Chapter 40. ดูด้วยตาตัวเองสิ

            “แค่ฟกช้ำเล็กน้อย ประมุขฟู่ให้คนจัดยาสมุนไพรให้ข้าแช่ตัว  ข้าเพิ่งขึ้นจากน้ำ เจ้าก็วิ่งพรวดพราดเข้ามาเสียก่อน”

            “จริงรึ”

            “เจ้าก็ดูด้วยตาตัวเองสิ”  มู่ลี่หยางอดยิ้มไม่ได้ ปล่อยให้หญิงสาวเดินวนรอบตัวซ้ำยังใช้มือลูบคลำเนื้อตัวอีก เขาต้องรีบคว้ามือนางไว้ก่อนที่มือเล็กๆ นั้นจะเลื่อนลงไปต่ำกว่าเอว

            “พอแล้ว”

            “แต่...”

            “ตรงนั้นจับได้เฉพาะผู้เป็นภรรยาข้าเท่านั้น”

            คิ้วเรียวงามขมวดยุ่งเหยิง นางเอียงคอมองเขาก่อนเอ่ยวาจาไร้เดียงสา

“เช่นนั้นพี่ลี่หยางก็รับข้าเป็นภรรยาสิ”

            คราวนี้มู่ลี่หยางนิ่งงันไป ดวงตาสุกใสจ้องมองอย่างรอคำตอบ นางคงไม่รู้สินะว่า ‘ภรรยา’ หมายถึงสิ่งใด คิดได้ดังนี้เขาก็ถอนใจออกมา

            “ทำไมรึ” ฟู่เหยียนอวี้ทำปากยื่น “พี่ลี่หยางจะให้ผู้ใดเป็นภรรยา”

            “ช่างเถิด”  มู่ลี่หยางพยายามเปลี่ยนเรื่อง แล้วเป็นฝ่ายใช้สายตาสำรวจนาง “เหตุใดเจ้าแต่งกายไม่เรียบร้อยเช่นนี้”

            ฟู่เหยียนอวี้ก้มมองตัวเองแล้วแลบลิ้นทำหน้าทะเล้น “ก็ข้าเป็นห่วงพี่ลี่หยางนี่ พอตื่นมาก็รีบวิ่งมาหาพี่ลี่หยางเลย”

            แววตาใสซื่อของนางทำให้หัวใจของเขาอบอุ่นขึ้นมาทันที แต่กระนั้นก็ไม่อาจฉวยเอาความไร้เดียงสาของนางมาเป็นของตน เขาจึงตีหน้าขรึมแล้วพูดขึ้น

“เจ้าออกไปรอด้านนอกก่อน ข้าใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วจะตามออกไป”

“ให้ข้าช่วยนะ”

“ไม่ต้อง”

“แต่ว่า...”

“หงเซ่อสอนเจ้าว่าอย่างไร”

หญิงสาวกัดริมฝีปากครู่หนึ่งก่อนเอ่ยเสียงแผ่วเบาอย่างจำนน

“ไม่ให้ดื้อดึงกับพี่ลี่หยาง”

“เช่นนั้นก็ออกไปรอด้านนอกก่อน”

“แต่หงเซ่อก็บอกว่า ข้าต้องดูแลพี่ลี่หยางให้ดี” 

            “ออกไปรอด้านนอก”

            น้ำเสียงเฉียบขาดทำให้หญิงสาวไม่อาจหาข้ออ้างใดๆได้อีก นางเบ้ปากใส่แล้วสะบัดหน้าเดินออกไปทันที มู่ลี่หยางส่ายหน้าไปมาแล้วหยิบเสื้อผ้ามาสวม

            ฟู่เหยียนอวี้ยกมือขึ้นลูบหน้าอกพยายามสงบใจ  เมื่อครู่ต้องแสร้งทำเป็นไร้เดียงสาเพื่อให้มู่ลี่หยางเข้าใจไปว่านางยังคงเป็นไป๋เซ่อที่ความจำเสื่อม  นางไม่ต้องการให้เขารู้ว่านางจดจำทุกสิ่งทุกอย่างได้แล้ว  เพราะหากเขารู้ ...เขาก็คงไปจากนาง หากต้องแสร้งทำตัวโง่งมเพื่อแลกกับการให้เขาอยู่เคียงข้าง นางก็ยินดีทำ

            เสื้อคลุมตัวหนึ่งคลี่ห่มร่างบอบบางอย่างแผ่วเบา เสื้อหนานุ่มยังคงมีไออุ่นที่คุ้นเคย ฟู่เหยียนอวี้หันกลับมามองจึงพบว่ามู่ลี่หยางแต่งกายเรียบร้อยแล้ว เขายังคงสวมชุดสีดำแต่ไม่ใช่เครื่องแบบของผู้อารักขา แต่เป็นผ้าไหมเนื้อดีตัดเย็บประณีตจนนางอยากตบรางวัลให้คนที่ตระเตรียมเสื้อผ้าชุดนี้ให้มู่ลี่หยางเสียจริง เพราะมันขับเน้นรูปร่างองอาจงามสง่า ไม่เหลือเค้านายพรานป่าเลยสักนิด

            “คราวหน้าคราวหลังแต่งกายให้เรียบร้อยก่อนออกจากห้อง เจ้าเป็นหญิงผู้อื่นจะมองไม่ดีเอา”

            “ใครกล้าตำหนิข้า” นางทำเสียงดุ แต่เมื่อนึกได้ก็รีบปรับสีหน้าและน้ำเสียงของตนลง “ข้าหมายถึงไม่มีผู้อื่นใส่ใจข้าหรอก”

            “จะอย่างไรก็ต้องสวมเสื้อผ้าให้มิดชิด”  เขามองเท้าเปลือยเปล่าของนางอย่างอ่อนใจ และด้วยความไม่ต้องการโต้เถียงกับเด็กดื้อ เขาจึงช้อนร่างอ่อนนุ่มขึ้น อุ้มนางไปวางบนตั่ง

“เจ้ามาได้อย่างไรกันรองเท้าก็ไม่ได้สวม”

            “ข้าวิ่งมา” นางยิ้มกว้าง “ก็ข้าเป็นห่วงพี่ลี่หยาง”

            ถ้อยคำของนางทำให้เขาหน้าแดงขึ้น ราวกับถูกสตรีเกี้ยวพาอย่างไรไม่รู้

            “ข้าตั้งใจว่าแช่น้ำสมุนไพรแล้วจะไปเยี่ยมเจ้า เจ้าหลับตั้งแต่อยู่บนหลังม้า นี่ก็ผ่านมาสองวัน ข้าอดเป็นกังวลไม่ได้”

            “ข้าแค่ตกใจเลยหลับนานไปหน่อย” นางยังคงยิ้มจนดวงตาหยีเล็ก “ตื่นมาได้ยินพี่อวิ๋นเซิงบอกว่าพี่ลี่หยางบาดเจ็บจึงรีบมาดู”

            “พี่อวิ๋นเซิง? เจ้าเรียกท่านประมุขสนิทสนมเช่นนี้หรือว่าเจ้าจำได้แล้ว”

            คราวนี้รอยยิ้มแข็งค้างไปครู่หนึ่ง ดวงตาคมดุจดวงตาเหยี่ยวจ้องจับผิด นางหัวเราะออกมาแล้วยื่นมือไปจับมือของมู่ลี่หยาง

            “ก็ใครต่อใครบอกว่าฟู่อวิ๋นเซิงเป็นพี่ชายข้า ข้าก็เรียกเขาว่าพี่อวิ๋นเซิง เหมือนที่ข้าเรียกท่านว่าพี่ลี่หยางอย่างไรล่ะ” 

            มู่ลี่หยางพยักหน้ารับ “แล้วเจ้าเล่าเป็นอย่างไร ตื่นฟื้นก็รีบมาหาข้าเลยรึ”

            “ก็ใช่นะสิ ข้าเป็นห่วงพี่ลี่หยางนี่”

นางยังคงย้ำความรู้สึกในใจตนและจับมือเขาไม่ปล่อย  ช่างเรื่องหญิงชายไม่ควรถูกเนื้อต้องตัวเถอะ!  พี่ลี่หยางของนางหล่อเหลาถึงเพียงนี้ หากไม่แสดงออกให้ชัดเจนก็เกรงว่าสตรีอื่นจะตะครุบพี่ลี่หยางของนางไป

            “ข้าไม่เป็นอะไร” เขายืนยัน “เจ้ามาถึงที่นี่แล้ว ก็คงรู้สึกคุ้นเคยอยู่บ้าง แม้จะจำอะไรไม่ได้แต่ค่อยๆฟื้นความทรงจำได้”

            “ไม่ๆ ข้าไม่คุ้นเคยอะไรเลย” นางแสร้งทำหน้าตื่นกลัวแล้วกระตุกมือแรงๆ ทำให้มู่ลี่หยางต้องนั่งลงข้างกาย  “ข้าตื่นมาไม่เห็นท่าน ทั้งกลัว ทั้งตกใจ แต่ข้าเป็นห่วงพี่ลี่หยางมากกว่าจึงมาหาพี่ถึงที่นี่”

            “เช่นนั้นเจ้าก็กลับไปที่เรือนของเจ้า ที่นี่ไม่ใช่บ้านพ่อบุญธรรม เจ้าจะมานอนกับข้าไม่ได้อีกแล้ว”

            มือเล็กคว้าแขนแข็งแกร่งมากอดแน่น ทรวงอกอวบอิ่มบดเบียนต้นแขนกำยำอย่างไม่รู้ตัว และถึงรู้... นางก็แสร้งทำหน้าไร้เดียงสาไม่ยอมปล่อยแขนของเขา

            “ไม่มีพี่ลี่หยางอยู่ ข้าจะหลับได้อย่างไร พี่ไม่เป็นห่วงว่าข้าจะเดินละเมอแล้วหรือ?”

            “ข้าเห็นประมุขฟู่จัดบ่าวไพร่ไว้คอยดูแลเจ้า หากเจ้าเดินละเมออีกก็มีคนรั้งตัวเจ้าได้”

มู่ลี่หยางพยายามดึงแขนตัวเองออกแต่นางกลับกอดแน่นขึ้น ไออุ่นจากกายหอมกรุ่นและ...เอ่อ...หน้าอกของนางสัมผัสต้นแขนของเขาอยู่ ทำให้เขาเริ่มหายใจไม่ปกติ  เขาก็เพียงบุรุษผู้หนึ่งย่อมรู้สึกเช่นที่บุรุษปกติทั่วไปรู้สึก  หากนางยังคงบดเบียดเช่นนี้ เห็นทีว่า...เขาอาจควบคุมตนเองไม่อยู่

“แต่ผู้อื่นจะดูแลข้าได้ดีเท่าพี่ลี่หยางหรือ?”

นางยังคงใช้แววตาไร้เดียงสาจ้องมองเขา  เห็นสีหน้ากระอักกระอ่วนคนตรงหน้าแล้วนางยิ่งแสร้งขยับตัวเข้าไปใกล้จนแทบจะนั่งบนตักของเขาแล้ว

ก่อนที่จะหมดความอดทน มู่ลี่หยางรีบลุกขึ้นยืน เป็นจังหวะเดียวกับที่เขารู้สึกว่ามีคนยืนอยู่ด้านนอก เขารีบสาวเท้าเดินไปประตู บ่าวหญิงสองคนสะดุ้งโหยงแล้วพยายามก้มหน้าซ่อมรอยยิ้มไว้

“บ่าวได้รับคำสั่งจากท่านประมุขให้นำเสื้อกับรองเท้ามาให้คุณหนูเจ้าค่ะ”  บ่าวหญิงพูดขึ้น