แชร์

Chapter 32. ตรวจสินค้า

ผู้เขียน: เพลงมีนา
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2024-12-15 00:28:34

“เจ้าขนของลงแล้วรอให้เถ้าแก่จางตรวจสินค้าก่อน”

“เอ่อ...”

“ข้าดูแลนางเอง ไม่ได้เอานางไปฆ่าไปแกงหรอก”  

หวงหลันหัวเราะอย่างมีจริตแล้วพาไป๋เซ่อหายไปด้านใน มู่ลี่หยางได้แต่มองตาม เขาไม่สะดวกเข้าไปด้านในเพราะเป็นเขตหวงห้าม จึงได้แต่ทำตามที่หวงหลันสั่ง  ร่างกายสูงใหญ่กำยำแบกหามอย่างคล่องแคล่ว ผู้อื่นไหว้วานให้เขายกของหนัก เขาก็ทำให้โดยไม่อิดออด อาศัยว่าที่แห่งนี้รับซื้อของป่าที่เขานำมาขายโดยไม่กดราคาเหมือนที่อื่น  สิ่งใดที่พอทำได้ เขาเต็มใจช่วย ทว่าครั้งนี้เขาเพียงแต่เป็นห่วงไป๋เซ่อ เกรงว่านางจะสร้างความเดือดร้อนให้ตัวเองหรือผู้อื่น

“มีเรื่องใดรึ ปกติไม่เห็นเจ้าใจลอยเช่นนี้”  เถ้าแก่เอ่ยถามอย่างเป็นกันเองขณะส่งพวงเงินให้มู่ลี่หยาง

“ข้าเป็นห่วง...น้องสาว”

“น้องสาว?”   เถ้าแก่จางเลิกคิ้วประหลาดใจ “เจ้าพาเด็กๆที่บ้านหมอมู่มาด้วยรึ ข้าไม่เห็นผู้อื่น นึกว่าเจ้ามาเพียงลำพังจึงใช้งานเจ้าเกินเวลาไปมาก”

มู่ลี่หยางไม่รู้จะอธิบายอย่างไร ทว่าหวงหลันก็เดินนำออกมา นางรู้ว่ามู่ลี่หยางชะเง้อมองหาหญิงสาวก็หัวเราะคิกคักแล้วเบี่ยงตัวให้ไป๋เซ่อก้าวออกมายืนด้านหน้า  ไป๋เซ่อสวมชุดสาวใช้เรียบง่ายแต่ไม่อาจปกปิดความงามไร้เดียงสาได้ ริมฝีปากสีชาดคลี่ยิ้มราวกับเด็กน้อยได้ของถูกใจ แน่นอนว่าสตรีนางใดก็มักชื่นชมเสื้อผ้าสวยงามทั้งนั้น ในมือของนางยังมีเสื้อผ้าอีกสองชุดที่หวงหลันมอบให้

“นั่น...น้องสาวเจ้ารึ”  เถ้าแก่จางถึงกับถามออกมาอย่างไม่เชื่อ

“ข้าเป็นน้องสาวของเขา”  ไป๋เซ่อพยักหน้ายืนยัน แต่หวงหลันยกมือขึ้นป้องปากหัวเราะ ไป๋เซ่อเอียงคอมองด้วยสีหน้างุนงงก่อนสบตากับมู่ลี่หยาง

“ข้าพูดอะไรผิดหรือ? หงเซ่อสอนข้ามาเช่นนี้จริงๆนะ”

“เจ้าพูดไม่ผิดหรอก” มู่ลี่หยางถอนหายใจ นางใสซื่อถึงเพียงนี้ถ้าขาดคนดูแลจะเป็นเช่นไร

“อ่อ...เข้าใจแล้ว”  เถ้าแก่จางพูดขึ้นตามด้วยรอยยิ้ม คงเป็นคนที่หมอมู่ช่วยไว้เหมือนเด็กกำพร้าคนอื่นๆ เพียงแต่ครั้งนี้เป็นหญิงสาวสวยสะพรั่ง  “เจ้าชื่ออะไรนะ”

“ไป๋เซ่อเจ้าค่ะ”  หญิงสาวตอบด้วยรอยยิ้ม

“ชอบเสื้อผ้าที่ข้าหรือไม่” หวงหลันเอ่ยถาม

“ชอบเจ้าค่ะ ชอบมาก”  ไป๋เซ่อยิ้มกว้าง “ข้าไม่ต้องใส่เสื้อของพี่ลี่หยางแล้ว”

“แค่กๆ”  มู่ลี่หยางถึงกับสำลักน้ำลายตัวเอง แล้วปรับสีหน้าครู่หนึ่งก่อนเอ่ย “ขอบคุณแม่นางหวงหลัน”

“ขอบคุณแม่นางหวงหลัน”  ไป๋เซ่อพูดตามมู่ลี่หยาง

“เจ้าทำอะไรอยู่ที่บ้านท่านหมอมู่รึ”  เถ้าแก่จางถามแววตามีเลศนัย

ไป๋เซ่อเห็นแววตาเช่นนั้นแล้วรู้สึกกลัวขึ้นมาจึงขยับไปซ่อนกายอยู่ด้านหลังมู่ลี่หยาง หวงหลันหัวเราะร่าแล้วใช้พัดในมือตีต้นแขนเถ้าแก่จางเบาๆ

“เจ้าก็ทำให้เด็กกลัว”

“ข้าแค่ถาม...เผื่อนางอยากมาทำงานที่นี่”

“ทำงาน?”  ไป๋เซ่อโผล่หน้ามาจากแผ่นหลังของมู่ลี่หยาง “ได้เงินหรือไม่”

“ทำงานก็ต้องย่อมได้เงินสิ” หวงหลันหัวเราะ

“ถ้า...ถ้าเช่นนั้น...”

“เจ้าไม่ต้องทำสิ่งใดทั้งสิ้น”  มู่ลี่หยางเอ่ยเสียงดุทำเอาไป๋เซ่อสะดุ้งแล้วหดตัวกลับไปอยู่ด้านหลังเช่นเดิม

“ได้ๆ นางไม่ต้องทำสิ่งใดทั้งสิ้น” หวงหลันพูดล้อพรานหนุ่ม “แต่ถ้าเปลี่ยนใจก็แวะมาที่ได้เสมอ”

“ขอบคุณ” เขาเอ่ยเสียงเรียบ “ขอตัวลา”

“เดินทางดีๆล่ะ”

เถ้าแก่จางกับแม่นางหวงหลันเอ่ยขึ้นพร้อมกัน แต่ใบหน้ากลั้นหัวเราะ มู่ลี่หยางหมุนตัวเดินออกมาแต่เพราะคนข้างหลังเดินช้ามาก เขาจึงคว้าข้อมือข้างหนึ่งกึ่งลากกึ่งจูงให้เดินไปที่รถลากเทียมลาที่จอดอยู่ด้านหลัง   เขาเห็นนางนิ่งไปจึงเอ่ยถาม

“มีเรื่องใดรึ”

“เอ่อ...พี่ลี่หยางไม่ชอบให้ข้ารับของจากแม่นางหวงหลันใช่หรือไม่”  นางถามแต่เมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบก็ก้มมองเสื้อผ้าที่ถือมาอย่างเสียดาย “เช่นนั้นข้าจะเอาไปคืน”

“เขามอบให้ด้วยน้ำใจ เจ้าก็รับไว้เถิด”

“ข้ารับไว้ได้จริงๆหรือ?”

“ได้”

“แน่นะ”

“อื้ม” 

มู่ลี่หยางอ่อนใจแต่สุดท้ายก็ยิ้มให้นาง เป็นรอยยิ้มที่ทำเอาไป๋เซ่อตาพร่าไปชั่วขณะ เขาเห็นนางเหม่อลอยก็กระแอมไอออกมา ไป๋เซ่อจึงได้สติแล้วส่งยิ้มกว้าง

“ข้าชอบ”

“ชอบอะไร”

“ชอบที่พี่ลี่หยางยิ้ม”

ถ้อยคำของนางทำเอามู่ลี่หยางชะงัก พลันสีหน้าค่อยๆ กลายเป็นแดงเรื่อจนเขาต้องหันหลังให้

“เจ้า...ขึ้นไปนั่งบนรถเถอะ ข้าจูงลาคนเดียวก็พอ”

“แต่ว่า...”

“กล้าดื้อกับข้ารึ” 

เขาหันมาดุ  ดุนางเหมือนเวลาดุเด็กกำพร้าในบ้านท่านหมอมู่ ไป๋เซ่อส่ายหน้าไปมาแล้วปีนขึ้นไปนั่งบนรถเทียมลา  มู่ลี่ หยางเห็นนางนั่งเรียบร้อยดีแล้วจึงจูงลาเดินออกมา   ไป๋เซ่อมองผู้คนรอบกาย ราวกับเคยเห็นภาพเหล่านี้มาก่อน  ขณะนั้นเอง รถม้าหรูหราคันหนึ่งเคลื่อนผ่านสายตาของนาง ม่านหน้าต่างขยับไหวแต่กลับมองเห็นบุรุษหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านใน  หญิงสาวยกมือขึ้นกุมขมับ  มีบางสิ่งต่อต้านความคิด แล้วภาพบางอย่างก็ซ้อนเข้ามาในความทรงจำ   นางต่อสู้เพื่อเอาตัวรอดแต่พลาดท่าถูกทำร้ายจนร่วงตกหน้าผา  นางปวดหัวจนแทบหลั่งน้ำตา  เหตุใดรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งที่ต้องทำ และต้องทำให้สำเร็จ

            “ไป๋เซ่อ”  มู่ลี่หยางเห็นสีหน้าขาวซีดก็อดเป็นห่วงไม่ได้  แต่เมื่อไม่ได้ยินนางขานรับ เขาก็เรียกนางอีกครั้ง “ไป๋เซ่อ”

            หญิงสาวตวัดสายตาจ้องมอง แววตาคมกริบราวมีดปีกจักจั่น

“เจ้าเรียกใคร ...ชื่อของข้า...”

“ชื่อของเจ้า?”  มู่ลี่หยางจ้องมองนาง พลันหญิงสาวส่ายหน้าไปมา ยกมือขึ้นกุมขมับร่างโอนเอนราวกิ่งหลิวต้องลม เขายื่นมือไปประคองให้เอนตัวลงนอนแล้วหยิบหมวกปีกกว้างมาพัดให้คลายร้อน

“ไป๋เซ่อ ...เจ้าปวดหัวอีกแล้วรึ”

“พี่ลี่หยาง”  นางลืมตามองเขาทำตาปริบๆ ราวเด็กน้อย “ข้า....”

“ปวดหัวก็นอนนิ่งๆ เราจะกลับบ้านกัน”

“ไม่ได้...ยังไม่ได้ซื้อข้าวสาร”

“เจ้าปวดหัวมาก ข้าจะพากลับไปให้พ่อบุญธรรมตรวจอาการ”

“ข้าดีขึ้นแล้ว”  นางยืนยัน

มู่ลี่หยางนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วเอ่ยถาม “เมื่อครู่เจ้าพูดว่าเจ้าชื่ออะไร”

“ข้าชื่ออะไร?” นางทำหน้างุนงง “ข้าชื่อไป๋เซ่อ”

มู่ลี่หยางเพียงแค่พยักหน้ารับไม่พูดอะไรอีก ได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในอก เขามองเลยไปยังรถม้าที่เพิ่งเคลื่อนผ่านไป  ไม่ว่านางจะเป็นใคร เขาก็ตั้งใจว่าจะดูแลนางจนกว่านางจะพบครอบครัวที่แท้จริงของนาง.

บทที่เกี่ยวข้อง

  • ไข่มุกหมื่นปรารถนา    Chapter 33.  ละเมอ

    การเคลื่อนไหวด้านนอกทำให้มู่ลี่หยางขยับตัวลุกขึ้นจากเตียงนอนอย่างรวดเร็ว เขาปรับสายตากับความมืดครู่หนึ่งแล้วค่อยๆ ย่างเท้าออกไปอย่างเงียบเฉียบ ทว่าภาพที่เห็นทำเอาเขายืนมองด้วยความตกใจ ราวกับภาพวาดใต้แสงจันทร์กระจ่างมีเงาร่างอรชรยืนอยู่ ผมดำยาวสยายพลิ้วไหวตามสายลมราตรี “ไป๋เซ่อ” มู่ลี่หยางเรียกแล้วเดินเข้าไปใกล้ หญิงสาวไม่หันมาเขาจึงเอื้อมมือไปแตะไหล่นางเบาๆ เจ้าของร่างจึงหันมาแต่แววตาดูว่างเปล่า เขาจับไหล่ให้นางหันมาเผชิญหน้ากับเขา “ไป๋เซ่อ” เขาเพิ่มน้ำเสียงเรียกนางอีกครั้ง ดวงตาคู่งามปิดเปลือกตาลงครู่หนึ่งแล้วร่างเย็นเยียบก็อ่อนยวบลง เขารีบประคองนางไว้ก่อนที่จะล้มลงไป “ไป๋เซ่อ” เขาเรียกนางซ้ำอีก ไม่ใช่ครั้งแรกที่เห็นนางเดินละเมอออกมาที่ลานบ้านเช่นนี้ หญิงสาวค่อยๆ ลืมตาขึ้น นางมองเขาอย่างงุนงงพลันรู้สึกหนาวจึงขดตัวซุกในอกราวกับลูกนกพลัดตกรัง “พี่ลี่หยาง” มู่ลี่หยางช้อนร่างนุ่มขึ้นแล้วพากลับมาที่พักของตน วางนางลงบนที่นอนแล้วคลี่ผ้าห่มคลุมร่างนางไว้ เท้าเล็กๆ ถูไปมา เขาส่ายหน้าแล้วหยิบเสื้อของตนมาคลุ

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-15
  • ไข่มุกหมื่นปรารถนา    Chapter 34.  โอสถที่หายไป

    หมอมู่จางหมิ่นโบกมือไปมาราวกับไล่แมลงรำคาญ “ต้องการสิ่งใดก็พูดมา” “โอสถของประมุขหายไป” “หือ?” คราวนี้หมอมู่เลิกคิ้วประหลาดใจ “ปกติคุ้มกันอย่างดีมิใช่รึ?” “เป็นข้าที่สะเพร่าเองจึงได้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น” “สะเพร่า? คนอย่างหลิวชิงรึจะสะเพร่าได้ถึงเพียงนี้” หมอมู่ส่ายหน้าไปมา “แต่ข้าออกจากพรรคกระเรียนดำมาสิบกว่าปีแล้ว จะไปเคยพบเห็นโอสถของท่านประมุขได้อย่างไร” สิ่งที่ทำให้มู่จางหมิ่นวางมือเรื่องในพรรคมารก็เพราะ ‘โอสถ’ ของท่านประมุข สองมือเคยเปื้อนเลือด ฆ่าคนเป็นผักปลา แต่เขาล้างมือและใช้ความรู้รักษาผู้อื่น แม้ไม่อาจชดเชยที่ทำมาแต่ก็พยายามทำเท่าที่มือคู่นี้จะทำได้ นั้นคือเหตุผลที่เขารับเลี้ยงเด็กกำพร้าเหล่านี้ “เข้าเรื่องเลยแล้วกัน เจ้าจะได้ไม่เสียเวลา” หลิวชิงหยิบกระดาษม้วนออกมาคลี่ออกแล้วส่งให้หมอมู่จางหมิ่น หมอมู่ถึงกับขมวดคิ้วด้วยสีหน้าตกตะลึง “ท่านหมอมู่...” “ข้า...” ยังไม่ทันพูดจบประโยค เสียงเด็กๆ ร้องเรียก ‘พี่ลี่หยาง’ มู่ลี่หยางที่เพิ่งกลับจา

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-15
  • ไข่มุกหมื่นปรารถนา    Chapter 35. ทำอย่างไร

    เสียงถอนหายใจดังขึ้นก่อนที่ขวดและตลับยาหลายชนิดมาอยู่ตรงหน้ามู่ลี่หยาง เด็กคนนี้เขาเลี้ยงเองมากับมือ แม้จะมารู้จักกันตอนสิบกว่าขวบแล้ว แต่ก็รักเอ็นดูราวบุตรชายแท้ๆ “ข้าไม่รู้ว่านางคือฟู่เหยียนอวี้” มู่จางหมิ่นพูดไปตามจริง “และนางคือโอสถของท่านประมุข”“โอสถ?”“เจ้าไม่ต้องกังวลไป หากเป็นเช่นที่ข้าคาดคิด เลือดของนางรักษาโรคประหลาดของท่านประมุข และเพราะนี้ท่านประมุขจะทำร้ายนางไม่ได้ แต่หากความลับนี้แพร่พรายออกไป แน่นอนว่าหลายคนต้องหวังกำจัดนาง เพราะถ้านางตายก็เท่ากับได้ทำลายประมุขพรรคกระเรียนดำลงได้” “พ่อบุญธรรมจะให้ข้าทำอย่างไร”“ดูแลนางให้ดี” มู่จางหมิ่นยิ้มแต่มีรอยเศร้าในดวงตา “แต่ความทรงจำนางอาจกลับมาได้ทุกเมื่อ ข้าไม่รู้ว่า หากนางจำได้ว่าตนเองเป็นใคร จะยังจำเรื่องราวในตอนนี้ได้หรือไม่”“พ่อบุญธรรมหมายความว่า...นางอาจจำช่วงเวลาที่นางเป็นไป๋เซ่อไม่ได้...”“ถูกต้อง”“ข้าเข้าใจแล้วขอรับ”“ดี” มู่จางหมิ่นพยักหน้า คราวนี้เขาหันไปหยิบกระบี่ที่เก็บรักษาอย่างดียื่นให้มู่ลี่หยาง “รับไว้ เผื่อใช้ยามจำเป็น”มู่ลี่หยางยื่นสองมือมารับกระบี่ เขารู้ว่ากระบี่เล่มนี้มีความหมายต่อพ่อบุญธรรมมากเพ

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-15
  • ไข่มุกหมื่นปรารถนา    Chapter 36. คนตรงหน้า

    คนตรงหน้านี้คือพี่ลี่หยางจริงๆหรือ? นางถามตัวเองแล้วกวาดสายตามองทั่วร่างก่อนพยักหน้ารับกับตัวเอง เขาคือพี่ลี่หยางจริงๆ เหตุใดเขาดูหล่อเหลาถึงเพียงนี้ มู่ลี่หยางถูกดวงตาคู่นั้นจ้องมองราวกับตัวเองขนมถังหู่ลู่ ก่อนที่นางจะทำลายไหลยืด เหมือนตอนเห็นขนมในมือหงเซ่อ เขาจึงพูดเรียกสติของนาง “พร้อมเดินทางหรือยัง” “อ้อ!” นางได้สติแล้วพยักหน้าหงึกหงัก “ข้าพร้อมแล้ว” มู่ลี่หยางพยักหน้ารับ ปรายตามองหลิวชิงผู้มีสีหน้าอ่อนใจ เมื่อครู่เขาเห็นหลิวชิงเรียก ‘ฟู่เหยียนอวี้’ อยู่หลายครั้งแต่คนในห้องยังไม่เปิดประตู เขาจึงเรียกนาง ‘ไป๋เซ่อ’ หญิงสาวในห้องจึงเปิดประตูยื่นหน้าออกมา “นางแค่ไม่คุ้นกับชื่อฟู่เหยียนอวี้” มู่ลี่หยางพูดกับหลิวชิง “ข้าเข้าใจแล้ว” หลิวชิงพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มบางเบา “หากแต่อยู่ต่อหน้าผู้อื่นเกรงว่าไม่สามารถเรียกคุณหนูว่าไป๋เซ่อได้ ข้าไม่ต้องการให้ผู้อื่นรู้ว่าคุณหนูมีปัญหาเรื่องความทรงจำ” “ไม่เป็นไรข้าว่าฟู่เหยียนอวี้ก็ได้” หญิงสาวฉีกยิ้มกว้าง “แต่ให้พี่ล

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-17
  • ไข่มุกหมื่นปรารถนา    Chapter 37. แสร้งทำเป็นไม่เห็น

    มู่ลี่หยางย่อมรู้ว่ามีดวงตาคู่หนึ่งจ้องมองอยู่ เขาแสร้งทำเป็นไม่เห็นบังคับม้าให้ความเร็วให้สัมพันธ์กับรถม้า เขาทนการจ้องมองของนางไม่ไหวจึงหันไปส่งสายตาดุใส่ หญิงสาวสะดุ้งโหยงแล้วผลุบเข้าไปในรถม้าหลิวชิงผู้เห็นทุกอย่างอดกลั้นมานานจึงเผลอหัวเราะออกมา“เจ้าหัวเราะอะไร”“ขออภัยขอรับ...ข้าไม่หัวเราะแล้ว”“ก็เห็นอยู่ว่าเจ้าหัวเราะข้า” นางยู่ปากใส่ “ไม่มีหงเซ่ออยู่ก็ไม่มีใครปกป้องข้าเลย”“คุณหนูยังมีมู่ลี่หยางอยู่...หากข้าทำให้คุณหนูไม่พอใจก็ไปฟ้องเขาก็ได้นี่ขอรับ”“ข้าทำอย่างนั้นได้รึ” นางกะพริบตาใส่“ขอรับ”“ดีล่ะ ถ้าใครรังแกข้า ข้าจะไปฟ้องพี่ลี่หยาง”หลิวชิงยิ้มแล้วเอ่ยถาม “พรานป่าผู้นั้นดีกับคุณหนูหรือไม่ขอรับ”“แน่นอน!” ไป๋เซ่อพยักหน้าหงึกหงัก “เขาดีกับข้าที่สุด ไม่ให้ข้าทำงานหนัก เสื้อผ้าก็ยกให้ข้า ผ้าห่มของเขา ซ้ำยังมีที่นอนของเขาด้วย คืนใดที่ข้านอนละเมอ เขาก็ให้ข้านอนเตียงของเขาได้”“คุณหนู...นะ...นอน...นอนเตียงเดียวกับนายพรานผู้นั้นหรือขอรับ”ไป๋เซ่อพยักหน้าหงึกหงัก “ก็ใช่นะสิ เขาดีกับข้ามากจริงๆ”คราวนี้หลิวชิงยิ้มแข็งค้าง หากเผลอทำอะไรให้ฟู่หยียน อวี้ไม่พอใจจริง มู่ลี่หยางคงไม

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-17
  • ไข่มุกหมื่นปรารถนา    Chapter 38. อยากให้อยู่ด้วยกันตลอดไป

    ดวงตากลมจ้องมองวาววับ “เห็นทีพี่ลี่หยางคงไม่ได้กลับแล้วล่ะ” รอยยิ้มผุดขึ้นอีกครั้ง “ข้าอยากให้พี่ลี่หยางอยู่กับข้าตลอดไป” ยามนี้นางมีความคิดเหมือนเด็กน้อย คงไม่รู้ว่าคำว่า ‘ตลอดไป’ นานเพียงใด แต่มู่ลี่หยางก็ถือว่านางได้พูดแล้ว แม้วันหนึ่ง นางจะลืมว่าเคยพูดประโยคนี้กับเขาก็ตาม “สบายใจแล้วก็กลับไปนอนเสียเถิด พรุ่งนี้ออกเดินทางแต่เช้า” “อื้ม” นางพยักหน้ารับ ทว่าก้าวเดินได้เพียงสองก้าวก็ต้องชะงัก ร่างสูงใหญ่สืบเท้าขึ้นมาขวาง มูลี่หยางรับรู้ได้ว่ามีคนเข้ามาใกล้จึงใช้ร่างตนเองบังร่างของไป๋เซ่อ เพียงพริบตา หญิงสาวจึงรู้ว่ารอบกายมีคนสวมชุดดำล้อมอยู่ถึงสิบคน มือเล็กจับชายเสื้อด้านหลังของมู่ลี่หยางไว้แน่น “รบกวนหลีกทางให้ด้วย” มู่ลี่หยางเอ่ยเสียงราบเรียบ คนกลุ่มนั้นไม่เอ่ยตอบแต่กลับชักกระบี่ออกมา มู่ลี่หยางยกกระบี่ที่ยังอยู่ในฝักตั้งรับการปะทะจากอีกฝ่าย เขาพลิกตัวหลบแต่คว้าข้อมือเรียวเล็กไว้แน่นอย่างปกป้อง ชายอีกคนถือกระบี่พุ่งเข้าใส่ มู่ลี่หยางใช้นิ้วโป้งดันฝักกระบี่ดีดออกไปกระแทกใส่ร่างคนผู้นั

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-17
  • ไข่มุกหมื่นปรารถนา    Chapter 39. ตัดสินใจ

    “นั้นเป็นเรื่องที่ข้าตัดสินใจเอง” “เอาเถอะ เรื่องของเจ้า หาใช่เรื่องที่ข้าต้องใส่ใจ” หญิงสาวลุกขึ้นยืนแล้วก้าวเข้ามาใกล้เด็กหญิงตัวน้อย “เหตุใดไม่ตบแต่งนางเป็นภรรยาเสีย จะได้อยู่ข้างกายเจ้าไปชั่วชีวิต” “นางเป็นน้องสาวข้า!” “น้องสาว?” “เจ้าหลอกใครก็ได้ แต่หลอกข้าไม่ได้หรอกนะ ฟู่อวิ๋นเซิง” ปีศาจสาวหัวเราะร่าแล้วปรายตามองเด็กหญิงตัวน้อย มือเรียวงามยื่นไปหมายลูบศีรษะน้อยๆ นั้น ทว่าฟู่อวิ๋นเซิงกลับดึงร่างเล็กมาหลบด้านหลังของเขาอย่างรวดเร็ว ดวงตาสีโลหิตเห็นเช่นนั้นแล้วก็แหงนหน้าหัวเราะ “ได้ ข้าจะรอดูวาระสุดท้ายของเจ้า” “ไม่ต้องให้เจ้าลำบากรอนานนักหรอก” ปีศาจราคะเลิกคิ้วเล็กน้อย แต่ไม่ได้เอ่ยวาจาใด นางเดินผ่านศพคนตายมากมายไปที่รถม้า บ่าวชายผู้นั้นประคองนายหญิงขึ้นรถม้าแล้วจึงหันมาสบตากับเด็กน้อยที่ยื่นหน้ามาจากด้านหลังฟู่อวิ๋นเซิง เขาผงกศีรษะเล็กน้อยแล้วทำหน้าที่เป็นสารถี บังคับม้าเคลื่อนจากไป เมื่อเห็นรถม้าไปไกลลับตาแล้ว ฟู่อวิ๋นเซิงจึงทรุดตัวลงนั่งบนส้นเท้า ยกมือขึ้นลูบใบหน้าของเด็กหญิงเบาๆ

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-17
  • ไข่มุกหมื่นปรารถนา    Chapter 40. ดูด้วยตาตัวเองสิ

    “แค่ฟกช้ำเล็กน้อย ประมุขฟู่ให้คนจัดยาสมุนไพรให้ข้าแช่ตัว ข้าเพิ่งขึ้นจากน้ำ เจ้าก็วิ่งพรวดพราดเข้ามาเสียก่อน” “จริงรึ” “เจ้าก็ดูด้วยตาตัวเองสิ” มู่ลี่หยางอดยิ้มไม่ได้ ปล่อยให้หญิงสาวเดินวนรอบตัวซ้ำยังใช้มือลูบคลำเนื้อตัวอีก เขาต้องรีบคว้ามือนางไว้ก่อนที่มือเล็กๆ นั้นจะเลื่อนลงไปต่ำกว่าเอว “พอแล้ว” “แต่...” “ตรงนั้นจับได้เฉพาะผู้เป็นภรรยาข้าเท่านั้น” คิ้วเรียวงามขมวดยุ่งเหยิง นางเอียงคอมองเขาก่อนเอ่ยวาจาไร้เดียงสา“เช่นนั้นพี่ลี่หยางก็รับข้าเป็นภรรยาสิ” คราวนี้มู่ลี่หยางนิ่งงันไป ดวงตาสุกใสจ้องมองอย่างรอคำตอบ นางคงไม่รู้สินะว่า ‘ภรรยา’ หมายถึงสิ่งใด คิดได้ดังนี้เขาก็ถอนใจออกมา “ทำไมรึ” ฟู่เหยียนอวี้ทำปากยื่น “พี่ลี่หยางจะให้ผู้ใดเป็นภรรยา” “ช่างเถิด” มู่ลี่หยางพยายามเปลี่ยนเรื่อง แล้วเป็นฝ่ายใช้สายตาสำรวจนาง “เหตุใดเจ้าแต่งกายไม่เรียบร้อยเช่นนี้” ฟู่เหยียนอวี้ก้มมองตัวเองแล้วแลบลิ้นทำหน้าทะเล้น “ก็ข้าเป็นห่วงพี่ลี่หยางนี่ พอตื่นมาก็รีบวิ่งมาหาพี่ลี่หยาง

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-17

บทล่าสุด

  • ไข่มุกหมื่นปรารถนา    Chapter 49.  จบ

    “เจ้ารู้หรือไม่ บิดาของเจ้าที่เป็นหมอวิปลาสล้มเหลวกับการสร้างโอสถเลือดมาหลายสิบปีจนยอมเป็นทาสปีศาจเช่นข้า มารดาของเจ้ากลืนไข่มุกหมื่นปรารถนาของข้ายามตั้งครรภ์เจ้า ไม่เช่นนั้นเจ้าคงไม่รอดตั้งแต่อยู่ในครรภ์มารดา แต่สิ่งที่พวกเขาไม่รู้ก็คือ เจ้ามีปราณบริสุทธิ์ในตัวเองมากเพียงใด”ดวงตาของสาวงามเปลี่ยนเป็นสีแดงโลหิต รอยยิ้มก็ดูน่ากลัวเช่นกัน ริมฝีปากงามคลี่ยิ้มออกมาแล้วเอ่ย“นอกจากเลือดจะเป็นโอสถทิพย์แล้ว พลังปราณไม่จำกัดของเจ้ายังทำลายทุกสิ่งได้ในพริบตา”“พอแล้ว” ฟู่อวิ๋นเซิงตวาด “นางไม่ควรแบกรับเรื่องเหล่านี้”“อย่ามาแสร้งทำใจดี” ปีศาจราคะหัวเราะในลำคอ “เจ้าใช้นางจนพอใจแล้วจึงทำเป็นมีเมตตารึ”“ไม่! ข้าต้องการให้นางเป็นแค่หญิงสาวคนหนึ่ง ได้มีชีวิตที่ดีก็เท่านั้น”“เพราะรู้สึกผิดกับทุกชีวิตที่ตายไปหรือไร” นางหัวเราะร่วน “จู่ๆ ก็อยากเป็นคนดีกันเสียจริง”“เพราะว่า...ข้าพอแล้ว” ฟู่อวิ๋นเซิงกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่สายตาหยุดอยู่ที่หลิวชิง “ชีวิตข้า...อยู่มาพอแล้ว”“อวิ๋นเซิง” หลิวชิงเรียกเขาอย่างปวดร้าว เขาย่อมรู้ว่าร่างกายของฟู่อวิ๋นเซิงเป็นเช่นไร หากนับจากนี้ไม่ได้ดื่มเลือดโอสถอี

  • ไข่มุกหมื่นปรารถนา    Chapter 48 ก่อกรรมไว้มากมาย

    “ฟู่อวิ๋นเซิง! เจ้าก่อกรรมทำเข็นมามาก คร่าชีวิตผู้บริสุทธิ์ไปนับร้อย และยังสั่งสมผู้คนจิตใจชั่วช้าไว้อีก เห็นทีหากวันนี้ข้าไม่จัดการเจ้าและพรรคกระเรียนดำให้สิ้นซากก็เกรงว่าจะไม่สามารถทำให้ผู้อื่นอยู่อย่างสงบสุขได้” “นักพรตอี๋” ฟู่อวิ๋นเซิงหัวเราะร่า “วาจาที่เจ้าพ่นออกมาล้วนหาเพียงความชอบให้ตนเอง ข้ากับคนของข้าอยู่ในหุบเขาอู่อี๋มาหลายสิบปี มีแต่คนอย่างพวกเจ้าที่แส่มาหาเรื่องถึงที่ บุกมาถึงบ้านข้าทำร้ายคนของข้าแล้วเช่นนี้จะเรียกว่าอะไร” “ฟู่อวิ๋นเซิง อย่ามาแสร้งทำเป็นพูดดี วันนี้เป็นวันตายของเจ้า” “นักพรตอี๋ มิใช่ว่าท่านต้องการเคล็ดวิชาและโอสถของข้าหรอกรึ” “ข้าจะอยากได้เคล็ดวิชารมารไปเพื่อสิ่งใด!” “มิใช่ว่าท่านสรรหากระษัยยาเพื่อทำยาอายุวัฒนะเพื่อมีชีวิตได้เป็นร้อยปีมิใช่รึ” ฟู่อวิ๋นเซิงคลี่ยิ้มดูแคลน “ได้ยินว่าเพื่อให้ตนมีกำลังวังชาเหมือนเด็กหนุ่ม แม้ต้องขืนใจหญิงพรหมจรรย์ก็ทำได้ เช่นนี้แล้วยังเรียกว่าตัวเองเป็นฝ่ายธรรมะได้อยู่หรือ?” “เจ้า!” นักพรตอี้ตวัดแส้หางม้าชี้ใส่หน้าประมุขพรรคกระเรียนดำ เขาโ

  • ไข่มุกหมื่นปรารถนา    Chapter 47. พายุใหญ่

    ว่ากันว่า ก่อนพายุใหญ่จะมา คลื่นลมมักเงียบสงบ เรื่องราวในหุบเขาอู่อี๋ก็เช่นกัน หลังจากงานวิวาห์ของฟู่เหยียนอวี้และมู่ลี่หยางผ่านไปได้สามวันก็เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น อาจเพราะเป็นเป็นช่วงที่ทุกคนสนุกสนานกับงานรื่นเริง การคุ้มกันในหุบเขาจึงลดลง แม้แต่ค่ายกลที่สร้างไว้ในหุบเขาก็ถูกทำลายอย่างย่อยยับ หลังออกจากห้องหอ มู่ลี่หยางปรึกษาหารือกับประมุขฟู่ ตั้งใจว่าให้ฟู่เหยียนอวี้พักฟื้นร่างกายให้แข็งแรงดีแล้วจะกลับไปบ้านหมอมู่จางหมิ่น เพื่อไม่ให้พ่อบุญธรรมเป็นห่วง เขาจึงคิดว่ากลับไปเล่าเรื่องด้วยตนเองดีกว่าเขียนจดหมายส่งไป ฟู่อวิ๋นเซิงใจกว้างกับคนทั้งสอง มิได้บังคับให้อยู่ในพรรคมาร หากพวกเขาสองคนต้องการไปที่ใดก็ไม่ขัด จะใช้ชีวิตที่ใดก็ย่อมได้ ฟู่เหยียนอวี้คิดถึงเด็กกำพร้าที่บ้านหมอมู่ นางเสนอความคิดกับมู่ลี่หยาง นางรู้ว่าเขารักสันโดษ แต่เด็กๆย่อมต้องเติบโตและควรมีบ้านที่อบอุ่น นางจำได้ว่าที่เมืองเหมียนหยางซึ่งมีสาขาของพรรคกระเรียนดำอยู่นั้น พอจะมีบ้านว่างสภาพดีให้พวกนางสามารถอยู่อาศัยได้ ‘เจ้าจะรับเด็กๆ มาเลี้ยงเองรึ” ฟู่อวิ๋นเซิงถามอย่างปร

  • ไข่มุกหมื่นปรารถนา    Chapter 46. รอยยิ้มของเขา

    “ข้าอยากเห็นท่าน”“ข้าก็เช่นกัน”รอยยิ้มของเขาที่สะกดสายตานาง เขาทาบริมฝีปากลงมาอีกครั้งแต่เป็นที่ยอดอกที่ชูชัน ปลายลิ้นร้อนตวัดปลายถันจนเปียกชุ่ม หญิงสาวส่งเสียงครางออกมา ระลอกความเสียวซ่านแผ่กระจายไปทั่วร่าง ท้องน้อยปั่นป่วนจนร่างกายบิดเร่า เขาดูดดึงปลายถันทั้งสองข้างสลับกันและยังเคล้นคลึงจนนางแทบทนไม่ไหว สองมือจับที่บ่าของเขาอย่างลืมตัว มือกร้านข้างหนึ่งเลื่อนไปด้านล่างแตะต้องส่วนอ่อนไหวอย่างแผ่วเบาแต่ทำให้นางร้อนรุ่มราวจับไข้ เขาละริมฝีปากจากยอดอดแล้วจูบผิวเนียนละเอียดหอมหวาน ใบหน้าของเขาเลื่อนลงต่ำ สองมือแยกเรียวขาออกกว้าง สายตามองกลีบดอกไม้ที่ผลิบานเบื้องหน้าก่อนยื่นหน้าไปใช้ลิ้นตวัดเลียอย่างชำนาญ ปลายลิ้นเล้าโลมจุดอ่อนไหว ร่างทั้งร่างของหญิงสาวก็สั่นระริกขึ้นมา“ท่าน...ท่านพี่...” ฟู่เหยียนอวี้ได้แต่ครางเรียกชื่อคนรักเพื่อบรรเทาความเสียดเสียวที่เกิดขึ้น แม้นางเป็นหญิงใจกล้าแต่ยามนี้เขินอายไม่กล้ามองว่าเขากำลังทำอะไรกับร่างกายของนาง มู่ลี่หยางดื่มด่ำกับรสชาติของกายสาว กลีบเนื้อสีอ่อนสั่นระริก เขาใช้นิ้วแทรกเข้าไปสำรวจภายในโพรงที่อ่อนนุ่ม ช่องทางอันคับแคบทำให้เขาต้องเตรียมร

  • ไข่มุกหมื่นปรารถนา    Chapter 45.  จำได้

    “ท่านจะเรียกข้าว่าอะไรก็ได้ ขอให้ข้าเป็นภรรยาของท่านก็พอ” นางหลับตาลง “ข้าชอบฟังเสียงหัวใจของพี่ลี่หยาง ชอบที่ท่านทำหน้าดุแต่เป็นห่วง ชอบที่ท่านแสร้งทำเป็นเย็นชา ข้าชอบพี่ลี่หยางมากจริงๆ” “พอแล้ว” ถ้อยคำของนางทำให้ใบหน้าของเขาแดงเรื่อฟู่เหยียนอวี้ดันกายขึ้นจ้องมองดวงตาของคนรัก“พี่ลี่ หยางก็บอกรักข้าบ้างสิ”คราวนี้มู่ลี่หยางอึกอัก มิใช่ว่าไม่รู้สึก แต่เขาเขินอายและหยาบกระด้างเรื่องพวกนี้ เขาไม่ใช่คนพูดจาหวานหู และที่สำคัญ เขาไม่เคยบอกรักหญิงใดมาก่อน“แม่นางหวงหลันที่หอสุราเจี่ยนตานบอกข้าว่า มีสตรีหมายตาพี่ลี่หยางมากมาย”“หือ? ถ้ามีเรื่องเช่นนั้นจริง ทำไมข้าไม่รู้” วันนั้นเขาหายไปครู่เดียว เหตุใดเหมือนมีเรื่องมากมายที่เขาไม่รู้นักนะ“ก็เพราะว่า...ท่านยังไม่มีคนในดวงใจละสิ” นางยิ้มกว้างอย่างได้ใจ “พี่ลี่หยางคงไม่เคยพูดประโยคเหล่านี้สินะ เช่นนั้น ข้าพูดให้ท่านฟังบ่อยๆ ท่านก็พูดตามข้าก็ได้”“ไป๋เซ่อ” เขาเรียกนางน้ำเสียงอ่อนโยน “เจ้าเคยได้ยินการกระทำสำคัญกว่าคำพูดหรือไม่”ยังไม่ทันได้เอ่ยถาม ฟู่เหยียนอวี้ก็ถูกพลิกตัวลงมาอยู่ใต้ร่างของมู่ลี่หยาง ริมฝีปากอุ่นประกบที่ริมฝีปาก

  • ไข่มุกหมื่นปรารถนา    Chapter 44. เจ้าเล่ห์

    คนตัวเล็กแทบจะวิ่งหนี แต่มือใหญ่คว้าคอเสื้อจากด้านหลังของนางไว้ได้ทัน คราวนี้ฟู่เหยียนอวี้เสียหลักหงายหลังลงมานั่งบนตักของเขาพอดี อยากจะตำหนิต่อว่าแต่ก็ทำไม่ลง มู่ลี่หยางได้แต่ถอนหายใจแล้วเอ่ยถาม “เจ้าจำได้ตั้งแต่เมื่อใดกัน” “จำอะไรได้รึ” นางยังแสร้งทำหน้างุนงง “ฟู่เหยียนอวี้” “เจ้าค่ะ” นางยังคงยิ้มจนดวงตาหยีเล็ก “ฟู่-เหยียน-อวี้”“พี่...พี่ลี่หยางมีอะไรหรือ?” มู่ลี่หยางค้อมเอวลงแล้วจ้องมองนางทำเอาหญิงสาวหายใจติดขัด “เจ้าจำได้แล้วสินะว่าตนเองคือฟู่เหยียนอวี้” “เอ่อ...” ฟู่เหยียนอวี้พลันเข้าใจในทันที แท้ที่จริง มู่ลี่หยางแค่ลองหยั่งเชิงกับนางเท่านั้น มิใช่ว่าเขาจำเส้นทางไม่ได้ “จำได้แล้วก็ไม่เป็นไร แต่เหตุใดยังแสร้งทำเป็นจำไม่ได้” เขายืดตัวขึ้นมองนางอย่างไม่เข้าใจ “ก็ข้ากลัวพี่ลี่หยางไปจากข้า” “ข้าพูดว่าจะไปจากเจ้ารึ” เขาอดยิ้มออกมาไม่ได้ “ข้าจำได้ว่าเคยพูดว่าจะไปเมื่อเจ้าไม่ต้องการข้าแล้ว” ใบหน้างามระบายยิ้มกว้าง นางร

  • ไข่มุกหมื่นปรารถนา    Chapter 43.  รักษา

    ผ่านไปเพียงครึ่งเค่อแต่ยาวนานราวชั่วยาม มู่ลี่หยางกำมือแน่น เขาอยากกระชากนางออกมาไม่ให้นางต้องทนเจ็บปวดเพื่อผู้อื่น แม้คนผู้นั้นจะเป็นพี่ชายของนางก็ตาม ก่อนที่ความอดทนของเขาจะหมดไป ฟู่อวิ๋นเซิงก็ผละจากข้อมือของหญิงสาว หลิวชิงส่งผ้าสะอาดให้ประมุขนำไปกดที่บาดแผลของ ฟู่เหยียนอวี้อ้าปากส่งเสียงครางออกมาเบาๆ นางกัดปากจนเป็นแผล ปล่อยให้มู่ลี่หยางประคองนางมานั่งที่เก้าอี้ หลิวชิงส่งขวดยาให้มู่ลี่หยางแล้วเอ่ยขึ้น “ยาห้ามเลือดขอรับ” มู่ลี่หยางรับขวดยามาแล้วโรยผงยาที่บาดแผล เพียงครู่เดียวโลหิตก็หยุดไหล หลิวชิงค้อมเอวลงแล้วหยิบผ้าไหมสะอาดมาพันที่ข้อมือเพื่อห้ามเลือดอีกชั้น “ข้าไม่เป็นอะไร” ฟู่เหยียนอวี้รับรู้ได้ถึงสายตาห่วงใยของมู่ลี่หยาง หัวใจนางสุขล้ำเกินบรรยาย นับว่าการเจ็บตัวครั้งนี้ก็ไม่เลวร้ายนัก “ได้นั่งพักสักประเดี๋ยวก็ดีขึ้น แล้วข้าจะพาพี่ลี่หยางไปเที่ยวชมหุบเขาอู่อี๋ของเรา” “รักษาตัวให้ดีขึ้นก่อนเถิด ข้าไม่ได้รีบไปที่ใดเสียหน่อย” มู่ลี่หยางอดดุหญิงสาวไม่ได้ ฟู่เหยียนอวี้ช้อนตาขึ้นมองแล้วยิ้มน้อยๆ ก่

  • ไข่มุกหมื่นปรารถนา    Chapter 42. ทำอะไรลงไป

    “ข้าทำแบบนี้แล้ว ก็เท่ากับว่าพี่ลี่หยางเป็นสามีของข้าได้กระมัง” “เจ้า...รู้ตัวหรือไม่ว่าทำอะไรลงไป!” สีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกนี่ยิ่งทำให้ฟู่เหยียนอวี้เอียงคอไปมา “หรือประกบปากไม่นานพอ” นางทำหน้าครุ่นคิด “พวกสาวใช้คุยกันว่า สตรีจะประกบปากกับบุรุษที่เป็นสามีได้เท่านั้น” ฟู่เหยียนอวี้ม้วนแขนเสื้อขึ้นทั้งสองข้างในท่าทะมัดทะแมง แล้วยื่นมือไปประกบแก้มของมู่ลี่หยางไว้ไม่ให้เบือนหน้าหลบได้ สายตาแน่วแน่อยู่ที่ริมฝีปากของเขาตามด้วยยื่นหน้าไปใกล้หมายประทับริมฝีปากอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้มู่ลี่หยางเป็นฝ่ายฉกจูบนางเสียก่อน นางไม่ทันได้ตั้งสติร่างก็ถูกพลิกลงบนเตียง ลิ้นร้อนแทรกเข้ามาในโพรงปาก รสหวาบซ่านปลายลิ้นปล้นสติของหญิงสาวไปหมดสิ้น ไม่ต่างจากมู่ลี่หยางที่ถูกความเย้ายวนอ่อนหวานล่อลวงให้ลุ่มหลง ความร้อนรุ่มในกายทวีขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่ทุกอย่างจะหยุดไม่ได้ เพียงเขาละริมฝีปากนาง หญิงสาวก็สูดลมหายใจเฮือกใหญ่ “นี่คือสิ่งที่สามีภรรยาทำร่วมกัน” เขาพูดหลังจากปรับลมหายใจให้เป็นปกติ แต่ยามนี้เขาคร่อมร่างนางอยู่ กลิ่นอายหอม

  • ไข่มุกหมื่นปรารถนา    Chapter 41. ได้ทุกอย่าง

    มู่ลี่หยางเบี่ยงตัวหลบให้บ่าวรับใช้เข้ามา คนหนึ่งช่วยสวมเสื้อตัวนอกให้ อีกคนนั่งบนพื้นวางรองเท้าให้นางสวม“ท่านประมุขให้บ่าวสอบถามคุณหนูว่าต้องการให้จัดสำรับอาหารมาที่เรือนคุณชายมู่เลยหรือไม่”“อื้ม จัดมาเลย ข้าจะกินข้าวที่นี่” นางพูดขึ้นแล้วฉีกยิ้มกว้าง “พี่ลี่หยางกินข้าวด้วยกันนะ”มู่ลี่หยางยังไม่ทันพูดอะไร บ่าวคนหนึ่งก็เอ่ยขึ้นมาก่อน“นายท่านยังสอบถามว่าคุณหนูต้องการสิ่งใดหรือไม่”“ได้ทุกอย่างรึ” หญิงสาวถามกลับ ดวงตามีแววเจ้าเล่ห์ผุดขึ้น“บ่าวเป็นบ่าว ขอเพียงคุณหนูสั่งย่อมต้องทำตามเจ้าค่ะ”“อื้ม เช่นนั้นขนข้าวของเครื่องนอนของข้ามาไว้ที่นี่”“หะ!” มู่ลี่หยางถึงกับเก็บอาการไม่อยู่ “ไป๋...เอ่อ...ฟู่เหยียนอวี้ เจ้าเป็นหญิงจะมานอนห้องเดียวกับข้าไม่ได้”“แต่ที่ผ่านมาข้าก็นอนเตียงกับพี่ลี่หยางมาตลอด” หญิงสาวใช้แววตาที่มีหยาดน้ำตาเอ่อคลอจ้องมองเขา“ไม่มีพี่ลี่หยางอยู่ ข้าจึงนอนฝันร้าย หากได้นอนหนุนแขนพี่ลี่หยางเหมือนตอนที่เราอยู่ที่บ้านท่านหมอมู่ ข้าต้องหลับสบายอย่างแน่นอน”“เจ้าค่ะ บ่าวจะรีบจัดการให้ทันที” บ่าวรับใช้รับคำสั่งแล้วรีบออกไปโดยเร็ว หากมีบุรุษใดที่ปราบคุณหนูฟู่เหยียนอวี้ได

สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status