสาวอ้าปากกัดยอดอกจนชุ่มน้ำลาย นางหยันกายขึ้นแล้วยกมือลูบไล้ทรวงอกตัวเองขณะที่ร่อนเอวขย่มลำมังกร เสียงครางเสียวกระสันดังระงมในห้องหับ หน้าต่างบานหนึ่งถูกแง้มไว้เล็กน้อย ปีศาจสาวย่อมรู้ว่ามีผู้ใดอยู่ตรงหน้า แต่นางไม่ได้ใส่ใจ ซ้ำยังงัดวิชายุทธ์ดูดพลัง หยางออกมาทำเอาบุรุษใต้ร่างได้แต่ทุรนทุรายเพราะความเสียวซ่าน นางเร่าร้อนและเร่งเร้าจนตนเองแตะถึงขอบสวรรค์ชั้นฟ้าแล้วถอนสะโพกออก ก้มลงอ้าปากครอบครองลำมังกรที่สั่นหงึกหงัก ปลายลิ้นระรัวที่ปลายหัวหยักก่อนดูดกลืมไปจนสุดลำ เฉินหลิวหยางแม้พานพบสตรีมากมายแต่ไม่เคยมีนางใดทำให้เขาถึงใจเพียงนี้ สองมือเอื้อมไปกดศีรษะนางให้รับลำเอ็นของเขาไปจนสุด มังกรร้ายพ่นน้ำรักออกมา นางดูดกลืนลงคอไปหมดสิ้นไม่เหลือแม้แต่หยดเดียว
ปีศาจสาวถอนริมฝีปากจากลำเอ็นอุ่นๆ แล้วยกหลังมือขึ้นเช็ดริมฝีปาก นางเหลือบมองไปทางหน้าต่างแล้วกระตุกยิ้มร้ายกาจ คนที่อยู่ด้านหลังวิ่งหนีไปแล้ว นางจึงเดินมาลูบไล้แผ่นอกบุรุษที่นอนแผ่หราบนเตียงกว้าง
“ข้าให้เจ้าสมปรารถนาแล้ว บัลลังก์มังกรที่เจ้าต้องการ เพียงแต่เจ้าต้องเสียสละความสุขของ
นเองแค่เจ้าจะไม่รู้จักอิ่มในกามรสอีก เรื่องที่เจ้าเคยมองว่าไร้สาระไม่สำคัญใดกับชีวิต เห็นหรือไม่ว่าข้าเมตตาเจ้ามากเพียงใดที่ขอแลกเปลี่ยนกับสิ่งที่เจ้าไม่สนใจใยดี”
ปีศาจราคะหัวเราะเสียงใส ทว่าถ้อยคำของนางทำให้เฉินหลิวหยางฉุกคิด เป็นจริงอย่างที่นางกล่าว เขาเคยคิดว่าเรื่องเช่นนี้ไร้สาระไม่มีความจำเป็นต้องใส่ใจ เขาเป็นบุรุษขอเพียงปลดปล่อยยามมีความต้องการก็พอแล้ว แต่ไม่เคยคิดว่ากามรสจะสำคัญกับตนเองจนกลายเป็นคนหมกมุ่นและยอมฉุดหญิงสาวผู้หนึ่งมาปรนเปรอตนเอง
“ข้าควรทำอย่างไรต่อไป” เขาถามนางเสียงแผ่วเบาราวกับถามตัวเอง
“ไม่ใช่ปัญหาของข้าแล้ว” นางหัวเราะ แลบลิ้นเลียมุมปากตนเอง น้ำรักของพญามังกรช่างอร่อยลิ้นเสียจริง ซ้ำยังเพิ่มพลังให้นางแก่กล้าขึ้นอีก คุ้มค่าแล้วที่นางวางแผนไว้ทั้งหมดเพื่อได้กลืนกินพลังหยางนี้
“เจ้าจะเป็นฮ่องเต้ที่ดีปกครองแผ่นดินอย่างสงบสุขไร้ผู้ต่อต้าน หรือจะเป็นฮ่องเต้ที่มัวเมาในราคะให้ในวังคละคลุ้งด้วยกลิ่นคาวใคร่และตัณหา สุดแท้แต่เจ้าเลือกเอาเอง”
“ไม่มีหนทางให้ข้าได้สัมผัสความสุขในกามรสอีกหรือ?” เขาจะมีความสุขในรสรักเฉพาะกับนางเท่านั้นหรือ?”
นางปีศาจหัวเราะยื่นปลายนิ้วจิ้มหน้าผากของบุรุษหนุ่ม
“เจ้ากลืนกินไข่มุกหมื่นปรารถนาของข้าไปแล้ว เจ้าสิ้นลมเมื่อใด พันธะสัญญาของเราเป็นอันสิ้นสุดลง หากเจ้าคิดไม่ซื่อล้มล้างพันธะสัญญากับข้า สิ่งที่เจ้าได้ครอบครองมาจะสูญสลายไปสิ้น แผ่นดินนี้ บัลลังก์นี้จะลุกเป็นไฟ ราษฎรที่เจ้ารักจะล้มตายด้วยโรคระบาด แม่น้ำกลายเป็นสีเลือด เจ้าอยากทดสอบก็ลองดู”
ปลายนิ้วที่สัมผัสหน้าผากนั้นทำให้เฉินหลิวหยางเห็นภาพนิมิต เสียงคร่ำครวญของชาวบ้านที่ร่างกายเต็มไปด้วยฝีผุพองน่าสยดสยอง จำต้องจำกัดมิให้ผู้ติดโรคร้ายเคลื่อนเข้าเมืองหลวง จึงต้องสังหารทิ้ง บ้านเมืองลุกไหม้เพราะมีคนปลุกปั่นเผาเมือง แม่น้ำที่ไหลจากภูเขากลายเป็นสีโคลนดุจเลือดข้นคลั่ก
เพียงสิ้นประโยค ร่างของชิงหรูก็ร่วงผล็อยลง เฉินหลิวหยางไหวตัวทันประคองร่างที่หมดสติของนางไว้ได้ทันก่อนที่นางจะกระแทกพื้น หัวใจของเขาเต้นรัวกับภาพที่เห็น นี่เป็นคำขู่ของปีศาจราคะหรือเป็นเรื่องจริงกันแน่ แม้บัลลังก์นี้จะได้มาด้วยการสังหารพี่น้องร่วมบิดา แต่เขาก็ปฏิญาณจะเป็นฮ่องเต้ที่ดี ดูแลทุกข์สุขของประชาชน เขาไม่ต้องการเอาชีวีตคนนับล้านมาเดิมพันกับเรื่องราวเช่นนี้
เฉินหลิวหยางอุ้มร่างที่หมดสติขึ้นมานอนบนเตียง เขาก้มมองเสี้ยวหน้าที่หลับใหลของนางแสนไร้เดียงสาอย่างเสียดายและอาลัย ยังไม่อาจตัดใจเลือกหนทางให้ตนเองได้เสียที
หญิงสาวเดินกลับเข้ามาในตำหนักตามลำพังแล้วจึงเรียกนางกำนัลมาช่วยปลดเสื้อคลุมออกกจากร่าง นางรับน้ำชามาดื่มอึกใหญ่แล้วจึงโบกมือไล่ผู้อื่นออกไปให้หมด ร่างงดงามทรุดลงนั่งบนตั่งอย่างสิ้นเรี่ยวแรง
ภาพเมื่อครู่นั้นมันอะไรกัน นั่นใช้สามีของนางจริงๆ หรือ?
Related chapters
ไข่มุกหมื่นปรารถนา Chapter23.ความลับที่ไม่ลับอีกต่อไป
หลี่อ้ายลี่แน่นหน้าอกจนต้องยกมือขึ้นตบอกเบาๆ ภาพที่เห็นเฉินหลิวหยางร่วมรักเสพสวาทกับสตรีนางนั้นยังติดตาอยู่ นางแต่งงานกับเขามาสามปีแต่ยังไร้บุตร เวลานั้นเฉินหลิวหยางเป็นเพียงองค์ชายสี่แต่ก็ไม่คิดตบแต่งหญิงใดเพิ่มเพื่อสืบทายาท เขายังคงยืนยันกับนางว่าคนที่จะให้กำเนิดบุตรของเขาต้องเป็นนางเท่านั้น มาบัดนี้เฉินหลิวหยางขึ้นครองบัลลังก์เป็นฮ่องเต้ได้สำเร็จ แต่งตั้งนางเป็นฮองเฮาเป็นใหญ่ในวังหลัง นางรับรู้มาตลอดว่าเขาจะต้องมีสตรีมากมาย แต่ไม่ว่าอย่างไรก็นางต้องเป็นอันดับหนึ่งเสมอ ทว่านางย่อมรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของเฉินหลิว หยาง ความใส่ใจที่เขามีต่อนางยังคงเดิม ร่วมรักหลับนอนเช่นทุกคราวแต่นางรู้สึกได้ว่าเขาไม่มีความสุขนัก นางเป็นคนคัดสาวงามไปถวายตัวรับใช้ ทุกครั้งนางปวดใจยิ่งแต่ก็ต้องทำใจ แต่ไม่นานมานี้ นางรู้ว่าเขามีความลับซุกซ่อนไว้ หลายคืนที่เขาหลบหายออกไป ไม่เรียกนางสนมมาปรนนิบัติ แม้ว่าเขาจะว่าราชการเป็นปกติทุกอย่าง เป็นฮ่องเต้ที่ดียิ่ง แต่บางเรื่องนั้น นางมีลางสังหรณ์ทำให้นางสืบรู้ว่าเขามีตำหนักลับไม่ไกลนัก จนกระทั้งนางได้เห็นด้วยสองตาว่าเขาซุกซ่อนสตรีไว้ เป
Last Updated : 2024-12-11ไข่มุกหมื่นปรารถนา Chapter24.ไม่เต็มใจ
ชิงหรูส่ายหน้าไปมา นางคว้ามือของหลี่อ้ายลี่มาหงายขึ้นแล้วเขียนอักษรที่ละคำ “ไม่เต็มใจมา” หลี่อ้ายลี่อ่านตามแล้วดูสีหน้าของหญิงสาว นางเป็นใบ้แต่ไม่ได้หูหนวก หญิงใบ้พยักหน้าหงึกหงักแล้วเขียนคำต่อไป “ถูกจับตัวมา? เจ้าอยากไปจากที่นี่หรือไม่” ดวงตาของชิงหรูเบิกกว้างเปี่ยมความหวัง นางพยักหน้าหงึกหงักแล้วเขียนอักษรคำต่อไป “ถูกจับมาพร้อมกัน ? เป็นบุรุษ?” หลี่อ้ายลี่ถาม หรือว่าหญิงผู้นี้มีสามีแล้วและถูกเฉินหลิวหยางฉุดคร่ามา แรกทีเดียวนางมีความเคียดแค้นริษยาสุ่มแน่นเต็มอก แต่เห็นท่าทางไร้เดียงสาและยังเป็นใบ้แล้วก็อดเวทนาไม่ได้ เดิมทีอยากกำจัดนางออกไปให้พ้นทาง แต่เห็นว่านางมีชายคนรักอยู่แล้ว เช่นนั้นนางช่วยให้หลบออกไปน่าจะเป็นผลดีกับนางเอง อย่างน้อยมือนางก็ไม่ต้องเปื้อนเลือด “ข้าไม่แน่ใจว่าบุรุษที่เจ้าพูดถึงอยู่ที่คุกหลวงหรือไม่ ข้าพาเจ้าไปที่นั้นได้แต่เจ้าต้องรับรองกับข้าว่าหากออกไปได้จะไม่หวนกลับมาที่นี่อีกและไม่บอกใครว่าข้าเป็นคนช่วยเจ้า” ชิงหรูพยักหน้าหงึกหงัก หลี่อ้ายลี่เรียกบ่าวชรามาเพื่อให้นางถอดชุดบ่าว
Last Updated : 2024-12-11ไข่มุกหมื่นปรารถนา Chapter25. เจ้าต่อต้านข้า
กรงเล็บจิกเข้าไปในผิวหนัง โลหิตสีสดไหลออกมาเปื้อนเปรอะนิ้วมือเรียวงามที่เริ่มสั่นระริก ดวงตาที่เปล่งประกายสีแดงชาดนั้นมีหยาดน้ำตาไหลไม่หยุด ยิ่งโลหิตของกวงหมินหลั่งมากเท่าใด น้ำตาของนางยิ่งไหลมากเท่านั้น “เจ้าต่อต้านข้า! เจ้าเป็นบ้าไปแล้วรึชิงหรู!” ปีศาจสาวตะโกนออกมา ไม่เคยมีร่างทรงใดกล้าต้านทานอำนาจของนางถึงเพียงนี้“เจ้าไม่คิดแก้แค้นให้บิดามารดาหรือไร!” ‘ข้ารู้! ข้าจำได้ทุกอย่าง!’ เสียงภายในร่ำร้องบอกซึ่งทำให้กวงหมินเบิกตากว้าง ‘มารดาข้าเล่นเรื่องเจ้าให้ข้าฟัง นางบอกข้าเสมอว่าติดค้างเจ้ามาตลอด เป็นนางที่หักหลังไปมีผู้อื่น นางไม่ต้องการให้ข้าเป็นเช่นนาง’ “ชิงหรู..” ดวงตาของชายหนุ่มเบิกกว้าง เขาเข้าใจมาตลอดว่านางจำเรื่องในอดีตไม่ได้เพราะเหตุไฟไหม้ในวันนั้น และไม่เคยคิดว่า หญิงที่ตนเองเกลียดชังจะเป็นฝ่ายรู้สึกผิดต่อเขา ‘นับตั้งแต่ข้าจำความได้ ข้ามักรู้สึกอยู่เสมอว่ามีสายตาคู่นั้นเฝ้ามองอยู่ มารดาจึงเล่าเรื่องเหล่านี้ให้รับรู้ ข้าไม่เคยเข้าใจ จนกระทั่งได้เป็นร่างทรงของท่านประมุข ความรู้สึกผิดบาปกัดกินหัวใจเจ้า ข้าเองก็
Last Updated : 2024-12-11ไข่มุกหมื่นปรารถนา Chapter26.
เขาไม่ได้เอ่ยประโยคที่คิดในใจ อันฉีได้แต่ส่ายหน้าไปมา โยนถุงเงินใส่เขาแล้วขึ้นรถม้าจากไป แรกทีเดียวเขาคิดว่าสถานที่แห่งนี้เหมาะแก่การฝั่งศพชิงหรู เชิงเขาแห่งนี้ดูสงบร่มรื่น เขาคิดจะฝั่งร่างนาง ปลูกดอกไม้ที่นางชอบ และเฝ้าดูแลจนกว่าเขาจะสิ้นลมตามนางไป ทว่าร่างที่แน่นิ่งมาเนิ่นนานค่อยๆ ขยับตัว ดวงตาของนางลืมตาขึ้น ร่างกายของนางอุ่นขึ้นและชีพจรกลับมาเต้นอีกครั้ง ‘ชิงหรู!’ กวงหมินเรียกนางด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น เขาเผลอเขย่าตัวนางด้วยกลัวว่านางจะหลับไปอีกครั้ง ‘ชิงหรู! เจ้ายังไม่ตาย!’ เขามองริมฝีปากของนางขยับพยายามสื่อสารกับเขา แต่ครั้งนี้เขาไม่ได้ยินเสียงในหัวเช่นที่ผ่านมา นางชี้ที่ลำคอของตนเองท่าทางตกใจไม่แพ้กัน ในทันใดนั้น เขาเข้าใจได้ในทันทีว่า สิ่งที่ปีศาจราคะได้จากชิงหรูไปไม่ใช่ชีวิตของนาง แต่เป็นเสียงของนางไป เขารวบร่างนางกอดแนบแน่น กระซิบที่ริมหูอย่างอ่อนโยน ‘ไม่เป็นไร เจ้าไม่มีเสียงก็ไม่เป็นไร ข้าอ่านปากของเจ้าได้ ขอแค่เจ้ามีชีวิตอยู่ข้างกายข้าก็พอ’ นั้นคือเรื่องราวเมื่อครึ่งปีก่อน ชิงหรูแลบลิ้นใส่
Last Updated : 2024-12-12ไข่มุกหมื่นปรารถนา Chapter27 พรานพิทักษ์ (ภาคต่อ)
แนะนำตัวละครไป๋เซ่อ-ฟู่เหยียนอวี้ : มีฐานะเป็นน้องสาวของประมุขฟู่อวิ๋นเชิง มู่ลี่หยาง : นายพรานหนุ่มเป็นเด็กกำพร้าที่หมอมู่จางหมิ่นอุปการะมู่จางหมิ่น : หมอชาวบ้านที่รับเลี้ยงเด็กกำพร้าหลายสิบชีวิตฟู่อวิ๋นเซิง : ประมุขพรรคมารหลิวชิง : มือขวาฟู่อวิ๋นเชิง หญิงสาวขยับข้อมือที่เจ็บไปมาราวกับไม่เคยเห็นมันมาก่อน ยังไม่ทันที่สมองจะลำดับเหตุการณ์ต่างๆนานา เสียงฝีเท้าคนเข้ามาใกล้เรียกดวงตาสีนิลให้หันขวับไปมองทันที ร่างเพรียวขยับลุกขึ้นนั่งในท่าเตรียมพร้อมป้องกันตัว ดวงตาหรี่มองไปทางประตูห้องที่เปิดออกพร้อมกับร่างของเด็กหญิง เด็กน้อยอ้าปากกว้างแล้วหันไปส่งเสียงดังนอกประตู“ฟื้นแล้ว! ฟื้นแล้ว! พี่ลี่หยางมาดูเร็ว พี่สาวฟื้นแล้ว!”เสียงของ ‘หงเซ่อ’ เด็กหญิงวัยสิบสองตะโกนเรียกพี่ชายที่ลานบ้าน ร่างเล็กของเด็กสาวประคองถาดอาหารที่มีชามข้าวต้มกับผักดองใกล้ฟูกนอน โดยไม่สนใจท่าทางของอีกฝ่ายที่มองด้วยสายตาไม่เป็นมิตร“ฟื้นแล้ว...” ‘มู่ลี่หยาง’ ได้ยินเสียงเด็กน้อยชัดเจน เขาโยนฟื้นบนบ่าลงแล้ววิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในห้อง ร่างของชายหนุ่มวัยยี่สิบชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ ดวงตาคมจ้องมองไปที่หญิงสาว
Last Updated : 2024-12-12ไข่มุกหมื่นปรารถนา Chapter28 ปลอดภัย
“ไม่เป็นไรแล้ว เจ้าปลอดภัยแล้ว ไม่เป็นไร”“พี่ลี่หย่างเกิดอะไรขึ้น นางถูกผีเข้าหรือ?”“เจ้าอย่าพูดจาเหลวไหล” มู่ลี่หยางดุน้องสาว “เจ้าไปดูสิว่าพ่อบุญธรรมกลับมาหรือยัง” “ได้ ข้าจะไปรอหน้าบ้าน” เด็กหญิงกระโดดขึ้นทันที นางรีบสาวเท้าเดินออกมาถึงหน้าประตูแล้วหันกลับมา “พี่ใหญ่แน่ใจนะว่าไม่ต้องตามนักพรตมาไล่ผี”. เสียงคนสนทนาอยู่ไม่ไกลเกินที่คนที่นอนอยู่บนฟูกได้ยิน เพียงแต่หญิงสาวเลือกไม่ใส่ใจกับประโยคเหล่านั้น ทำได้ลืมตามองมุมหนึ่งของห้อง แมงมุมกำลังชักไยอย่างขยันขันแข็ง หน้าต่างบานนั้นอยู่ในตำแหน่งที่เหมาะเจาะ รับแสงอาทิตย์ที่สาดเข้ามาทำให้ห้องได้กลิ่นหอมของแสงแดด แต่นางกลับรู้สึกหงุดหงิด แม้จำอะไรไม่ได้แต่รู้ว่าตนเองไม่ชอบแสงสว่างมากเกินไป“เจ้าเป็นคนพานางมา เจ้าตัดสินใจเอาแล้วกัน” มู่จางหมิ่นเอ่ยด้วยรอยยิ้ม“นางเป็นสตรี” มู่ลี่หยางเอ่ยอย่างจนใจ“หงเซ่อก็เป็นสตรี” พ่อบุญธรรมหัวเราะเบาๆ มู่จางหมิ่นมองลูกชายตัวโตแล้วยื่นมือไปแตะไหล่ “เจ้าเป็นพี่ใหญ่ เรื่องดูแลน้องๆ เป็นเรื่องของเจ้า”“ขอรับ ท่านพ่อ” มู่ลี่หย่างทำได้แค่รับคำ ถึงอย่างไรเขาไม่สามารถทอดทิ้งน
Last Updated : 2024-12-12ไข่มุกหมื่นปรารถนา Chapter29. คลี่ยิ้มจางๆ
มู่ลี่หยางยิ้มเก้อเขิน “พวกเราเป็นเด็กกำพร้า ตั้งชื่อกันเรียบง่าย ทำให้เจ้าขบขันแล้ว”“สีแดงเหมาะกับเจ้า” หญิงสาวคลี่ยิ้ม ‘หงเซ่อ’คือสีแดง ‘ไป๋เซ่อ’ คือสีขาว “ข้าชอบ เรียกข้าไป๋เซ่อก็ได้”หญิงสาวพึมพำเบาๆพยายามคลี่ยิ้มจางๆ แต่กลับรู้สึกถึงแรงต่อต้านอยู่ภายใน นางก้มมองข้อมือซ้ายตรงผ้าพันแผลมีรอยซึมของเลือดที่แห้งติดอยู่หญิงสาวรู้สึกง่วงงุนผิดปกติจนต้องกระถดตัวลงนอนอีกครั้ง สองพี่น้องก็ช่วยจัดแจ้งให้ลงนอนอย่างสบายตัว ไม่ใช่ความสบายจากฟูกนอนหรือผ้าห่มผืนบาง แต่เป็นแสงแดดที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่างที่ทำให้รู้สึกต้องการพักผ่อนอีกครั้งม่านควันหนาตาจนเด็กหนุ่มต้องโบกมือไล่ให้มองเห็นสิ่งตรงหน้า เขาไอโขลกๆ สำลักควันไฟแต่ยังพยายามเข้าไปในบ้านที่ถูกเปลวเพลิงโหมไหม้ “ท่านแม่!” เด็กหนุ่มตะโกนเรียก “น้องเล็ก!”เขาไม่สนใจบาดแผลตามร่างกาย วิ่งฝ่ากองเพลิงไปจนเห็นร่างของมารดา ใบหน้าซูบเซียวแต่ดวงตาบวมแดงเพราะร้องไห้อย่างหนัก ผมที่เคยยาวสลวยกลับยุ่งเป็นกระเซิง ในมือยังถือเชิงเทียนอยู่ ราวกับไม่ใช่มารดาที่เขารู้จัก“ท่านแม่!”“เขาทิ้งเราไปแล้ว…พ่อของเจ้าทิ้งพวกเราไปแล้ว นังแพศยาตัวร้ายมันแย่งผู้ชาย
Last Updated : 2024-12-12ไข่มุกหมื่นปรารถนา Chapter30. เด็กๆ
เด็กเหล่านั้นทำให้นางรู้สึกว่าตนเองจะใช้ชีวิตไปวันๆ ไม่ได้ อย่างน้อยก็ต้องทำงานช่วยพวกเขาบ้าง แต่ดูเหมือนว่า ไม่ว่าจะหยิบจับสิ่งใดก็นำพาเรื่องยุ่งยากมาให้คนอื่นต้องแก้ไขเสมอ แต่นางก็ไม่ยอมแพ้แน่นอน คิดได้ดังนั้นนางจึงลุกขึ้นเก็บที่นอนด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ ราวกับไม่เคยทำเรื่องเหล่านี้มาก่อน เมื่อแน่ใจว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีจึงเดินออกมาที่ลานกว้าง “พี่ไป๋เซ่อตื่นแล้วหรือ?” เป็นเสียงของหงเซ่อทักขึ้นแล้วยกตะกร้าใส่เสื้อผ้าจะไปซักผ้าที่ลำธารไม่ไกลนัก“มีสิ่งใดให้ข้าช่วยได้บ้างไหม” ไป๋เซ่อถามแล้วเดินเข้าไปช่วยยกตะกร้าใส่ผ้า “พี่สาวยังบาดเจ็บอยู่ จะถูกน้ำเย็นไม่ได้” หงเซ่อพูดขึ้นแล้วพยักหน้าไปทางห้องครัว “พี่สาวไปล้างหน้าล้างตาก่อนเถิดแล้วมากินข้าวเช้ากัน”แม้หงเซ่อจะเป็นเพียงเด็กหญิงแต่การสั่งงานดูเหมือนเป็นผู้ใหญ่คนหนึ่ง ไป๋เซ่อพยักหน้ารับแล้วเดินหาไปทางบ่อน้ำด้านหลัง ใช้เวลาไม่นานนางก็รีบเดินเร็วๆ มาช่วยเด็กคนอื่นๆ ในครัว ต่างคนต่างทำหน้าที่ของตัวเองโดยไม่เกี่ยงงอน ไป๋เซ่อถูกจูงมือให้มานั่งรอที่เก้าอี้ เสียงหัวเราะครืนเครงแบบที่นางไม่คุ้นเคย
Last Updated : 2024-12-12
Latest chapter
ไข่มุกหมื่นปรารถนา Chapter 49. จบ
“เจ้ารู้หรือไม่ บิดาของเจ้าที่เป็นหมอวิปลาสล้มเหลวกับการสร้างโอสถเลือดมาหลายสิบปีจนยอมเป็นทาสปีศาจเช่นข้า มารดาของเจ้ากลืนไข่มุกหมื่นปรารถนาของข้ายามตั้งครรภ์เจ้า ไม่เช่นนั้นเจ้าคงไม่รอดตั้งแต่อยู่ในครรภ์มารดา แต่สิ่งที่พวกเขาไม่รู้ก็คือ เจ้ามีปราณบริสุทธิ์ในตัวเองมากเพียงใด”ดวงตาของสาวงามเปลี่ยนเป็นสีแดงโลหิต รอยยิ้มก็ดูน่ากลัวเช่นกัน ริมฝีปากงามคลี่ยิ้มออกมาแล้วเอ่ย“นอกจากเลือดจะเป็นโอสถทิพย์แล้ว พลังปราณไม่จำกัดของเจ้ายังทำลายทุกสิ่งได้ในพริบตา”“พอแล้ว” ฟู่อวิ๋นเซิงตวาด “นางไม่ควรแบกรับเรื่องเหล่านี้”“อย่ามาแสร้งทำใจดี” ปีศาจราคะหัวเราะในลำคอ “เจ้าใช้นางจนพอใจแล้วจึงทำเป็นมีเมตตารึ”“ไม่! ข้าต้องการให้นางเป็นแค่หญิงสาวคนหนึ่ง ได้มีชีวิตที่ดีก็เท่านั้น”“เพราะรู้สึกผิดกับทุกชีวิตที่ตายไปหรือไร” นางหัวเราะร่วน “จู่ๆ ก็อยากเป็นคนดีกันเสียจริง”“เพราะว่า...ข้าพอแล้ว” ฟู่อวิ๋นเซิงกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่สายตาหยุดอยู่ที่หลิวชิง “ชีวิตข้า...อยู่มาพอแล้ว”“อวิ๋นเซิง” หลิวชิงเรียกเขาอย่างปวดร้าว เขาย่อมรู้ว่าร่างกายของฟู่อวิ๋นเซิงเป็นเช่นไร หากนับจากนี้ไม่ได้ดื่มเลือดโอสถอี
ไข่มุกหมื่นปรารถนา Chapter 48 ก่อกรรมไว้มากมาย
“ฟู่อวิ๋นเซิง! เจ้าก่อกรรมทำเข็นมามาก คร่าชีวิตผู้บริสุทธิ์ไปนับร้อย และยังสั่งสมผู้คนจิตใจชั่วช้าไว้อีก เห็นทีหากวันนี้ข้าไม่จัดการเจ้าและพรรคกระเรียนดำให้สิ้นซากก็เกรงว่าจะไม่สามารถทำให้ผู้อื่นอยู่อย่างสงบสุขได้” “นักพรตอี๋” ฟู่อวิ๋นเซิงหัวเราะร่า “วาจาที่เจ้าพ่นออกมาล้วนหาเพียงความชอบให้ตนเอง ข้ากับคนของข้าอยู่ในหุบเขาอู่อี๋มาหลายสิบปี มีแต่คนอย่างพวกเจ้าที่แส่มาหาเรื่องถึงที่ บุกมาถึงบ้านข้าทำร้ายคนของข้าแล้วเช่นนี้จะเรียกว่าอะไร” “ฟู่อวิ๋นเซิง อย่ามาแสร้งทำเป็นพูดดี วันนี้เป็นวันตายของเจ้า” “นักพรตอี๋ มิใช่ว่าท่านต้องการเคล็ดวิชาและโอสถของข้าหรอกรึ” “ข้าจะอยากได้เคล็ดวิชารมารไปเพื่อสิ่งใด!” “มิใช่ว่าท่านสรรหากระษัยยาเพื่อทำยาอายุวัฒนะเพื่อมีชีวิตได้เป็นร้อยปีมิใช่รึ” ฟู่อวิ๋นเซิงคลี่ยิ้มดูแคลน “ได้ยินว่าเพื่อให้ตนมีกำลังวังชาเหมือนเด็กหนุ่ม แม้ต้องขืนใจหญิงพรหมจรรย์ก็ทำได้ เช่นนี้แล้วยังเรียกว่าตัวเองเป็นฝ่ายธรรมะได้อยู่หรือ?” “เจ้า!” นักพรตอี้ตวัดแส้หางม้าชี้ใส่หน้าประมุขพรรคกระเรียนดำ เขาโ
ไข่มุกหมื่นปรารถนา Chapter 47. พายุใหญ่
ว่ากันว่า ก่อนพายุใหญ่จะมา คลื่นลมมักเงียบสงบ เรื่องราวในหุบเขาอู่อี๋ก็เช่นกัน หลังจากงานวิวาห์ของฟู่เหยียนอวี้และมู่ลี่หยางผ่านไปได้สามวันก็เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น อาจเพราะเป็นเป็นช่วงที่ทุกคนสนุกสนานกับงานรื่นเริง การคุ้มกันในหุบเขาจึงลดลง แม้แต่ค่ายกลที่สร้างไว้ในหุบเขาก็ถูกทำลายอย่างย่อยยับ หลังออกจากห้องหอ มู่ลี่หยางปรึกษาหารือกับประมุขฟู่ ตั้งใจว่าให้ฟู่เหยียนอวี้พักฟื้นร่างกายให้แข็งแรงดีแล้วจะกลับไปบ้านหมอมู่จางหมิ่น เพื่อไม่ให้พ่อบุญธรรมเป็นห่วง เขาจึงคิดว่ากลับไปเล่าเรื่องด้วยตนเองดีกว่าเขียนจดหมายส่งไป ฟู่อวิ๋นเซิงใจกว้างกับคนทั้งสอง มิได้บังคับให้อยู่ในพรรคมาร หากพวกเขาสองคนต้องการไปที่ใดก็ไม่ขัด จะใช้ชีวิตที่ใดก็ย่อมได้ ฟู่เหยียนอวี้คิดถึงเด็กกำพร้าที่บ้านหมอมู่ นางเสนอความคิดกับมู่ลี่หยาง นางรู้ว่าเขารักสันโดษ แต่เด็กๆย่อมต้องเติบโตและควรมีบ้านที่อบอุ่น นางจำได้ว่าที่เมืองเหมียนหยางซึ่งมีสาขาของพรรคกระเรียนดำอยู่นั้น พอจะมีบ้านว่างสภาพดีให้พวกนางสามารถอยู่อาศัยได้ ‘เจ้าจะรับเด็กๆ มาเลี้ยงเองรึ” ฟู่อวิ๋นเซิงถามอย่างปร
ไข่มุกหมื่นปรารถนา Chapter 46. รอยยิ้มของเขา
“ข้าอยากเห็นท่าน”“ข้าก็เช่นกัน”รอยยิ้มของเขาที่สะกดสายตานาง เขาทาบริมฝีปากลงมาอีกครั้งแต่เป็นที่ยอดอกที่ชูชัน ปลายลิ้นร้อนตวัดปลายถันจนเปียกชุ่ม หญิงสาวส่งเสียงครางออกมา ระลอกความเสียวซ่านแผ่กระจายไปทั่วร่าง ท้องน้อยปั่นป่วนจนร่างกายบิดเร่า เขาดูดดึงปลายถันทั้งสองข้างสลับกันและยังเคล้นคลึงจนนางแทบทนไม่ไหว สองมือจับที่บ่าของเขาอย่างลืมตัว มือกร้านข้างหนึ่งเลื่อนไปด้านล่างแตะต้องส่วนอ่อนไหวอย่างแผ่วเบาแต่ทำให้นางร้อนรุ่มราวจับไข้ เขาละริมฝีปากจากยอดอดแล้วจูบผิวเนียนละเอียดหอมหวาน ใบหน้าของเขาเลื่อนลงต่ำ สองมือแยกเรียวขาออกกว้าง สายตามองกลีบดอกไม้ที่ผลิบานเบื้องหน้าก่อนยื่นหน้าไปใช้ลิ้นตวัดเลียอย่างชำนาญ ปลายลิ้นเล้าโลมจุดอ่อนไหว ร่างทั้งร่างของหญิงสาวก็สั่นระริกขึ้นมา“ท่าน...ท่านพี่...” ฟู่เหยียนอวี้ได้แต่ครางเรียกชื่อคนรักเพื่อบรรเทาความเสียดเสียวที่เกิดขึ้น แม้นางเป็นหญิงใจกล้าแต่ยามนี้เขินอายไม่กล้ามองว่าเขากำลังทำอะไรกับร่างกายของนาง มู่ลี่หยางดื่มด่ำกับรสชาติของกายสาว กลีบเนื้อสีอ่อนสั่นระริก เขาใช้นิ้วแทรกเข้าไปสำรวจภายในโพรงที่อ่อนนุ่ม ช่องทางอันคับแคบทำให้เขาต้องเตรียมร
ไข่มุกหมื่นปรารถนา Chapter 45. จำได้
“ท่านจะเรียกข้าว่าอะไรก็ได้ ขอให้ข้าเป็นภรรยาของท่านก็พอ” นางหลับตาลง “ข้าชอบฟังเสียงหัวใจของพี่ลี่หยาง ชอบที่ท่านทำหน้าดุแต่เป็นห่วง ชอบที่ท่านแสร้งทำเป็นเย็นชา ข้าชอบพี่ลี่หยางมากจริงๆ” “พอแล้ว” ถ้อยคำของนางทำให้ใบหน้าของเขาแดงเรื่อฟู่เหยียนอวี้ดันกายขึ้นจ้องมองดวงตาของคนรัก“พี่ลี่ หยางก็บอกรักข้าบ้างสิ”คราวนี้มู่ลี่หยางอึกอัก มิใช่ว่าไม่รู้สึก แต่เขาเขินอายและหยาบกระด้างเรื่องพวกนี้ เขาไม่ใช่คนพูดจาหวานหู และที่สำคัญ เขาไม่เคยบอกรักหญิงใดมาก่อน“แม่นางหวงหลันที่หอสุราเจี่ยนตานบอกข้าว่า มีสตรีหมายตาพี่ลี่หยางมากมาย”“หือ? ถ้ามีเรื่องเช่นนั้นจริง ทำไมข้าไม่รู้” วันนั้นเขาหายไปครู่เดียว เหตุใดเหมือนมีเรื่องมากมายที่เขาไม่รู้นักนะ“ก็เพราะว่า...ท่านยังไม่มีคนในดวงใจละสิ” นางยิ้มกว้างอย่างได้ใจ “พี่ลี่หยางคงไม่เคยพูดประโยคเหล่านี้สินะ เช่นนั้น ข้าพูดให้ท่านฟังบ่อยๆ ท่านก็พูดตามข้าก็ได้”“ไป๋เซ่อ” เขาเรียกนางน้ำเสียงอ่อนโยน “เจ้าเคยได้ยินการกระทำสำคัญกว่าคำพูดหรือไม่”ยังไม่ทันได้เอ่ยถาม ฟู่เหยียนอวี้ก็ถูกพลิกตัวลงมาอยู่ใต้ร่างของมู่ลี่หยาง ริมฝีปากอุ่นประกบที่ริมฝีปาก
ไข่มุกหมื่นปรารถนา Chapter 44. เจ้าเล่ห์
คนตัวเล็กแทบจะวิ่งหนี แต่มือใหญ่คว้าคอเสื้อจากด้านหลังของนางไว้ได้ทัน คราวนี้ฟู่เหยียนอวี้เสียหลักหงายหลังลงมานั่งบนตักของเขาพอดี อยากจะตำหนิต่อว่าแต่ก็ทำไม่ลง มู่ลี่หยางได้แต่ถอนหายใจแล้วเอ่ยถาม “เจ้าจำได้ตั้งแต่เมื่อใดกัน” “จำอะไรได้รึ” นางยังแสร้งทำหน้างุนงง “ฟู่เหยียนอวี้” “เจ้าค่ะ” นางยังคงยิ้มจนดวงตาหยีเล็ก “ฟู่-เหยียน-อวี้”“พี่...พี่ลี่หยางมีอะไรหรือ?” มู่ลี่หยางค้อมเอวลงแล้วจ้องมองนางทำเอาหญิงสาวหายใจติดขัด “เจ้าจำได้แล้วสินะว่าตนเองคือฟู่เหยียนอวี้” “เอ่อ...” ฟู่เหยียนอวี้พลันเข้าใจในทันที แท้ที่จริง มู่ลี่หยางแค่ลองหยั่งเชิงกับนางเท่านั้น มิใช่ว่าเขาจำเส้นทางไม่ได้ “จำได้แล้วก็ไม่เป็นไร แต่เหตุใดยังแสร้งทำเป็นจำไม่ได้” เขายืดตัวขึ้นมองนางอย่างไม่เข้าใจ “ก็ข้ากลัวพี่ลี่หยางไปจากข้า” “ข้าพูดว่าจะไปจากเจ้ารึ” เขาอดยิ้มออกมาไม่ได้ “ข้าจำได้ว่าเคยพูดว่าจะไปเมื่อเจ้าไม่ต้องการข้าแล้ว” ใบหน้างามระบายยิ้มกว้าง นางร
ไข่มุกหมื่นปรารถนา Chapter 43. รักษา
ผ่านไปเพียงครึ่งเค่อแต่ยาวนานราวชั่วยาม มู่ลี่หยางกำมือแน่น เขาอยากกระชากนางออกมาไม่ให้นางต้องทนเจ็บปวดเพื่อผู้อื่น แม้คนผู้นั้นจะเป็นพี่ชายของนางก็ตาม ก่อนที่ความอดทนของเขาจะหมดไป ฟู่อวิ๋นเซิงก็ผละจากข้อมือของหญิงสาว หลิวชิงส่งผ้าสะอาดให้ประมุขนำไปกดที่บาดแผลของ ฟู่เหยียนอวี้อ้าปากส่งเสียงครางออกมาเบาๆ นางกัดปากจนเป็นแผล ปล่อยให้มู่ลี่หยางประคองนางมานั่งที่เก้าอี้ หลิวชิงส่งขวดยาให้มู่ลี่หยางแล้วเอ่ยขึ้น “ยาห้ามเลือดขอรับ” มู่ลี่หยางรับขวดยามาแล้วโรยผงยาที่บาดแผล เพียงครู่เดียวโลหิตก็หยุดไหล หลิวชิงค้อมเอวลงแล้วหยิบผ้าไหมสะอาดมาพันที่ข้อมือเพื่อห้ามเลือดอีกชั้น “ข้าไม่เป็นอะไร” ฟู่เหยียนอวี้รับรู้ได้ถึงสายตาห่วงใยของมู่ลี่หยาง หัวใจนางสุขล้ำเกินบรรยาย นับว่าการเจ็บตัวครั้งนี้ก็ไม่เลวร้ายนัก “ได้นั่งพักสักประเดี๋ยวก็ดีขึ้น แล้วข้าจะพาพี่ลี่หยางไปเที่ยวชมหุบเขาอู่อี๋ของเรา” “รักษาตัวให้ดีขึ้นก่อนเถิด ข้าไม่ได้รีบไปที่ใดเสียหน่อย” มู่ลี่หยางอดดุหญิงสาวไม่ได้ ฟู่เหยียนอวี้ช้อนตาขึ้นมองแล้วยิ้มน้อยๆ ก่
ไข่มุกหมื่นปรารถนา Chapter 42. ทำอะไรลงไป
“ข้าทำแบบนี้แล้ว ก็เท่ากับว่าพี่ลี่หยางเป็นสามีของข้าได้กระมัง” “เจ้า...รู้ตัวหรือไม่ว่าทำอะไรลงไป!” สีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกนี่ยิ่งทำให้ฟู่เหยียนอวี้เอียงคอไปมา “หรือประกบปากไม่นานพอ” นางทำหน้าครุ่นคิด “พวกสาวใช้คุยกันว่า สตรีจะประกบปากกับบุรุษที่เป็นสามีได้เท่านั้น” ฟู่เหยียนอวี้ม้วนแขนเสื้อขึ้นทั้งสองข้างในท่าทะมัดทะแมง แล้วยื่นมือไปประกบแก้มของมู่ลี่หยางไว้ไม่ให้เบือนหน้าหลบได้ สายตาแน่วแน่อยู่ที่ริมฝีปากของเขาตามด้วยยื่นหน้าไปใกล้หมายประทับริมฝีปากอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้มู่ลี่หยางเป็นฝ่ายฉกจูบนางเสียก่อน นางไม่ทันได้ตั้งสติร่างก็ถูกพลิกลงบนเตียง ลิ้นร้อนแทรกเข้ามาในโพรงปาก รสหวาบซ่านปลายลิ้นปล้นสติของหญิงสาวไปหมดสิ้น ไม่ต่างจากมู่ลี่หยางที่ถูกความเย้ายวนอ่อนหวานล่อลวงให้ลุ่มหลง ความร้อนรุ่มในกายทวีขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่ทุกอย่างจะหยุดไม่ได้ เพียงเขาละริมฝีปากนาง หญิงสาวก็สูดลมหายใจเฮือกใหญ่ “นี่คือสิ่งที่สามีภรรยาทำร่วมกัน” เขาพูดหลังจากปรับลมหายใจให้เป็นปกติ แต่ยามนี้เขาคร่อมร่างนางอยู่ กลิ่นอายหอม
ไข่มุกหมื่นปรารถนา Chapter 41. ได้ทุกอย่าง
มู่ลี่หยางเบี่ยงตัวหลบให้บ่าวรับใช้เข้ามา คนหนึ่งช่วยสวมเสื้อตัวนอกให้ อีกคนนั่งบนพื้นวางรองเท้าให้นางสวม“ท่านประมุขให้บ่าวสอบถามคุณหนูว่าต้องการให้จัดสำรับอาหารมาที่เรือนคุณชายมู่เลยหรือไม่”“อื้ม จัดมาเลย ข้าจะกินข้าวที่นี่” นางพูดขึ้นแล้วฉีกยิ้มกว้าง “พี่ลี่หยางกินข้าวด้วยกันนะ”มู่ลี่หยางยังไม่ทันพูดอะไร บ่าวคนหนึ่งก็เอ่ยขึ้นมาก่อน“นายท่านยังสอบถามว่าคุณหนูต้องการสิ่งใดหรือไม่”“ได้ทุกอย่างรึ” หญิงสาวถามกลับ ดวงตามีแววเจ้าเล่ห์ผุดขึ้น“บ่าวเป็นบ่าว ขอเพียงคุณหนูสั่งย่อมต้องทำตามเจ้าค่ะ”“อื้ม เช่นนั้นขนข้าวของเครื่องนอนของข้ามาไว้ที่นี่”“หะ!” มู่ลี่หยางถึงกับเก็บอาการไม่อยู่ “ไป๋...เอ่อ...ฟู่เหยียนอวี้ เจ้าเป็นหญิงจะมานอนห้องเดียวกับข้าไม่ได้”“แต่ที่ผ่านมาข้าก็นอนเตียงกับพี่ลี่หยางมาตลอด” หญิงสาวใช้แววตาที่มีหยาดน้ำตาเอ่อคลอจ้องมองเขา“ไม่มีพี่ลี่หยางอยู่ ข้าจึงนอนฝันร้าย หากได้นอนหนุนแขนพี่ลี่หยางเหมือนตอนที่เราอยู่ที่บ้านท่านหมอมู่ ข้าต้องหลับสบายอย่างแน่นอน”“เจ้าค่ะ บ่าวจะรีบจัดการให้ทันที” บ่าวรับใช้รับคำสั่งแล้วรีบออกไปโดยเร็ว หากมีบุรุษใดที่ปราบคุณหนูฟู่เหยียนอวี้ได
