Chapter19.ข้านึกว่าอีกาตัวนั้นเป็นเจ้า

เสียงพิณขงโหวบรรเลงหวานเศร้าในสวนดอกไม้อันเงียบสงบ  อีกาตัวหนึ่งบินวนเวียนบนท้องฟ้าก่อนร่อนมาเกาะกิ่งไม้เบื้องหน้าหญิงสาว  หญิงสาวหยุดมือแล้วจ้องมองอีกาตัวนั้น

            ‘กวงหมิง?’   

ชิงหรูเรียกอีกาตัวนั้น แต่มันยังไม่มาหานางซ้ำยังเอียงคอมองด้วยท่าทีแปลกๆ ทำให้นางเป็นกังวลเพราะเขาไม่เคยทำเช่นนี้

            ‘กวงหมิง’

            “ขอรับ” 

            ‘อ๊ะ!’

            ชิงหรูหันไปตามเสียงที่ได้ยินแล้วก็ต้องสะดุ้งโหยงที่เห็นกวงหมินเดินเข้ามาพร้อมถาดน้ำชาและของว่าง นางหันขวับไปมองอีกาตัวนั้นแล้วหันมามองทางกวงหมินอีกที  ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่พอเห็นว่ามีอีกาตัวหนึ่งอยู่ไม่ไกล เขาก็ได้แต่ส่ายหน้าไปมา

            ‘ข้านึกว่าอีกาตาตัวนั้นเป็นเจ้า’

นางพูดเสียงเบาแล้วช้อนตามองกวงหมินที่กำลังรินน้ำชาให้นาง นับจากเหตุการณ์ในวันนั้น ผ่านมานานนับเดือนแล้ว กวงหมินไม่แสดงท่าทีผิดแผกไปจากเดิม นางเองก็ควรทำใจยอมรับ เพราะนางเองก็ไม่ต่างจากหญิงนางโลมที่ถูกฝึกฝนมาให้รับมือเรื่องเหล่านี้ ทว่าที่ผ่านมา นางไม่เคยรับรู้ว่าเรือนร่างของตนถูกใช้เคี่ยวกรำเช่นไร  นางเพียงหลับและตื่นมาราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น

มีเพียงกวงหมินที่อยู่เคียงข้าง

            “ข้าไม่ได้รับอนุญาตให้ไปไหน”  เขาพูดน้ำเสียงราบเรียบ หยิบขนมดอกกุ้ยมาบิเป็นคำเล็กๆ ส่งเข้าปากนางเช่นทุกครั้ง เขารู้ว่านามชอบขนมดอกกุ้ยมากแต่ไม่เคยพูดออกมา นางอ้าปากกัดขนม ริมฝีปากของนางแตะปลายนิ้วของเขาอย่างไม่ตั้งใจ

            ‘อย่างนั้นหรือ?’  นางเคี้ยวขนมในปากกลืนลงคอแล้วจึงเอ่ย ‘ช่วงที่ข้าครึ่งหลับครึ่งตื่นเหมือนรู้สึกว่าเจ้าไม่อยู่’

            “อ่อ...ตอนนั้นไปสืบข่าวจากในวัง หลังจากนั้นก็ไม่ได้ไปไหนอีก”  เขารินยื่นอีกคำให้นางและนางก็ทำตัวเป็นลูกนกให้เขาป้อนขนมให้

            ‘เรื่องในวัง...’ นางพึมพำ ‘เหมือนได้ยินคนคุยกันว่า องค์ชายสี่อะไรนั้นก่อกบฏหรือไรกัน’

            “เจ้าหลับๆตื่นๆ ไม่ได้สติดีนัก” กวงหมินรินน้ำชาให้นาง “ฮ่องเต้พระองค์ก่อนสวรรคตแล้ว เดิมทีควรเป็นรัชทายาทสืบทอดครองบัลลังก์แต่จู่ๆกลับเป็นคนสติฟั่นเฟือนไม่สามารถขึ้นเป็นฮ่องเต้ได้  แผ่นดินไร้ผู้ปกครองมิได้ องค์ชายสี่จึงแต่งตั้งตนเองเป็นฮ่องเต้”

            ดวงตางดงามเบิกกว้างด้วยความตกใจ ‘บ้านเมืองเปลี่ยนแปลงถึงเพียงนี้เชียวหรือ?’

            “ไม่มีเรื่องใดเกี่ยวกับเจ้า ไม่ต้องสนใจไป”

ชายหนุ่มเห็นนางกลับมาร่าเริงอีกครั้งก็เบาใจ หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น เขาถูกลงโทษกักขังในคุกลับของหอนางโลม ช่วงเวลานั้นเขาไม่รู้นางเป็นอย่างไรบ้าง เจ็ดวันผ่านไปจึงถูกปล่อยออกมาและพบว่าบ้านเมืองเปลี่ยนผู้ปกครองแล้ว  คงเป็นฝีมือของท่านประมุขและไม่ต้องการให้เขารับรู้จึงได้สั่งอันฉีให้ขังเขาไว้เช่นนั้น   อาจเพราะท่านประมุขได้รับพลังหยางอย่างอิ่มเอมจึงไม่ได้ใช้ร่างกายของชิงหรูอีก ในขณะที่ด้านนอกกำแพงมีความวุ่นวาย ภายในหอจันทร์กระจ่างกลับมีเพียงเสียงดนตรี การร่ายรำ และเสียงความสำราญของบุรุษและสตรี ราวกับไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลง

            ‘กวงหมิน’

            “ขอรับ”

            ‘ฮ่องเต้พระองค์ใหม่เป็นคนดีหรือไม่’

            กวงหมินแปลกใจกับคำถามที่ได้ยิน นางรู้อะไรหรือ?  แต่หญิงสาวกลับยิ้มซื่อๆ ออกมาแล้วเอ่ยต่อ

            ‘ข้าเพียงอยากรู้ว่าบ้านเมืองเวลานี้เป็นอย่างไร ปกติสุขดีแล้วหรือไม่ ใกล้ถึงเทศกาลชีซีแล้ว ข้าอยากไปเดินเล่นที่ตลาด   ข้าไม่ได้ออกไปไหนเลย...ข้า...’

            “อืม ข้าจะปรึกษาอันฉีดูก่อนว่าพาเจ้าออกไปได้หรือไม่” เขาพยักหน้ารับ “ข้าเองก็ไม่รู้ว่าคนผู้นั้นเป็นฮ่องเต้ที่ดีหรือไม่ แต่สถานการณ์โดยรวมนับว่าดี ไม่มีการลุกฮือขึ้นต่อต้าน”

            ‘เช่นนั้นก็ดี’  

นางพยักหน้ารับ ชีวิตนางวางไว้ในอุ้งมือของกวงหมิน นางไม่อยากทำอะไรให้เขาต้องเดือดร้อน  ชิงหรูเผลอมองไปทางอีกาตัวนั้นแล้วหัวเราะออกมา นางนี่แย่จริงๆ แยกกวงหมินกับอีกาตัวอื่นไม่ออก

            ท่าทางไร้เดียงสาของชิงหรูทำให้กวงหมินปวดหัวใจยิ่ง เขาทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ยิ่งเขาต้องการปกป้องนางมากเท่าไหร่ ก็เท่ากับเขาทำให้นางต้องเจ็บปวดใจมากเท่านั้น

          หญิงสาวในชุดกระโปรงสีชมพูกลีบบัวปักลายดอกไม้เล็กๆ ทำให้เจ้าของร่างดูบอบบางน่าทะนุถนอม แม้ใบหน้าจะมีผ้าโปร่งปิดบังครึ่งใบหน้า แต่ดวงตากระจ่างใสดึงดูดสายตาผู้คนโดยที่เจ้าของดวงตาไม่รู้ตัว

            ชิงหรูกับกวงหมินได้รับอนุญาตให้ออกจากหอนางโลมได้ นางไม่รู้ว่าเหตุใด ประเดี๋ยวนี้จะทำอะไรต้องแจ้งกับอันฉีก่อน แต่นางไม่อยากให้กวงหมินต้องลำบากใจ แค่ได้ออกมาเดินเล่นเหมือนคนปกติทั่วไป นางก็มีความสุขมากแล้ว

            กวงหมินเดินตามหลังนางอยู่ก้าวเดียว รักษาจังหวะการเดินของตนเองไม่ให้ใกล้ชิดนางเกินไป แต่ท่าทางตื่นเต้นเหมือนเด็กเล็กๆ นี่ก็ทำเอาเขาต้องกลั้นหัวเราะตลอดทาง ตลอดชีวิตที่ผ่านมาของนาง แม้พรั่งพร้อมทุกสิ่งสรรพ ทั้งเสื้อผ้าเครื่องประดับ อาหารการกินหรือที่หลับนอนไม่ต้องอยู่อย่างหิวโหยแร้นแค้น แต่นางกลับไม่เคยได้ใช้ชีวิตเช่นหญิงสาวในวัยเดียวกัน   หญิงสาวไม่ขาดแคลนเครื่องประดับ แต่นางไม่เคยได้เลือกซื้อด้วยตนเองจึงตื่นเต้นอยู่ไม่น้อยเมื่อพบของถูกใจ นางกัดริมฝีปากด้วยความเคยชินก่อนจะหันหลังกลับไปหากวงหมิน แล้วยื่นมือออกไป เขาเลิกคิ้วเล็กน้อยเป็นเชิงถาม

            ‘ถุงเงิน ข้าอยากซื้อของ’

            กวงหมินก้มหน้าซ่อนรอยยิ้มหยิบถุงเงินส่งให้นาง หญิงสาวรับไว้แล้วชี้นิ้วเรียวงามไปยังคนขายผลไม้เชื่อม

            ‘ข้าอยากกินขนมถังหูลู่’

            “นายหญิงซื้อของเสร็จแล้วข้าจะพาไป”

            ‘ข้าจะเอาเดี๋ยวนี้!’ นางขึงตาใส่เขา ‘ข้าจะรอตรงนี้ เจ้าไปซื้อขนมให้ข้า’

            เพราะนานๆ จะได้ออกมาข้างนอกสักครั้ง เขาจึงยอมตามใจนาง กำชับให้นางรอเขาตรงนี้อีกครั้งก่อนเดินออกไป ชิงหรูมองแผ่นหลังของกวนหมินถูกกลืนหายไปกับผู้คนมากมายในตลาดแล้ว จึงหันกลับมาสนใจปิ่นหยกตรงหน้า นางไม่ต้องต้องการซื้อของให้ตนเอง แต่นางอยากมอบให้กวงหมิน นางไม่เคยให้อะไรเขาเลย ที่ผ่านมามีแต่เขาที่ดูแลนาง  นางเลือกปิ่นหยกสำหรับบุรุษเรียบง่ายแต่ดูดี เมื่อได้ปิ่นที่ถูกใจแล้วจึงส่งให้พ่อค้า

            ‘ข้าอยากได้กล่องของขวัญใส่ปิ่นนี้’

            “แม่นางต้องการอะไรรึ”

            ชิงหรูลืมไปว่าตนเองไม่มีเสียง นางจึงทำมือวาดในอากาศว่านางต้องการกล่องของขวัญสำหรับใส่ปิ่น แต่ยิ่งพยายามสื่อสารด้วยภาษามือก็ยิ่งทำให้พ่อค้าไม่เข้าใจ นางหงุดหงิดที่ส่งเสียงสื่อสารกับผู้อื่นไม่ได้  จู่ๆ มีมือใหญ่ข้างหนึ่งอ้อมร่างนางมาหยิบปิ่นหยกอันนั้นจากมือนางแล้วส่งให้พ่อค้า

            “ใส่กล่องของขวัญให้นางด้วย”

            “อ้อ! ได้ขอรับ!”

            ภายใต้ผ้าโปร่งปิดครึ่งใบหน้าปรากฏรอยยิ้มโล่งอกที่สื่อสารได้เสียที นางหันหลังมาหวังกล่าวคำขอบคุณที่มีคนช่วยสื่อสารให้ ทว่ารอยยิ้มของนางเจือนหายไปทันที ร่างของชิงหรูเกร็งขึ้นมา กลิ่นอายกลิ่นอายอันตรายนี้ของบุรุษผู้นี้โอบล้อมกาย นางกลัวจนทำอะไรไม่ถูก 

          “ลืมข้าแล้วหรือ”

น้ำเสียงของเขาดุดันทำให้นางตัวสั่นเทา ชิงหรูไม่คิดว่าจะพบชายคนนี้อีก ทั้งที่นางตั้งใจลืมเรื่องราวในวันนั้นแล้วแท้ๆ  แต่เขากลับมาปรากฏกายอยู่เบื้องหน้าราวภูตผี  นางกรอกตามองไปด้านข้างแล้วพบว่ารอบกายมีบุรุษหน้าตาดุดันนับสิบล้อมอยู่ บดบังจนนางมองไม่เห็นใครหรือแม้แต่เงาร่างของกวงหมิน  นางขยับไปทางซ้าย ร่างของบุรุษผู้นั้นก็ขยับมาปิดช่องทาง นางขยับไปทางขวา เขาก็ทำเช่นเดิม แต่คราวนี้เขาเปิดเสื้อคลุมออกแล้วตวัดร่างนางเข้ามาแนบอก นางตื่นตระหนกไม่ต่างจากลูกนกที่ไร้คนปกป้อง ร่างบางดิ้นขลุกขลักในวงแขนที่โอบรัดแน่นจนปลายเท้าของนางลอยขึ้นจากพื้น

“ไปกับข้า”