Chapter 37. แสร้งทำเป็นไม่เห็น

มู่ลี่หยางย่อมรู้ว่ามีดวงตาคู่หนึ่งจ้องมองอยู่ เขาแสร้งทำเป็นไม่เห็นบังคับม้าให้ความเร็วให้สัมพันธ์กับรถม้า เขาทนการจ้องมองของนางไม่ไหวจึงหันไปส่งสายตาดุใส่ หญิงสาวสะดุ้งโหยงแล้วผลุบเข้าไปในรถม้า

หลิวชิงผู้เห็นทุกอย่างอดกลั้นมานานจึงเผลอหัวเราะออกมา

“เจ้าหัวเราะอะไร”

“ขออภัยขอรับ...ข้าไม่หัวเราะแล้ว”

“ก็เห็นอยู่ว่าเจ้าหัวเราะข้า” นางยู่ปากใส่  “ไม่มีหงเซ่ออยู่ก็ไม่มีใครปกป้องข้าเลย”

“คุณหนูยังมีมู่ลี่หยางอยู่...หากข้าทำให้คุณหนูไม่พอใจก็ไปฟ้องเขาก็ได้นี่ขอรับ”

“ข้าทำอย่างนั้นได้รึ”  นางกะพริบตาใส่

“ขอรับ”

“ดีล่ะ ถ้าใครรังแกข้า ข้าจะไปฟ้องพี่ลี่หยาง”

หลิวชิงยิ้มแล้วเอ่ยถาม “พรานป่าผู้นั้นดีกับคุณหนูหรือไม่ขอรับ”

“แน่นอน!”  ไป๋เซ่อพยักหน้าหงึกหงัก “เขาดีกับข้าที่สุด ไม่ให้ข้าทำงานหนัก เสื้อผ้าก็ยกให้ข้า ผ้าห่มของเขา ซ้ำยังมีที่นอนของเขาด้วย คืนใดที่ข้านอนละเมอ เขาก็ให้ข้านอนเตียงของเขาได้”

“คุณหนู...นะ...นอน...นอนเตียงเดียวกับนายพรานผู้นั้นหรือขอรับ”

ไป๋เซ่อพยักหน้าหงึกหงัก “ก็ใช่นะสิ เขาดีกับข้ามากจริงๆ”

คราวนี้หลิวชิงยิ้มแข็งค้าง หากเผลอทำอะไรให้ฟู่หยียน อวี้ไม่พอใจจริง มู่ลี่หยางคงไม่ปล่อยเขาไว้แน่ เห็นทีเขาคงต้องหาทางประจบว่าที่ท่านเขยผู้นี้แล้วกระมัง.

            ยิ่งเดินทางเข้าใกล้หุบเขาอู่อี๋ ก็ยิ่งห่างบ้านเรือนและผู้คน มาถึงเวลานี้ไม่มีแม้กระทั่งโรงเตี้ยมหรือแม้แต่บ้านของชาวบ้านเพื่อขอพักอาศัย แต่ทุกอย่างเป็นเรื่องปกติธรรมดาสำหรับหลิวชิง เขาตระเตรียมเสบียงอาหารพร้อมสรรพ รวมทั้งให้ฟู่เหยียนอวี้หรือไป๋เซ่อ  ได้นอนหลับบนรถม้าอย่างสะดวกสบาย  เมื่อถึงเวลาพัก  บางคนเข้าเวรยามคอยดูแลความปลอดภัยและบางคนได้พักผ่อน ทว่ามีผู้อารักขาอยู่หนึ่งคนที่ไม่ต้องทำสิ่งใด หน้าที่ของเขาคืออยู่ใกล้และทำให้ฟู่เหยียนอวี้พึ่งพอใจเท่านั้น

            หลายคืนมานี้ไม่มีคนเดินละเมอ มู่ลี่หยางนั่งหลับตาพิงต้นไม้ใหญ่ไม่ไกลกองไฟนัก ยามกลางวันนางเพียงยื่นหน้าค่อยมองและส่งยิ้มให้อยู่ห่างๆ แม้ตระหนักดีถึงหน้าที่ของตนดี แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่า เมื่อนางคงได้อยู่ที่คุ้นเคยอาจหลงลืมเขา มีความเศร้าหมองผุดขึ้นในอก พ่อบุญธรรมเคยเตือนแล้ว หากนางฟื้นความทรงจำได้ทั้งหมด ก็อาจลืมเรื่องราวที่เคยพบเขาหรือคนอื่นในช่วงเวลาที่ความทรงจำนั้นหายไป

            นางอาจลืมเขาได้

            แต่เขาจะลืมนางได้อย่างไร

          การเคลื่อนไหวแม้เพียงเล็กน้อยก็ทำให้มู่ลี่หยางรู้ตัว ทว่ากลิ่นหอมละมุนอันเป็นเอกลักษณ์นั้นทำให้เขาแสร้งปิดเปลือกตาอยู่ต่อไป กระทั่งผ้าผืนหนึ่งคลี่ลงห่มร่างของเขาอย่างเบามือ  หญิงสาวแทบกลั้นลมหายใจ เพราะเกรงจะทำให้มู่ลี่หยางตื่น แต่เมื่อห่มผ้าให้เขาเสร็จ นางกลับไม่อาจตัดใจจากไปได้ เมื่อได้เห็นใบหน้ายามหลับใหลของอีกฝ่ายพลันสังเกตว่าตรงหางคิ้วด้านขวามีรอยแผลเป็นเล็กๆ เอ่อ...ที่ใต้คางก็เหมือนจะมีแผลเช่นกัน  นางเพิ่งเคยเห็น  อาจเพราะในยามปกติเขาทำหน้านิ่งเหมือนจะดุนางอยู่ตลอดเวลา จึงไม่กล้าสำรวจใบหน้าของเขาตรงๆ เช่นนี้   โดยไม่รู้ตัว  มือเรียวเล็กยื่นไปหมายจะแตะตรงที่เป็นรอยแผลเป็น ทว่ามือแกร่งจับข้อมือขาวผ่องไว้ทันก่อนที่ปลายนิ้วจะแตะใบหน้า

            “อุ้ย!”  ไป๋เซ่ออุทานเบาๆ รีบดึงมือกลับและมู่ลี่หยางก็ปล่อยมือนางออกอย่างง่ายดายก่อนจะลืมตาขึ้นมองดวงตาสุกใสที่จ้องมองเขาอยู่

            “เจ้าจะทำอะไร”  เขาถามเห็นแววตาทะเล้นราวเด็กน้อยแล้วก็ได้แต่ทอดถอนใจ จะไม่ให้เขาไม่เป็นห่วงนางได้อย่างไร ดูนางทำเข้า ไม่ต่างจากเด็กๆ ในบ้านพ่อบุญธรรมสักนิด

          “ห่มผ้าให้พี่ลี่หยาง” นางพูดตะกุกตะกักและฉีกยิ้มหวาน “หงเซ่อย้ำกับข้าว่า ข้าต้องดูแลพี่ลี่หยางให้ดี”

            “ข้าดูแลตัวเองได้”  พูดออกไปเช่นนั้นแต่ก็อุ่นในหัวใจ ใบหน้าจึงอ่อนโยนลงอย่างไม่รู้ตัว “เจ้านอนไม่หลับรึ”

            “ข้า...”

            “เดินเล่นเป็นเพื่อนข้าได้หรือไม่”

            ริมฝีปากสวยคลี่ยิ้มกว้าง ดวงตาพราวระยับดุจดวงดารา นางพยักหน้าหงึกหงักแล้วรีบลุกขึ้นยืน เพราะรีบร้อนจึงซวนเซแต่มู่ลี่หยางมือเท้าไวประคองร่างนุ่นนิ่มไว้  หญิงสาวเงยหน้าแล้วยิ้มทะเล้นเมื่อทรงตัวได้แล้วพรานหนุ่มจึงปล่อยมือ  เขาพยักหน้าบอกให้นางเดิน  แม้มีเพียงแสงจันทร์แต่ก็ส่องสว่างนำทางให้คนทั้งสองเดินไปยังบริเวณบึงน้ำขนาดใหญ่  สายลมเย็นโชยพัดผ่านนำกลิ่นหอมหวานจากดอกไม้กลางคืนมาให้ชื่นใจ

            เขารู้ว่าเป็นนางที่นอนไม่หลับ แต่นางคงไม่อยากให้เขากังวลจึงไม่กล้าปริปาก แต่เมื่อไม่มีผู้อื่นอยู่ใกล้ เขาจึงเอ่ยถาม

            “เจ้ากังวลเรื่องใดอยู่รึ”

            เจ้าของร่างเล็กนิ่งงันไปครู่หนึ่ง  ถ้อยคำของเขาตรงใจนางนัก

            “สมกับเป็นพี่ลี่หยาง ...ข้ามีเรื่องกังวลใจจริงๆ” เสียงถอนหายใจแผ่วเบาดังขึ้นก่อนเอ่ยต่อ “หลิวชิงบอกว่า พรุ่งนี้ก็จะไปถึงหุบเขาอู่อี๋แล้ว ข้าไม่รู้ว่าจะเจอสิ่งใดบ้าง”

            “นั้นเป็นสถานที่ที่เจ้าเติบโตไม่ใช่รึ”   

            “แต่ข้าจำไม่ได้นี่นา”  นางเบ้ปากเล็กน้อย “พี่ลี่หยางไม่กลัวรึ”

            “กลัว? กลัวสิ่งใด”

            “ที่นั้นเป็นพรรคมารเชียวนะ”  นางเบิกตาจ้องมองเขา “พี่ลี่หยางไม่กลัวจริงๆรึ”

            “เจ้านี่นะ...กลัวสิ่งที่ยังมาไม่ถึงเสียจริง”  เขาส่ายหน้าไปมา สายลมพัดผ่านทำให้เส้นผมยาวสยายของหญิงสาวพลิ้วไหว เขาเกือบจะเอื้อมมือไปแตะเส้นผมของนางแล้ว แต่ยั้งมือไว้ได้ทัน ได้แต่ซ่อนมือไว้ด้านหลัง

“มีข้าอยู่ด้วย เจ้าไม่ต้องกังวลไป” 

            ถ้อยคำที่ได้ยินมานับครั้งไม่ถ้วน แต่นางกลับฟังได้ไม่รู้เบื่อ หัวใจที่ว้าวุ่นพลันสงบลงในทันที

          “แต่พี่ลี่หยางมาส่งข้าแล้วก็จะกลับใช่ไหม...ถ้าข้ายังจำอะไรไม่ได้ พี่ลี่หยางจะไปหรือเปล่า”

            “พ่อบุญธรรมสั่งให้ข้าดูแลเจ้าจนกว่าจนจะหายดี”

            มู่ลี่หยางเอ่ยตอบหวังให้นางสบายใจ แต่สีหน้านางกลับยังดูหมองเศร้า

            “เจ้าไม่เชื่อใจข้า?”

            นางส่ายหน้าไปมา “ข้าเชื่อใจพี่ลี่หยาง แต่ถ้าพี่ลี่หยางไม่เต็มใจ แค่ส่งข้าถึงบ้านก็พอ”

            “ข้าเพิ่งพูดกับเจ้าไปเมื่อครู่ ดูเหมือนเจ้าลืมไปแล้ว”  เขาอ่อนอกอ่อนใจกับนางเสียจริง “อย่ากลัวสิ่งที่ยังมาไม่ถึง เอาเป็นว่า เจ้าไม่ต้องการข้าเมื่อใด ข้าจะไปเอง”