ยอมเป็นตัวสำรอง

ตอนที่ 4

ยอมเป็นตัวสำรอง

“ง่วงนอนไหมถ้าคุณจะลาครึ่งวันก็ได้นะ ผมจะแจ้ง              ฝ่ายบุคคลให้ว่า ผมให้คุณออกไปทำงานข้างนอก”

น้ำขิงเอางานเข้ามาเสนอให้เจ้านายด้วยใบหน้าที่ซีดเซียวเธอไม่ได้ง่วงนอนเหมือนที่อีกฝ่ายสงสัยแต่เธอแค่กำลังรู้สึก              หมดแรงที่จะสู้หน้าใครต่อใครถึงแม้ว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นจะไม่มีใครรู้แต่ตัวเองที่รู้อยู่เต็มอก

น้ำขิงไม่เสียใจที่เธอเสียตัวให้กับผู้ชายตรงหน้าแต่เธอเสียใจที่เขาไม่เคยเห็นค่าของเธอเลยมากกว่า

“บ่ายนี้คุณมีประชุม เอกสารที่ต้องใช้ฉันจะเตรียมไว้ให้ก่อนเที่ยงค่ะ”

หญิงสาวไม่ตอบคำถามแต่เธอเลือกที่จะพูดถึงแต่เรื่องงานทุกอย่างที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับเมื่อคืนนี้เธอตั้งใจแล้วว่าเธอจะทำเหมือนว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นเหมือนทุกอย่างเป็นเพียงแค่ความฝันที่ผ่านไปแล้วและเธอจะพยายามลืมมันให้ได้

วันเวลาที่ปกติแล้วน้ำขิงรู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่เธอได้มาทำงานเพราะเธอชอบในตำแหน่งหน้าที่ที่เธอได้รับเพราะมันตรงกับที่เธอเรียนมาแต่นับจากนาทีนี้มันคือความทรมานใจ

น้ำขิงเฝ้าถามตัวเองว่าสุดท้ายแล้วเธอจะเลือกเส้นทางชีวิตของอย่างไรทว่ามันไม่มีคำตอบเธอรู้แค่เพียงเธอไม่อยากจากที่นี่ไปและก็ไม่อยากที่จะให้เขาหายไปจากชีวิตเธออีกแต่ความสำนึกผิดชอบชั่วดีและเสียงของชายหนุ่มที่คุยโทรศัพท์เมื่อเช้านี้มันก็ตอกย้ำว่าถ้าเธอยังเลือกที่จะทำแบบนี้ชีวิตของเธอก็คงไม่พ้นคำว่าเมียน้อย

“น้ำขิงคุณตุลามีประชุมถึงกี่โมง”

เสียงหญิงสาวที่ความจริงแล้วน้ำขิงไม่น่าจะคุ้นเคยเพราะเธอเคยพบหน้ากับนิดาเพียงแค่ไม่กี่ครั้งแต่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเลขาสาวที่กำลังนั่งก้มหน้าทำงานถึงกลับสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินน้ำเสียงของภรรยาเจ้านายเอ่ยถามเพราะปกติแล้วนิดาแทบจะไม่เคยมาที่ทำงานของสามีเลย

“สวัสดีค่ะคุณนิดา ไม่น่าจะเกินสามโมงเย็นเชิญคุณเข้าไปรอคุณตุลาที่ห้องทำงานก่อนนะคะ”

คนพูดทำท่าทางลุกลี้ลุกลนน้ำเสียงของเธอดูสั่นเครือเหมือนคนกำลังจะร้องไห้ สายตาขอน้ำขิงที่มองมายังนิดาทำให้ภรรยาเจ้านายอดคิดไม่ได้ว่าเลขาของสามีกำลังมีเรื่องทุกข์ใจหรือเปล่า

“เป็นอะไรหรือเปล่าน้ำขิงเหมือนไม่ค่อยสบาย”

นิดาเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงจากใจจริงถึงแม้ว่าทั้งคู่จะไม่ได้สนิทสนมอะไรกันก็ตามแต่นิดารู้ดีว่าน้ำขิงเป็นลูกสาวของเพื่อนสนิทพ่อสามี เธอจึงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงและมันก็ทำให้เลขาสาวยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นที่เธอกำลังทำผิดกับนิดาถึงแม้ว่าเธอมั่นใจว่าผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอไม่ได้รู้สึกรักในตัวสามีแล้วแต่ความผิดของเธอมันก็ไม่ได้น้อยลงเลย

“เมื่อคืนนอนดึกไปหน่อยค่ะ เชิญคุณธิดาเข้าไปรอด้านในก่อนนะคะเดี๋ยวจะให้แม่บ้านหาเครื่องดื่มไปให้ไม่น่าจะเกินชั่วโมงคุณตุลาน่าจะประชุมเสร็จ”

น้ำขิงรู้สึกว่าเธออยากลางานครึ่งวันตามที่เจ้านายของเธอเอ่ยปากตั้งแต่ตอนแรกแล้วเพราะนับจากนาทีนี้เธอรู้ว่าเธออาจจะต้องมีส่วนเผชิญกับสองคนนี้เพราะเสียงสนทนาของทั้งคู่คงไม่ใช่เสียงที่ธรรมดาแน่นอนเพราะจากที่เธอฟังตุลาเล่าแล้วสองคนนี้แทบจะไม่มีครั้งไหนที่มีโอกาสคุยกันแบบปกติและครั้งนี้นิดาคงมาเพื่อจะขอหย่ากับตุลาและอีกฝ่ายน่าจะไม่ยอมซึ่งมันเป็นสิ่งที่น้ำขิงไม่อยากได้ยินอีกแล้วว่าผู้ชายที่เธอนอนด้วยเขาเลือกที่จะรักภรรยาที่ไม่ได้รักเขาแทนที่จะหย่าและมาเปิดเผยความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นกับเธอ

“เขาก็แค่เหงา...แกไม่ได้มีค่าอะไรเลยน้ำขิง”

น้ำตามันไหลออกมาโดยที่เธอไม่ต้องอายใครอีกแล้วเพราะตอนนี้ในห้องน้ำหญิงของบริษัทไม่มีคนอื่นอยู่นอกจากเธอ

น้ำขิงตัดสินใจที่จะร้องไห้และพูดกับตัวเองเพื่อระบายความรู้สึกทั้งหมด เธอไม่สามารถที่จะควบคุมตัวเองให้ไปเผชิญหน้ากับนิดาและตุลาโดยที่เธอจะไม่รู้สึกอะไรถ้าเธอไม่ได้ระบายออกมาเธอคงกลายเป็นคนที่บ้าคลั่งอยู่คนเดียวแน่ ๆ

ตุลาใช้เวลาประชุมน้อยกว่าที่น้ำขิงคิดไว้ หญิงสาวเดินกลับเข้าไปในห้องของเจ้านายเพื่อหวังจะเอาขนมไปต้อนรับภรรยาของตุลาทว่าสิ่งที่เธอกำลังเห็นคือทั้งคู่กำลังทะเลาะกัน   หญิงสาวจึงรีบหันหลังกลับเพื่อจะออกมาทันทีแต่กลับถูกนิดาร้องห้ามไว้

“น้ำขิงเธอเห็นหรือยังว่าเจ้านายของเธอไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่คนอื่นคิด”

นิดาพูดขึ้นมาเพื่อหวังให้เลขาสาวรู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น          ไม่ดีกับครอบครัวนี้และตุลาเองที่เป็นฝ่ายผิดทั้งที่ความจริงน้ำขิงรู้เรื่องราวทั้งหมดแต่เธอต้องทำหน้าเหมือนว่าเธอไม่เข้าใจในสิ่งที่นิดากำลังพูดและรีบพาตัวเองออกมาจากห้องทันทีเพราะไม่อยากทนฟังอะไรที่ทำร้ายหัวใจตัวเองมากไปกว่านี้