ตามหาหัวใจ

ตอนที่ 7

ตามหาหัวใจ

         นิรดาใช้เวลาซ่อมแซมบ้านของปู่กับย่าไม่ถึงสองสัปดาห์ทันทีที่เธอเข้าอยู่บ้านได้นารีก็กลับบ้านทันที

         “ไว้อีกสองเดือนแม่จะมาหาใหม่นะ ดูแลตัวเองดี ๆ จะลุกจะนั่งก็ต้องค่อย ๆ ”

         คนเป็นแม่ถึงแม้จะห่วงลูกสาวแค่ไหนแต่ก็เลือกที่จะกลับไปหาหัวใจที่เธอคิดว่ายังคอยเธออยู่ที่บ้านเสมอ

         ทันทีที่นารีถึงบ้านเขาก็พบว่ามีผู้ชายที่เขาไม่คุ้นหน้ามายืนรออยู่ที่หน้าประตูบ้าน

         “คุณตะวัน”

         เข็มจิราทำหน้าที่ไปรับมารดาของเพื่อนจากสนามบิน เธอขับรถมาส่งที่บ้านจึงรู้ว่าคนที่มายืนรออยู่คือตะวัน

         “สวัสดีครับ ทำไมคุณรู้จักผม”

         “เข็มเป็นเพื่อนสนิทของทรายค่ะ เธอเราทุกเรื่องให้ทรายฟังหมดแล้ว”

         ยังไม่ทันที่เจ้าของบ้านจะเปิดประตูให้แขกเข้าไปข้างในก็มีเสียงเด็กน้อยดังมาจากในรถ

         “คุณลุงทำอะไรช้าจังคะ”

         นารีหันไปตามเสียงและเธอก็ต้องตกใจเมื่อหน้าตาของเด็กน้อยผมเปียเหมือนกับเอกภพมากจนเหมือนว่าใครจับเอาลูกชายเธอตอนเด็ก ๆ มาใส่ผมยาว

         “ออมสิน เป็นลูกสาวของเอกภพกับรุจิราน้องสาวผมครับ”

         ตะวันอ่านสายตาออกว่ามารดาของภรรยาเขากำลังต้องการคำตอบที่เด็กน้อยทำไมถึงได้หน้าตาเหมือนลูกชายของเธอแบบนี้

         ตะวันยังไม่ทันอธิบายอะไร เข็มจิราก็ขอให้เข้าไปคุยกันในบ้านเพราะคุยกันข้างนอกแบบนี้คงไม่สะดวก

         เด็กน้อยแสนซนสนิทกับคนง่ายมากไม่นานก็ยอมเล่นกับเข็มตะวันจึงมีโอกาสที่จะได้คุยกับนารี เขาบอกเล่าเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเอกภพและน้องสาวของเขา รวมทั้งเรื่องที่เขามาในวันนี้เพื่อตามหาภรรยา

         “แม่ดีใจนะที่ครอบครัวของตะวันให้อภัยลูกแม่ ทรายไม่ให้แม่บอกใครแล้วแม่ก็คงไม่ผิดคำสัญญาที่ให้ไว้กับลูกสาว เอาเป็นว่าสิ่งที่แม่พอจะบอกได้ก็คือ ลูกสาวคนนี้ไม่เคยไปไหนมาไหนนอกจากบ้านญาติพี่น้องและครอบครัวของเราก็มีไม่มากนัก ตะวันคงใช้เวลาตามหาไม่นาน แม่คงช่วยได้แค่นี้จริง ๆ ”

         ชายหนุ่มเข้าใจและดีใจที่สุดแล้วที่อย่างน้อยวันนี้เขาก็ได้รู้ว่าควรเริ่มตามหาภรรยาจากที่ไหนบ้าง

         ออมสินเด็กน้อยหน้าตาน่าเอ็นดู เธอเป็นเด็กพูดเก่งหลังจากที่ตะวันคุยกับนารีเสร็จก็ปล่อยให้หลานกับย่าได้มีโอกาสได้อยู่ด้วยกัน

         “คุณแม่ดูมีความสุขขึ้นนะคะ เข็มอยากให้พาออมสินมาหาท่านบ่อย ๆ อย่างน้อยมันอาจจะช่วยให้ท่านลืมพี่เอกได้บ้าง                 ทุกวันนี้แทบไม่มีวันไหนที่ท่านจะทิ้งบ้านเลยเพราะคิดว่าพี่เอกยังอยู่ที่บ้าน จากผู้หญิงสวยสง่าตอนนี้ก็ผอมโทรมไปหมดอย่างที่คุณเห็นแหละค่ะ”

         เข็มพยายามพูดเรื่องของออมสินเพราะไม่อยากให้ตะวันถามเธอเกี่ยวกับเรื่องของนิรดามาก หญิงสาวกลัวความใจอ่อนของเธอจะเผลอบอกว่าเพื่อนสาวไปแอบหลบอยู่ที่ไหน

         “พี่จะหาเวลาพาออมสินมาบ่อย ๆ นะเพราะแม่ของเธอยังไม่พร้อมที่จะมาที่นี่ก็เพราะยังไม่ลืมเรื่องราวในอดีตอีกนั่นและ ”

         “อดีตก็ผ่านไปแล้วทำไมหลายคนถึงปล่อยให้มันมาทำร้ายปัจจุบันกันจังคะ”

         เข็มจิราถามออกไปโดยลืมว่าหนึ่งคนที่เป็นแบบนั้นก็คือเพื่อนของเธอนั่นเอง

         “เพราะแบบนี้พี่จะไม่ปล่อยอดีตให้ทำร้ายพี่กับทราย พี่จะตามภรรยาของพี่ให้เจอ”

         ชายหนุ่มขอร้องให้เข็มจิราเล่าเรื่องครอบครัวของภรรยาให้ฟัง เขาหลอกถามไปเรื่อย ๆ จนได้ข้อมูลว่า ญาติ ๆ ของนิรดามีเหลืออยู่เพียงไม่กี่คนและส่วนมาก็อยู่ที่หมู่บ้านเดียวกันซึ่งเป็นญาติของทางพ่อเสียส่วนใหญ่เพราะมารดาของนิรดาเป็นลูกสาวคนเดียว

         วันหยุดนี้ออมสินขอมานอนที่บ้านคุณย่า ตะวันจึงขอร้องให้เข็มมานอนเป็นเพื่อนเพราะเป็นห่วงถ้าคนสูงอายุและเด็กต้องอยู่ด้วยกันตามลำพัง ส่วนตัวตะวันเองจะออกเดินทางไปต่างจังหวัดเพื่อตามหาหัวใจของตัวเขาเอง

         บ้านของลุงกับป่าคือหลังแรกที่ตะวันออกตามหาแต่ก็ไม่มีใครเห็นนิรดามาที่นี่ เขาจึงขับต่อไปอีกจังหวัดซึ่งเป็นบ้านของปู่กับย่าและมีอาอยู่ที่หมู่บ้านเดียวกัน

         ฝนที่ตกลงมาอย่างหนักท้องฟ้าที่มืดมิดเพราะนาฬิกาบอกเวลาว่าตอนนี้ใกล้จะสี่ทุ่มแล้ว ตะวันยังคงฝืนขับต่อไปถึงแม้เขาจะไม่ชินทางก็ตามเพราะคิดว่าจากตำแหน่งที่เขาสืบมาไม่กี่กิโลเมตรก็จะถึงบ้านปู่กับย่าของนิรดาแล้ว

         ความอ่อนล้าที่ขับรถมาตั้งแต่เช้ามืดจนตอนนี้ยังไม่ได้หยุดพักทำให้ชายหนุ่มเกิดอาการหลับใน สุดท้ายเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ตะวันมารู้ตัวอีกทีเขาก็ขับรถชนต้นไม้ข้างทางเสียแล้ว ความรู้สึกสุดท้ายก่อนที่เขาจะสลบไปคือพยายามหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรแต่ไม่ทันจะกดเบอร์ทุกอย่างก็ดับวูบลง

         ออมสินสาวน้อยพูดเก่งเข้ามาเติมเต็มหัวใจของคนชราที่ชีวิตเอาแต่คิดถึงลูกชายจนร่างกายทรุดโทรม นิรดาเองก็มัวแต่คิดจะล้างแค้นจนลืมดูแลแม่และยังมาเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก เข็มเคยคิดว่าอาการของนารีจะต้องทรุดหนักแน่แต่ทุกอย่างกลับตรงข้ามเมื่ออยู่ดี ๆ  นารีก็ได้เป็นคุณย่า

         “ออมสินนี่พ่อของหนูตอนเด็ก ๆ หล่อไหม ”

         “หล่อค่ะคุณย่า คุณแม่เคยเล่าให้ฟังว่าคุณพ่อตัวสูงมาก  ออมสินอยากตัวสูงเหมือนคุณพ่อ”

         ปกติแล้วนารีจะนั่งดูอัลบั้มรูปของลูกชายเธอทุกวันแต่วันนี้เธอไม่ต้องนั่งดูคนเดียวอีกแล้วเพราะมีสาวน้อยมานั่งดูด้วย

         “ไปกินข้าวกันได้แล้วค่ะย่าหลาน”

         เข็มจัดโต๊ะอาหารเสร็จก็มาตามย่าหลานให้ไปกินข้าว              ออมสินไม่ได้มีแค่หน้าตาที่เหมือนกับบิดาแต่ลักษณะท่าทางยังเหมือนมาก ๆ อีกด้วย ทุกครั้งที่เข็มได้มองเด็กน้อยมันยิ่งทำให้เธอรู้สึกว่าเอกภพไม่ได้ไปไหนแต่เขายังอยู่ในตัวของลูกสาวต่างหาก

         วันหยุดผ่านไปอย่างรวดเร็ว ย่าหลานต้องแยกจากกันกว่าจะได้เจอกันอีกทีก็วันเสาร์อาทิตย์หน้า

         “คุณแม่คะ เข็มติดต่อคุณตะวันไม่ได้เลยป่านนี้ยังไม่มารับออมสินอีก เอาแบบนี้ดีกว่าเดี๋ยวเข็มโทรศัพท์ถามทางกับคุณรุจิราแล้วไปส่งออมสินเองดีกว่า เย็นแล้วพรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียน”

         เข็มขอเบอร์โทรศัพท์จากออมสินเพราะเธอจดเบอร์ของทุกคนพกติดตัวตลอด

         “พี่ตะวันไม่ติดต่อมาเลยค่ะเมื่อช่วงบ่ายคุณแม่ไปแจ้งความแล้ว ขอบคุณคุณเข็มมากนะคะที่จะมาส่งออมสินให้เพราะทางนี้คงต้องวุ่นกับการตามหาพี่ตะวันกันค่ะ”

         เข็มรีบรายงานเรื่องของตะวันให้นารีรู้ คนเป็นแม่รีบโทรศัพท์หาลูกสาวเพราะคิดว่าตะวันต้องขับรถไปตามหานิรดาแน่นอนและกังวลว่าประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยเหมือนเมื่อครั้งที่               เอกภพออกตามหารุจิรา

         “คุณตะวันไม่ได้มาที่นี่ค่ะแม่”

         “หรือว่าจะไปแล้วไปไม่ถึง” นารีเผลอพูด

         “คือแม่...กลัว ทรายแม่กลัวจะเป็นเหมือนคราวเอก ลูกช่วยเช็คกลับทางตำรวจและโรงพยาบาลได้ไหมว่าสองวันมานี้เกิดอุบัติเหตุขึ้นที่ไหนบ้าง”

         หญิงสาวรีบทำตามทันทีและสิ่งที่เธอได้รับคือก่อนถึงหมู่บ้านของเธอไม่ถึงสิบกิโลเมตรมีอุบัติเหตุในคืนวันเสาร์มีคนขับรถตกข้างทางชนกับต้นไม้อาการสาหัส

         “ฉันสงสัยว่า คนไข้จะเป็นสามีของฉันค่ะ”

         นิรดาตัดสินใจประสานงานกับตำรวจเพื่อพาเธอไปที่โรงพยาบาลเพื่อขอดูข้อมูลและหน้าของคนป่วยที่หญิงสาวคิดว่าอาจจะเป็นตะวันสามีของเธอ

         “คุณตะวัน”

         ภาพของชายหนุ่มที่ใบหน้ายังคงเหมือนเดิมมีเพียงแค่แผลที่หน้าผากและสายระโยระยางเต็มไปหมดทำให้นิรดาจำได้ทันทีว่าคือสามีของเธอ

         “คนไข้ได้รับการกระทบกระเทือนในส่วนสมองแต่ตอนนี้ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วเหลือแต่รอคนไข้ฟื้นแล้วค่อยประเมินการรักษาต่อไป”

         คุณหมอแจ้งอาการและแนวทางการรักษาทันทีที่รู้ว่าผู้หญิงตรงหน้าคือภรรยา

         หญิงสาวโทรศัพท์บอกกับเข็มเพื่อให้เพื่อนช่วยแจ้งข่าวครอบครัวของตะวัน นิรดาขนเสื้อผ้ามานอนที่โรงพยาบาลเพื่อเฝ้าสามีทั้งวันทั้งคืน

         “พี่ตะวันฟื้นขึ้นมานะคะ มาอยู่กับทรายอยู่กับลูก ทรายสัญญาว่าจะไม่หนีพี่ไปไหนอีก”

         ไม่มีเสียงตอบรับใด ๆ จากชายหนุ่มที่นอนหลับตานิ่งสงบอยู่บนเตียง นาทีนี้นิรดายอมทุกอย่าง เธอพร้อมจะกลับไปเผชิญหน้ากับทุกคนที่เธอเคยทำร้ายขอแค่เพียงให้สามีของเธอตื่นขึ้นมาไม่ว่าเขาจะฟื้นมาในสภาพใหนก็ตามเธอก็จะอยู่ดูแลเขาตลอดไป