Chapter26.

            เขาไม่ได้เอ่ยประโยคที่คิดในใจ อันฉีได้แต่ส่ายหน้าไปมา โยนถุงเงินใส่เขาแล้วขึ้นรถม้าจากไป  แรกทีเดียวเขาคิดว่าสถานที่แห่งนี้เหมาะแก่การฝั่งศพชิงหรู เชิงเขาแห่งนี้ดูสงบร่มรื่น เขาคิดจะฝั่งร่างนาง ปลูกดอกไม้ที่นางชอบ และเฝ้าดูแลจนกว่าเขาจะสิ้นลมตามนางไป

            ทว่าร่างที่แน่นิ่งมาเนิ่นนานค่อยๆ ขยับตัว ดวงตาของนางลืมตาขึ้น ร่างกายของนางอุ่นขึ้นและชีพจรกลับมาเต้นอีกครั้ง

            ‘ชิงหรู!’  กวงหมินเรียกนางด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น เขาเผลอเขย่าตัวนางด้วยกลัวว่านางจะหลับไปอีกครั้ง ‘ชิงหรู! เจ้ายังไม่ตาย!’

            เขามองริมฝีปากของนางขยับพยายามสื่อสารกับเขา แต่ครั้งนี้เขาไม่ได้ยินเสียงในหัวเช่นที่ผ่านมา นางชี้ที่ลำคอของตนเองท่าทางตกใจไม่แพ้กัน  ในทันใดนั้น เขาเข้าใจได้ในทันทีว่า สิ่งที่ปีศาจราคะได้จากชิงหรูไปไม่ใช่ชีวิตของนาง แต่เป็นเสียงของนางไป  เขารวบร่างนางกอดแนบแน่น กระซิบที่ริมหูอย่างอ่อนโยน

            ‘ไม่เป็นไร เจ้าไม่มีเสียงก็ไม่เป็นไร ข้าอ่านปากของเจ้าได้ ขอแค่เจ้ามีชีวิตอยู่ข้างกายข้าก็พอ’

            นั้นคือเรื่องราวเมื่อครึ่งปีก่อน

            ชิงหรูแลบลิ้นใส่ทำหน้าทะเล้น หากเป็นเมื่อก่อนนางคงไม่กล้าทำอะไรเช่นนี้  นางกวาดตามองใบหน้าของกวงหมิน

            ‘ท่านกลับมาเมื่อไหร่กัน’

            “ท่านพี่”  เขาแก้คำพูดของนางให้แล้วเลื่อนมือมาโอบกอดนาง “ข้าเป็นสามีเจ้า ต้องเรียกท่านพี่”

            ชิงหรูเขินอายจนแก้มเนียนแดงระเรื่อ เห็นเส้นผมของเขายังเปียกชื้นจึงยื่นมือไปแตะเบาๆ

            ‘อาบน้ำแต่เช้าจะไม่สบายเอานะ’

                       “กลัวน้องหญิงจะเหม็นเหงื่อเลยแอบอาบน้ำก่อนเข้ามาหา เห็นเจ้ารดน้ำดอกไม้อยู่ตั้งนานสองนาน แล้วยังเหม่อมองอีกาตัวนั้นอีก”

            ‘อ๊ะ! แย่แล้ว! ข้าลืมหม้อต้มโจ๊ก!’

            ชิงหรูลนลานขึ้นมาแต่กวงหมินกลับหัวเราะหัวเราะในลำคอ แน่นอนว่า หากเขายังเป็น ‘กวงหมิน’ คนเดิม คงไม่อาจส่งเสียงหัวเราะเช่นนี้ได้

            “ข้ายกลงจากเตาแล้ว เจ้านี่นะ ทำให้ข้าเป็นห่วงจนไม่อยากไปไหนไกลเจ้าเลย”  เขาพูดแล้วอุ้มนางขึ้นพาร่างนุ่มนิ่มกลับเข้ามาด้านในเรือน

            หลังจากชิงหรูฟื้นขึ้น ทั้งสองตกลงใช้ชีวิตร่วมกัน กราบไหว้ฟ้าดินเป็นสามีภรรยา เขาพานางมาที่หมู่บ้านเชิงเขา หาเช่าบ้านเก่าๆ ด้วยเงินในถุงที่อันฉีโยนให้ ในถุงนั้นเป็นก้อนทอง แม้จะทำให้พวกเขาสามารถใช้ชีวิตในเมืองได้อย่างสบาย แต่ทั้งสองตัดสินใจแล้วว่าจะใช้ชีวิตห่างไกลความวุ่นวาย         แต่กระนั้นก็ยังได้ยินข่าวคราวจากเมืองหลวง ฮองเฮาทรงตั้งพระครรภ์แล้ว

ชิงหรูสวมเสื้อผ้าจากผ้าฝ้ายเนื้อหยาบ นางไม่มีเสียง ทุกคนในหมู่บ้านจึงเข้าใจว่านางเป็นใบ้หูหนวก ผู้คนเห็นใจกวงหมินที่มีภรรยาเป็นหญิงใบ้  จากมือสังหารอันดับหนึ่งกลายเป็นนายพรานล่าสัตว์หาของป่าไปขาย ส่วนนางนั้น ทำอะไรไม่ได้มาก นอกจากปลูกผัก เลี้ยงไก่และดูแลแปลงดอกไม้ที่นางชอบ

‘ข้าเดินเองได้’  ชิงหรูพึมพำอย่างเขินอาย และใบหน้ายิ่งร้อนผ่าวเมื่อกวงหมินอุ้มนางมาวางไว้บนเตียง

“ข้าคิดถึงเจ้า”  เขาโน้มหน้าลงกระซิบชิดริมฝีปาก หากไม่เพราะคนในหมู่บ้านมาขอร้องให้ช่วยไล่หมาป่าที่เข้ามาขโมยลูกวัว เมื่อคืนเขาคงไม่ออกจากบ้านทั้งคืน เพิ่งกลับมารุ่งเช้าเช่นนี  

‘ไม่เจอกันแค่คืนเดียวเอง’   นางหลุบตาลง  ท่าทางอ่อนหวานเอาอกเอาใจเช่นนี้ ผ่านมาครึ่งปีที่ใช้ชีวิตร่วมกัน แต่นางยังไม่ชินเสียที แต่นางก็ชอบกวงหมินที่เป็นเช่นนี้ ไม่ใช่คนหน้าตายไร้ความรู้สึก

“ก็ภรรยาข้าอายุน้อย นับวันยิ่งงดงาม ส่วนตัวข้านั้นนับวันยิ่งแก่โรยราลงไป”

ถ้อยคำและน้ำเสียงแง่งอนไม่เข้ากับรูปร่างสูงใหญ่นี้ ทำให้ชิงหรูหัวเราะคิกคักแล้วเป็นฝ่ายยื่นจมูกไปกดที่แก้มเปื้อนเคราของเขาแรงๆ ตั้งแต่กวงหมินได้รับการปลดปล่อยจากพันธะสัญญา  เขากลับคืนเป็นมนุษย์ธรรมดาผู้หนึ่ง ไม่กลายร่างเป็นอีกา  ไม่ใช่ครึ่งคนครึ่งปีศาจอีกต่อไป พละกำลังของเขาก็เหลือเพียงวรยุทธที่มีมาแต่เดิม วันเวลาที่เคยหยุดนิ่งไปเริ่มเดินหน้าต่อไปอีกครั้ง ผู้อื่นจึงหยอกล้อว่ากวงหมินได้ภรรยาเด็ก ในขณะที่ชิงหรูได้สามีรุ่นราวคราวพ่อ  แน่นอนว่าทั้งสองไม่ได้ใส่ใจคำพูดของผู้อื่น  แต่ชิงหรูรู้ว่ากวงหมินมักชอบเอามาเป็นเรื่องลองใจนาง เขากลัวนางจะไปจากเขา  นางไม่รู้จะอธิบายอย่างไร  

ในวันนั้น...ก่อนที่นางจะหลับใหลไป นางรับรู้ถึงความปวดใจเจียดตายของเขา น้ำตาร้อนๆ ที่หยดลงบนใบหน้าและเสียงพร่ำเรียกหานางนั้น เหนี่ยวรั้งไม่ให้นางได้จากไป นางเข้าใจความรู้สึกของเขาเพราะนั้นคือความรู้สึกที่เกิดกับนางเช่นกัน

ไม่รู้เหตุใดปีศาจราคะยอมปล่อยนางและเขา แต่ทั้งสองไม่อยากคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาอีก หวังเพียงใช้ชีวิตร่วมกันอย่างมีความสุข

‘อ๊ะ!’

ชิงหรูร้องเสียงหลงเมื่อร่างของนางถูกประคองลงบนเตียง มือแข็งแรงคู่นั้นปลดเปลื้องเสื้อผ้าของนางออกอย่างรวดเร็ว สองมือเล็กๆ ผลักไสแต่ไม่เป็นผล

‘ท่านพี่จะทำอะไร’

“ชดเชยเมื่อคืนที่ไม่ได้อยู่กับเจ้า”

‘ไม่ได้นะ นี่มัน...นี่มันยังเช้าอยู่!’

“มีกฎข้อไหนห้ามสามีกินภรรยาตอนเช้าบ้าง”

กวงหมินโต้เถียงแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาไม่ปล่อยให้นางได้คิดสิ่งใดอีก ประกบริมฝีปากจุมพิตกลีบปากหวาน  จะจูบสักพันครั้งหมื่นครั้ง เขาก็ไม่มีวันเบื่อหน่าย

ทุกครั้งที่ถูกเขาจูบ สมองของนางจะคิดอะไรไม่ออกทุกคราวไป ปล่อยให้ปลายนิ้วของเขาลูบไล้เรือนร่างแผ่วเบา แต่ปลุกเลือดในกายให้เดือดพล่าน นางหยัดกายเข้าหา สองมือผลักไสเสื้อผ้าของเขาออก คนเจ้าเล่ห์ผู้นี้ตั้งใจมากินนานเป็นแน่ ไม่เช่นนั้นไม่อาบน้ำมาหานางอย่างนี้ เพราะกลัวนางจะเหม็นกลิ่นเหงื่อและคาวเลือดจากการล่าสัตว์

กวงหมินละจากริมฝีปาก ลากเรียวลิ้นบนผิวกายอ่อนนุ่ม ขมเม้มลำคอของนาง สองมือนวดคลึงทรวงอกก่อนย้ายริมฝีปากไปครอบครอง ร่างหญิงสาวบิดเร่าด้วยเสียวซ่าน ปลายลิ้นตวัดเลียปลายถันที่ถูกดูดกลืนจนกลายเป็นสีแดงระเรื่อ  นางถูกเขาจุมพิตไปทั่วร่าง ราวกับตัวเองเป็นเหยื่อที่หมาป่ากำลังแทะเล็ม การเคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้านี้ทำให้นางร้อนรุ่มและโหยหา  ทุกจุดที่เรียวลิ้นและนิ้วมือของเขาไล้ผ่านเกิดประกายความซ่านเสียวในช่องท้อง จนกระทั้งใบหน้าของเขาเคลื่อนลงต่ำ แทรกลิ้นเปียกร้อนเข้าไปในรอยแยกของกายสาว  นางอับอายที่เปิดเผยจุดอ่อนไหวให้เขาเห็นในเวลาเช้าเช่นนี้ สองมืออยากผลักไสแต่กลับวางบนศีรษะที่เปียกชื้นเล็กน้อย ส่ายสะโพกร่อนรับลิ้นร้อนที่ปรนเปรอสวาท

ดวงตาของกวงหมินพราวระยับ รับรู้ถึงทุกห้วงอารมณ์ของหญิงสาว เล้าโลมจนช่องรักหลั่งน้ำหวาน ทั้งลิ้นและนิ้วมือเร่งเร้าจนร่างกายหญิงสาวเกร็งกระตุกด้วยถึงจุดสุขสม เขาจึงขยับตัวขึ้นเหนือร่างที่อ่อนระทวย สายตาเฝ้ามองนาง ใช้ขาใหญ่แยกเรียวขาของนางออกจากกันแล้วโน้มตัวเข้าประชิด ท่อนเอ็นแข็งแกร่งร้อนรุ่มบดเบียดแนบชิดกลีบเนื้ออ่อนไหว เขากดแก่นกายสอดประสานอย่างเนิบช้า ทว่าช่องรักนั้นบีบรัดจนเขาต้องแหงนหน้าครางในลำคออย่างเปี่ยมสุข  

หญิงสาวลืมตามองเขา ดวงตาประสานกันเห็นเพียงเงาซึ่งกันและกัน และร่างกายใหญ่โตเคลื่อนไหวบดเบียดแนบชิด ทรวงอกของนางเสียดเสียวเพราะการเสียดสีของเขา เขาโยกสะโพกเนิบช้าแต่ล้ำลึก  นางยกมือขึ้นคล้องคอของเขา วิงวอนขอร้องให้เขาเร็วขึ้น แรงขึ้น เพื่อปลดปล่อยนางอีกครั้ง

“ให้ข้าเร็วขึ้นกว่านี้หรือ” เขาถามเสียงพร่าทั้งที่รู้อยู่แก่ใจ นางได้แต่พยักหน้าอย่างลืมอาย ครางกระเส่าใต้ร่างของเขา เขาเพิ่มแรงขยับสะโพกสอบขึ้นอีก ทั้งที่รู้แต่เหมือนแกล้ง ยิ่งทำให้หญิงสาวทรมาน

‘เร็วอีก...ท่านพี่...’   นางหยัดสะโพกเข้าหา ช่องรักขมิบตอดรัดอย่างไม่รู้ตัว ทำให้เขาคำรามในลำคอ จับเรียวขาของนางพาดบ่าแล้วเริ่มขย่มโยกเร็วขึ้น แรงขึ้น ร่างของนางเคลื่อนไหวสอดประสานกับเขา ทรวงอกงามไหวกระเพื่อมเย้ายวน เอวสอบกระแทกแก่นกายหนักหน่วงและสอดลึก ความเสียวซ่านแล่นไปทั่วร่าง  ร่างหญิงสาวบิดเร่า ระลอกความรัญจวนถาโถมจนหญิงสาวหวีดร้องเพราะถึงจุดสุขสมพร้อมกับชายหนุ่มที่กดแก่นกายเข้าไปจนสุดท้ายเพื่อปลดปล่อยน้ำรักในกายสาว

ชายหนุ่มปรับลมหายใจครู่หนึ่งจึงยอมถอนแก่นกายออกช้าๆ  หญิงสาวครางเบาๆ สิ้นเรี่ยวแรงจะเคลื่อนไหว ปล่อยให้เขาโอบกอดและลูบไล้เรือนร่างอย่างปลอบโยน กวงหมินเผลอมองไปนอกหน้าต่าง อีกาตัวนั้นบินจากกิ่งไม้ไปแล้ว  ชิงหรูขยับตัวนอนหนุนแขนแล้วโอบกอดร่างของชายคนรักแล้วหลับใหลไปอีกครา แต่ครั้งนี้ชิงหรูไม่ต้องกลัวแล้วว่า เมื่อลืมตาตื่นมาจะไม่เห็นใครอีก เพราะนับจากนี้ กวงหมินจะอยู่ข้างกายตลอดไป.