Chapter 38. อยากให้อยู่ด้วยกันตลอดไป

            ดวงตากลมจ้องมองวาววับ

            “เห็นทีพี่ลี่หยางคงไม่ได้กลับแล้วล่ะ”  รอยยิ้มผุดขึ้นอีกครั้ง “ข้าอยากให้พี่ลี่หยางอยู่กับข้าตลอดไป”

            ยามนี้นางมีความคิดเหมือนเด็กน้อย คงไม่รู้ว่าคำว่า ‘ตลอดไป’ นานเพียงใด แต่มู่ลี่หยางก็ถือว่านางได้พูดแล้ว แม้วันหนึ่ง นางจะลืมว่าเคยพูดประโยคนี้กับเขาก็ตาม

            “สบายใจแล้วก็กลับไปนอนเสียเถิด พรุ่งนี้ออกเดินทางแต่เช้า”

            “อื้ม”  นางพยักหน้ารับ

            ทว่าก้าวเดินได้เพียงสองก้าวก็ต้องชะงัก ร่างสูงใหญ่สืบเท้าขึ้นมาขวาง มูลี่หยางรับรู้ได้ว่ามีคนเข้ามาใกล้จึงใช้ร่างตนเองบังร่างของไป๋เซ่อ เพียงพริบตา หญิงสาวจึงรู้ว่ารอบกายมีคนสวมชุดดำล้อมอยู่ถึงสิบคน มือเล็กจับชายเสื้อด้านหลังของมู่ลี่หยางไว้แน่น

            “รบกวนหลีกทางให้ด้วย”   มู่ลี่หยางเอ่ยเสียงราบเรียบ

            คนกลุ่มนั้นไม่เอ่ยตอบแต่กลับชักกระบี่ออกมา มู่ลี่หยางยกกระบี่ที่ยังอยู่ในฝักตั้งรับการปะทะจากอีกฝ่าย  เขาพลิกตัวหลบแต่คว้าข้อมือเรียวเล็กไว้แน่นอย่างปกป้อง ชายอีกคนถือกระบี่พุ่งเข้าใส่ มู่ลี่หยางใช้นิ้วโป้งดันฝักกระบี่ดีดออกไปกระแทกใส่ร่างคนผู้นั้นจนหงายหลังแน่นนิ่งไป  กระบี่สีเงินอาบแสงจันทร์ตวัดวาดเพื่อปกป้องไม่ให้กระบี่ของอีกฝ่ายฟาดใส่ร่างของเขา

            “คุณหนู”  

หลิวชิงและผู้อารักขาตามมาสบทบ เขาประมาทไปจริงๆ เพราะคิดว่าคุณหนูต้องการอยู่กับมู่ลี่หยางเพียงลำพังจึงไม่ได้ให้ผู้อื่นติดตามมาใกล้ จนกระทั่งจับไอสังหารได้จึงรีบรุดมาทันที   คนกลุ่มนี้ฝีมือไม่ธรรมดา เห็นได้ชัดว่าต้องการสังหารหญิงสาวคนเดียวในที่นี้ แม้เตรียมรับมือไว้แล้ว แต่คู่ต่อสู้มากฝีมือทำให้การฝ่าวงล้อมเป็นไปอย่างยากลำบาก ทว่าในเวลาเดียวกันก็ทำให้เห็นว่ามู่ลี่หยางมีฝีมือที่มากกว่าจะเป็นเพียงนายพรานผู้หนึ่ง การเคลื่อนไหวและเพลงกระบี่ของเขานั้น ล้วนได้รับมาจากมู่จางหมิ่น

“พี่ลี่หยาง!”  หญิงสาวร้องอย่างตกใจ มือข้างหนึ่งแตะที่ด้ามแส้ที่ห้อยอยู่ข้างเอว สัมผัสที่คุ้นเคยปลุกประสาทรับรู้ที่หลับใหล มือเรียวหยิบแส้ตวัดออกไปทำให้คนร้ายคนหนึ่งถึงกับล้มลง  มู่ลี่หยางหันขวับมามองอย่างแปลกใจ แต่เขาไม่มีเวลาใส่ใจเพราะตอนนี้ต่อสู้ติดพันอยู่

“มู่ลี่หยาง พาคุณหนูหนีไปก่อน”

“ได้”  มู่ลี่หยางรับคำ เวลานี้ต้องปกป้องไป๋เซ่อ เขาไม่อาจรับมือคนนับสิบได้ไหว แม้จะมีคนของหลิวชิงอยู่ด้วยก็ตาม

“มุ่งหน้าไปทางทิศเหนือ ควบม้าเร็วไปราวสองชั่วยามจะพบทางเข้าหุบเขา ที่นั้นมีคนของเรารออยู่”

“เข้าใจแล้ว” มู่ลี่หยางพยักหน้ารับ กระชับมือที่จับข้อมือเรียวเล็กแน่นขึ้น

ยังไม่ทันสิ้นประโยคดี หลิวชิงรับรู้ได้ว่ามีลูกศรพุ่งมาทางฟู่เหยียนอวี้ เขาพลิกตัวใช้ร่างตัวเองเป็นโล่ปกป้องหญิงสาว

“หลิวชิง”  หญิงสาวตกใจไม่คิดว่าหลิวชิงจะใช้ตัวเองปกป้องนางถึงเพียงนี้

เลือดสีสดกระเซ็นในอากาศ 

ราวกับภาพเหล่านี้เคยเกิดขึ้นมาก่อน

“ไม่ต้องห่วงข้า รีบไป!”

มู่ลี่หยางรับรู้ได้ว่านางกำลังขวัญเสียจนตัวแข็งทื่อ เขายกมือข้างหนึ่งขึ้นตบแก้มนางเบาๆ เพื่อเรียกสติให้นางมองเพียงเขาเท่านั้น

“ไม่ต้องกลัว ข้าอยู่กับเจ้าแล้ว”

น้ำเสียงราบเรียบแต่เจือแววห่วงใยรั้งสตินางไว้ หญิงสาวกระพริบตาสองสามครั้ง ยอมกัดริมฝีปากแน่นจนรู้สึกถึงรสเค็มคาวในปาก  เพื่อประคองสติของตนไว้ให้ไม่เป็นลมกลายเป็นภาระของผู้อื่น  มู่ลี่หยางฝ่าวงล้อมออกมา เมื่อมาเจอม้าของตนก็รีบจับเอวบางส่งขึ้นหลังม้าแล้วกระโดดขึ้นตามไปทันที เท้ากระทุ้งท้องม้าพาคนทั้งสองมุ่งไปยังทิศเหนือ

เสียงคมกระบี่และกลิ่นคาวเลือดยังคลุ้งในอากาศ คล้ายทุกอย่างเคยเกิดขึ้นมาก่อน และมันเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพียงเพื่อต้องการเอาชีวิตของนาง

เพราะการตายของนาง ก็เท่ากับการตายของฟู่อวิ๋นเซิงประมุขพรรคกระเรียนดำ.

       รอบกายมีผู้คนบาดเจ็บล้มตายจำนวนมาก เปลวเพลิงกำลังโหมไหม้ กลิ่นไหม้และกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งในอากาศ  ทว่าหญิงสาวในชุดสีแดงเพลิงบรรจงนั่งที่เก้าอี้ไท่ซือท่าทางดุจนางหงส์ ดวงตาสีแดงสดดุจโลหิตเพียงกวาดตามองรอบๆ ไม่รู้สึกยินดียินร้าย  ริมฝีปากอิ่มส่งยิ้มให้เด็กหญิงตัวน้อยที่เนื้อตัวเปื้อนเปรอะคราบเลือดได้แต่ยืนนิ่งงันไม่กล้าขยับตัว หญิงสาวงดงามเย้ายวนส่งเสียงหัวเราะแล้วใช้พัดเชยคางเด็กหญิงตัวน้อยขึ้น พลางพิศดูใบหน้าของเด็กน้อย

     “เป็นโอสถที่สมบูรณ์แบบจริงๆ”  ปีศาจราคะเอ่ยขึ้น “ต้องใช้ชีวิตคนมากมายเท่าใดกว่าจะได้โอสถนี้มา นี่เด็กน้อย เจ้ารู้หรือไม่ เพื่อให้เจ้าถือกำเนิดได้อย่างสมบูรณ์เช่นนี้ มารดาของเจ้าต้องดื่มกินเลือดมนุษย์มากเพียงใด ไหนจะสารพัดยาหลายขนาดเพื่อให้เลือดในตัวเจ้ากลายเป็นเลือดโอสถต่อชีวิตให้ผู้อื่นได้”

     เด็กน้อยมึนงงสับสน ได้แต่ทำตาปริบๆ ไม่เข้าใจในสิ่งที่ได้ยิน  มือแข็งแกร่งเอื้อมมาจับไหล่ของเด็กหญิงจากด้านหลัง เด็กน้อยได้สติเงยหน้าขึ้นมองจึงเห็นว่าเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าขาวซีดราวไร้สีเลือด

            “นางยังเป็นแค่เด็ก อย่าได้พูดเรื่องนี้ต่อหน้านาง” 

            “ประมุขพรรคกระเรียนดำเช่นเจ้ารู้สึกห่วงใยเด็กน้อยผู้หนึ่งรึ” หญิงสาวในชุดสีแดงเบิกตากว้างอย่างประหลาดใจก่อนส่งเสียงหัวเราะออกมา “ไม่สิ ที่เจ้าเป็นห่วงก็คือเลือดในกายของนางต่างหาก เลือดนางเป็นโอสถต่อชีวิตให้เจ้า”

            “เจ้าลัทธิลิขิตจันทราอย่างเจ้าดูจะสนใจเรื่องในพรรคมารของข้านัก”  ชายหนุ่มเอ่ยจบประโยคก็ตามมาด้วยเสียงไอหนักๆ จนต้องมือขึ้นกดที่หน้าอกตนเอง   

            “ร่างกายของเจ้าก็ดูท่าจะแบกรับวิญญาณแทบไม่ไหว”

ปีศาจราคะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่อยแล้วพยักหน้าไปทางผู้ติดตามที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก เขาหยิบกล่องไม้ใบเล็กออกมาจากอกเสื้อแล้วใช้สองมือประคองยื่นส่งให้ประมุขพรรคกระเรียนดำ

            “ไข่มุกหมื่นปรารถนา” นางเอ่ยแล้วจ้องมองดวงตาสีนิลที่จ้องเขม็งมาที่นางเช่นกัน “ไข่มุกของข้าไม่อาจทำให้ผู้ใดเป็นอมตะหรือฟื้นจากความตายได้ แต่ไข่มุกเม็ดนี้มีพลังหยางเปี่ยมล้น คงช่วยฟื้นพลังในกายของเจ้าได้สักยี่สิบปี”

          “แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว”

            “มักน้อยเหลือเกิน”

          “อยู่มานานแล้วมีประโยชน์อันใด” เสียงถอนหายใจดังขึ้นคราวหนึ่งก่อนเอ่ยต่อ “เจ้าล่ะ อยู่มาหลายร้อยปีไม่เบื่อรึ”

            หญิงสาวไหวไหล่แล้วลุกขึ้นยืน “ข้าเปลี่ยนร่างกายเพื่อรองรับวิญญาณไปเรื่อย มีเรื่องสนุกให้ทำมากมาย แต่ร่างกายเจ้ารับใช้วิญญาณมาห้าร้อยกว่าปี  ร่างกายนี้แทบไม่ไหวแล้ว  ในเมื่อเจ้าอยู่ในพรรคมารอยู่แล้ว จะกลายเป็นปีศาจเช่นข้าจะเป็นไรไป”