Chapter 34.  โอสถที่หายไป

            หมอมู่จางหมิ่นโบกมือไปมาราวกับไล่แมลงรำคาญ  “ต้องการสิ่งใดก็พูดมา”

            “โอสถของประมุขหายไป”

            “หือ?”  คราวนี้หมอมู่เลิกคิ้วประหลาดใจ “ปกติคุ้มกันอย่างดีมิใช่รึ?”

            “เป็นข้าที่สะเพร่าเองจึงได้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น”

            “สะเพร่า? คนอย่างหลิวชิงรึจะสะเพร่าได้ถึงเพียงนี้”  หมอมู่ส่ายหน้าไปมา “แต่ข้าออกจากพรรคกระเรียนดำมาสิบกว่าปีแล้ว จะไปเคยพบเห็นโอสถของท่านประมุขได้อย่างไร”

            สิ่งที่ทำให้มู่จางหมิ่นวางมือเรื่องในพรรคมารก็เพราะ ‘โอสถ’ ของท่านประมุข  สองมือเคยเปื้อนเลือด ฆ่าคนเป็นผักปลา แต่เขาล้างมือและใช้ความรู้รักษาผู้อื่น แม้ไม่อาจชดเชยที่ทำมาแต่ก็พยายามทำเท่าที่มือคู่นี้จะทำได้  นั้นคือเหตุผลที่เขารับเลี้ยงเด็กกำพร้าเหล่านี้

            “เข้าเรื่องเลยแล้วกัน เจ้าจะได้ไม่เสียเวลา” 

            หลิวชิงหยิบกระดาษม้วนออกมาคลี่ออกแล้วส่งให้หมอมู่จางหมิ่น หมอมู่ถึงกับขมวดคิ้วด้วยสีหน้าตกตะลึง

            “ท่านหมอมู่...”

            “ข้า...”  ยังไม่ทันพูดจบประโยค เสียงเด็กๆ ร้องเรียก ‘พี่ลี่หยาง’   

            มู่ลี่หยางที่เพิ่งกลับจากเขาถูกเด็กๆ ล้อมหน้าล้อมหลัง  เขาเงยหน้าขึ้นมองสบตากับชายหนุ่มผอมบางราวบัณฑิตอ่อนวัย อีกฝ่ายยิ้มบางเบา แต่แววตาไร้ความอ่อนโยน เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นคาวเลือดจางๆ มือที่จับคันธนูอยู่แกร่งขึ้นทันที

            “ผู้นี้เป็นสหายเก่าของข้าเอง”  หมอมู่รีบพูดขึ้น “แล้วหงเซ่อล่ะ เห็นว่าไปจับปลานี่ เจ้าไปดูทีสิ เด็กๆ เล่นน้ำกันเพลินจะเกิดอันตรายหรือไม่”

            มู่ลี่หยางรู้สึกได้ทันทีว่าพ่อบุญธรรมต้องการสิ่งใด เขาเพียงผงกศีรษะรับคำสั่ง ทว่ายังไม่ทันก้าวเท้าออกไป หงเซ่อก็จูงมือหญิงสาวที่หัวเราะเสียงใสวิ่งเข้ามาในบริเวณลานกว้าง  เพียงหลิวชิงได้เห็นหญิงสาวเต็มตา เขาก็ก้าวเท้าตรงมาทางไป๋เซ่อทันทีพร้อมยื่นมือไปหมายจับข้อมือของหญิงสาว  ไป๋เซ่อตกใจกับการพุ่งตรงมาของชายแปลกหน้าได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อ ทว่ายังไม่ทันทีหลิวชิงจะถึงตัวหญิงสาว มู่ลี่หยางก็เข้ามาขวางไว้ก่อน  หลิวชิงใช้ฝ่ามือตอบโต้แต่มู่ลี่หยางก็ตั้งกระบวนท่ารับอย่างว่องไว

            “ไป๋เซ่อ หนีไป!”   หมอมู่ตะโกนออกไปทำให้หญิงสาวได้สติรีบหมุนตัวสาวเท้าวิ่งทันที

            “คุณหนู!”  หลิวชิงตะโกนเรียก “คุณหนูฟู่เหยียนอวี้”

            ได้ยินเพียงแค่นั้น สองเท้าก็ชะงักไปทันที นางหันกลับมามองด้วยแววตางุนงงและสับสน

            คล้ายว่า...มีคนเรียกนางเช่นนี้มาก่อน

            หรือว่า...นี่จะเป็นชื่อของนาง

              หลิวชิงออกแรงเดินลมปราณสะบัดหลังมือใส่คนที่ขวางทางเขา ทำให้ร่างของมู่ลี่หยางถึงกับเสียหลักถอยไปสองก้าว  ไป๋เซ่อกรีดร้องตกใจแล้วรีบวิ่งมากางแขนยืนขวางร่างมู่ลี่ หยางเพื่อปกป้องเขา

“ห้ามทำร้ายพี่ลี่หยาง!”

หลิวชิงประหลาดใจกับท่าทางของฟู่เหยียนอวี้ แต่เขาเคยชินกับการรับคำสั่งจึงประสานมือรับคำสั่งทันที

“หลิวชิงรับคำสั่งขอรับ”

“ท่าน...รู้จักข้ารึ” แม้เสียงพูดของไป๋เซ่อจะแผ่วเบา แต่กระนั้นหลิวชิงก็ได้ยินชัด เขามองอย่างประหลาดใจแล้วย้ายสายตาไปทางหมอมู่จางหมิ่น

“คุณหนูจำข้าไม่ได้รึขอรับ”

ไป๋เซ่อพยักหน้าหงึกหงัก มู่ลี่หยางก้าวมาข้างหน้าแล้วเอ่ย

“นางจำอะไรไม่ได้เลย แม้แต่ชื่อของตนเอง”

“เรื่องเป็นเช่นนี้เอง ข้ากับผู้อารักขาออกติดตามคุณหนูนานนับเดือนแทบหมดหนทาง จึงบากหน้ามาขอความช่วยเหลือจากท่านหมอมู่”

หมอมู่จางหมิ่นเค้นเสียงในลำคอ “เข้ามาคุยข้างใน”

ไป๋เซ่อยังยืนนิ่งอย่างสับสน มู่ลี่หยางเอื้อมมือไปกุมมือเล็กไว้ ไออุ่นจากฝ่ามือหยาบกระด้างทำให้หญิงสาวได้สติแล้วฝืนยิ้มออกมา ทว่าสายตาของหลิวชิงกลับมีแววกังวลใจกับสถานการณ์ไม่คาดคิดเช่นนี้

แต่ไม่ว่าอย่างไร เขาต้องพา ‘โอสถ’ ของประมุขกลับไปให้ได้.

            หลิวชิงสบตากับไป๋เซ่อที่นั่งบีบมือตัวเองแน่น ท่าทางตื่นกลัวนี้ไม่เคยปรากฏให้เห็นมาก่อน

แต่ยามนี้หญิงสาวตรงหน้าความจำเสื่อม หลงลืมไปแล้วว่าตัวเองคือ ‘ฟู่เหยียนอวี้’ น้องสาวและญาติเพียงคนเดียวของประมุขพรรคกระเรียนดำ

ไป๋เซ่อหลุบตาลงแล้วย้ายสายตาไปทางมู่ลี่หยางที่นั่งอยู่ใกล้ๆ นางรับฟังเรื่องจากชายที่ชื่อหลิวชิง ซึ่งยอมรับว่ารู้สึกคุ้นหน้าเขาอยู่มากจริงๆ แม้ในความฝัน  นางมีภารกิจสำคัญต้องเดินทางไปที่หุบเขาอู่อี๋เพื่อพบใครคนหนึ่ง  

“ข้า...ต้องเดินทางสินะ” นางพูดขึ้นหลังจากนิ่งฟังหลิวชิงมานาน “ข้ามีพี่ชายรออยู่”

หลิวชิงมองเห็นสายตาของฟู่เหยียนอวี้คอยลอบมองพรานหนุ่มผู้นั้นตลอด เขาก็พอเข้าใจได้ แต่ไม่อาจรั้งอยู่ได้นานไปกว่านี้ เขาจึงตัดสินใจยื่นข้อเสนอให้มู่ลี่หยางเดินทางไปพร้อมกัน หญิงสาวมีแววตาประกายตื่นเต้นยินดี แต่พอเห็นสีหน้านิ่งงันของมู่ลี่หยางแล้ว นางก็หลุบตาลงทันที มือขวาประมุขพรรคมารอยากมือขึ้นกุมขมับ เหตุใดฟู่เหยียนอวี้จึงกลายเป็นเช่นนี้

“ลี่หยาง เจ้าเดินทางไปเป็นเพื่อนไป๋เซ่อเถิด”

“พ่อบุญธรรม...” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นสบตา

“เวลานี้นางจำอะไรไม่ได้ ไม่สิ...ความทรงจำสับสน หากเจ้าไม่ไปก็จะไม่มีใครทำให้นางเชื่อใจได้” หมอมู่จางหมิ่นถอนหายใจเบาๆ ยกถ้วยชาขึ้นจิบเล็กน้อยแล้วจึงกล่าวต่อ

“ถือว่าข้าขอให้ช่วย”

“พ่อบุญธรรมกล่าวเกินไปแล้ว ขอเพียงท่านสั่ง ข้าย่อมทำตาม”  มู่ลี่หยางไม่กล้าปฏิเสธและใจก็ไม่คิดปฏิเสธเช่นกัน เพราะเขาเป็นห่วงนาง

“ดี” หมอมู่เอ่ยแล้วพูดกับไป๋เซ่อ “เจ้าไปเตรียมตัวเถิด ต้องรีบเดินทางแล้ว”

“เร็วถึงเพียงนี้?” แม้ดีใจที่มู่ลี่หยางเดินทางไปด้วยแต่นางยังไม่อยากจากที่นี่ไปนัก

“มีคนรอเจ้าอยู่”  หมอมู่โบกมือไล่พร้อมกับหลิวชิง “เจ้าก็ไปช่วยนาง”

หลิวชิงรู้ความนัยจึงคารวะแล้วเชิญให้หญิงสาวเดินออกมา เมื่อในห้องไม่มีใคร หมอมู่จางหมิ่นก็เดินไปหยิบตัวยาหลายขนานเตรียมให้มู่ลี่หยางพกติดตัวไปด้วย

“ลี่หยาง เจ้าคงยังไม่ลืม ข้าเคยอยู่ในพรรคกระเรียนดำมาก่อน แม้ล้างมือจากยุทธภพ แต่ก็มิอาจนิ่งดูดายได้”

มู่ลี่หยางเพียงนิ่งงันฟังถ้อยคำของมู่จางหมิ่น แน่นอนว่าเขาย่อมรู้ เพราะเพลงยุทธ์ที่เขาใช้ปกป้องตนเองและออกล่าสัตว์นั้น มู่จางหมิ่นเป็นผู้สอน เขาจึงเป็นทั้งพ่อบุญธรรมที่เลี้ยงดูและอาจารย์ที่สั่งสอนให้ความรู้