Chapter6. ศาลาพักม้า

            ตั้งแต่ถูกเลือกมาเป็นร่างทรง ชิงหรูไม่สามารถพูดจาส่งเสียงได้ นางทำแต่ได้แค่ขยับปากแต่ไร้เสียง  หากไม่ใช่คนที่มีความสามารถในการอ่านปากจะไม่เข้าใจนางและมักคิดว่านางเป็นใบ้หูหนวก แต่แท้ที่จริงแล้วเพราะร่างกายของนางมิใช่ของนาง  นางจำได้ว่า หากเมื่อใดที่ร่างกายนี้หมดประโยชน์และมีผู้อื่นถูกเลือกเป็นร่างทรงแทนนาง ยามนั้นนางจะได้เสียงและชีวิตของนางกลับคืน 

            แต่นางจะได้ชีวิตตัวเองคืนกลับมาเมื่อใดนั้นย่อมไม่มีวันรู้ แต่ละร่างทรงมีเวลาที่ไม่เท่ากัน บางคนนั้นแค่ไม่กี่วัน บางคนไม่กี่เดือน บางคนไม่กี่ปี แต่หลังจากไม่ได้เป็นร่างทรงแล้ว ไม่มีใครล่วงรู้ว่าคนเหล่านั้นใช้ชีวิตที่เหลืออยู่อย่างไร

            สำหรับชิงหรูแล้ว นางเป็นเพียงเด็กกำพร้าคนหนึ่ง นางจำครอบครัวของตนเองไม่ได้แล้ว สิ่งเดียวที่นางจำได้คือมือของกวงหมินที่จับมือนางเดินเข้ามาสู่ลัทธิลิขิตจันทรา  ในแต่ละปีมีเด็กกำพร้านับสิบคนที่ถูกส่งเข้ามาที่นี่ แรกๆ มาอยู่ใหม่ๆ ได้รับการใส่ใจดูแลอย่างดียิ่ง ได้กินอิ่มหนำ มีเสื้อผ้าสะอาดให้สวมใส่ มีที่ซุกหัวนอน จนไม่เหลือสภาพเด็กกำพร้าน่าเวทนา มีสาวงามถูกเลือกไว้ราวสามหรือสี่คนซึ่งเมื่อได้คัดเลือกแล้วจึงแยกย้ายต่างคนต่างอยู่เรือนของตนเอง ได้ฝึกฝนดนตรีและอักษรตามแต่ที่ต้องการ แต่โดยรวมแล้วล้วนบำรุงร่างกายให้งดงามเพื่อให้พร้อมหากถูกเลือกเป็น ‘ร่างทรง’

            “หากเจ้าได้เลือกเป็นร่างทรงจริง เจ้าจะไม่สามารถเปล่งเสียงได้ เจ้าเข้าใจหรือไม่”

            เวลานั้นนางยังไม่ได้ถูกเลือกเป็นร่างทรง นางมีกวงหมินเป็นทั้งคนดูแลและบ่าวรับใช้ ไม่มีใครล่วงรู้อายุที่แท้จริงของกวงหมิน นับตั้งแต่วันที่เขาจูงมือนางมาลัทธิลิขิตจันทรา ใบหน้าของเขาไม่เคยเปลี่ยนแปลง ไม่แก่ขึ้นหรืออ่อนเยาว์ลงแต่อย่างใด ราวกับอายุขัยของเขาได้หยุดลงด้วยสภาพร่างกายเช่นนี้

            “ข้าเข้าใจแล้ว”

            “เจ้ารู้หรือไม่ว่าเด็กคนอื่นที่เข้ามาพร้อมกับเจ้าถูกส่งไปที่ใด”

            นางส่ายหน้าแทนคำตอบ

            “หลายคนถูกส่งไปฝึกฝนเป็นนักฆ่าหรือมือสังหาร หลายคนถูกส่งไปฝึกฝนเป็นหญิงนางโลม ตัวเจ้าเองก็มิได้แตกต่างจากผู้อื่น ร่างกายนี้มีเพื่อรับใช้ด้วยจิตท่านประมุข  ไม่ว่าท่านจะทำอะไร เจ้ามิอาจขัดขืน ต่อต้าน หรือรังเกียจ ทำได้เพียงจำนนเท่านั้น”

            “ข้าเข้าใจ”

            นางไม่มีญาติพี่น้องครอบครัวให้กลับไปหา  ไม่เคยฝันถึงครอบครัวหรือคนรัก ความทรงจำที่เหลืออยู่ของนางคือหิวโหยและอดยาก หนาวเหน็บทุกข์ทรมาน นางเพียงแค่ขอให้กินอิ่มมีที่ซุกหัวนอนไปวันๆ ก็เพียงพอแล้ว  นางจึงไม่ได้สนใจว่าชีวิตหลังจากการเป็นร่างทรงแล้วจะเป็นช่นไร เรื่องดีที่สุดของนาง ยามที่ร่างกายนี้ถูกใช้งาน นางจะหลับใหลไม่รับรู้เรื่องราวใดๆ ยามตื่นจึงรู้สึกเพียงแค่ตนหลับไปเท่านั้น แต่การหลับของนางนั้นกินเวลาไม่แน่นอนขึ้นอยู่กับความพอใจของปีศาจราคะ บางครั้งเพียงวูบเดียว บางคราวนานหลายวัน

            “ลัทธิลิขิตจันทรายิ่งใหญ่นัก มอมเมาผู้คนให้มัวเมาในกามราคะ!”

            ชิงหรูสะดุ้งแต่ไม่ได้หันไปตามเสียงที่ได้ยิน มิใช่ครั้งแรกที่ได้ยินผู้คนพูดถึงลัทธิลิขิตจันทราเช่นนี้ สายตาของนางมองเห็นดอกไม้เล็กๆ ไม่ไกลนัก จึงก้าวเดินไปดูเพียงเลี่ยงเสียงที่ไม่อยากได้ยิน

            “ว่ากันว่า ขอแค่บำเรอกามให้ปีศาจสาวพึ่งพอใจก็จะได้ในสิ่งที่ปรารถนา”

            “ง่ายดายเพียงนั้น” 

            เสียงหัวเราะดังขึ้น

            “เจ้ายังกล้าหัวเราะกันเรอะ ปีศาจราคะกินพลังหยางเชียวนะ”

            “แล้วได้สมที่ปรารถนาจริงหรือไม่เล่า ถ้าได้จริงก็น่าลองเสี่ยงดู”

            หญิงสาวเม้มริมฝีปาก คนเหล่านี้ไม่รู้อะไรเสียเลย ไม่ใช่ทุกคนจะเดินเข้าประตูสำนักฯ แล้วจะได้พบท่านประมุขเสียเมื่อไหร่  และทุกสิ่งล้วนมีค่าตอบแทน เพียงแต่สิ่งที่ท่านประมุขต้องการนั้น มิใช่แค่พลังหยางของบุรุษเท่านั้น คนที่สมปรารถนาตามที่ต้องการแล้วยังต้องแลกเปลี่ยนบางสิ่งบางอย่างกับท่านประมุขด้วย ส่วนจะเป็นสิ่งใดนั้นมิอาจรู้ได้ และแน่นอนว่านางไม่อยากรู้

            ชิงหรูถอนหายใจเบาๆ  นางเป่าลมหายใจออกทางปากแรงๆ ทำให้ผ้าโปร่งที่พลิ้วไหว ปีนี้นางอายุสิบเจ็ดแล้ว นางไม่รู้ว่าหญิงสาววัยเดียวกันใช้ชีวิตเช่นไร  หากมิใช่เพราะท่านประมุขต้องการเข้าเมืองหลวง นางก็ได้ออกมาใช้ชีวิตนอกพรรคลิขิตจันทราอย่างนี้   ดวงตาฉ่ำหวานมองดอกไม้สีแดงสดสวยเบื้องหน้า กุหลาบสีสวยราวกับกลีบปากของเด็กสาว นางยื่นมือไปอย่างลืมตัว ทว่าปลายนิ้วยังไม่ทันแตะถูกกลีบดอกไม้  มีดสั้นเล่มหนึ่งพุ่งมาจากด้านหลังปักลงที่หัวของงูตัวหนึ่งที่ซ่อนตัวในกอดอกไม้

            ชิงหรูตกใจรีบถอยหลังแล้วหมุนตัวกลับ ความรีบร้อนทำให้ปะทะกับร่างกำยำของบุรุษผู้หนึ่งเขา นางอ้าปากหวีดร้องแต่ไร้เสียง หมวกปีกกว้างของนางหลุดออกจากศีรษะ เผยใบหน้างดงามและเรือนผมนุ่มสลวยที่ทิ้งตัวจรดเอว

            ‘อ๊ะ!’

            “ขออภัย” บุรุษผู้นั้นเอ่ยใบหน้าดุดันเผยรอยยิ้มเล็กน้อย สองมือประคองไหล่ของหญิงสาวไว้มิให้นางล้มลง “ทำให้แม่นางตกใจแล้ว”

            ชายหนุ่มมั่นใจว่าเห็นท่าทีตื่นตระหนกของหญิงสาว แต่เมื่อนางเหลือบตามองไปด้านหลังเห็นงูชะตาขาดตัวนั้นแล้ว นางกลับไม่เอ่ยปากขอบคุณเขา แต่เบิกดวงตากว้างขึ้น ริมฝีปากสีชาดขยับเป็นถ้อยคำแต่ไร้เสียง

            ‘เหตุใดต้องฆ่ามัน งูไม่มีพิษ! เจ้าคนใจร้าย!’

            ชิงหรูพูดอย่างลืมตัวว่าตนเองไม่มีเสียง และคนผู้นี้มิใช่กวงหมิน จึงไม่อาจเข้าใจนาง  นางหงุดหงิดใจที่ไม่อาจตอบโต้ผู้อื่นได้ ทำได้แต่กัดริมฝีปากอย่างไม่พอใจ

            ชายหนุ่มเลิกคิ้วประหลาดใจ เหตุใดหญิงสาวนางหนึ่งจึงเป็นใบ้เช่นนี้ และที่สำคัญนางตำหนิเขา ต่อว่าที่เขาฆ่างูตัวหนึ่ง

            “เป็นข้าที่ไม่ดีเอง ขอแม่นางอย่าถือสา”

            ชิงหรูเงยหน้าขึ้นมองอย่างประหลาดใจ คนผู้นี้อ่านปากของนางได้หรือ?  แม้เขาไม่ได้ระบายยิ้มเกลื่อนใบหน้า  แต่แววตาที่มองนางมีแววหยอกล้อ นางจึงรู้สึกตัวว่าตนเองอยู่ในวงแขนของผู้อื่น  เมื่อนางยกมือขึ้นดันแผ่นอกของเขา อีกฝ่ายก็ไม่มีท่าทีรั้งไว้ ซ้ำยังถอยห่างอย่างมีมารยาท  นางมั่นใจว่าไม่เคยพบคนผู้นี้ แต่ไม่รู้ว่าชายคนนี้อาจเคยพบนางในขณะที่ท่านประมุขใช้ร่างของนางอยู่หรือไม่  แต่ก่อนนางเคยดื้อรั้นยามกวนหมิงไม่ให้นางไปไหนเพียงลำพัง นางเคยแอบหลบออกไปเดินเล่นที่ตลาด กลับพบชายท่าทางประหลาดสวมเสื้อผ้าขาดวิ่นวิ่งมาหานาง เรียกร้องให้นางคืนชีวิตให้เขา นางตกใจขวัญเสียได้แต่ยืนตัวสั่นทำอะไรไม่ถูก ในใจพร่ำเรียกหาแต่กวนหมิง จนกระทั้งเขามาปรากฏเบื้องหน้าพานางออกจากสถานการณ์อันน่ากลัว นับตั้งแต่นั้น นางไม่เคยออกไปไหนตามลำพังอีกเลย

            ‘กวนหมิง’

            ชิงหรูกวาดตามองหากวนหมิง ปกติไม่เคยห่างกายนางเลย

            “ผู้ติดตามของแม่นางไปดูม้าที่ด้านหลัง” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเรียกสายตาให้หญิงสาวหันไปมอง นางยังคงกัดริมฝีปาก สองเท้าสาวเข้าไปใกล้ราวกับถูกดึงดูดด้วยดวงตางดงามคู่นี้ “อาหารที่นี่ไม่ถูกปากแม่นาง แต่มีโรงเตี้ยมใกล้ๆ พ่อครัวทำอาหารได้เลิศรสนัก หากแม่นางไม่รังเกียจ ข้าขอ...”

            ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะพูดจบประโยค หญิงสาวก็ส่ายหน้าไปมาเร็วๆ นางถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว เท้าสุดเกือบเสียหลักหกล้มแต่ครั้งนี้เป็นมือของกวงหมิงที่ประคองนางไว้ได้ทัน

            ‘กวงหมิน’

            “นายหญิง ม้าพร้อมแล้วต้องการเดินทางเลยหรือไม่ขอรับ”

            ชิงหรูพยักหน้ารับ เมื่อกวงหมินมาแล้ว นางก็ไร้ความหวาดกลัวใดอีกแล้ว   ความสงบเยือกเย็นกลับมาอีกครั้ง ร่างบางหมุนตัวเดินนำหน้า นางมิได้มองชายผู้นั้น  กวงหมินเพียงสบตากับบุรุษผู้นั้นแล้วผงกศีรษะให้เล็กน้อยก่อนหมุนตัวเดินตามหลังหญิงสาวออกไป

            “ใต้เท้า” 

            ชายหนุ่มยกมือขึ้นเป็นเชิงห้าม ชายที่เข้ามาใหม่จึงไม่เอ่ยปากอันใด สายตาของชายหนุ่มมองเพียงเจ้าของร่างเย้ายวนสุดสายตา ทว่าเมื่อหมุนตัวเตรียมเดินออกมา กลับพบหมวกของนางที่ตกอยู่ เขาปรายตามองเลยไปยังงูตัวนั้นที่สิ้นชีพเพราะมีดสั้นของเขา  

มุมปากของบุรุษยกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่หาได้ยากนัก เขาผู้ไม่เคยหวั่นไหวกับสตรีนางใด แต่บัดนี้กลับถูกดวงตางดงามคู่หนึ่งสะกดให้เข้าหาเป็นครั้งแรก

เห็นทีว่าเขาจะต้องทำทุกวิถีทางให้ได้นางมาครอบครอง