Chapter 33.  ละเมอ

            การเคลื่อนไหวด้านนอกทำให้มู่ลี่หยางขยับตัวลุกขึ้นจากเตียงนอนอย่างรวดเร็ว เขาปรับสายตากับความมืดครู่หนึ่งแล้วค่อยๆ ย่างเท้าออกไปอย่างเงียบเฉียบ ทว่าภาพที่เห็นทำเอาเขายืนมองด้วยความตกใจ ราวกับภาพวาดใต้แสงจันทร์กระจ่างมีเงาร่างอรชรยืนอยู่ ผมดำยาวสยายพลิ้วไหวตามสายลมราตรี

            “ไป๋เซ่อ”   มู่ลี่หยางเรียกแล้วเดินเข้าไปใกล้ หญิงสาวไม่หันมาเขาจึงเอื้อมมือไปแตะไหล่นางเบาๆ เจ้าของร่างจึงหันมาแต่แววตาดูว่างเปล่า เขาจับไหล่ให้นางหันมาเผชิญหน้ากับเขา

            “ไป๋เซ่อ” เขาเพิ่มน้ำเสียงเรียกนางอีกครั้ง ดวงตาคู่งามปิดเปลือกตาลงครู่หนึ่งแล้วร่างเย็นเยียบก็อ่อนยวบลง เขารีบประคองนางไว้ก่อนที่จะล้มลงไป

            “ไป๋เซ่อ” เขาเรียกนางซ้ำอีก ไม่ใช่ครั้งแรกที่เห็นนางเดินละเมอออกมาที่ลานบ้านเช่นนี้ 

            หญิงสาวค่อยๆ ลืมตาขึ้น นางมองเขาอย่างงุนงงพลันรู้สึกหนาวจึงขดตัวซุกในอกราวกับลูกนกพลัดตกรัง

            “พี่ลี่หยาง”

            มู่ลี่หยางช้อนร่างนุ่มขึ้นแล้วพากลับมาที่พักของตน วางนางลงบนที่นอนแล้วคลี่ผ้าห่มคลุมร่างนางไว้  เท้าเล็กๆ ถูไปมา เขาส่ายหน้าแล้วหยิบเสื้อของตนมาคลุมเท้าเพิ่มความอบอุ่นให้คนตัวเอง

            “ข้า...ละเมออีกแล้วหรือ?”  นางถามหลังจากได้รับไออุ่นห่ม ความจริงนางไม่แน่ใจว่าผ้าห่มผืนนี้อุ่นกว่าผืนของนาง หรือเพราะผ้าห่มผืนนี้มีกลิ่นไอของมู่ลี่หยางอยู่  นางเห็นเขาปูผ้าหน้าเตียงก็ลุกขึ้นแล้วยื่นมือไปดึงข้อมือเขาไว้

            “ข้าทำให้พี่ลี่หยางลำบากอีกแล้ว”

            “อย่าคิดมาก”  เขาเป็นคนยิ้มยาก พยายามจะยิ้มให้นางแต่หน้าตาคงดูแปลกพิกล “นอนเถอะ”

            “ข้าไม่ควรยึดที่นอนพี่ลี่หยาง”  นางลุกขึ้นหมายจะลงมานอนที่พื้นเอง แต่มือใหญ่จับไหล่กลมมนกดลงที่นอนแล้วตวัดผ้าห่มคลุมร่างอย่างรวดเร็ว

“อย่าดื้อ นอนเสีย”

            ไป๋เซ่อไม่กล้าดื้อดึงอีก ในห้องมีเพียงแสงสลัวจากพระจันทร์ นางไม่เข้าใจ เหตุใดนางจึงหลงลืมตัวเองไปหมดสิ้น และยามค่ำคืนเดินละเมอจนทำให้พี่ลี่หยางต้องเดือดร้อนอยู่เสมอ ในความทรงจำอันลางเลือนนั้น นางดูเป็นสตรีเหี้ยมโหดเอาแต่ใจ หากไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการก็ทำร้ายผู้อื่นได้ทันที  นางไม่ชอบสตรีผู้นั้นเลย

            “คิดสิ่งใดอยู่ หลับได้แล้ว”

น้ำเสียงราบเรียบแม้ไม่อ่อนโยนแต่ไป๋เซ่อรู้ว่ามีความห่วงใยเต็มเปี่ยม นางพลิกตัวมองแผ่นหลังของมู่ลี่หยางที่นอนหันหลังให้นาง

“ข้าพยายามคิดให้ออกว่าตัวเองเป็นใคร” นางพูดเสียงเบาแต่มู่ลี่หยางได้ยินชัดเจน “ถ้าข้าคิดออกจะได้ไม่เป็นภาระให้พี่ลี่หยางและหงเซ่อ”

“เจ้าไม่ใช่ภาระ”  เขาพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว

“แต่ถ้าข้าจำอะไรไม่ได้ ไม่รู้ว่าบ้านของตนอยู่ที่ไหน ข้าก็ต้องรบกวนพี่ลี่หยางไปตลอด”

“เจ้าไม่ได้รบกวนข้า” เขาพูดทั้งที่หันหลังให้ “ข้าดูแลเจ้าได้”

“แต่ถ้าข้าจำไม่ได้เลย”

“ข้าก็จะดูแลเจ้า”  เขานิ่งไปครู่หนึ่งก่อนเอ่ยอย่างหนักแน่น “ตลอดไป”

ถ้อยคำของชายหนุ่มราวกับจุดกองไฟลูกเล็กๆ ในอกของหญิงสาว ใบหน้าหวานระบายยิ้มอย่างดีใจ เมื่อใจผ่อนคลายก็ทำให้หญิงสาวง่วงงุนและผล็อยหลับไป ลมหายใจสม่ำเสมอทำให้มู่ลี่หยางรู้ว่านางหลับแล้ว เขาจึงพลิกตัวหันกลับมามองใบหน้าที่หลับใหลของนาง  เมื่อครู่... เขาไม่ได้พูดให้นางสบายใจเท่านั้น แต่เขาตั้งใจทำเช่นนั้นจริงๆ หลายครั้งที่เห็นนางทุกข์ทรมานกับการปวดศีรษะ ทำให้สงสารนางอย่างมาก หากการได้ความทรงจำกลับคือต้องแลกกับที่เห็นนางทรมานเช่นนั้น เขา...เขาก็ขอดูแลนางไปชั่วชีวิต ให้นางเป็นไป๋เซ่อที่ไร้เดียงสาเช่นนี้ตลอดไป

เช้าตรู่มู่ลี่หยางขึ้นเขาล่าสัตว์เช่นทุกวัน หงเซ่อแม้จะเป็นเพียงเด็กหญิงแต่กลับดูแลทุกคนได้ดีนัก โดยเฉพาะไป๋เซ่อที่เชื่อฟังหงเซ่อทุกอย่าง  หมอมู่ตรวจดูอาการของไป๋เซ่อตามคำบอกเล่าของมู่ลี่หยางที่เห็นนางปวดศีรษะมาก  มีบางเรื่องที่เขารู้แต่หลังจากไต่ตรองดูแล้วคิดว่าไม่พูดดีกว่า การที่นางเป็นไป๋เซ่อเช่นนี้อาจดีกับตัวนางเองก็เป็นได้

“ไป๋เซ่อ”

“เจ้าค่ะ”  หญิงสาวหันมาส่งยิ้มกว้าง

“อยู่ที่นี่มีความสุขหรือไม่” 

หญิงสาวพยักหน้ารับ

“แม้เสื้อผ้าที่ใส่ไม่งดงามหรือกินอาหารแทบไม่อิ่ม”

“ข้ากินอิ่มทุกมื้อ” นางรีบพูดขึ้น “ข้าชอบเสื้อผ้าที่ใส่ ชอบทุกคนที่นี่ ทุกคนดีกับข้ามาก ทั้งที่ข้าจำอะไรไม่ได้เลย”

“เช่นนั้นก็ดีแล้ว”  หมอมู่พยักหน้ารับเป็นจังหวะที่มีชาวบ้านเข้ามาหาให้รักษาอาหารเจ็บท้อง

“ไป๋เซ่อไปจับปลากัน”  หงเซ่อมาดึงมือหญิงสาวให้เดินตาม

“จับปลา?”  นางทำตาโต “ข้าจับไม่เป็น”

“ข้าสอนเอง” หงเซ่อหัวเราะร่า “พี่ลี่หยางชอบกินปลา เราไปจับปลามาทำแกงให้พี่ลี่หยางกัน”

“พี่ลี่หยางชอบกินปลาหรือ?”  นางทำตาปริบๆ เดินตามคนตัวเล็กที่เดินนำหน้ามุ่งไปลำธารไม่ไกลนัก

“ใช่ พี่ลี่หยางชอบกินปลามาก แต่เขาสละให้พวกเรากินก่อนเสมอ”

“อื้ม”

ไป๋เซ่อยิ้มกว้าง ดีใจที่รู้ว่ามู่ลี่หยางชอบอะไร ไม่รู้เหตุใด นางอยากทำอะไรเพื่อเขาบ้าง หญิงสาวจึงไปที่ลำธาร ทำทุกอย่างที่หงเซ่อสอน ด้วยใจหวังว่าจะทำให้มู่ลี่หยางมีความสุขเหมือนที่เขาทำให้นางอบอุ่นใจในทุกคืน

หลังจากส่งคนป่วยออกจากเรือนไปแล้ว หมอมู่ก็กลับมาสนใจกับสมุนไพรที่เก็บมา เขาสอนเด็กๆให้รู้จักสมุนไพรต่างและการรักษาอาการเจ็บป่วยพื้นฐาน หากคนใดสนใจการแพทย์ เขาก็เต็มใจสอน เพื่อให้พวกเขาได้มีความรู้ติดตัว

            หมอมู่จางหมิ่นรับรู้ว่ามีคนเข้ามาใกล้จึงเงยหน้าขึ้นจากกระจาดสมุนไพร ดวงตาหรี่มองอย่างประเมินก่อนถอนหายใจหนักหน่วง ก่อนมองเลยไปด้านหลัง เด็กๆ ต่างจ้องมองอย่างตื่นเต้นจนเขาต้องโบกมือไล่ให้ไปที่อื่นก่อน

            “ท่านหมอมู่” ผู้มาเยือนประสานมือคารวะ

            “ท่านหลิวชิงมาหาข้าถึงที่นี่มีเรื่องใดรึ”

            “ท่านหมอมู่กล่าวเกินไปแล้ว” ชายหนุ่มคลี่ยิ้มด้วยท่าทีสุภาพและอ่อนน้อม ยิ้มเอ็นดูบรรดาเด็กๆ ที่มองด้วยความอยากรู้อยากเห็น “ชีวิตที่นี่ดูสงบดีจริง”

            “ข้าย่อมเลือกอยู่ที่ที่อยู่แล้วสบายใจ” หมอมู่ยกกระจาดสมุนไพรขึ้นวางบนชั้น แล้วปัดมือไปมาก่อนจ้องใบหน้าอ่อนเยาว์ของอีกฝ่าย “เจ้าคงไม่ได้แค่มาดูว่าข้าเป็นอยู่อย่างไรใช่หรือไม่”

            “ท่านหมอมู่กล่าวได้ถูกต้องแล้ว”  เขาไม่เก็บความวิตกกังวลในแววตา “เดิมทีข้าไม่ได้คิดจะมารบกวนท่าน แต่ด้วยจนปัญญาและที่นี่อยู่ใกล้ที่สุดจึงบากหน้ามาขอความช่วยเหลือ”