Chapter11.บุรุษแปลกหน้า

หญิงสาวลุกขึ้นนั่ง ไม่สนใจเสื้อผ้าที่อยู่บนร่างจะเป็นเช่นไหร่ ใบหน้าที่ดูอ่อนหวานใสซื่อเปลี่ยนไป มุมปากของนางยกยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มที่ดูชั่วร้าย

“พลังหยางของเจ้าไม่เลวเลยทีเดียว”  หญิงสาวยกมือขึ้นเสยเส้นผมที่ลงมาปรกหน้าพลางเลียริมฝีปากด้วยท่าทีอิ่มเอม

“ข้าจะให้ในสิ่งที่เจ้าปรารถนา ไม่เกินสามวันเจ้าจะได้ในสิ่งที่ต้องการ”

หานเหลียงไม่รู้ว่าควรทำเช่นไร  ประตูห้องถูกเปิดออก กวงหมินก้าวเข้ามาพร้อมเสื้อคลุมตัวหนึ่ง เขาตวัดเสื้อคลุมสีม่วงออกคลี่คลุมร่างของหญิงสาวไว้แล้วจึงดีดนิ้วหนึ่งที สิ้นเสียงดีดนิ้วพลันปรากฏบ่าวรับใช้เดินเข้ามาสองคน ทั้งสองก้มหน้าไม่มองหญิงสาวบนเตียง

“คุณชายหานเหลียง เชิญทางนี้”

ชายหนุ่มยังมึนงงอยู่จึงยอมให้บ่าวรับใช้ประคองออกไปทั้งที่สวมเสื้อผ้าไม่เรียบร้อย

กวงหมินยืนนิ่งอยู่ข้างเตียง แม้ไม่ได้จ้องมองโดยตรงแต่รับรู้ว่าร่างเย้ายวนเคลื่อนไหวมาใกล้ นางยืดตัวขึ้นสำลอกเอาไข่มุกสีขาววาววับออกมาจากปาก เขารีบหยิบผ้าเช็ดหน้าออกจากอกเสื้อยื่นไปรองรับไข่มุกเม็ดนั้น  นางสำลอกเอาไข่มุกออกมาแล้วก็ยกหลังมือขึ้นเช็ดน้ำลาย

“ลีลาไม่ได้ความแต่พลังหยางของบุรุษที่ยังพรหมจรรย์อยู่นั้นยอดเยี่ยม”

นางยื่นมือมาหยิบไข่มุกขึ้นส่องดู แล้ววางลงบนมือของกวงหมินตามเดิม   

ทุกคราวที่นางทำพันธะสัญญากับมนุษย์ นางจะสำลอกเอาไข่มุกออกมา นางเรียกว่า ‘ไข่มุกหมื่นปรารถนา’ มันเสมือนเป็นยาอายุวัฒนะเพิ่มพลังปราณปีศาจได้อย่างดี และโดยเฉพาะได้กลืนกินพลังหยางของบุรุษพรหมจรรย์ นางก็ยิ่งเปล่งปลั่งมากยิ่งขึ้น 

“กวงหมิน”

“ขอรับนายหญิง”

“ให้คนของเราแจ้งเสนาบดีเจี่ยซินว่าข้าส่งคนไปให้เขา ให้รับคุณชายหานเหลียงเป็นบุตรเขย แต่งบุตรเขยเข้าบ้าน บุรุษผู้นี้เก่งใช้ลิ้น เอ่อไม่ใช่... ใช้วาจาเก่งจะนำพาโชคลาภวาสนามาสู่สกุลของเขา”

“ข้าทราบแล้วนายหญิง” 

หญิงสาวยกมือขึ้นคล้องคอของเขาไว้ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้แต่อีกฝ่ายยังคงไม่แสดงสีหน้าอารมณ์ใด แม้นางจะแสร้งแอ่นทรวงอกเข้าบดเบียดแผ่นอกของเขา

“เจ้าไม่อยากรู้เหรอว่าข้าได้สิ่งใดตอบแทน”

นางถามแต่กวงหมินกลับนิ่งงันแทนคำตอบ นางเบ้ปากเล็กน้อยแล้วอ้าปากกัดริมฝีปากของเขาแรงๆ จนเลือดสีสดไหลออกมานางจึงพอใจ แม้ร่วมรักเสพสมกับบุรุษมานับไม่ถ้วน แต่นางไม่ยิมยอมให้จุมพิตที่ริมฝีปากเด็ดขาด มันคือพันธะและความผูกพันที่นางไม่ต้องการ

“ชายคนนั้นจะได้อำนาจวาสนาที่เขาต้องการด้วยการแต่งงานกับบุตรสาวของเสนาบดีเจี่ยซิน  เสนาบดีเจี่ยซินซึ่งต้องการหาพลิกฟื้นตระกูลเก่าแก่ให้กลับมารุ่งเรืองอีกครา แต่สิ่งที่คุณชายหานเหลียงจะเสียไปคือเขาไม่อาจกลับไปเป็นหานเหลียงที่ยึดมั่นในคุณธรรมได้อีก เขาจะไม่รู้สึกพอในอำนาจ กระหายและต้องการมันแม้จะทำร้ายคนรอบข้างก็ตาม”

นางหัวเราะเยาะเย้ยออกมาด้วยความสาแก่ใจ นี่อย่างไรมนุษย์ผู้ไม่รู้จักพอใจในสิ่งที่ตนมี  กวงหมิงซ่อนสายตาปวดร้าว เขาย่อมเข้าใจ ครั้งหนึ่งเขายอมแรกทุกอย่างเพื่อให้ได้เป็นมือสังหารอันดับหนึ่ง

เสียงหัวเราะของนางขาดหาย ร่างของหญิงสาวร่วงผล็อยลงไป กวงหมินยื่นมือไปประคองร่างของชิงหรูไว้ได้ทัน เขาถอนหายใจเบาๆ เก็บไข่มุกหมื่นปรารถนาไว้ในอกเสื้อหน้าแล้วช้อนร่างที่หลับใหลของชิงหรูขึ้นพานางไปอีกห้องเพื่อให้ทำความสะอาดเรือนร่างนี้และให้นางได้พักผ่อนเต็มที

ยามนางตื่นขึ้นมาอีกครั้ง นางจะได้มอบรอยยิ้มไร้เดียงสาเพื่อเขาอีกครา

ชิงหรูฝึกเล่นเพลงพิณขงโหวอยู่ผู้เดียวในศาลาริมน้ำใกล้เรือนพักของนาง แม้นางจะอยู่ในหอนางโลมอันดับหนึ่งของเมืองหลวง แต่เรือนของนางอยู่ห่างออกมามาก มีความเป็นส่วนตัวและไม่มีผู้อื่นวุ่นวาย ปลายนิ้วยังคงกรีดเส้นพิณบรรเลงเพลงหวานโศก คงเป็นเพียงสิ่งเดียวที่นางทำได้ดีที่สุด กวงหมินไม่ชำนาญเรื่องดนตรีจึงให้ผู้อื่นมาสอนนาง  เขาบอกว่านางควรฝึกฝนดนตรีให้เชี่ยวชาญสักหนึ่งชิ้น นางถามเขาว่าชอบเครื่องดนตรีชนิดใด เขาไม่ตอบแต่สายตานั้นอยู่ที่พิณขงโหว นางจึงเลือกเรียนพิณชิ้นนี้

            อีกาตัวหนึ่งร่อนถลาด้วยท่าบินที่ดูแปลกพิกล อีกาตัวนั้นบินเข้าไปในเรือนของนาง ชิงหรูผวาเฮือกแล้วรีบลุกขึ้นวิ่งเข้าในเรือนทันที หลังฉากกั้นสำหรับผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าคือร่างเปลือยของบุรุษที่นางเห็นตั้งแต่อายุสิบสอง แผ่นหลังกว้างมีรอยแผลเป็นขนาดใหญ่หลายแผล โดยเฉพาะแผลที่เป็นเส้นยาวที่บั้นเอวทำให้สายตาของนางมองเลยต่ำไปที่สะโพกสอบ เจ้าของร่างเอี้ยวใบหน้ามองงมาเล็กน้อยแล้วคว้าเสื้อคลุมตัวยาวมาสวมก่อนจะหมุนตัวมองมาทางนางด้วยสายตาตำหนิ แต่ยังไม่ทันอ้าปากต่อว่านาง เขากลับกระอักโลหิตสีดำออกมาพร้อมกับร่างที่ทรุดลงไปคุกเข่ากับพื้น

            ‘กวงหมิน!’  ชิงหรูผวาเข้าไปประคอง แต่กวงหมินยกมือขึ้นห้ามไว้ก่อน นางจึงได้แต่นั่งมองเขาสกัดจุดตนเองแล้วเดินลมปราณ

            ‘ให้ข้าตามอันฉีหรือไม่’

            “ไม่” เขาปฏิเสธเสียงแข็ง แต่ลมปราณตีกลับ เขากระอักโลหิตออกมาอีกครั้ง เขายกมือขึ้นผลักให้ชิงหรูถอยห่างแต่กระนั้นชายกระโปรงของนางยังเปื้อนคราบเลือดของเขา

            ‘ข้าจะไปตามอันฉี!’

            ชิงหรูลุกขึ้นยืนแล้วหมุนตัวก้าวออกมา แต่นางก้าวได้เพียงครึ่งก้าว ร่างของนางก็ถูกกอดจากด้านหลัง น้ำหนักตัวของกวงหมินโถมเข้าใส่จนนางเกือบล้มลง โชคดีที่กวงหมินยังมีสติพอจะไม่ทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดลงบนร่างของนาง ไม่เช่นนั้นคงได้คว่ำไปกับพื้นทั้งคู่แล้ว

            “อย่าไป” เขาพูดและหอบหายใจแรง “พยุงข้าไปที่เตียง”

            ‘ได้ๆ’ ชิงหรูประคองร่างของเขาไปที่เตียงของตน

            “รินน้ำดื่มให้ข้าหน่อย”

            ‘ได้ๆ’ ชิงหรูลนลาน นางเคยเห็นกวงหมินแปลงร่างกลายเป็นอีกา นางไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวแต่อย่างใด ตัวนางเองยังเป็นร่างทรงของปีศาจได้ เหตุใดในโลกนี้จะมีคนแปลงร่างเป็นอีกาไม่ได้ แต่ที่นางหวาดกลัวคือเห็นเขากระอักโลหิตสีดำออกมามากมายถึงเพียงนี้

            กวงหมินมองถ้วยน้ำที่สั่นน้อยๆ มือของชิงหรูสั่นขณะที่ยื่นถ้วยน้ำให้เขาจิบที่ละนิด เขาไม่อยากให้ผู้ใดรู้อาการบาดเจ็บของตนเอง แต่เกรงว่าครั้งนี้จะหนักหนากว่าทุกครั้ง

            “ไปเชิญอันฉีมาเถิด แต่ค่อยๆเดินไม่ต้องวิ่ง อย่าให้ผู้อื่นรู้ว่าข้าบาดเจ็บมา”

            ‘ข้ารู้’

ชิงหรูรีบเดินออกมา เท้าก้าวพ้นธรณีประตูแล้วก็สูดลมหายใจลึก สะกดความรู้สึกของตนเอง ปรับสีหน้าให้เรียบเฉยแล้วเดินไปหาอันฉีที่หอหลักของหอนางโลม เพราะความรีบร้อนนางจึงรีบหยิบผ้าโปร่งปิดครึ่งใบหน้า แม้นางแต่งกายเรียบง่ายและมิได้แต้มแต่งสีสันใดบนใบหน้า แต่กลับดึงดูดสายตาของผู้คนให้จับจ้องมองที่นาง  ขณะที่ใจร้อนรนด้วยกังวลอาการบาดเจ็บของกวงหมิน นางเห็นอันฉีเพิ่งออกมาจากห้องบัญชี นางรีบคว้ามือของอันฉีไว้

‘กวงหมินบาดเจ็บ’

อันฉีไม่ได้ยินเสียงของชิงหรูแต่อ่านปากของนางได้ จึงพยักหน้ารับ

“คงโดนพวกนักพรตบ้านั้นเล่นงานเอา นายหญิงไม่ต้องตามข้าไป ยามที่ต้องรักษาต้องถ่ายลมปราณเกรงว่าจะไม่เหมาะที่นายหญิงอยู่ที่นั้น”

‘ข้าเข้าใจ’ นางพยักหน้ารับ หลายครั้งที่กวงหมิงบาดเจ็บ เขาจะไม่ให้นางเข้าใกล้ นางจึงได้แต่มองอันฉีเดินเร็วๆ จากไป หญิงสาวถอนหายใจเบาๆ เดินใจลอยและคิดอยู่ว่าจะเดินกลับไปที่ศาลาริมน้ำเพื่อรอเวลากวงหมินรักษาตัวเสร็จสิ้น  ร่างของนางถูกถูกรวบเอวจากด้านหลัง ลากเข้าไปในห้องที่นางเดินผ่าน